บทที่20. ดูท่าทางเงินของคุณจะซื้อได้ทุกอย่าง ยกเว้นความจริง

วอลเรซยิ้มน้อยๆ เขาเองก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครนักแต่ก็ชอบสีหน้าท่าทางเป็นธรรมชาติไร้การปรุงแต่ง จนนึกแปลกใจที่เอริก้ามีเพื่อนแบบนี้ด้วย ปกติเห็นแต่เพื่อนไฮโซที่เอาแต่สนุกสนานกันไปวันๆ “ได้เห็นสถาปัตยกรรมสวยงามแบบนี้ก็ถือว่าคุ้มแล้ว” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองแต่ก็ทำให้ชายที่นั่งบนรถเข็นได้ยิน “คุณเพิ่งมาอังกฤษเหรอ” “ค่ะ เพิ่งมาครั้งแรก มาถึงเมื่อวานเองค่ะ ดิฉันมาเรื่องงานสองสามวันก็กลับแล้วค่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องงานคงไม่ได้มาถึงที่นี่” “ถ้าคุณชอบบ้านของผมต้องหาทางไปพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติของอังกฤษให้ได้นะครับ” “บ้าของคุณ?” ลักษณ์ณาราทำตาโต “นี่บ้านของคุณหรือคะ” “วอลเรซ! คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” เอริก้าแทบจะวิ่งเข้ามาแล้วใช่ร่างตัวเองเบียดลักษณ์ณาราให้ออกไปไกลๆ “ผมออกมาสูดอากาศแล้วพอดีเจอเพื่อนของคุณ” วอลเรซแตะหลังมือของเอริก้าเบาๆ “คุณไม่ค่อยสบายไม่น่าจะออกจากห้องเลย คนรับใช้ไปไหนหมดเนี้ย แย่จริง เดี๋ยวก็ไล่ออกซะหรอก” “อย่าเลย ไม่มีใครขัดคำสั่งผมหรอก” เขายิ้มเหนื่อยๆ แล้วพนักหน้าให้ผู้ชายที่เดินเข้ามาใหม่ “คุณดูแลเพื่อนของคุณเถอะเอริก้า” ลักษณ์ณารามองไปตามทิศทางที่วอลเรซพูดแล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่กอก ไม่เคยนึกดีใจที่ได้เห็นหน้าเขาเท่าตอนนี้ ก็แอบนึกว่าเขาจะไม่มาเสียแล้ว การ์เร็ตในชุดเสื้อเชิ้ตสบายๆ เดินเข้ามาแล้วถอดแว่นกันแดดออกเผยดวงตาสีเขียวเข้มที่มีฉายแววไม่พอใจอยู่ สีหน้าที่เคร่งขรึมอยู่แล้วดูเคร่งเครียดผิดปกติ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคุณการ์เร็ต” “งานผมยุ่งครับ” การ์เร็ตยื่นมือไปสัมผัสทักทาย “คุณดูสบายดีนะครับคุณวอลเรซ” “ก็เจ็บป่วยตามประสาคนเป็นมะเร็งนั้นแหละ” วอลเรซหัวเราะเบาๆ “ดีที่มีเอริก้าดูแล ผมโชคดีที่มีภรรยาแสนสวยคอยดูแลแม้ยามป่วยไข้ก็ตาม” ดูเหมือนจะมีลักษณ์ณาราคนเดียวที่งุนงงกับความสัมพันธ์ของคนทั้งหมดนี้ เธอกรอกตาไปมาอย่างสับสนและการ์เร็ตก็เข้าใจความคิดของเธอ เขาเดินเข้าไปแล้วโอบไหล่ลักษณ์ณาราไว้หลวมๆ “เอริก้าสนใจเรื่องทำธุรกิจสปาก็เลยมาปรึกษาผมกับคุณลักษณ์ณารา เธอเป็นที่ปรึกษาของเรา” “อ้อ...