已经是第一章了
ตอนที่6 หย่ากับสุพจน์ผมเลี้ยงเธอเอง
ตอนที่6 หย่ากับสุพจน์ผมเลี้ยงเธอเอง
จันทรัตร์จับแขนสุพจน์ไว้แน่น พูดอย่างสุดแรงว่า “ใช่”
ดวงตาสุพจน์เต็มไปด้วยสีเหลือด จ้องจันทรัตร์ด้วยแววตาที่เกลียดชัง มีทั้งผิดหวังและรังเกลียด “หากฉันไปช้าอีกนิดเธอก็ตายแล้ว ”
อะไรนะ
จันทรัตร์ตกใจ เป็นไปได้ไง
จันทรัตร์ไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อคืนกรรณารายังดีๆอยู่เลย เรียกร้องให้สุพจน์ไปอยู่เป็นเพื่อน เธอก็แค่วางสายโทรศัพท์เท่านั้นจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ถึงขนาดนี้เชียว
“ฉันไม่รู้”
“เธอเห็นคนถูกทำลายก็ไม่ช่วยเหลือ กรรณารามาขอให้ผมช่วย เธอถูกปล้น เกือบโดนข่มขืน นาทีสุดท้ายโทรขอความช่วยเหลือกับผม เธอรับสาย เธอไม่ให้ความช่วยเหลือ และไม่แจ้งความอีกด้วย หากไม่ใช่เธอสู้ตาย เธอโดนข่มขืนไปแล้ว เดี๋ยวนี้ยังนอนห้องไอซียูอยู่เลย เมื่อกี้แพทย์เพิ่งช่วยชีวิตเธรอดได้ จันทรัตร์ เธอเป็นคนโหดเหี้ยมเลือดเย็นมาตั้งแต่เมื่อไร”
สุพจน์บีบคอจันทรัตร์ไว้แรงๆ เหมือนจะให้เธอตายเป็นเพื่อนกรรณาราไปด้วย
ไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ เมื่อคืนกรรณาราไม่ได้ถูกข่มขืน นี่เป็นการใส่ร้ายแน่ๆ
จันทรัตร์มองตาสุพจน์ มองไม่เห็นมีความเชื่อใจสักนิด แต่กลับมีความเกลียจที่อยากให้จันทรัตร์รีบไปตายฉงั้น
“ตอแหล หรือเธอจะบอกว่าบาดแผลของกรรณาราคือเขาทำเองจันทรัตร์ เธอโหลกใครกันแน่ ” สุพจน์สะปัดจันทรัตร์จนล้มบนพื้นอย่างเกียจชัง
จันทรัตร์เจ็บไปทั้งตัว แต่ความเจ็บในหัวใจจะหายดีได้ยังไง จันทรัตร์ร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า กอดขาสุพจน์ไว้ “พี่สุพจน์ พี่เชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ไหม ฉันไม่ได้เป็นคนจิตใจโหดร้ายอย่างที่คุณพูด ”
สุพจน์หันหลังให้จันทรัตร์ สะปัดมือจันทรัตร์ทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย และใช้คำพูดที่รุนแรงว่า “จันทรัตร์ เรารู้จักกันมาตั้งนาน ฉันไม่เกลียดเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ ”
คำพูดนี้แทงใจจันทรัตร์ สุพจน์ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ
บึ้ง เสียงประตูห้องถูกปิดอย่างแรง จันทรัตร์รู้ว่าสุพจน์ ไม่กลับมาแล้ว
จันทรัตร์มองผ้าพันคอที่ถักได้ครึ่งหนึ่งบนพื้น เก็บขึ้นมาปัดฝุ่นทิ้ง งานทำไปครึ่งหนึ่ง เธอต้องทำให้เสร็จเรียบร้อย ไม่หลับไม่นอน จันทรัตร์ตั้งใจถักให้เสร็จ และปักชื่อ “จันทรัตร์ ”ไว้ริมสุดๆของผ้าพันคอ เป็นตัวแทนของเธอจันทรัตร์
ครึ่งเดือนผ่านไป จันทรัตร์ไม่เคยพบสุพจน์เลย จันทรัตร์กลับมีอาการง่วงยิ่งขึ้น เธอเล่าเรื่องให้หทัยพัชรฟัง หทัยพัชรเป็นห่วงสุขภาพเธอก็พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล แพทย์ให้เธอไปตรวจที่ศูนย์สูติ-นรีเวช ทำการตรวจเป็นชุดเสร็จ แพทย์บอกเธอตั้งครรภ์
อารมณ์ต่ำเศร้าของจันทรัตร์ดีขึ้นอย่างรวดเร็วในทันใดนั้น เงยหน้ามองแพทย์อย่างตื่นเต้น “คุณหมอค่ะ ที่คุณหมอพูดเป็นความจริงใช่ไหมค่ะ ฉันตั้งครรภ์แล้วใช่ไหมคะ ”
“ใช่” แพทย์ยืนยันคำพูด แล้วพูดอย่างกังวลว่า “คุณตั้งครรภ์ในตอนนี้ร่างกายคงรับไม่ไหว อาจก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อชีวิตของคุณ ทางที่ดีคือทำแท้งก่อน รีบรักษาโรคกระเพาะของคุณ อย่าล่าช้าอีก”
“ไม่ ฉันจะคลอดออกมา” จันทรัตร์ลูบท้องละใบหน้าเต็มด้วยเกียรติภูมิอันเป็นแม่
หทัยพัชรรู้ว่าจันทรัตร์ตั้งครรภ์แล้ว ดีใจมาก เรามีลูกพร้อมกันจะได้มีเรื่องคุยไปด้วยกันต่อ
“เธอแต่งงานมาห้าปี ถึงเวลามีลูกได้แล้ว โทรบอกสุพจน์ไหม ให้เขาดีใจด้วย” หทัยพัชรพูดอย่างดีใจ
จันทรัตร์ส่ายหัว “ไม่ละ คิดว่าเขาคงไม่ชอบ”
“นี่เธอห้ามพูดอะไรโง่ๆแบบนี้ หรือว่าเขายังไม่อยากมีลูกเหรอ”
“ใช่ค่ะ เขาไม่ชอบเด็ก”
“ช่างเถอะ ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขามาก จันทรัตร์ ต่อไปฉันเลี้ยงเธอเอง เธอหย่ากับสุพจน์เลย” หทัยพัชรสงสารเธอ จับมือเธอพูด
“งั้นผัวเธอละ”
“เขาเหรอ เขาไม่สำคัญกว่าเธอ”
“ดี รอฉันหย่าแล้ว เธอเลี้ยงดูฉันนะ” จันทรัตร์พูดยิ้มๆ
สุพจน์อยู่ตรงข้ามพวกเธอพอดี ฟังคำพูดทั้งหมดได้ชัดเจนมาก กรรณารานอนโรง พยาบาลครึ่งเดือน สุพจน์ก็เฝ้าอยู่นี่ครึ่งเดือน แต่ไม่คิดว่าออกมาก็เจอจันทรัตร์ คำพูดที่จันทรัตร์และหทัยพัชรพูด เข้าหูเขาเต็มๆเลย สีหน้าไม่พอใจมาก
ผมไม่ได้พูดว่าจะหย่า พวกเธอกังวลมากเกินไปละ
已经是最新一章了
加载中
