บทที่25. ใครกล้าแตะต้องผู้หญิงของเขา

ลักษณ์ณาราเองก็เช่นกัน เธอสูงรูปร่างผอมเพรียว ยิ่งเมื่อใส่กางเกงยีนพอดีตัวทำให้เรียวขาของเธอโดดเด่นแม้ว่าจะสวมรองเท้าคัทชูสบายๆก็ตาม สองหนุ่มสาวเดินควงไปตามถนนยามค่ำ มีร้านอาหารและร้านกาแฟน่านั่งหลายร้าน ตึกต่างๆ ยังคงสถาปัตยกรรมดั่งเดิม ลอนดอนยังคงกลิ่นอายเมืองแห่งศิลปะอย่างเต็มเปี่ยม ผู้คนมากมายเดินสวนทางกันไปมา การ์เร็ตกระชับมือของเธอไว้มั่นราวกับจะบอกให้เธอรู้ว่าเขาจะไม่ทำเธอหล่นหาย “คุณหิวหรือยัง” ลักษณ์ณาราส่ายหน้าไปมาจนผมกระจาย “กำลังเพลินเลยค่ะ” “อาหารที่โรงแรมผมอร่อย แต่วันนี้หาอะไรรองท้องก่อนแล้วกัน” “เดินไปกินไปได้ไหมฉันอยากดูอะไรตั้งหลายอย่าง คุณๆ ดูนั้นซิ ตรงนั้นมีแกลอรี่ด้วย” เขาส่ายหน้าไปมา ไม่เคยรู้สึกว่าเดินถนนเส้นนี้แล้วมีความสุขแบบนี้มาก่อน เขาแวะซื้อแซนด์วิชชีสเยิ้มๆ ย่างเตา ลักษณ์ณารายืนรออยู่ แต่เธอหันไปเจอร้านขายน้ำหอมที่มีการผสมน้ำหอมขึ้นใหม่ เธอก็ขยับเท้าไปที่ละนิดๆ เผื่อที่จะได้มองเห็นหน้าร้านได้ชัด ตั้งใจว่าจะรอเขากลับมาพร้อมของกินแล้วค่อยชวนเขาไปดู ขณะนั้นเองเธอก็รู้สึกได้ว่ากระเป๋าที่สะพายอยู่ถูกกระชากอย่างแรง เพราะไม่ทันระวังกระเป๋าที่คล้องไหล่อยู่จึงเลื่อนหลุดไปตามแรงกระชากพร้อมกับร่างเธอที่เซถลาไถลไปกับพื้น “หยุดนะ!กระเป๋าของฉัน!” ลักษณ์ณารารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามทันที “อย่าตามไป! ลักษณ์ณารา!” การ์เร็ตตะโกนเรียกแต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาเห็นแผ่นหลังของลักษณ์ณาราวิ่งตามคนกระชากกระเป๋าแล้วเลี้ยวหายไปที่มุมตึก ชายหนุ่มสบถออกวิ่งตามพลางกดโทรศัพท์ตามคนสนิท “เอากระเป๋าฉันมานะ!” ลักษณ์ณาราคว้าสายกระเป๋าของตัวเองไว้ได้ แต่คนกระชากกระเป๋าหยุดแล้วหมุนตัวมาทางเธอ หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าวิ่งตามกระเป๋ามาจนถึงซอยตัน ชายร่างใหญ่ยักษ์อีกสี่หรือห้าคนเดินออกมาจากมุมมืดล้อมหญิงสาวไว้ “ผู้หญิงตัวแค่นี้ ทำไมต้องตามคนมาตั้งเยอะ” ชายคนหนึ่งพูดพลางส่ายหน้าไปมา “เอาน่า ก็ทำให้มันคุ้มค่าจ้างหน่อย” อีกคนพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาใกล้แล้วแสยะยิ้มน่าเกลียดให้ลักษณ์ณารา “เราไม่ได้มีเรื่องผิดใจอะไรกันหรอก แต่ฉันต้องทำตามคำสั่งก็เท่านั้นเอง อย่าคิดแค้นอะไรกันเลยนะ” “คุณพูดอะไร จำผิดคนหรือเปล่า” ลักษณ์ณารากอดกระเป๋าตัวเองแน่น เธอถอยห่างจากคนที่ปากเหม็นแต่ก็รู้สึกว่าด้านหลังของเธอก็มี หญิงสาวตั้งสตินับคนที่ยือล้อมเธออยู่ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า นี่คงไม่ใช่กระชากกระเป๋าธรรมดาแล้วซิ “คุณจำคนผิดหรือเปล่าคะ ฉันไม่ใช่ลูกเศรษฐีนะคะ พ่อแม่ก็ไปสวรรค์หมดแล้วจับฉันไปก็ไม่มีใครมาไถ่ตัวหรอกค่ะ” “ไม่ผิดตัวหรอกตรงตามรูปเป๊ะ” หญิงสาวพยายามฝืนส่งยิ้มให้แต่คนกลุ่มนั้นกลับหัวเราะออกมา คนที่เหมือนหัวหน้าหยิบสมาร์ทโฟนออกมายื่นให้เธอดู มันเป็นรูปเธอจริงๆ แถมยังเป็นรูปที่ถ่ายในร้านจิวเวลรี่อีกด้วย เธอยิ้มให้อย่างอ่อนหวานแต่สมองเริ่มตั้งสติ เธอไม่เคยมาลอนดอน ไม่รู้จักใครที่นี่ อาจเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของการ์เร็ตหรือไม่ก็คนที่เกลียดหน้าเธอ แล้วใบหน้าของใครบางคนก็โผล่เข้ามาในสมอง “เอริก้า...คุณเอริก้าส่งมาใช่ไหม?” “เฮ้ย! อย่ามัวแต่พูดมาก รีบจับมันยัดใส่รถเร็วเข้า!” คนตัวใหญ่พุ่งเข้าใส่ ลักษณ์ณารารอจังหวะแล้วย่อตัวลงแล้วกระโดนให้ศีรษะกระแทกใส่ปลายคางของอีกฝ่ายได้พอดีจนคนตัวโตหงายหลังไป สี่คนที่เหลือถึงกับสะดุ้ง เธอหมุนตัวหาช่องว่างแล้วออกวิ่ง แต่ไหล่ถูกกระชากไว้ได้ก่อนแล้วท่อนแขนก็เข้าล็อกคอเธอ หญิงสาวเอนตัวไปด้านหลังทำให้อีกฝ่ายเสียจังหวะ ก้าวเท้าไปด้านหลังขัดขาของอีกฝ่ายแล้วคุกเข่าย่อตัวลงโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงคนตัวใหญ่ทุ่มข้ามบ่า “เฮ้ย! มันเป็นมวยจีนหรือไงเนี้ย” อีกสามคนที่เหลือถึงกับผวา “บ้าซิ! เขาเรียกศิลปะการป้องกันตัวต่างหาก” ลักษณ์ณาราตวาดใส่ เธออาศัยจังหวะที่พวกมันเผลอวิ่งหนี ถึงจะเรียนป้องกันตัว ฝึกซ้อมอยู่เสมอแต่สู้กัน 1 ต่อ 5 แบบนี้ไม่ไหวแน่ แล้วพ่อพระเอกของเธอล่ะ จะรู้ตัวหรือยังว่าเธอถูกต้อนมาจนมุมแบบนี้ เธอออกวิ่งได้แค่ไม่กี่ก้าว รถตู้ที่จอดขวางอยู่ก็เปิดประตูออก ร่างหญิงสาวผมหยิกสีทองก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าไม่พอใจ “คุณเอริก้า!” ลักษณ์ณารายิ้มดีใจเพราะคิดว่าจะมีคนมาช่วย แต่แววตาแข็งกร้าวที่จ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อทำให้เธอมั่นใจว่าตัวเองคิดผิด “แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆก็เอาไม่อยู่” เอริก้าตวาดลั่น ลักษณ์ณาราถึงกับหยุดยืนนิ่ง พิษรักแรกหึงแท้ๆ “หยุดเถอะคะคุณเอริก้า ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันสัญญาว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้นอกจากเรา” “คิดว่าฉันห่วงเรื่องแค่นั้นเหรอ” เอริก้าหัวเราะ “ถ้าสิ่งที่ฉันต้องการแล้วไม่ได้มันมา คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ไป แกก็เหมือนกัน นังแมวขโมย แกไม่มีวันได้การ์เร็ตของฉันไป!” ร่างเพรียวของหญิงสาวถูกล็อกแขนสองข้างจากด้านหลัง เธอพยายามดิ้นร้นแต่สู้แรงคนสองคนที่ล็อกเธอไว้ไม่ได้และอีกคนที่ตามมาต่อยท้องของเธอจนหญิงสาวจุกไร้เสียงร้องของความเจ็บปวด สองขาแทบยืนไม่ไหว แต่เธอก็มองเห็นเอริก้ายืนถือสมาร์ทโฟนกำลังถ่ายคลิปที่เธอถูกซ้อมอยู่ “เอาตรงนี้เลยหรือเอริก้า” ชายตัวใหญ่มีแผลที่หางคิ้วเอ่ยถาม “จะตรงไหนก็เหมือนกัน รีบๆทำเอาเถอะน่า” เอริก้าสั่ง ชายคนเดิมเอื้อมมือมาจะกระชากเสื้อของลักษณ์ณาราออก แต่... “ใครกล้าแตะต้องผู้หญิงคนนั้นอีก มันไม่ได้ตายดีแน่!” “การ์เร็ต!” คราวนี้เอริก้าหน้าซีดเผือด มือใหญ่ของการ์เร็ตหยิบสมาร์ทโฟนออกจากมือของเอริก้าแล้วขว้างลงพื้นจนมันแตกกระจายเป็นชิ้นๆ เพียงตวัดตามองก็ทำให้ชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนถอยห่าง เขาเดินเข้าไปประคองร่างของลักษณ์ณารา เธอถลึงตาใส่แอบเคืองที่เขามาช่วยเธอช้าขนาดต้องเจ็บตัว “แต่การ์เร็ตคะ...