บทที่ 1 (3)

วิลาสินีกระตุกยิ้มเย็น หญิงสาวรู้มาจากภาคินแล้วเหมือนกันว่า ฟรานเชสโกมีหลานวัยกำลังซนอยู่สามคน เขารับเด็กสามคนนั้นเป็นลูกและเด็กๆ เองก็ถือว่าคุณลุงฟรานเชสโกเป็นพ่อเช่นเดียวกัน แถมโดมินิโกก็บอกด้วยว่าพวกเด็กๆ แสบไม่เบาเลยทีเดียว แต่ว่าเล่นทักทายกันแบบนี้ล่ะก็...ขอรับคำท้า! “ฮึ ฮึ ย่อมได้ ถ้าเล่นแบบนี้ละก็ ได้เลย” วิลาสินีหัวเราะในลำคอพลางหันขวับไปยังที่มาของเสียงหัวเราะน้อยๆ สามเสียงที่ดังมาให้ได้ยิน แต่เด็กทั้งสามยืนอยู่ข้างกรอบประตูมองมาทางหล่อนอย่างไม่อนาทรร้อนใจ แถมดูเหมือนว่าจะไม่รู้สึกรู้สากับความผิดที่ตนเองก่อเลยแม้แต่นิดเดียว “ขำมากไหม” หล่อนถามออกไป พวกเด็กๆ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มองไปนั่นนี่ไม่สนใจคนถาม “คิดผิดแล้วนะจ๊ะเด็กๆ ที่หาเรื่องกับพี่” หญิงสาวบอกเสียงเย็นพลางเดินเข้าไปหาเด็กๆ ทั้งที่ตัวเองมีขนเป็ดติดอยู่เต็มตัว เด็กสามคนก็หาได้เกรงกลัวแต่อย่างใด เด็กชายคนที่โตกว่าแต่อายุไม่น่าจะเกินแปดขวบก็เข้ามายืนบังน้องๆ ของตนไว้อย่างปกป้อง ส่วนเด็กชายที่ดูจะอายุน้อยกว่าก็กอดน้องสาวคนเล็กไว้เช่นกัน พวกเขาสามคนดูเป็นพี่น้องที่รักกันมาก แต่มันจะดูน่ารักกว่านี้ถ้าไม่มีความแสบซ่าและการท้าทายอยู่ในแววตาของพวกเด็กๆ เสียจนชวนให้รู้สึกหงุดหงิดกึ่งหมั่นไส้ลามไปถึงผู้ปกครอง ทำไมไม่สั่งสอนลูกหลานเสียบ้างนะ? วิลาสินีคิดด้วยความหงุดหงิดพลางนิ่วหน้า หญิงสาวคิดลามเลยไปถึงว่าหรือเพราะช่วงนี้เด็กๆ ไม่มีพี่เลี้ยงมาคอยดูแลถึงได้ซนกันจนรับมือไม่ไหว ทำให้ฟรานเชสโกต้องการพี่เลี้ยงเด็กอย่างเร่งด่วน ซึ่งถ้ามันเป็นอย่างที่หล่อนคิดจริง มันก็ไม่แปลกหรอก ถ้าเด็กๆ ที่รู้ว่าตนเองกำลังจะได้พี่เลี้ยงคนใหม่และไม่ต้องการพี่เลี้ยงคนนี้ ทำให้หล่อนโดนกลั่นแกล้งเป็นการต้อนรับ หญิงสาวหยุดหยืนเบื้องหน้าเด็กที่ดูเหมือนเป็นพี่คนโตสุด หล่อนเท้าแขนกับกรอบประตูที่เด็กชายที่ดูโตกว่ายืนอยู่พลางก้มหน้าลงไปหา ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มไม่มีแววกรุ่นโกรธ ยกเว้นแต่นัยน์ตากลมโตคู่นั้นที่กำลังลุกเป็นเพลิงย่อมๆ ยามเมื่อเจ้าตัวเอ่ยออกไป “ไม่คิดจะขอโทษกันสักคำหรือจ๊ะ” หล่อนถามเสียงเย็น เด็กชายจ้องหน้าหล่อนเขม็ง แล้วก่อนที่ใครจะทันคาดคิด หมัดที่ไม่ค่อยเล็กก็ถูกซัดออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่วิธีนี้มันใช้ไม่ได้ผลกับแม่จอมแสบอย่างวิลาสินีหรอก เพราะมันเป็นวิธีที่หล่อนเคยใช้มาแล้วตอนเป็นเด็กในเวลาที่ต้องปกป้องพี่สาวจากเด็กผู้ชายเกเรที่โรงเรียน วิลาสินีจับหมัดเล็กๆ ที่เตรียมส่งเข้ากระแทกท้องน้อยของหล่อนก่อนจะบิดแขนข้างนั้นไว้แล้วจับไพล่หลังบังคับให้เด็กชายต้องหันหลังให้หล่อนไปโดยปริยาย “ไม่ขอโทษแล้วยังคิดจะชกกันอีกเนี่ย แบบนี้ต้องโดนดีเสียบ้างแล้วนะหนุ่มน้อย” หล่อนบอกแล้วใช้มืออีกข้างรูดขนเป็ดที่ติดตัวเองออกไปป้ายอีกฝ่ายเป็นการเอาคืน แต่ตอนนั้นเองที่เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง พร้อมกับแววตาของความหวังส่งตรงมาจากพวกเด็กๆ “ใครช่วยบอกทีว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น” “พ่อ!” วิลาสินีชะงักไปนิดก่อนจะยอมปล่อยตัวเด็กชายที่จับไว้ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้เด็กทั้งสามคนต่างพากันกรูเข้าไปหาแถมสวมกอดเอาไว้ราวกับว่าเพิ่งหลุดพ้นมาจากอุ้งมือของนางมารร้าย หญิงสาวมองสบตาเขาเป็นครั้งแรก หล่อนชะงักค้างกับความหล่อเหลาของเขาที่ไม่แพ้ภาคินเลยสักนิด แต่เขามีบางอย่างแตกต่างไปจากภาคิน ซึ่งหล่อนคิดว่ามันคงเป็นเพราะดวงตาสีฟ้าเข้มลึกคู่นั้น ที่แม้ว่าตอนนี้จะส่งความขบขันมาให้ แต่กลับดูเหมือนว่าหล่อนกำลังมองตอบกับผืนน้ำทะเลที่ลึกล้ำและเหนือความคาดเดา เขามีความขัดแย้งอยู่ในตัวอย่างมากมาย แว้บหนึ่งดูเขาเป็นชายหนุ่มที่น่าค้นหา แต่อีกแว้บกลับเป็นผู้ชายที่น่าหวาดหวั่น จนหล่อนลงความเห็นกับตนเองว่า เขาเหมาะกับคำว่า...หล่อร้ายและอันตรายล้ำลึก! วิลาสินีจ้องหน้าเขานิ่งนานจนกระทั่งแน่ใจว่า ตอนนี้ในหัวสมองของเขาไม่มีความคิดใด นอกจากกำลังขบขันหล่อนที่กลายร่างเป็นแม่เป็ดมีขนเป็ดติดเต็มตัวไปหมด ก็แน่ละ เป็นใครก็ต้องขำทั้งนั้นที่ต้องมาเจอผู้หญิงที่เพิ่งได้พบกันเป็นครั้งแรกมีขนเป็ดติดเต็มตัวเหมือนแม่เป็ดแถมยังเป็นแม่เป็ดที่คุกคามเด็กๆ ตัวแสบของเขาอยู่เสียด้วย มันช่างเป็นภาพที่ไม่น่าดูและน่าสมเพชตัวเองอย่างยิ่ง แต่ถึงจะนึกสมเพชตัวเองปานใด หล่อนก็นึกขอบคุณเขาอยู่อย่างว่า เขายังรักษาหน้าด้วยการไม่หัวเราะออกมาตรงๆ “คุณคือฟรานเชสโก ลิเวอร์โนสินะคะ” หล่อนพูดแต่นั้นไม่ใช่คำถาม “ฉันวิลาสินี กุลวนาพิพัฒน์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ส่วนเจ้าขนเป็ดที่คุณเห็นอยู่นี่ก็มาจากฝีมือของพวกเด็กๆ และฉันกำลังจะทำโทษพวกแก ถ้าคุณไม่ว่าอะไร หรือถ้าคุณจะว่า ในฐานะผู้ปกครองแล้วกรุณาตักเตือนเด็กๆ ด้วยว่าการแกล้งคนอื่นเป็นเรื่องไม่ดี แต่ถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันจะเป็นคนทำเอง” สิ้นเสียงบอกของหล่อน เล่นเอาโถงทางเดินที่ยืนอยู่เงียบกริบจนเกือบจะกลายเป็นป่าช้า ราวกับว่าคำพูดของหล่อนเป็นสิ่งแปลกประหลาดมหัศจรรย์พันธุ์ลึกสำหรับที่นี่ ‘แค่บอกให้จัดการเด็กๆ ที่ทำความผิดมันแปลกนักหรือไงกัน!’ วิลาสินีคิดพลางนิ่วหน้าหนัก เมื่อเพิ่งนึกได้ว่าบางทีฟรานเชสโกอาจจะเป็นคุณลุงและพ่อที่ชอบตามใจเด็กๆ ก็ได้ ในเมื่อเขารักหลานทั้งสามเหมือนลูกแท้ๆ ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาเลี้ยงเด็กๆ ด้วยการตามใจ มันถึงทำให้พวกแกกล้าทักทายแขกผู้มาเยือนด้วยวิธีที่น่าจับมาตีก้นแบบนี้ ข้างฝ่ายฟรานเชสโกนั้นที่ไม่ใช่คนที่เลี้ยงบรรดาเด็กๆ อย่างตามใจ แต่กำลังทึ่งกับปฏิกิริยาของผู้หญิงสาวสวยตรงหน้า ใช่แล้ว หล่อนสวย สูง สง่า หน้าตาจิ้มลิ้ม แล้วยังดวงตากลมโตคู่นั้นที่ดูเหมือนกับเจ้ากระต่ายตัวน้อย แต่ไอ้วิธีการพูดและการออกความเห็นตรงไปตรงมาของหล่อนนี่สิเล่า ที่ทำให้เขาแปลกใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะเมื่อเรื่องที่พูดนั้นเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กๆ ทั้งสามในความปกครองของเขา เพราะทุกคนที่รู้จักเขาจะรู้ดีว่า เขาหวงหลานทั้งสามมากมายปานใด หลายคนจึงไม่กล้าขัดอะไร หากพวกเด็กๆ จะเล่นซนจนเกินอัตรา