บทที่ 5

. .. ... ปลาวาฬนั่งจิตตกจ้องหน้าจอมือถืออยู่บนรถเมล์ ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก เมื่อคืนโทรไปหามีเสียงผู้ชายคล้ายคนเมารับสายพูดจาไม่รู้เรื่อง หลังจากนั้นก็ตัดสายแล้วปิดเครื่องไป นั่นทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน ครั้นจะออกไปหาที่ผับก็กลัวคนของเสี่ยเจียงจะเล่นงานเอา ในใจตอนนี้กลัวว่าเพื่อนจะตกเป็นเหยื่อไอ้พวกนักท่องราตรีหื่นกาม รายนั้นสู้คนซะที่ไหนดีแต่ปากเก่งไปเท่านั้นเอง รถเมล์จอดหน้าตึกหรูระฟ้าที่เคยมาสัมภาษณ์ครั้งก่อน เจ้าตัวยอมรับว่าดีใจมากที่จะได้เงินห้าล้านบาท แต่ก็หวั่นใจเพราะไม่รู้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง ต้องไปอยู่กับคนที่ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้นิสัยใจคอมาก่อน หากเป็นพวกซาดิสม์จิตวิตถารขึ้นมามีหวังตกนรกทั้งเป็นแน่ ๆ แต่ถึงยังไงซะก็ต้องอดทนให้ได้เพราะความจนมันน่ากลัวกว่านั้นเยอะเลย เมื่อเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เจ้าตัวก็ยิ้มก่อนจะเอื้อนเอ่ยบอกจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ “สวัสดีครับผมมาพบคุณวรรธนพล” “ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ แล้วได้นัดกับท่านไว้รึเปล่า” ประชาสัมพันธ์สาวสวยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เมื่อวานมีคนโทรไปบอกให้ผมมาครับ เรื่องเอ่อ...รับจ้างตั้งท้องน่ะครับ” ประโยคหลังเจ้าตัวกลับพูดเบา ๆ เพราะรู้สึกอายที่จะให้คนอื่นได้รับรู้ด้วย “อ๋อ คุณปลาวาฬนั่นเอง ตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ” เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มมาเพราะเรื่องอะไร เจ้าหล่อนก็ยิ้มให้ทันที ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่ห้องทำงานของนักบิน ปลาวาฬเดินตามหลังมาติด ๆ จนถึงหน้าห้องหนึ่ง ก่อนเจ้าหล่อนจะเคาะประตูห้องแล้วเอ่ยแจ้งกับคนที่อยู่ข้างใน “ท่านคะ คุณปลาวาฬมาถึงแล้วค่ะ” “ให้เข้ามาได้” เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็หันมายิ้มแล้วเอ่ยเบา ๆ “เชิญค่ะ” “ขอบคุณครับ” ปลาวาฬสาวเท้าก้าวเข้าไปในห้องด้วยความประหม่า ปกติแล้วเจ้าตัวไม่ใช่คนที่กลัวอะไรง่าย ๆ อย่างนี้ แต่วันนี้ขอเถอะมันตื่นเต้นฉิบหาย “สะ สวัสดีครับ” เจ้าตัวทำหน้าบึ้งรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายไม่ให้เกียรติเอาเสียเลย แขกมาเยือนยังจะมานั่งหันหลังให้เสียอย่างนั้น “มาตรงเวลาดีนี่” เสียงเข้มเอ่ยอย่างสบาย ๆ “ผมเป็นคนที่ตรงต่อเวลาอยู่แล้วครับ ว่าแต่คุณเถอะเป็นตากุ้งยิงหรือไงทำไมไม่หันหน้ามาคุยกันดี ๆ ทำตัวลึกลับอย่างกับสัตว์ประหลาด” “ยังปากดีเหมือนเดิมเลยนะ” ได้ยินอย่างนั้นปลาวาฬก็เอะใจขึ้นมาทันที ‘ยังปากดีเหมือนเดิม’ งั้นเหรอแสดงว่าเคยเจอกันก่อนหน้านี้สินะ แล้วทำไมเขาจำไม่ได้เลยล่ะ “หมายความว่าไง