เอริก้ารักคุณนะ รักคุณมานานกว่าผู้หญิงคนนั้นอีก” เอริก้าเริ่มโวยวายเหมือนคนเสียสติ “ผมไม่ได้รักคุณ คุณรู้ดีอยู่แก่ใจ” การ์เร็ตถอนหายใจอย่างหงุดหงิด “หยุดหลอกตัวเองเสียทีเถอะ ต่อให้โลกนี้เหลือคุณคนเดียว ผมก็ไม่รักคุณเอริก้า” “กรี๊ดดดดด” เอริก้าหวีดร้องราวคนเสียสติ มือไม้สั่นหยิบปืนพกSmith & Wesson Model 438 ขนาดกระสุน.38 Special กะทัดรัดออกมาจากกระเป๋าถือแล้วเล็งมาทางการ์เร็ต “ถ้าคุณไม่ได้เป็นของฉัน คนอื่นก็อย่าได้คุณไปเหมือนกัน” เปรี้ยง!!! “การ์เร็ต” ลักษณ์ณารารีบโผเข้ากอดเขา หวังใช้ตัวเองบังกระสุน เธอกอดเขาแน่นรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ “โอ๊ย!!” การ์เร็ตผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้คนว่าพศินเข้ามาเคลียร์สถานการณ์ได้ทันเวลา ลักษณ์ณาราจ้องมองคนที่เธอโอบกอดอยู่แล้ววางมือเปะปะไปทั่วร่างเขา “คุณ..คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เธอถามเหมือนจะร้องไห้ การ์เร็ตส่ายหน้าไปมาแล้วพยักหน้าให้เธอมองไปทางเอริก้าที่ถูกพศินยิงที่มือทำให้ปืนตกลงก่อนที่เอริก้าจะได้ลั่นไก เขากอดเธอแน่นหัวใจเขาก็แทบหยุดเต้นไปเหมือนกันไม่คิดว่าเธอจะเอาตัวเองเข้ามาบังแบบนี้ “อย่าทำแบบนี้อีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าเอาตัวเองมาปกป้องผมแบบนี้” “ก็ฉันเป็นห่วงคุณ” ความเครียดถึงขีดสุด น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย “สัญญากับผม อย่าทำแบบนี้อีก ผมจะอยู่ยังไงถ้าคุณเป็นอะไรไป” แล้วการ์เร็ตก็โน้มหน้าลงจูบดวงตาของเธอ ดูดกลืนน้ำตาของเธอรับความกดดันทั้งหมดนั้นไว้เอง เขาชินแล้วกับโลกที่เต็มไปด้วยการต่อสู้ เสียงกระสุนหรือคมมีดไม่ได้ทำให้เขาหวาดหวั่นได้เลย เธอเอนกายในวงแขนกว้างที่โอบกอดแนบแน่น มือของเธอทาบที่อกซ้ายของเขา แล้วดวงตาของเธอก็ปิดลงด้วยความอ่อนเพลียในที่สุด การ์เร็ตอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปที่รถที่พศินจอดรออยู่ “จัดการทางนี้ให้เรียบร้อย” “ครับบอส” พศินก้มศีรษะรับคำสั่ง เขามองเอริก้าที่นั่งร้องไห้มองฝ่ามือที่อาบเลือดของตัวเอง คนอื่นแตกกระเจิงไปหมดแล้ว เขากดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล แล้วใบหน้าคมก็เผยรอยยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงฉากที่ลักษณ์ณาราเอาตัวรอดจากผู้ชายตัวใหญ่ ไม่นึกว่าผู้หญิงของบอสคนนี้จะฝึกศิลปะป้องกันตัวด้วย แต่ที่สำคัญกว่าคือเธอเอาตัวเองบังร่างของเจ้านายของเขา ความรักทำให้คนบ้าคลั่ง และความรักก็ทำให้เสียสละตัวเองเพื่อคนรัก พศินส่ายหน้าไปมาเขาไม่เคยมีความรัก ไม่รู้และไม่เข้าใจ แต่เขาเชื่อว่าเจ้านายของเขาเจอ ‘คนที่ใช่’ เข้าให้แล้วจริงๆ.