已经是第一章了
บทที่ 7 หนี้สิน (3)
“เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง นี่จะเที่ยงคืนแล้วนะคะ อีกอย่างเตี่ยก็หลับไปแล้วด้วย”
“ไม่ได้ ต่อให้เป็นตีหนึ่งตีสองพี่ก็ต้องไปดู ตอนนี้โจรชุกชุมเหลือเกิน ขืนปล่อยไปสิ ได้หวานปากพวกมัน” สุชีราบอกจริงจัง สุปราณีจึงออกมาหยุดนอกระเบียงแล้วชะเง้อคอยาวทิ้งสายตาไปยังโรงเก็บไม้ แสงสว่างจากพระจันทร์ช่วยเบิกทาง ทุ
已经是最新一章了
加载中
