บทที่ 2

. .. ... เงินเดินตามหลังลูกค้าหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อคนนั้นไป นายคนนี้คือลูกค้าประจำของผับ และเป็นลูกค้าที่เขาเอือมระอามากที่สุดคนหนึ่ง นั่นเพราะชอบมาทำเจ้าชู้ยักษ์ใส่ตลอดเวลาที่เจอกัน แถมบางวันยังมาแต๊ะอั๋งเขาอีกด้วย ดู ๆ ไปแล้วก็ไม่ต่างจากไอ้เสี่ยหัวงูเจ้าของผับสักเท่าไหร่ “รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ” เมื่อเดินมาถึงโต๊ะแล้วเงินก็ยืนในท่าทีสุภาพแล้วเอ่ยถามลูกค้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ลูกค้ากลุ่มนี้คือเพื่อน ๆ ของ ‘เจฟ’ หรือ เจฟฟี่ แมคไคน์ ลูกครึ่งหนุ่มไทยอังกฤษวัยสามสิบปี หนุ่มเจ้าสำราญทายาทธุรกิจส่งออกเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ของประเทศไทย ด้วยความที่เป็นหนุ่มเจ้าสำราญทำให้เจ้าตัวใช้ชีวิตไปวัน ๆ หมดเงินไปกับการเลี้ยงเหล้าเพื่อนบ้าง แจกทิปให้กับสาว ๆ บ้างและอื่น ๆ ที่ไม่มีประโยชน์เอาซะเลย “รับน้องเงินได้ไหมครับ ฮิ้วว!!” หนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาที่โลมเลียราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัวเสียให้ได้ “มึงอย่าเยอะไอ้บอลนี่น้องเงินกูเว้ย” เจฟฟี่หัวหน้ากลุ่มยืนบังเพื่อนเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มให้ “ทุกคนมีสิทธิ์ในตัวผมครับพี่ แต่เฉพาะในหน้าที่เท่านั้นนะ” พูดพร้อมกับยิ้มให้แต่ในใจกลับอยากจะสับใบหน้าหล่อ ๆ นี้ให้เป็นชิ้น ๆ เสียให้ได้ “ไม่ได้! น้องเงินต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น...ใครก็ไม่มีสิทธิ์” หนุ่มลูกครึ่งยังดื้อดึงที่จะเอาชนะ “ถ้างั้นก็แล้วแต่พี่ละกันครับ สรุปว่าที่เรียกผมมาจะสั่งอะไรเพิ่มเหรอครับ” “พี่เอาโซดากับน้ำ...แข็งเพิ่มครับ” บริกรหนุ่มหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นภาพอุบาทว์นั่น ไม่ใช่เพราะอายแต่โมโหซะมากกว่า คนอะไรจะหน้าไม่อายเอามือมาลูปเป้ากางเกงที่กำลังตุงอย่างเห็นได้ชัด “รอสักครู่นะครับ” พูดแล้วก็เดินหันหลังกลับไปทันที ระหว่างเดินเจ้าตัวก็บ่นไปสารพัด อีกไม่นานหรอกเขาจะลาออกแล้วไปหาอาชีพอื่นที่มันไม่ต้องมาทนกับลูกค้าบ้า ๆ พวกนี้ ก่อนจะเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ก็มีเพื่อนพนักงานคนหนึ่งเดินตรงมาเหมือนมีอะไรจะพูดด้วย “มีอะไรหรือเปล่าเบลล์” “เสี่ยเรียกให้ไปหาที่ห้องน่ะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มหนักใจขึ้นมา เขากลัวว่าจะโดนเหมือนเพื่อนรัก “มีอะไรหรือเปล่า” “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน” “ไม่เป็นไรถ้างั้นเราฝากเอาโซดากับน้ำแข็งไปให้ลูกค้าโต๊ะนั้นด้วยนะ” พูดพลางชี้ไปที่โต๊ะของเจฟฟี่ “โอเคเดี๋ยวเราเอาไปให้” เบลล์เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ส่วนเจ้าตัวก็รีบเดินเข้าไปหาเสี่ยเจียงในห้องทำงาน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “เข้ามาได้” เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับหนุ่มสูงวัย(ใกล้ฝั่ง) กำลังนั่งขาไขว่ห้างอยู่บนโซฟาอย่างอารมณ์ดี ในมือก็ถือแก้วน้ำสีอำพันดื่มไปด้วย “เสี่ยมีอะไรรึเปล่าครับ” “นั่งลงก่อนสิอาเงิน” เงินนั่งลงบนโซฟาตัวข้าง ๆ ด้วยความเกร็ง เขาจับจ้องทุกอิริยาบถของเสียเจียงอย่างไม่วางตา หากมีอะไรตุกติกจะได้ไหวตัวทัน “ตอนนี้เพื่อนลื้ออยู่ที่ไหน” “เอ่อ...อยู่ที่ห้องครับเสี่ย” “นี่อั๊วเห็นแก่ลื้อนะที่ไม่เอาเรื่องมัน” เสี่ยเจียงพูดพร้อมกับชงเหล้าไปด้วยแล้วยกมาวางไว้ตรงหน้า “ดื่มเป็นเพื่อนเสี่ยหน่อยนะ” “ไม่เป็นไรครับเสี่ยผมต้องออกไปทำงานต่อ” เจ้าตัวส่ายมือปฏิเสธทันที “วันนี้อั๊วให้หยุดวันนึงมาดื่มเป็นเพื่อนอั๊ว” พูดพร้อมกับเดินมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน เงินเห็นท่าไม่ดีก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนเสี่ยรั้วเอวบางเอาไว้เสียก่อน “โอเค ๆ อั๊วไม่บังคับลื้อก็ได้แต่ช่วยดื่มเป็นเพื่อนอั๊วสักแก้วก่อนค่อยออกไปก็แล้วกัน” เมื่อเห็นว่าเสี่ยเจียงไม่ได้มีท่าทีจะบังคับขืนใจแล้ว เงินก็เลยยอมนั่งลงแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียวจนหมดแก้ว เพราะต้องการออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด “ผมออกไปได้แล้วใช่ไหมครับเสี่ย” วางแก้วลงบนโต๊ะแล้วพยายามแกะมือที่เกาะกุมอยู่บริเวณเอวบาง แต่เสี่ยเจ้าเล่ห์กลับไม่ยอมปล่อยโดยง่าย “อีกแป๊บนึงก่อนน่าอาเงินยังไงวันนี้ก็ได้ออกไปแน่นอน” “ผมขอตัวไปทำงานนะครับเสี่ย ปล่อยผมเถอะ” พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ อยู่ ๆ ก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มีความต้องการขึ้นมานะ “อีกนิดนึงน่าหึ ๆ อั๊วว่าลื้อคงไม่อยากออกไปแน่นอน” เสี่ยเจียงพยายามรั้งตัวเงินเอาไว้เพราะรอให้ยาปลุกเซ็กซ์ออกฤทธิ์เสียก่อน “นี่เสี่ยเอาอะไรให้ผมกิน ทำไมถึงได้รู้สึก” พูดแล้วก็ขบริมฝีปากบางพร้อมกับใช้มือเรียวกอดก่ายตัวเองเอาไว้ “วันนี้ลื้อต้องมาชดใช้สิ่งที่เพื่อนลื้อทำเอาไว้” เสี่ยเจียงใช้จังหวะนี้โอบกอดเอาไว้แล้วผลักลงบนพื้น หลังจากนั้นก็พยายามกระชากเสื้อพนักงานออกจนหลุดลุ่ย