ผมจำได้ว่าไม่เคยเจอหน้าหรือรู้จักคุณมาก่อน” “ทำไมจะไม่เคยเจอล่ะ” เจ้าของห้องหมุนเก้าอี้กลับมาแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย “เฮ้ย! นี่คุณ” เมื่อเห็นว่าเป็นใครปลาวาฬก็ตกใจแล้วชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ “แสดงว่านายยังจำฉันได้ ความจำดีอย่างนี้เหมาะที่จะเป็นแม่พันธุ์ชั้นดีได้เลยทีเดียว” เจ้าตัวยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ “ทำไมจะจำไม่ได้หน้าโหล ๆ อย่างนี้” ด้วยความหมั่นไส้เจ้าตัวจึงเบ้ปาก “ยังปากหมาเหมือนเดิมเลยนะนายอะ” “แน่นอน แล้วไหนเจ้านายคุณทำไมยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นสักที” ปลาวาฬยังคิดว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือพนักงานคนหนึ่งเท่านั้นเอง “ได้เห็นแน่ ถ้ารู้ว่าเป็นใครแล้วนายจะหนาว” “แค่นี้ก็หนาวมากพอแล้วเนี่ยแอร์เย็นซะขนาดนี้” เจ้าตัวกอดอกทำท่าสั่นเทาเหมือนหนาวเสียเต็มประดาเพื่อกวนอีกฝ่าย ทำเป็นเล่นไปเดี๋ยวได้เจอดีแน่ ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “ขออนุญาตค่ะ” เลขาสาวสวยหน้าห้องเดินเข้ามาพร้อมกับถาดเครื่องดื่ม ก่อนจะวางถ้วยกาแฟให้กับเจ้านายแล้วตามด้วยแก้วน้ำเปล่าให้กับแขก “ฝีมือชงกาแฟของคุณยังเยี่ยมเหมือนเดิมเลยนะ” เมื่อจิบกาแฟแล้วก็เอ่ยชมเลขาสาวพร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ แม้จะไม่สามารถแตะเนื้อต้องตัวได้ แต่เจ้าตัวก็ยังคงไว้ซึ่งความเป็นเสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่ออยู่ตลอดเวลา “ขอบคุณค่ะ” เจ้าหล่อนยืนยิ้มบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ปลาวาฬมองภาพนั้นแล้วก็เบือนหน้าหนีอย่างเอือมระอา ผู้หญิงอะไรจะหน้าไม่อายยืนทำท่ากระมิดกระเมี้ยนต่อหน้าผู้ชายอย่างนี้ นายนั่นก็เหมือนกันเล่นหูเล่นตาซะเหลือเกินน่าหมั่นไส้จริง ๆ “ถ้าคุณวรรธนพลต้องการอะไรเพิ่มเรียกกระต่ายได้ตลอดเลยนะคะ” เจ้าหล่อนพูดจีบปากจีบคอพร้อมกับขยิบตาให้ “ครับผม” ปลาวาฬหันขวับไปมองหน้าชายหนุ่มทันทีที่ได้ยินเลขาสาวเอ่ยชื่อเมื่อสักครู่ ตายห่าแล้วไง! นายคนนี้คือคุณวรรธนพลงั้นเหรอ แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อดี แอบด่าไปเสียเยอะเชียว เจ้าตัวนั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย “ทำไมนั่งก้มหน้าอย่างนั้นล่ะ” นักบินยิ้มอย่างสะใจที่เห็นท่าทางนั่น ปากดีนักเป็นไงล่ะ “ผมขอโทษนะครับที่ด่าคุณไว้เยอะเลย ผมไม่รู้ว่าคุณคือคุณวรรธนพล ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะจะได้ไม่ต้องด่า” “อ้าว! มันเป็นความผิดฉันหรือไง นายนั่นล่ะที่ปากหมาด่าคนอื่นไปทั่ว” “อ้าว! ทำไมจู่ ๆ ก็มาด่ากันอย่างนี้ล่ะ คุณเองก็ปากหมาเหมือนกันว่าแต่คนอื่น” เมื่อโดนอีกฝ่ายว่าให้ความสำนึกผิดเมื่อสักครู่ก็หายไปในพริบตา ตอนนี้เจ้าตัวจ้องหน้ากับนักบินอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องสู้คนขอให้บอก คนอย่าปลาวาฬไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว...ถ้าไม่ใช่เรื่องเงิน