บทที่ 13 (1)

บทที่ 13 ค่ำคืนที่ฟ้าไร้ดาวในคืนที่แสนเหน็บหนาว หากความเหน็บหนาวนั้นไม่ได้มาจากอุณหภูมิภายนอก แต่มากจาจิตใจของคนที่ถูกความเหน็บหนาวและความโดดเดียวเกาะกินใจอยู่ในเวลานี้ วิลาสินีนอนมองที่นอนข้างกายที่ว่างเปล่าด้วยหัวใจที่เจ็บปวด หญิงสาววาดมือไปบนที่นอนด้วยความเจ็บใจและความรู้สึกผิดเล็กๆ ที่เกิดขึ้น