บทที่1 ดินเนอร์ (1)

ร่างบางสูงเพรียวในชุดเดรสสีแดงสั้นเสมอเข่าผ่านสูงถึงต้นขาเพื่อสะดวกเวลาก้าวเดินก้าวฉับ ๆ อย่างมั่นใจ เธอปล่อยเส้นผมยาวสลวยดัดเป็นลอนสวยให้สยายเต็มแผ่นหลังและปล่อยลงมาด้านหน้าเพื่อดึงสายตาและไม่ให้คอเสื้อรูปตัววีคว้านลึกลงมาจนเห็นเนินอกนั้นดูโป๊มากไป นอกจากนี้เธอยังสวมจี้ดีไซน์เก๋ไก๋จากคริสตัลสีขาวรูปรองเท้าส้นสูงเพื่อเป็นจุดดึงสายตา เธอสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวทับชุดที่ค่อนข้างเซ็กซี่เพื่อความอบอุ่นของร่างกาย และรองเท้าส้นเข็มสามนิ้วได้ก้าวฉับ ๆ เข้ามาในร้านอาหารชื่อดังที่แฟนหนุ่มของเธอนัดเอาไว้ ด้วยว่าผู้สวมใส่ชุดนี้มีบุคลิกที่โดดเด่นและมั่นอกมั่นใจตัวเองเป็นพื้นฐาน อีกทั้งเธอยังมีผิวพรรณที่ขาวจัดราวกับหิมะ และมีเส้นผมสีดำขลับราวขนนกกาน้ำ จึงทำให้ความสวยโฉบเฉี่ยวของเธอนั้นดึงดูดสายตาของชายหนุ่มชาวอิตาเลี่ยน และสายตานักท่องเที่ยวหลาย ๆ คนที่เดินสวนทางกับเธอตอนลงรถเมล์เมื่อครู่ บริกรหนุ่มแต่งกายสุภาพรีบตรงเข้ามาต้อนรับและค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับ กี่ที่ครับคุณผู้หญิง?” “จองไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ในนามฟาบิโอ วิเวียโน” เธอบอกด้วยรอยยิ้มสดใส และนี่เองที่ทำให้บริกรหนุ่มถึงกับชะงักไปอึดใจกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของลูกค้าสาวชาวเอเชียรายนี้ ซึ่งปฏิกิริยาของบริกรหนุ่มยิ่งสร้างความพอใจให้รัดเกล้าเป็นอย่างมาก เพราะการที่ทำให้ชายหนุ่มคนไหนตกตะลึงได้ นั่นย่อมหมายความว่าเสน่ห์ของเธอยังใช้ได้ผลดี “เชิญทางนี้ครับ” รัดเกล้า พิพัฒน์พงษ์ หรือ เทียร่า ที่เพื่อน ๆ ในอิตาลีเรียก เดินตามบริกรหนุ่มไปยังห้องอาหารสุดหรู พอมาถึงโต๊ะริมหน้าต่างที่จองไว้เธอจึงยิ้มหวานแฝงฝังความเย้ายวนให้กับฟาบิโอ วิเวียโน แฟนหนุ่มที่เธอเพิ่งคบหาดูใจไม่นาน และรอยยิ้มของเธออีกเช่นกันที่ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของนัดดินเนอร์ในค่ำคืนนี้ซึ่งไม่เคยเห็นเธอในลุคนี้สักครั้งถึงกับตกตะลึงตาค้าง เฉกเช่นบริกรหนุ่มแต่งกายสุภาพที่พาเธอมายังโต๊ะอาหาร “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” รัดเกล้ายกคิ้วขึ้นสูงอย่างล้อเลียนอีกฝ่าย “เอ่อ... มีใครบอกไหมว่าคืนนี้คุณสวยมาก ๆ เลยเทียร่า” หนุ่มปากหวานยิ้มตาพราว ก่อนส่งช่อดอกกุหลาบสีแดงกำมะหยี่ให้กับรัดเกล้า กระนั้นสายตาเจ้าชู้ยังไม่สามารถละไปจากวงหน้าหวานแสนเย้ายวนได้ “โอกาสอะไรคะ?” “สำหรับความสำเร็จของคุณครับ” รัดเกล้ายิ้มหวานรับช่อดอกไม้มาถือไว้ แล้วเข้าสวมกอดแฟนหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของเธอพร้อมแนบแก้มเนียนกับแก้มสากซึ่งมีหนวดเคราขึ้นรกรุงรัง “ขอบคุณมากฟาบิโอ คุณทำให้ฉันตื่นเต้นมากเลยที่นัดฉันมาดินเนอร์ในสถานที่โรแมนติกแบบนี้” ดวงตาของรัดเกล้าเป็นประกายระยิบระยับราวมีดวงดาวอยู่ในนั้น จะไม่ให้เธอแปลกใจได้อย่างไรล่ะ ก็ในเมื่อฟาบิโอไม่เคยชื่นชอบสถานที่แบบนี้ หากเขาจะพาเธอไปคงเป็นแหล่งบันเทิงที่พวกวัยรุ่นชอบมั่วสุมกันซะมากกว่า ซึ่งเธอไม่ปลื้มและไม่ค่อยอยากเหยียบเข้าไปที่นั่นสักเท่าไหร่นัก ก็ไม่มีเหตุผลอะไรมากหรอกสำหรับคุณหนูที่เพิ่งออกท่องโลกกว้างอย่างเธอ เพียงแต่ที่นั่นไม่ใช่ถิ่นของเธอ รัดเกล้าจึงไม่อยาก ‘ซ่า’ ให้มากนัก หากเป็นประเทศไทยล่ะก็ เธอคงเที่ยวสนุกกับบรรดาเพื่อนสาวในกลุ่มตั้งแต่เหนือจรดใต้ และหากคืนไหนเที่ยวผับ เที่ยวเธค เธอจะเต้นกระจาย เมาหัวราน้ำกลับบ้านใกล้สว่างเป็นประจำล่ะนะ แต่เพราะตอนนี้เธออยู่ต่างแดนไงเล่า อยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยอาชญากรรม เมืองที่อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ทุกวินาที เธอจึงต้องระมัดระวังตัวเองเป็นพิเศษก็แค่นั้น “นัดคนพิเศษในโอกาสพิเศษ ต้องหาสถานที่พิเศษ ๆ แบบนี้สิครับ” ฟาบิโอเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟังอย่างเอาอกเอาใจหญิงสาวสุดฤทธิ์ ดวงตาของเขาเป็นประกายระยับ และดูจะเจิดจรัสกว่าทุก ๆ วันที่เขาใช้มองเธอ ฟาบิโอเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวได้นั่ง จากนั้นจึงเดินมาทิ้งตัวในฝั่งตรงข้ามแล้วหยิบเมนูอาหารที่บริกรนำมาส่งให้หญิงสาว “เชิญสั่งได้ตามสบายเลยครับ” รัดเกล้ารับเมนูอาหารมาเปิดดูคร่าว ๆ ตามมารยาทบอกตามตรงว่าเธอ ‘เลี่ยน’ รสชาติอาหารของที่นี่จะแย่อยู่แล้ว จะไม่ให้เบื่อได้อย่างไรล่ะในเมื่อเธอชอบดูแลรูปร่างของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ค่อยมีโอกาสได้อวดใครก็เถอะ แต่อาหารพื้นเมืองของที่นี่มีแป้งเป็นส่วนประกอบหลัก ทานนิดเดียวก็ให้พลังงานเกินความจำเป็นแล้ว สุดท้ายต้องหันไปออกกำลังกายเพื่อลดไขมันส่วนเกินออกจากร่างกายอีก