ผมได้ยินเอริก้าพูดบ่อยๆ” วอลเรซยิ้มอ่อนโยน “น่าสนใจมาก” “ขอบคุณค่ะวอลเรซ” เอริก้าก้มลองจูบแก้มสามีวอลเรซเบาๆ “ฉันว่าเรานั่งดื่มน้ำชาดีกว่าคะ คนรับใช้จัดให้เราแล้วค่ะ คุณด้วยนะคะการ์เร็ต” เอริก้าทิ้งสายตาท้าทายแล้วเข็นรถเข็นของวอลเรซเดินนำไปมุมน้ำชา ลักษณ์ณาราแหงนหน้ามองการ์เร็ตด้วยสายตาตำหนิเขา แต่การ์เร็ตขมวดคิ้วและรั้งเธอไว้ไม่ให้รีบเดินตามคนทั้งสองไป “คุณมองผมแบบนี้ทำไม” เขาถามอย่างหงุดหงิด “คุณนี่แย่จริงๆ” ลักษณ์ณาราส่ายหน้า “ชอบยุ่งกับผู้หญิงที่มีสามีแล้ว เพื่อนของฉันก็คนหนึ่งล่ะ แล้วนี่คุณเอริก้าอีก” “เฮ้! มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ” เขาเสยผมแล้วถอนหายใจ “เพื่อนคุณผมไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ผู้หญิงไม่เล่นด้วยผมก็ไม่ได้ไปฝืนใจนี่ ส่วนเอริก้าก็อย่างที่คุณเห็น เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว รับผิดชอบชีวิตได้และรู้ลิมิตของกันและกัน” “คุณนี่พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะ” ลักษณ์ณาราไม่รู้ว่าตัวเองโกรธเขาเพราะอะไร “คุณจะเป็นมือที่สามในชีวิตคนอื่นหรือไง” “ผมจะทำแบบนั้นทำไม” เขาโคลงศีรษะไปมา อุตส่าห์รีบขับรถตามมาเพื่อจะรับตัวกลับดันต้องมาทะเลาะกันอีก “มันแค่ความสัมพันธ์ทางกายเราไม่ได้จริงจังอะไรแบบนั้นเสียหน่อย คุณดูซิ คุณคิดว่าเอริก้าจะทิ้งวอลเรซมาอยู่กับผมหรือไง” “พูดแบบนี้แสดงความคุณก็อยากให้เอริก้ามาอยู่กับคุณนะซิ” ลักษณ์ณาราถลึงตาใส่แล้วสะบัดหน้าหนี “คุณนี่เข้าใจอะไรยากจริงๆ” การ์เร็ตหัวเสีย ถ้าไม่อยู่บ้านคนอื่นแบบนี้ละก็ เขาจับเธอปล้ำจูบไม่ได้ให้มีโอกาสต่อปากต่อคำแบบนี้หรอก แล้วนาทีต่อมาเขาก็เอะใจกับท่าทางของเธอก่อนจะยิ้มกริ่มออกมาแล้วโน้นหน้าลงกระซิบถามที่ข้างหู “คุณหึงผมละซิ” เท้าที่กำลังจะก้าวเดินถึงกับชะงัก เธอหันขวับมองเขาแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคมเข้มและดวงตาสีเขียวเป็นประกายคู่นั้นแล้วเธอก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมด “คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ใครจะไปหึงคุณ” เธอแสร้งยกมือเสยผมแก้เขิน เหมือนไม่รู้จะเอามือไม้ตัวเองไว้ตรงไหน ทำไมเขาพูดแบบนั้น เธอจะไปหึงผู้ชายแบบเขาทำไมกัน อารมณ์ขุ่นมัวของการ์เร็ตดีขึ้นอย่างประหลาด เขาโอบไหล่เธอหลวมๆ พาเธอเดินไปที่มุมน้ำชาที่เอริก้าจัดไว้ เขาเดาไม่ผิดว่าเอริก้ามีเพื่อนกลุ่มของตัวเองรออยู่แล้ว เขาคุ้นหน้าคนเหล่านี้ดี บางคนก็เป็นลูกหนี้ของเขาด้วยซ้ำไป บางคนไม่กล้าสบตา บางคนรู้ว่าเขามาก็ขอตัวกลับแบบไม่เกรงมารยาท ไปๆ มาๆ วงน้ำชาจึงเหลือเพียงการ์เร็ต ลักษณ์ณารา เอริก้าและวอลเรซ เท่านี้ “น้ำชาหอมมากเลยค่ะ” “นี่เป็นชาทไวนิงส์ นับเป็นต้นตำรับชาอังกฤษที่อยู่คู่กับวัฒนธรรมการดื่มชาของชาวเมืองผู้ดีมากว่า 300 ปี ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1706 และเป็นเครื่องดื่มในราชสำนักประจำราชวงศ์อังกฤษตั้งแต่ปี ค.