已经是第一章了
ตอนที่ 30 ชิดใกล้
ตอนที่ 30 ชิดใกล้
"ขอบคุณค่ะ! ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน" เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเธอโกรธ ทำไมเขาถึงได้คิดว่าเธอรบกวนกันล่ะ คือเธอนั้นต้องทำตามที่เย่เชินหลินสั่งมิใช่หรือไง
เซี่ยชีหรั่นนั่งพิงหลังลงไปบนเก้าอี้ หลินหลิงลงมือเปลี่ยนผมตรงยาวสลวยของเธอให้เป็นทรงสวยงาม แล้วตกแต่งด้วยเครื่องประดับแบบชุดเดียวกันกับสร้อยคอของเธอ
"เสร็จแล้ว ไปพบคุณเย่กับฉัน!" หลินหลิงพูดเสร็จก็เดินจากไปทันที
แม่บ้านก็ไล่ตามหลังไป เซี่ยชีหรั่นก็วิ่งตามไปด้วยรองเท้าส้นสูงและพยายามอย่างยิ่งที่จะตามให้ทัน
หลินหลิงเดินไปหยุดตรงที่ประตูห้องออกกำลังกาย แม่บ้านได้ช่วยเปิดประตูเธอ เธอเดินอย่างขรึมเข้าไปด้านในและกล่าวออกมาสั้น ๆ หน้าลู่วิ่งของเย่เชินหลินว่า "งานที่คุณมอบหมายเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ!"
เย่เชินหลินหยุดวิ่งและใช้สายตาที่เย็นชามองอย่างสำรวจความเรียบร้อยไปที่เซี่ยชีหรั่นตั้งแต่หัวจรดเท้าความชื่นชมในดวงตาของเขาก็ฉายขึ้นมา
เหล่าสาวใช้ทั้งหลายก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่นเช่นกัน และสายตาที่อิจฉาริษยาและความเกลียดชังทุกอย่างก็มารวมอยู่ที่เธอ จิ่วจิ่วเองอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเธอออกมา"ชีหรั่น เธอช่างสวยมากเหลือเกิน"
หลิวเสี่ยวเจียวเองก็กล่าวออกมาเบาๆว่า "ใช่ใช่ เธอดูงดงามมาก"
แม่บ้านแกล้งไอในลำคอ และทุกคนก็ได้ปิดปากเงียบ
เย่เชินหลินมองที่หลินหลิงแล้วพูดว่า "ก็ไม่เลว คุณไปทำงานอื่นต่อได้"
"ค่ะคุณเย่!"
เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นนั้นคิดว่าเขาให้เธอเข้ามาในนี้ คิดว่าคงจะต้องยืนอยู่ที่นี่เพื่อรับใช้เย่เชินหลินเหมือนกับสาวใช้คนอื่น ๆ
ทันทีที่เธอเพิ่งจะไปหยิบถาดผ้าขนหนู ก่อนที่เธอจะได้ขยับตัวเย่เชินหลินก็บอกแม่บ้านว่า: "ฉันต้องการอยู่คนเดียวคิดอะไรสักหน่อย คุณพาพวกเขาไปทานอาหารเช้าได้!"
"ค่ะคุณเย่!" แม่บ้านตอบรับและนำพวกสาวใช้ออกไป
ทันทีที่เซี่ยชีหรั่นทานอาหารเช้าเสร็จคนขับรถที่ไห่ลี่หมินส่งมาก็มาถึงในเวลาที่เหมาะสมพอดี
เธออดคิดไม่ได้ว่าเย่เชินหลินอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้เป็นเพราะเรื่องที่เธอไม่ได้ทานข้าวเย็นเมื่อวานนี้หรือเปล่า วันนี้เขาจงใจสั่งให้คนรับใช้ทุกคนกินข้าวเร็วขึ้น เพื่อให้เธอนั้นได้กินอิ่มก่อนที่จะออกไปหรือเปล่า
เขามีคนรับใช้จำนวนมาก และเป็นผู้หญิงก็จำนวนไม่น้อย จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะมาคิดถึงสาวใช้ต่ำต้อยอย่างเธอแค่คนเดียวเช่นนี้
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าบางทีทั้งหมดนี้ก็อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้ บางทีเขาอาจจะเพิ่งคิดแนวคิดใหม่ๆออกมาได้ เช่นทำให้เธออยู่ในที่ที่สูงขึ้นอีก เวลาตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บลงไปกว่าเดิม อย่างไรแล้วคนคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามเขาย่อมมีเหตุผลของเขาเสมอ
"เชิญคุณหนูเซี่ยขึ้นรถครับ!" คนขับของไห่ลี่หมินพูดอย่างสุภาพ
“ ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นขอบคุณเขาเสร็จก็ขึ้นมาบนรถ และเมื่อยานพาหนะขับเคลื่อนออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเย่ เย่เฉินหลินยังคงปิดปากเงียบสนิทเช่นนั้น และไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ในเมื่อไปซื้อเสื้อผ้าก็ควรไปที่ห้างสรรพสินค้ามิใช่หรือเซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจว่ารถทำไมไม่ขับรถไปยังใจกลางเมือง แต่ดันขับออกนอกเส้นทางมุ่งหน้าไปยังสถานที่ห่างไกลที่ไหนก็ไม่รู้
เซี่ยชีหรั่นถามคนขับรถ และเห็นว่ารถก็ได้จอดนิ่งอยู่ข้างถนนแล้ว คนขับพูดด้วยความเคารพว่า"เรียนคุณหนูเซี่ย คุณไห่กำลังรอคุณอยู่ที่บนยอดเขาครับ"
เธอมองไปด้านข้าง และข้างหน้ามีเนินเขาเล็ก ๆ อยู่จริงๆ ภูเขาดูไม่ได้สูงมาก และไม่ได้เปิดให้เป็นพื้นที่ท่องเที่ยวชมวิว
มองจากด้านล่างก็จะเห็นว่ามีคนหนึ่งยืนอยู่อยู่ในชุดสีเหลืองสดใสบนยอดเขา น่าจะเป็นไห่ลี่หมินสิน่ะ
ท้ายที่สุดมันก็เป็นพื้นที่ป่าดีๆแห่งนึงนี่แหละ และเซี่ยชีหรั่นก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย
เธอดูเหมือนจะยังคงมีความกังวลอยู่ และคนขับรถพูดเสริมขึ้นอีกว่า "คุณไห่กล่าวว่านี่เป็นสถานที่เหมาะสำหรับกราบไว้บูชา"
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าของเธอ เอ่ยขอบคุณคนขับรถอย่างจริงใจครั้งนึง และปีนขึ้นไปบนภูเขาด้วยรองเท้าส้นสูง
ส้นรองเท้านั้นสูงเกินไป และยิ่งทำให้การปีนเขานั้นยากลำบากมาก ขณะที่เธอเกือบจะล้มลงนั้น มือใหญ่คู่หนึ่งได้จับมาข้อมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้
"ระวัง!"
ไห่ลี่หมินจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น และช่วยพยุงให้เธอขึ้นไปบนภูเขา
การชิดใกล้ของเขานั้นช่างอบอุ่น และไม่ทำเธอนั้นรู้สึกได้ถึงการฉวยโอกาสใด ๆ ของเขา
已经是最新一章了
加载中
