บทที่18. สิ่งที่ต้องการอย่างแท้จริง

ลักษณ์ณาราแสร้งทำตัวให้วุ่นวายเพื่อที่จะลืมไปว่าการ์เร็ตนัดหมายเรื่องการเดินทางไปอังกฤษ เธอยังทำงานอย่างปกติและไม่ได้สนใจเรื่องจัดเตรียมกระเป๋าเพื่อการเดินทางก็ตอนนั้นรับปากแบบส่งๆ ไปจะใส่ใจทำไม ไปอังกฤษเชียวนะไม่ใช่ไปมาบุญครอง เขาก็พูดเหมือนไปซื้อขนมปากซอยยังไงไม่รู้ หญิงสาวให้เหตุผลกับตัวเองแบบนั้นแต่ก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วเปิดประตูเดินลงจากรถเก๋งของตัวเองเดินเข้าบ้านพร้อมแฟ้มเอกสารงานเต็มวงแขน เสียงหัวเราะพูดคุยดังมาจากสวนย่อมที่คุณรดาจัดไว้เป็นสวนรับแขกและสอนเด็กๆ อ่านหนังสือ เธอเกือบจะเดินผ่านเลยไปถ้าไม่ใช่เสียงคู่สนทนานั้นทุ้มต่ำที่เคยออกคำสั่งกับเธอบ่อยๆ ลักษณ์ณาราชะงักเท้าแล้วยืนนิ่งกลายเป็นหินไปหลายวินาทีก่อนจะวางเอกสารทั้งหมดลงแล้วก้าวเร็วๆ จนเกือบจะเป็นวิ่งมายังต้นเสียงที่ได้ยิน แล้วเธอก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเจ้าของดวงตาสีเขียวเข้มกำลังเอื้อมมือไปแขวนกล้วยไม้อยู่ “การ์เร็ต! คุณมาทำอะไรที่นี่” คุณรดาหันมาแล้วทำหน้าดุใส่เหมือนครูฝ่ายปกครองที่กำลังดุนักเรียนของตัวเอง “นี่ต่อหน้าป้านะ พูดจาให้มันสุภาพมีมารยาทหน่อยซิ เด็กคนนี้สอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยจำเลยจริงๆ” “ขอโทษค่ะคุณป้า” ลักษณ์ณาราหน้าเสียแต่อีกฝ่ายกลับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ มันยิ่งทำให้เธอไม่พอแต่ทำได้เพียงแยกเขี้ยวใส่ “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ คุณการ์เร็ต” “ผมคิดว่าคุณงานยุ่งจนลืมก็เลยแวะมารับที่บ้าน พอดีมาก่อนคุณก็เลยช่วยคุณป้ารดาตัดกิ่งไม้ครับ” “ลืม?ลืมอะไรคะ” ลักษณ์ณารากัดฟันพูดพร้อมรอยยิ้มหวาน รู้ว่าเขาเองก็ยั่วโมโหเธออยู่ด้วยการแสร้งพูดจาเสียงอ่อนน้อมทั้งทีปกติพูดจากับเธอน้ำเสียงแห้งแล้งเหลือเกิน “เรื่องงานของตัวเองแท้ๆ ยังทำเป็นลืมอีก” คราวนี้คุณรดาได้ถอนหายใจอีกครั้ง “จะไปดูงานที่อังกฤษไม่ใช่รึ” “ห๋า! เอ่อ! คือ!” ลักษณ์ณาราเหมือนปลาสำลักน้ำ ทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้นดักทางเธอได้ เล่นเข้าหาผู้ใหญ่แบบนี้ คุณป้าของเธอชอบนักล่ะ “นึกแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ ผมก็เลยมารับเองไงครับ” การ์เร็ตยิ้มกลั้นหัวเราะยิ่งเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหวอเขายิ่งสะใจ คิดเรอะว่าจะหลบเขาได้พ้น เขาเริ่มจะรู้วิธีรับมือกับผู้หญิงคนนี้แล้ว ลักษณ์ณาราเดินมาทางคุณรดาแล้วดึงคุณป้าหันมากระซิบไม่ต้องการให้ผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้นได้ยิน “คุณป้า หนิงไปอังกฤษนะคะ ไม่ใช่ไปซื้อผัดไทหน้าบิ๊กซี ป้าไม่ห้าม ไม่ห่วงหนิงเลยเหรอคะ” “จะโกรธก็ตรงที่ไม่มาบอกเองต้องให้คนอื่นมาบอกนี่แหละ” คุณรดาส่ายหน้าไปมา “ฉันเป็นห่วงว่าแกจะไปทำอะไรคุณเขามากกว่า” “คุณป้า!” โธ่! ทำไมใครๆ ก็ไปหลงเชื่อรอยยิ้มหลอกลวงคนนั้นกันหมด “ยัยหนิง แกโตแล้ว ป้าเลี้ยงแกมาป้ารู้ว่าแกเป็นคนยังไง จะทำอะไรก็คิดเองได้แล้ว หรือคิดได้แต่ไม่รู้ใจตัวเองก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ที่แน่ๆ ถ้าคุณการ์เร็ตเป็นคนไม่ดีแกคงไม่ให้เขาเข้าใกล้แกหรอก และปกติถ้าเป็นเรื่องงานแกสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว อะไรที่ทำให้แกลังเลอยู่ล่ะ” “ค่ะคุณป้า” ลักษณ์ณาราพูดเสียงอ่อนแล้วเหลือบไปมองผู้ชายคนนั้นที่ยังจัดการแขวนกล้วยไม้ที่ทำค้างอยู่ ทำราวกับไม่สนใจว่าเธอกับป้าจะพูดอะไรกัน “ไปจัดกระเป๋าไป” “ค่ะ หนิงไปจัดของก่อนนะคะ” ลักษณ์ณาราพยักหน้ารับแล้วเดินมาทางการ์เร็ต “หนึ่งสัปดาห์ใช่ไหมคะ” “ครับ แต่ถ้าคุณหนิงอยากอยู่นานกว่านั้นผมก็ไม่เป็นปัญหา ยินดีดูแลรับรองเต็มที่ครับ” เขายิ้มกริ่มแล้วโน้มหน้าลงกระซิบ “ถ้าคุณไม่อยากไป ผมชวนคุณดารัณไปก็ได้นะครับ” “ฉันไปเองยะ” ลักษณ์ณาราย่นจมูก “ไม่ต้องรีบนะครับ ผมรอได้” พูดแบบนี้แสดงว่าต้องรีบนะซิ! ลักษณ์ณาราเข่นยิ้มออกมาแล้วรีบเดินจากไปที่ห้องพักของตัวเอง ลากกระเป๋าเดินทางแล้วหยิบเสื้อผ้าชุดเก่งออกมาสามสี่ชุด แล้วจับยัดใส่กระเป๋าพร้อมเอกสารจำเป็นก่อนจะกระโจนเข้าห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำหรือแต่งหน้านานนัก จึงทำทุกอย่างเสร็จสรรพในเวลาไม่ถึงชั่วโมงดี เมื่อลากกระเป๋าลงมาชายหนุ่มที่ช่วยงานจัดสวนหย่อมให้คุณรดาเห็นก็ทำเป็นกุลีกุจอช่วยยกกระเป๋าให้ ทั้งคู่ไหว้ลาคุณรดาแล้วการ์เร็ตก็พาเดินออกมาหน้าบ้าน “จะไปยังไง” เธอถามเมื่อไม่เห็นรถของเขาหรือเขาจะให้เธอขับรถเธอไป “ผมจอดรถเลยบ้านคุณไปนิดนึงนะ ผมกลัวคุณเห็นรถผมแล้วไม่กล้าเข้าบ้าน” “ฉันไม่ใช่คนขวัญอ่อนแบบนั้นหรอก” เธอเบ้ปากแล้วเดินตามเขาไปถึงรถ “เราไปยังไง คุณจัดการเรื่องตั๋วอะไรแล้วเหรอ” “เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอก ผมให้เลขาจัดการให้แล้ว” เขาไม่เคยบริการใครขนาดต้องยกกระเป๋าให้แบบนี้เลย แถมยังเปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปนั่งในรถอีกด้วย “ฉันขออะไรสักเรื่องนะ” ลักษณ์ณาราพูดหลังจากรถเคลื่อนออกไปได้สักระยะแล้ว “อะไร?” “คุณเคยผลักฉันตกน้ำ ผลักฉันเข้ารถ รอบนี้คงไม่ผลักฉันตกเครื่องบินนะ” การ์เร็ตหลุดมาดเข้มหัวเราะพรืดเสียงดังออกมา ให้ตายซิ! คิดไม่ผิดเลยมันแสนจะคุ้มค่าที่มารับเธอด้วยตัวเองแบบนี้ ช่างมีถ้อยคำมากัดจิกให้เขาหัวเราะได้ตลอดเวลาเสียจริง แต่เมื่อรถยนต์ของการ์เร็ตมาถึงที่หมายเป็นลักษณ์ณาราที่อึ้งแถมปากค้างอย่างนึกคำพูดไม่ออก “นี่มันอะไร” “เครื่องบินไง? เครื่องบินส่วนตัว คุณคงไม่คิดจะเดินหรือขี่ม้าไปอังกฤษหรอกนะ” เขาหยอกเธอแล้วพาเธอขึ้นเครื่อง “รู้แล้ว ฉันก็นึกว่านั่งเครื่องบินธรรมดา” คบคนรวยนี่เป็นแบบนี้หรือไงนะ ถึงเพื่อนสาวของเธอจะร่ำรวยแต่ก็ใช้ชีวิตสมถะไม่ใช่แบบนี้ เคยเห็นแต่ในหนังในภาพยนตร์เพิ่งจะได้เคยใช้บริการเป็นครั้งแรก การ์เร็ตเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีผ่อนคลาย แอร์ฯสาวนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ลักษณ์ณาราขอเพียงกาแฟร้อนจะอ้าปากถามอะไรก็เห็นเขาเปิดแฟ้มเอกสารตั้งใจอ่านอย่างละเอียด เธอจึงได้แต่มองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น เป็นการเดินทางข้ามทวีปครั้งแรกไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่ แต่เธอมาถึงจุดนี้แล้วไม่มีทางให้เธอถอยได้อีก และแน่นอนว่า...คำว่า ‘ถอย’ ไม่มีในพจนานุกรมชีวิตของลักษณ์ณาราแน่นอน ลักษณ์ณาราตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์แปลกตาที่ได้เห็นเป็นครั้งแรก กว่าสิบสองชั่วโมงที่เครื่องบินทะยานจากกรุงเทพฯ สู่ลอน ลักษณ์ณาราแทบไม่ได้หลับเพราะตื่นเต้น ลอนดอนเป็นหนึ่งในศูนย์กลางสำคัญทางธุรกิจ เป็นผู้นำด้านการเงิน เทคโนโลยี การเมือง การสื่อสารการบันเทิง แฟชั่น ศิลปะ และประวัติศาสตร์ของโลกในอดีตเป็นเมืองหลวงของโลกเป็นเมืองที่เจริญที่สุดในโลก คิดถูกจริงๆ ที่ยอมใจง่ายตามเขามาถึงที่นี่ “นี่คุณการ์เร็ต เราพอมีเวลาเที่ยวบ้างไหมคะ” ลักษณ์ณาราถามแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นจนคนที่นั่งอยู่ในรถด้วยกันอดยิ้มเอ็นดูออกมาไม่ได้ “ได้ซิ คุณอยากไปไหนล่ะ” การ์เร็ตเองยังแปลกใจที่ตัวเองกล้ารับปากว่าจะพาเธอเที่ยว “คุณเป็นเจ้าบ้านต้องแนะนำฉันซิ อย่างพระราชวังบั๊กกิ้งแฮม,ลอนดอนอายหรือจัตุรัส