已经是第一章了
ตอนที่ 25 รอดูปฏิกิริยาของคุณในคืนนี้ก่อน
ตอนที่ 25 รอดูปฏิกิริยาของคุณในคืนนี้ก่อน
เขาจำชื่อของเธอคนนี้ได้จริงๆ ตอนที่ส้งหลิงหลิงถามเธอก็ไม่หวังว่าคำตอบจะเป็นเช่นนี้
ใช่สิ!! เขาเคยพาสาวใช้ออกมาข้างนอกด้วยซะเมื่อไหร่กัน สามารถออกมาข้างนอกกับเขาได้อย่างนี้แสดงว่าเธอผู้นี้ย่อมไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาแน่นอน
ส้งหลิงหลิงยิ้มกว้างให้กับเซี่ยชีหรั่น และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอย่างนางเอกในละครหลังข่าวว่า "คุณหนูเซี่ย เชิญนั่งคะ ออกมาเที่ยวทั้งทีสนุกให้เต็มที่ไปเลยคะ ไม่ต้องเกรงใจ"
เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างเย็นชา"เชิญคุณนั่งลงเถอะ อย่ามัววุ่นวายกับเธอเลย เธอก็แค่สาวใช้คนหนึ่ง
ไห่ลี่หมินเหลือบมองที่เซี่ยชีหรั่นครู่หนึ่งอย่างค้นหาและสงสัยว่าคำพูดของเย่เชินหลินนั้นทำร้ายเธอหรือไม่
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าของเธอลง แล้วไปยืนไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไปอยู่ข้างหลังของเย่เชินหลิน หน้าซีดๆของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอากาศที่ร้อนหรือเป็นเพราะความกระดากอายกันแน่
ส้งหลิงหลิงไม่เกรงใจอีกต่อไป หล่อนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเย่เชินหลินแล้วรินน้ำชาให้เขา
เย่เชินหลิน จิบชาที่เธอเสิร์ฟมาให้ เจ้าหล่อนยิ้มหวานที่มุมปากเล็กน้อย พร้อมกับเอนตัวเข้ามาใกล้เขาอีกเล็กน้อยและพูดเบา ๆ ว่า "เมื่อไหร่คุณจะมาทานอาหารที่บ้านฉันสักมื้อละค่ะ พ่อของฉันบอกว่าการเล่นหมากรุกกับคุณนั้นยอดเยี่ยมมากและเป็นอะไรที่สนุกที่สุดเลยละคะ และแม่ของฉันก็บอกกับฉันว่าอยากเจอคุณด้วยคะ"
เย่เชินหลินวางถ้วยชาลงเบา ๆ และยิ้มขึ้นที่มุมปากของเขา "มีแค่พ่อแม่ของคุณเท่านั้นหรือที่คิดถึงผม"
"คุณ!" ใบหน้าของส้งหลิงหลิงแดงขึ้นมาทันใด
เธอคิดถึงเขาทั้งกลางวันและกลางคืนตลอดเวลาทุกวินาที
เย่เชินหลินเปรียบเหมือนก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าที่ไม่สามารถจับต้องได้ ในบางครั้งเธอรู้สึกว่าเขาชอบเธอ แต่บ่อยครั้งที่เธอเองก็รู้สึกว่าเขาไกลเกินเอื้อม
"แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปสักทีล่ะค่ะ" เมื่อเห็นเขาอารมณ์ดีด้วย ส้งหลิงหลิงได้ดึงแขนของเขาออกมาคล้องอย่างออดอ้อนมารยา
"รอดูปฏิกิริยาของคุณในคืนนี้ก่อน!"
คำพูดตรงๆออกมาเช่นนี้ทำให้ส้งหลิงหลิงยิ่งเขินอายกว่าเดิมเข้าไปอีก
ใช่พวกเขาเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งใกล้ชิดกันมาก่อน แต่มันก็แค่มีความสุขร่วมกันบนเตียงแค่นั้น เขานั้นเปรียบเหมือนกับจักรพรรดิผู้แข็งแกร่ง และเมื่อไหร่กันที่เขาเคยพูดคำพูดอะไรทำนองนี้
แบบนี้มันไม่ใช่เย่เชินหลินที่เธอเคยรู้จักนี่
ไห่ลี่หมินแกล้งไอออกมาเล็กน้อย เย่เชินหลินดูเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่ามีเขาอยู่ตรงนั้นด้วย เขาจึงถามขึ้นว่า "ทำไมพานหยูถึงไม่มาด้วยล่ะ?"
