บทส่งท้าย จบบริบูรณ์

บทส่งท้าย สองปีต่อมา เสียงอึกทึกครึกโครม เสียงย่ำเท้าของคนที่วิ่งไปมาทำให้บ้านลิเวอร์โนที่ไม่เคยสงบเงียบยิ่งหาความเงียบไม่เจอขึ้นไปอีก โดยเฉพาะภายในห้องนอนของเจ้าของบ้านที่ตอนนี้ร่างหนึ่งกำลังนอนงอโก่งงอขิงอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวอันเป็นผลจากการเป็นลมหลังจากที่หล่อนเพิ่งอาเจียนเสียยกใหญ่มาหมา