Trafalgar ก็ได้นะ” เขาอยู่ลอนดอนรู้จักทุกซอกทุกมุมไม่คิดว่ามันจะมีอะไรให้เที่ยวนักหรอก แต่ไม่เป็นไร ถ้าเธออยากไปเขาก็ยินดีพาเด็กน้อยไปเที่ยวก็ได้ นั่งรถจากสนามบินผ่านทิวทัศน์งดงามและผู้คนมากมายแห่งมหานครลอนดอน ลักษณ์ณาราตื่นตาตื่นใจจนลืมการ์เร็ตไปเสียสนิท จนรถมาจอดที่หน้าโรงแรมหรู เธอก้าวลงมาแล้วแหงนหน้ามองจากนั้นจึงหันไปมองชายหนุ่มที่ก้าวลงมายืนเคียงข้าง “คุณไม่มีบ้านอยู่จริงๆ เหรอเนี้ย” “คุณอยากไปบ้านผมจริงๆ เหรอ” เขาถามอย่างแปลกใจ เขาอยู่โรงแรมของตัวเองเป็นบ้านไปแล้ว นึกไม่ออกหรอกว่า ‘บ้าน’ ในความหมายของคนอื่นเป็นยังไง ลักษณ์ณาราเหลือบมองตัวโตเห็นสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติทำให้เธอส่ายหน้าไปมา “ขอโทษที่ซอกแซกเรื่องส่วนตัวค่ะ มันเคยชิน มันเหมือนเวลาเราไปเที่ยวกับเพื่อน เราก็อยากไปบ้านเพื่อนไปเจอพ่อแม่ครอบครัวอะไรแบบนั้น ไม่ได้อยากหมายความว่าอยากเห็นบ้านใหญ่โตแค่ไหนอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ” “ผมเข้าใจ” เขาพูดแบบนั้นแต่สีหน้ายังเดาอารมณ์ได้ยากเหมือนเคย หญิงสาวเดินตามเขาไปจนถึงห้องพัก เธอเดาว่าเขาจัดไว้ให้หรือไม่ก็ห้องของเขานั้นแหละ เพราะมันเป็นห้องชุดกว้างขนาดใหญ่กว่าบ้านเธอเสียอีก “อาบน้ำพักผ่อนเสียหน่อย หรืออยากหลับสักตื่นก็ได้ค่อยหาอะไรทานกัน” เขามองเธอราวกับเป็นเด็กที่มาทัศนะศึกษาแล้วก็เผลอยิ้มออกมา “นั่งเครื่องบินมาหลายชั่วโมงไม่เห็นคุณหลับ กลัวผมทำอะไรหรือไง” “คุณมีอะไรให้ฉันต้องกลัวล่ะ” ลักษณ์ณาราไหวไหล่ “ห้องฉันอยู่ตรงไหนล่ะ” “คุณคุณอยู่ขวามือติดกับห้องผมนั้นแหละ” “ห๋า! ห้องติดกัน!” “ตกใจทำไมไหนบอกไม่กลัวไง” ดวงตาสีเขียวมีแววเจ้าเล่ห์ สืบเท้าเข้าไปใกล้ การเดินเข้าไปประชิดทำให้แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับบานประตู “หรือกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้” “ชิ! อย่าสำคัญตัวเองนักเลย หลบไป!” ลักษณ์ณาราเบ้ปากแล้วผลักเขาออกอย่างง่ายดาย เธอหมุนตัวแล้วเปิดประตูเข้าห้องตัวเองโดยไม่มองหน้าคนเหลี่ยมจัดอีก แม้จะรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวไปหมด เธอต้องพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้หวั่นไหวกับสิ่งที่เขาทำ เขาก็แค่หยอกเธอเท่านั้น อย่าได้หลวมตัวไปกับเกมของเขาเด็ดขาด