"คงน้อยใจประชดประชันเหมือนเคย เห็นพูดว่าฉันให้เวลากับเธอน้อยเกินไป"
"ใช่สิ! คุณชายใหญ่ตระกูลเย่ครับ ผมต้องการขอความกรุณาท่านช่วยอะไรสักอย่างได้หรือไม่"
"มันยากที่คุณชายใหญ่ตระกูลไห่อย่างท่านจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือเช่นนี้ ว่ามาสิ! เผื่อว่าข้าจะช่วยอะไรได้" เย่เชินหลินจิบชาแล้วตอบด้วยเสียงหยอกล้อ
"วันรุ่งขึ้นนี้เป็นวันเกิดของพานหยู ฉันต้องการซื้อเสื้อผ้าให้เธอสักหน่อย พอดีเห็นว่าคุณหนูเซี่ยที่คุณพามาด้วยในวันนี้นั้นมีหุ่นขนาดใกล้เคียงกับเธอพอดี ฉันอยากขอให้เธอช่วยฉันเลือกและลองสวมชุดดูให้ก่อนวันพรุ่งนี้ ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือไม่?
คงจะหาโอกาสคุยกันตามลำพังกันอีกแล้วสินะ จำเป็นต้องแสดงท่าทีออกมาชัดเจนขนาดนี้เลยหรือ
เย่เชินหลินเย้ยหยันอยู่ในใจโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา และถามเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ "เธอได้ยินสิ่งที่คุณไห่พูดหรือยัง?"
"คะคุณเย่ ฉันได้ยินแล้วคะ แล้วแต่คุณเย่จะรับสั่งคะ"
ไห่ลี่หมินก็จิบชาหนึ่งถ้วยแล้วพูดออกมาอย่างช้าๆว่า "ถ้าไม่สะดวก คิดเสียว่าผมไม่พูดอะไรก็แล้วกันครับ"
"ไม่สะดวกอะไรกัน ครั้งก่อนผมไม่ได้บอกคุณไปแล้วหรือว่าถ้าคุณอยากได้ ผมก็จะยกเธอให้คุณ เธอก็ดูพอใช้ได้และมันก็ดูไม่เลวที่จะให้คุณได้ใช้ผ่อนคลายเป็นครั้งคราว"
มือของเซี่ยชีหรั่นจับกันไว้แน่น ก้มหน้านิ่งเงียบ สั่นเล็กน้อยใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้
เธอทำได้เพียงก้มหน้าลงต่ำไปอีก ไม่อยากเห็นว่าเธอนั้นอับอายแค่ไหน
เมื่อเซี่ยชีหรั่นโดนความอับอายครอบงำเสียจนคิดว่าตัวเองช่างไร้ซึ่งความเป็นตัวของตัวเองเหลือเกิน ส้งหลิงหลิงก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงสถานการณ์ที่ดูแปลกๆนี้มากขึ้น
เย่เชินหลินมักจะเย็นชาต่อผู้หญิงทุกคนอยู่เสมอ ผู้หญิงที่สามารถเข้าไปอยู่ในสายตาเขาได้และผู้หญิงที่เขาสนใจจริงๆนั้นดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริง
คนๆนั้นต้องเป็นเธอส้งหลิงหลิง ผู้ที่มีใบหน้าเล็กๆปากเล็กน่าเอ็นดู เธอจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้เขาพึงพอใจ แต่ก็น้อยครั้งนักที่เห็นรอยยิ้มของผู้ชายอย่างเย่เชินหลิน
ทำไมเขาถึงได้พูดคำที่ไม่สุภาพเช่นนี้กับผู้หญิงที่ไม่สนใจได้อย่างไร มีความเป็นไปได้เพียงทางเดียวคือ ...
已经是最新一章了
加载中