ศ. 1837 ซึ่งด้วยระยะเวลาการก่อตั้งกว่า 307 ปี ชาทไวนิงส์ ได้คัดสรรวัตถุดิบและพิถีพิถันในการปรุงชานานนับศตวรรษ เพื่อให้ได้ผลงานศิลปะขนานเอก ซึ่งปัจจุบันนี้มีทไวนิ่งมีชาที่ปรุงออกมาวางขายถึงมากนับพันสูตรเลยล่ะ” วอลเรซอธิบาย แล้วหัวเราะออกมา “ขอโทษทีผมชอบดื่มชานะ” “ได้ความรู้มากเลยค่ะ” ลักษณ์ณารายิ้มกว้าง “ปกติดิฉันดื่มพวกชาสมุนไพรค่ะ เสียดายไม่ได้ติดมาให้ลองชิม เป็นชาจากชาวบ้านรสชาติอาจไม่ถูกปากนักแต่มีประโยชน์ต่อร่างกายนะคะ บางสูตรช่วยขับพิษของเสียในร่างกายด้วยค่ะ” “ผมเคยได้ยินมาบ้าง” วอลเรซพยักหน้ารับแล้วหันไปทางภรรยา “ขอโทษนะผมพูดเยอะไปหน่อย” “ไม่หรอกค่ะ นานๆ คุณมีคนคุยด้วยถูกคอนี่ค่ะ” เอริก้าหัวเราะเสียงใส แต่สายตาที่จ้องมองลักษณ์ณาราราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ยังไงคุณการ์เร็ตต้องพาคุณลักษณ์ณาราเที่ยวบ้างนะครับ อย่าทำแต่งาน ที่นี่มีอะไรน่าสนใจมากทีเดียว” วอลเรซพูดราวกับไม่รู้สึกถึงบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด “นี่ผมก็ตั้งใจจะพาไปเที่ยวชมอะไรๆบ้าง” การ์เร็ตยังวางมาดสุขุมแต่ลักษณ์ณารามองเขาอย่างงุนงง ไม่เห็นเขาบอกสักคำว่าจะพาเธอเที่ยวนี่ “ถ้าไม่ว่าอะไรผมจะขอพาตัวลักษณ์ณาราไปก่อน ส่วนเรื่องงานก็ตามที่เราคุยกันไว้แล้วนะเอริก้า” เอริก้าอยากจะโต้เถียงแต่เธอเกรงใจสามี เธอไม่ได้รักเขานั้นเป็นสิ่งที่เธอพูดได้เต็มปาก แต่ฐานะการเงินของวอลเรซที่ทำให้เธอใช้ชีวิตได้สุขสบายทำให้เธอไม่กล้าที่จะทำอะไรให้เขาต้องความรู้สึก ยิ่งรู้ว่าเขาชอบผู้หญิงอย่างลักษณ์ณาราทำให้เธอยิ่งไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม “ดีแล้วครับ คุณลักษณ์ณารามีเวลาแค่สองหรือสามวัน ยังไงต้องได้ชมสถานที่สวยๆของอังกฤษให้นะครับ” “ขอบคุณค่ะ” ลักษณ์ณารากล่าวอย่างจริงใจ ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้คุยกับคุณวอลเรซต่อ แต่การออกจากที่นี่มันทำให้สถานการณ์คลายความอึดอัดลงได้บ้าง “ถ้าอย่างนั้นเราขอเสียมารยาท ขอตัวก่อนนะครับ” การ์เร็ตลุกขึ้นทำให้ลักษณ์ณารารีบลุกตาม เธอไหว้ลาวอลเรซแล้วเดินออกมาพร้อมกับการ์เร็ต เขาบีบมือเธอแน่นและดึงมือเธอให้เดินตามมา “การ์เร็ต ฉันเจ็บนะคะ” เมื่อพ้นสายตาคนอื่น ลักษณ์ณาราก็พยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากมือใหญ่ของเขา แต่กลายเป็นว่าเขากระชากเธอมาอย่างแรงจนปะทะแผงอกแข็งแกร่ง ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองอย่างขุ่นเคือง และยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามอะไร ริมฝีปากของเธอก็ถูกริมฝีปากของเขาประกบลงมาอย่างรวดเร็ว เขาจูบรุนแรงและเร่าร้อนจนเธอแทบไร้แรงทรงตัว การ์เร็ตผ่อนอารมณ์ดิบเถื่อนของตัวเองลงแล้วค่อยๆ ถอนริมฝีปากอย่างเสียดาย ดวงตาสีนิลจ้องมองเขาอย่างตื่นตระหนก “ไปจากที่นี่” “คุณจะมาทำเหมือนฉันเป็นสิ่งของแบบนี้ไม่ได้นะ” ลักษณ์ณาราต่อว่าเขาและขืนตัวออก อาการขัดขืนของเธอทำให้เขาหงุดหงิด การ์เร็ตพึมพำแล้วตัดสินใจย่อตัวแบกร่างเพรียวขึ้นบ่าราวกับเธอเป็นกระสอบนุ่น “คุณการ์เร็ต! คุณเป็นบ้าหรือไง!” เธอดิ้นร้นและอับอายสายตาคนรับใช้มองมาทางคนทั้งสอง รวมทั้งสองสามีภรรยาที่มองจากเฉลียงบ้าน “ผมไม่เคยเห็นการ์เร็ตแคร์ผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้” วอลเรซรู้เรื่องภรรยาสาวของตัวเองดี แต่เขาก็ยอมรับเพราะตัวเขาเองไม่สามารถทำหน้าที่ของสามีได้ มีเพียงแค่เงินในบัญชีให้เธอได้ใช้ชดเชยความสุขที่เขาไม่อาจให้เธอได้ “ค่ะ” เอริก้าพูดได้เพียงแค่นี้ เธอรู้ว่าการ์เร็ตไม่ใช่ของเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมให้เขากับใครเหมือนกัน! การ์เร็ตแบกเธอมาถึงรถที่จอดรออยู่แล้ว เขาแทบจะจับเธอยัดใส่รถ เขาเท้าแขนที่ขอบประตูลงและโน้มหน้าลง “อย่าดื้อกับผม ไม่งั้นผมปล้ำคุณต่อหน้าคนอื่นแน่ๆ” “การ์เร็ต!” ลักษณ์ณาราได้แต่ขบฟันด้วยความโกรธ รู้ว่าเขาทำจริงแน่ เพราะแค่แบกเธอมาเขายังทำได้ไม่อายใคร ลักษณ์ณาราได้แต่นั่งรถและไม่ยอมมองหน้าเขาแม้การ์เร็ตจะก้าวยาวๆ เดินมาฝั่งคนขับแล้วก็ตาม “ว่าแต่ผม คุณเองก็ให้ท่าผู้ชายที่มีเมียแล้วเหมือนกัน” การ์เร็ตพูดแล้วหัวเราะเยาะในลำคอ “คุณนี่! ฉันไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่” หญิงสาวถลึงตาใส่ “แหม! เมื่อกี้ก็เห็นชัดนี่ คุณวอลเรซชอบคุณออกนอกหน้าขนาดนั้น” “มีแต่คนอย่างคุณนั้นแหละที่คิดอะไรเลวๆ แบบนั้น” เธอเม้มปากแน่นข่มความโกรธ “คุณก็เหมือนกันนั้นแหละ” การ์เร็ตเหยียดยิ้มที่มุมปาก “ได้ยินว่าไปยุ่งกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วเหมือนกันนี่” ลักษณ์ณาราถึงกับพูดอะไรไม่ออก เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนั้น แต่คนระดับการ์เร็ต แบล็ค คงไม่ยากถ้าจะสืบประวัติใคร รวมทั้งเรื่องไม่ดีข่าวลือด้วย การนิ่งเงียบของลักษณ์ณาราทำให้การ์เร็ตรู้สึกถึงความผิดปกติ เขาปรายตามองแต่เห็นเพียงร่างเพรียวนั่งยืนหลังตรง ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างสง่า มือเพียงมือของเธอเท่านั้นที่กำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ “ลักษณ์ณารา” เขาเรียกชื่อเธอเสียงเบาลง แต่ไม่อาจปล่อยพวงมาลัยรถมากุมมือเธอได้ “ดูท่าทางเงินของคุณจะซื้อได้ทุกอย่าง ยกเว้นความจริงนะคะ”.