แต่ภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่างทำเอาเธออยากร้องกรี๊ดวี๊ดว๊ายเพราะมันสวยกว่าที่เคยดูในเวบไซย์ท่องเที่ยวเสียอีก เธอมีเพื่อนเป็นไฮโซมีตังค์แต่เธอไม่ใช่ เธอไม่เคยเดินทางไกลแบบนี้ แค่นี้ก็ตื่นเต้นจนจะเก็บอาการไม่อยู่อยู่แล้ว เธอมีเวลาแค่ไม่กี่วันยังไงก็จะเก็บเกี่ยวให้คุ้มค่า ลักษณ์ณาราผละสายตาจากทิวทัศน์แสนสวยแล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องอาบน้ำที่แสนหรูหรา เธอสลัดเสื้อผ้าออกเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าแล้วลงแช่ในอ่างอาบน้ำ “ชีวิตเศรษฐีมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ” ลักษณ์ณาราผ่อนลมหายใจอย่างผ่อนคลาย เธอไม่ใช่หญิงสาวประเภทช่างฝัน เธอมักยืนอยู่บนความเป็นจริงเสมอ ความฝันของเธอมันต้องจับต้องได้ มีความน่าจะเป็น ไม่ใช่ฝันลมๆแล้งๆ ถึงจ้าชายที่ไม่มีอยู่จริง แต่ชีวิตแบบนี้มันก็อยู่เหนือการคาดหมาย เขาก็แค่คนมีเงินคงแค่เห็นเธอเป็นผู้หญิงแปลกๆ ก็เท่านั้น เอาเถอะ เธอจะไม่คิดอะไรมากไปกว่านี้...ใช่ เธอหวังว่าจะห้ามความคิดตัวเองได้นะ หญิงสาวแช่น้ำอุ่นจนสบายตัวแล้วค่อยจัดการสระผมเผ้าที่รู้สึกว่ามันเริ่มจะเหนอะหนะและออกจากห้องอาบน้ำด้วยเสื้อคลุมสีขาวนุ่มสบายตัว เธอมองไปรอบๆ ตัวไร้วี่แววกระเป๋าเดินทางของเธอ จะเดินออกไปถามหากระเป๋าเดินทางก็เกรงว่าคนเจ้าเล่ห์จะคิดว่าเธอให้ท่าด้วยชุดเสื้อคลุมตัวเดียวแบบนี้ แต่ถ้าไม่ออกไปก็ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ลักษณ์ณาราโคลงศีรษะไปมาแล้วเดินมาที่ประตูห้อง กลั้นใจอึดใหญ่ก่อนจะค่อยๆ แง้มประตูออกแล้วโผล่หน้าออกไป รู้สึกโล่งใจที่ไม่เห็นเงาร่างของผู้ชายคนนั้น “สงสัยจะอาบน้ำอยู่ละมั้ง?” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองแล้วค่อยๆ ย่องออกมา และเมื่อแน่ใจว่าไม่เห็นเจ้าของห้องเธอก็เดินสำรวจห้องสุดหรูที่เขาอนุญาตให้เธอพัก สายตาช่างสำรวจเหลือบไปเห็นช็อกโกแล็ตขนาดพอดีคำในกล่องหรูวางอยู่ก็อดหยิบแล้วส่งเข้าปากไม่ได้ มันอร่อยเสียจนต้องหยิบอีกชิ้นแล้วเดินดูนั้น ดูนี่ในห้องจนลืมกระเป๋าเดินทางของตัวเองไป เดินกลับมาที่เดิมก็รินน้ำส้มให้ตัวเองดื่มอีกอึกใหญ่ แล้วก็หยิบช็อกโกแล็ตกินอีกชิ้นก่อนจะนั่งลงบนโซฟาแสนนุ่มสบายมันสบายเสียจนเธอรู้สึกอยากเอนหลังสักเดี๋ยว หลับตาสักครู่แล้วค่อยดูว่ากระเป๋าของเธอมาถึงหรือยัง การ์เร็ตวางโทรศัพท์หลังจากคุยงานยาวนานเกือบชั่วโมงเศษ ความจริงเขาควรเข้าไปดูงานเองแต่พอคิดว่าจะเคลียร์งานให้ตัวเองว่างสัก 