บทที่20. ถูกจ้องมอง

ต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด! ยามาทบอกกับตัวเองแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สองวันแล้วที่เขามาถึงอังกฤษและเวลาในการลาหยุดงานของเขาลดน้อยลงทุกที แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือเขากำลังเสี่ยงต่อการเสียการควบคุมอารมณ์ตนเอง นั่นคือสิ่งที่เขารู้สึกตั้งแต่อยู่บาฮาเนียแล้ว เขาจึงไม่ลังเลเลยเมื่อสการ์เล็ตต์ตัดสินใจเดินทางกลับอังกฤษเพื่อเคลียร์ปัญหาทุกอย่างโดยที่เขาต้องตามมาดูแลด้วย ‘ความจริงมักสร้างบาดแผลแห่งความปวดร้าวเสมอ’ ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างปวดร้าว มันเป็นเรื่องที่โทษใครไม่ได้เลยแต่ถ้าให้พูดความจริงก็คือเขาสามารถจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นเรื่องร้านของสการ์เล็ตต์ได้ง่ายเพียงแค่ดีดนิ้วด้วยซ้ำ! แต่เพราะอารมณ์ปรารถนาที่มีต่อหญิงสาวทำให้เขาใช้ความอ่อนแอของเธอล่อหลอกให้เธอมาถึงบาฮาเนีย เขาเป็นคนชักนำให้เธอมารู้ชาติกำเนิดที่แท้จริง และความจริงที่นำพาความปวดร้าวมาให้ เพราะสการ์เล็ตต์มีฐานะเป็นน้องสาวของเขา สการ์เล็ตต์เป็นลูกสาวของท่านลุงคาร์ดัลผู้มีพระคุณสูงสุดในชีวิตของเขา “บอสคะ คุณเรอิโกะขอพบค่ะ” “เชิญครับ” ยามาทถอนหายใจหนัก เขารู้ดีว่าไม่ช้าก็เร็วเรอิโกะต้องมาหาเขาถึงที่ทำงานหลังจากส่งทนายไปเคลียร์เรื่องร้านของสการ์เล็ตต์ เขาก็ปฏิเสธที่จะพบเธอ ชายหนุ่มขยับตัวนั่งหลังตรงเมื่อประตูห้องทำงานเปิดออกก็ปรากฏร่างงามแสนเย้ายวน เขาพยักหน้าให้เลขาฯ ส่งความหมาย ‘เขารับมือได้’ และเมื่อประตูห้องปิดลง เรอิโกะก็เดินนวยนาดเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแสนเชิญชวนก่อนจะนั่งที่ตักของเขา “ล้อเล่นอะไรกับฉันหรือเปล่าคะคุณหมอ” เรอิโกะยกแขนคล้องคอเขาแล้วโน้มหน้าลงทาบริมฝีปากสีแดงสดกับริมฝีปากหยักได้รูปของเขา เธอกดริมปากเคล้าคลึงบดขยี้อย่างร้อนแรง ใช้ลิ้นดุดันให้อีกฝ่ายยอมรับก่อนจะแทรกลิ้นนุ่มๆ เข้าไปด้านในเพื่อเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของเขา มือหนาจับสะโพกหนั่นไว้แน่นก่อนจะเพิ่มแรงกดแล้วดึงร่างบนตักออกอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเลยสักนิด “หมอยามาท!!!” เรอิโกะแทบจะหวีดร้องออกมา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ” “ผมไม่ได้เป็นอะไร” เขายิ้มบางๆ เอื้อมมือหยิบกระดาษทิชชู่ข้างโต๊ะทำงานมาเช็ดปากของตน เขารู้ดีเช่นทุกครั้งนั้นแหละว่าสาวสวยแสนร้อนแรงคนนี้หลงใหลคลั่งไคล้สีแดงขนาดไหน “คุณเปลี่ยนไปคะหมอ” เรอิโกะยืนยันเพราะเขาไม่เคยปฏิเสธความสัมผัสของเธอเลยสักครั้งและทุกครั้งเขามักกระโจนใส่อย่างคนหิวกระหายด้วยซ้ำ “คุณลืมไปแล้วหรือว่าผมเป็นหมอ” เขาอยากหัวเราะ แต่ทำไม่ได้ “ผมย่อมรู้อาการของตัวเองดี” “แล้วทำไมคุณเอาร้านของฉันไป!” เธอหวีดออกมาอย่างสุดกลั้น “มันไม่ใช่ของคุณมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เขาถอนหายใจหนักๆ การพูดความจริงเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดจริงๆ “คุณพูดแบบนี้ได้ไงคะ” เธอลุกพรวดขึ้นจากตักอุ่นของเขา “คุณเคยบอกว่าจะสนับสนุนฉันไม่ใช่เหรอ” “ผมพูดเช่นนั้นและตอนนี้ก็ยังยืนยันคำพูดนั้น” เขาลุกขึ้นยืนขยับจับเนกไทของตนเองให้เข้าที นึกเบื่อไอ้เชือกที่มันมัดคอเสื้อนี่อยู่เหมือนกัน “แต่นั่นมันขึ้นอยู่กับความถูกต้อง” “ฉันได้ร้านนั้นมาอย่างถูกต้อง” เรอิโกะยืนยัน “โดยความไม่เต็มใจของเจ้าของร้าน” ยามาทเสริมเดินมาที่ด้านหนึ่งของที่ทำงานซึ่งกรุกระจกมองเห็นทิวทัศน์ของนครลอนดอน “คุณนี่มัน...” เธอกัดฟันอย่างโมโห “ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเคยช่วยชีวิตคุณ” “อ่า...ในที่สุดคุณก็พูดเรื่องนี้...” เขาหลับตาอย่างปวดร้าวก่อนหันมาเผชิญหน้ากับเธอ ดวงตาสีเทาเป็นประกายวาวโรจน์ทำให้เรอิโกะสะดุ้งเฮือก “สองปีกับการหลอกลวง” “คุณ...คุณพูดอะไรคะหมอยามาท!” ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด “คุณไม่ใช่คนช่วยผม” เขาขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน “ผมเชื่อใจคุณมาตลอดสองปี ผมไม่ติดใจเอาความกับใครและคิดว่ามันเป็น ‘โชคร้าย’ ของผม ทว่าผมรู้ความจริงแล้วว่ามันเป็นสิ่งที่คุณสร้างขึ้นใช่มั๊ยเรอิโกะ!” “พระเจ้า! คุณรู้” ร่างเพรียวแทบไร้เรี่ยวแรงทรงตัวเรอิโกะเซถอยหลังจนต้องใช้มือยันผนังห้องเพื่อทรงตัว “คุณรู้!” “ผมรู้แล้ว...” เขาก้าวเข้าหาร่างบางช้าๆ ราวกับราชสีห์หมายตาเหยื่อผู้โชคร้าย “ถ้าคุณคืนร้านให้สการ์เล็ตต์มันก็จบแล้ว ผมไม่คิดจะพูดเรื่องเลวร้ายอย่างนี้แต่เมื่อคุณมาที่นี่ผมก็จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้” “ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เรอิโกะพูดเสียงสั่นแต่ต้องสั่นสะท้านเพราะความกลัวเมื่อมือใหญ่บีบไหล่สองข้างของเธอแน่น “คุณสวย ฉลาดและร้อนแรงแต่คุณไม่ควรใช้วิธีนั้นมารู้จักผม” เขาตะคอกใส่อย่างหมดความอดทน “คุณจ้างคนมาทำร้ายผมเพื่อจะได้ใกล้ชิดผม!” “คุณนั้นแหละผิด!” เรอิโกะตะคอกกลับบ้าง “คุณโง่เอง! ทำไมถึงปล่อยเวลามาถึงสองปี เพราะคุณต้องการฉันไงละ แต่ตอนนี้คุณไม่ต้องการฉันแล้วถึงได้สืบสาวราวเรื่องมาพูดใส่หน้ากันแบบนี้!!” ยามาทกัดฟันแน่น เขาปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วราวกับจับสิ่งของน่าขยะแขยง“คุณออกไปจากที่นี่ดีๆ เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก นับจากนี้ขอให้เราเหลือความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” “เพื่อนเหรอ!” เรอิโกะหัวเราะเยาะ “ฉันไม่มีเพื่อนเป็นหมอโง่ๆ อย่างคุณหรอก! ไอ้ร้านห่วยๆ นั่นอยากเอาไปทำอะไรก็เชิญ! แล้วอย่ามาคุกเข่าอ้อนวอนให้ฉันกลับมา ก็แล้วกัน!!!” เรอิโกะหัวเราะเยาะตบท้ายก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าออกไปตามด้วยเสียงปิดประตูดังปัง! ยามาทเสยผมของตัวเองก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเอง นั่นซิ! เพราะเขาต้องการเธอ เขาถึงไม่เคยสืบสาวราวเรื่องที่ผ่านมาเลยสักนิด และเชื่ออย่างสนิทใจว่าเรอิโกะเป็นคนช่วยชีวิตเขาแม้จะมีความเคลือบแคลงสงสัยอยู่บ้าง แต่เพราะมีหญิงสาวเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสดใสเข้ามาในชีวิต ทำให้เขารู้สึกถึงเสียงหัวใจตนเองที่ปรารถนาแระร่ำร้องอยู่เพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือ สการ์เล็ตต์ เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ อย่างเกรงใจ ยามาทไม่หันไปมองแต่หมุนตัวหนีหันหน้ามองทิวทัศน์ของลอนดอนที่เขาคงจะต้องล่ำลาแบบถาวร “ลืมอะไรหรือเรอิโกะ” “ฉันมาขอบคุณเรื่องร้านกับร้านคะ” “สการ์เล็ตต์” ยามาทหันขวับมามองอย่างตกใจ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่” “ก็...ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟังแต่เสียงมันดังไปถึงข้างนอก” เธอรู้สึกเหมือนกำลังแก้ตัว และไม่รู้ว่าควรจะนั่งหรือยืนหรือทำอะไรดีในสถานการณ์อย่างนี้ “ไม่เป็นหรอก” เขาถอนหายใจยาว ‘เข้าใจแบบนี้ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องอธิบายยาก’ “แล้วคุณตัดสินใจกับชีวิตของคุณได้หรือยัง” “เอ๋?” “ก็จะอยู่ที่นี่ต่อหรือว่าจะกลับไปอยู่ที่บาฮาเนีย” เขาถามน้ำเสียงราบเรียบราวกับตนเองเป็นผู้ปกครองของเธอ “ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนั้น” เธอสารภาพ “ควรคิดได้แล้ว” เขาเอ่ยบอกพลางเดินมานั่งที่เก้าอี้ทำงานแล้วเปิดแฟ้มเอกสาร “ผมมีเอกสารต้องตรวจ เอาเป็นว่าตอนเย็นผมจะมารับไปดินเนอร์แล้วกัน” “เอ่อ...ค่ะ” สการ์เล็ตต์รู้สึกเหมือนถูกไล่ทางอ้อมยังไงไม่รู้ เธอพยักหน้ารับแล้วเดินออกมา เลขาฯ หน้าดุของยามาทยิ้มให้มันเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรมากกว่าที่เจอครั้งแรกหรือเพราะว่าเธอกลายเป็นลูกสาวของท่านประธานบริษัทฯ ไปแล้วนะ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ เดินออกมาจากตึกใหญ่โตอย่างเบื่อหน่าย จู่ๆ ก็กลายเป็นลูกสาวเศรษฐี เรื่องดีๆ แบบนี้เธอก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี น้ำเสียงห่างเหินนั้นทำให้เธอได้แต่ถอนหายใจ แถมยังชอบพูดจาเหมือนผู้ปกครองเธออีก! เมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ จะพาเธอไปดินเนอร์เหรอ! สการ์เล็ตต์ถามตัวเองอย่างพึ่งนึกได้ ดินเนอร์? ในแบบของหมอยามาทคงต้องหรูหราแน่ๆ แล้วเธอจะใส่เสื้อผ้าอะไรไปดินเนอร์เล่า? เธอหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาดูแล้วก็เห็นบัตรเครดิตสีทองแวววับที่ยามาทให้เลขาฯ หน้าดุจัดการทำให้ เธอยิ้มกว้างออกมา เดี๋ยวต้องลองใช้ดูหน่อยละ สการ์เล็ตต์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท ถ้าจำไม่ผิดวันนี้อายะมีเรียนภาคเช้าแค่ครึ่งวันนี่ “อายะจังฉันต้องการความช่วยเหลือ” “อะไรเหรอ” อีกฝ่ายกรอกเสียงตอบมาอย่างสดใส “เย็นนี้มีนัดดินเนอร์จ๊ะ แต่ฉันยังไม่มีเสื้อผ้าเลย” “กรี๊ดๆๆๆ” เสียงหวานกรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น “เอาสิ!กับผู้ปกครองสุดหล่อใช่ไหม เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้เอง” “อีกครึ่งชั่วโมงเราเจอกันที่...” “ได้ ฉันเลิกเรียนแล้วเดี๋ยวเจอกัน” สการ์เล็ตต์ยิ้มกว้างออกมาได้ อายะยังคงเหมือนเดิมแม้จะรู้เรื่องราวต่างๆ จากปากของเธอแล้วก็ตาม หญิงสาวยิ้มอารมณ์ดีแล้วมุ่งหน้าไปศูนย์การค้าแหล่งชอปปิ้งที่ใหญ่ที่สุดในลอนดอน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องทุกอิริยาบถอยู่!.