4-5 วันก็ตัดสินใจโทรไปสั่งงานกับลูกน้องและคนสนิทเพื่อที่จะได้มีเวลาส่วนตัว ชายหนุ่มไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ต้องเคลียร์คิวงานให้ว่างเพียงพาพาใครบางคนไปเที่ยว แถมเที่ยวในลอนดอนอีกด้วย การ์เร็ตขยับปมเนทไทให้คลายลงแล้วปลดกระดุมข้อมือเสื้อแขนยาวของเขา เสื้อนอกนั้นถอดออกนานแล้ว เขาเดินกลับเข้ามาในห้องโถงต้องการจะเคาะประตูถามผู้หญิงคนนั้นว่าหิวหรือยัง แต่เท้าของเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างเพรียวนอนหลับสบายบนโซฟา เขาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นลักษณ์ณาราหลับตรงนี้ แถมยังอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ เขาเดินมาใกล้แล้วนั่งลงบนส้นเท้า หัวคิ้วคลายลงเมื่อเห็นที่มุมปากเลอะคราบช็อกโกแล็ต แต่แทนที่เขาจะเช็ดให้กลับเป็นโน้นหน้าลงใช้ลิ้นเลียคราบที่เลอะมุมปาก เสียงครางงึมงำในลำคอของหญิงสาวทำให้เขาเผลอไผลจูบริมฝีปากที่เผยอขึ้น รสหวานของช็อกโกแล็ตยังติดอยู่แต่เขาเชื่อว่าริมฝีปากเธอต่างหากที่หวานล้ำกว่ามากนัก หญิงสาวปรือตาขึ้นเห็นดวงตาสีเขียวสวยจ้องมองอยู่ รู้สึกถึงเรียวลิ้นร้อนที่หยอกล้อจนเธอวามไหวเธอกะพริบตาถี่ๆ ปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งก็ตั้งสติได้ อยากจะผลักเขาออกแต่กลับทำไมไม่ได้ ลมหายใจของเขาผ่าวร้อนเหมือนจะเผาเธอให้หลอมละลายไปพร้อมกัน “พอ...พอแล้วค่ะ” กว่าเธอจะพูดออกมาได้ก็แทบขาดใจ เขายอมทำตามอย่างว่าง่ายปล่อยให้ขยับตัวถอยห่างแล้วยันตัวเองลุกนั่ง “ผมนี่แย่จริง ปล่อยให้คุณรอจนหลับไปได้อย่างนี้ต้องชดเชยอย่างไรดีนะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้ววางแขนข้ามไหล่แล้วรั้งเธอมาแนบชิดแต่อีกฝ่ายรู้ตัวแล้วดันเขาออกสุดแขน ทำให้เขาต้องประหลาดใจอีกครั้ง ก็ทีเมื่อครู่ยังจูบตอบแบบดูดดื่มด้วยซ้ำไป “ฉันไม่ได้รอคุณเสียหน่อย” ลักษณ์ณารากลับถลึงตาใส่“ฝั่งโน้นก็ว่างไปนั่งตรงนั้นซิ” “ก็ผมอยากนั่งตรงนี้” “ก็ได้ ฉันไปเองก็ได้” ลักษณ์ณาราทำท่าจะลุกขึ้นแต่มือใหญ่คว้าเอวแล้วรั้งให้เธอนั่งที่เดิม พอเธอหันไปจะต่อว่าเขาก็เห็นว่าเขายังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมอยู่ “ทำงานอยู่หรือคะ” “รู้ได้ไง” เขาประหลาดใจกับคำถาม “ก็คุณยังใส่ชุดเดิมนี่” “อ้อ ผมเคลียร์งานอยู่ แล้วทำไมคุณมานอนรอผมตรงนี้ล่ะ” “บ้า! ใครไปนอนรอคุณฉันแค่เผลอหลับ เอ่อแล้วฉันไม่เห็นกระเป๋าเดินทางของฉันเลยด้วย” “พนักงานหิ้วมาส่งแล้ว คงอยู่หน้าประตู ผมมัวแต่คุยงานอยู่เลยไม่ได้ลากมาให้ ปกติผมไม่ค่อยให้ใครเข้ามาในห้องของผมนัก” ลักษณ์ณาราพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอเองก็ไม่ได้เดินไปถึงประตูเพราะมัวแต่ดูอะไรๆ ในห้องและกินขนมไปด้วย “เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน หรือให้รูมเซอร์วิสเอามาให้กินบนนี้ก็ได้นะ ช็อกโกแล็ตหมดไปครึ่งกล่องคุณคงยังไม่อิ่มใช่ไหม” หญิงสาวมองเขาอย่างตำหนิ ก็ของมันอร่อยเธอก็เผลอกินเยอะไปหน่อย ตอนหลับก็ดันฝันว่าถูกจูบเสียด้วยซิ แต่ดูท่าทางเขาเหนื่อยๆ เธอยังไม่อยากชวนเขาออกไปข้างนอก เธอยังได้หลับไปตื่นใหญ่ๆ เขายังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ “ถ้ากินในนี้ได้ ก็กินที่นี่เถอะคะ วิวที่นี่ก็สวยดี จะได้วางแผนงานของพรุ่งนี้กันด้วย” “ผมสั่งอาหารให้แล้วกัน” “ดีค่ะแล้วคุณก็ไปอาบน้ำซะ ส่วนฉันก็จะได้จัดการกับกระเป๋าของตัวเองเสียที” “ผมยกไปให้แล้วกัน” เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปกดโทรศัพท์สั่งอาหารเย็นแล้วเดินไปหิ้วกระเป๋าเดินทางของหญิงสาวมาให้ เขาทำท่าจะยกเข้าไปส่งถึงในห้องแต่เธอห้ามไว้ก่อน “ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในห้องส่วนตัวเหมือนกัน” ลักษณ์ณารารับกระเป๋าแล้วรีบเข้าห้องตัวเอง เขาได้ยินเสียงเธอล็อกประตูแล้วเขาก็เป็นฝ่ายหัวเราะออกมา การ์เร็ตเดินฮัมเพลงมาที่ห้องตัวเองจัดการถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคล้จากการเดินทางข้ามทวีป แต่ขณะที่จะเดินเข้าห้องอาบน้ำ เขาก็หยุดที่บานประตูบานหนึ่งแล้วก็ยิ้มกริ่มออกมา เธอคงไม่ทันสังเกตหรอกว่าสองห้องนี้มีประตูเชื่อมกันอยู่ การล็อกห้องของเธอมันจึงไร้ความหมาย หากเขาต้องการเข้าห้องเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เพียงแต่อาการขัดแย้งของเธอนั้นแหละที่ทำให้เขาต้องตั้งคำถามนับครั้งไม่ถ้วนว่าจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ เขามั่นใจว่าเธอต้องการเขาแต่การปฏิเสธของเธอทำให้เขาสับสน หรือเธอคิดแค่ยั่วเขาเล่นๆ แต่ก็นั้นแหละ จะมีสักกี่คนที่กล้าอยู่ข้างเขาและทำให้ยิ้มและหัวเราะได้มากมายขนาดนี้ อาจเป็นเพราะเหตุผลนี้ที่เขาไม่กล้าทำอะไรจนกว่าเธอจะเป็นฝ่ายยินยอมเขาด้วยหัวใจของเธอเอง หรือว่า สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ ก็คือหัวใจของเธอ.