2/1 พรหมลิขิต

2 พรหมลิขิต ปอนเดินทางก่อนกำหนดที่บอกกับปัทมาหนึ่งวัน เพราะเขาต้องการทำให้ยายแปลกใจ และไม่อยากให้ยายเตรียมต้อนรับเขา เมื่อถึงเมืองไทยชายหนุ่มรีบเดินทางไปยังตัวจังหวัดที่เขาเกิด ตั้งใจจะหาหาอาหารไทยอร่อยๆกินก่อนที่จะเข้าบ้าน “ร้านนี้ดีกว่า จัดร้านสวยดี” ร้านอาหารไทย ที่ขายทั้งอาหาร กาแฟ และขนมไทยและต่างประเทศ ตกแต่งอย่างสวยงามดูเป็นธรรมชาติ ถูกใจชายหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกายิ่งนัก เขาจึงเดินเปิดประตูเข้าไปยังข้างใน “เอาข้าวผัดกระเพราหมูไม่เผ็ดและต้มจืดเต้าหู้หมูสับครับ” ปอนหยิบรายการอาหารขึ้นมาดูเพื่อมองหารายการอาหารที่เขาอยากกินมานาน เมื่อรู้ว่าที่นี่มีจึงได้กินสมใจ ระหว่างที่นั่งกินอาหาร คนที่เพิ่งกลับจากอเมริกา ก็นั่งชมบ้านเมืองจังหวัดของตัวเอง ผ่านกระจกหน้าร้าน ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปหมด มีบ้านเรือนร้านค้าเพียงไม่กี่ที่ ที่ยังเหมือนเดิม พอให้เขาจับจุดได้ ว่าเขากำลังอยู่ตรงส่วนไหนของที่นี่ ก่อนจะเรียกคิดเงิน ปอนเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่หลังร้าน เจ้าของจัดบรรยากาศให้ดูเหมือนกำลังอยู่ในสวนกล้วยไม้ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายดอกกล้วยไม้ที่มีรูปร่างแปลกและเขาไม่เคยเห็น “คิดเงินด้วยครับ” เมื่อเดินกลับมายังโต๊ะ ชายหนุ่มก็เรียกคิดเงินค่าอาหาร ยังไม่ทันที่หญิงสาวที่ทำหน้าที่เป็นพนักงานเก็บเงินเดินมาถึง ปอนก็ทำท่า ร้อนรนควักกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง และก้มหน้าก้มตาค้นในกระเป๋าเป้ที่เขาสะพายมา “หาอะไรเหรอคะ” พนักงานสาวถาม “กระเป๋าใส่เงินผมหาย” ชายหนุ่มตอบโดยที่ยังไม่ยอมเงยหน้ามามองหญิงสาวที่กำลังยืนคุยกับเขาอยู่ “คุณลืมพกมาหรือทำล่วงที่ไหนหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มเงยหน้า เพื่อจะตอบคำถามพนักงานในร้าน ที่กำลังคุยกับเขาอยู่ “ฉันว่าคุณตั้งใจไม่จ่ายหรือเปล่าคะ มุกแบบนี้เขาเล่นกันบ่อยแล้วค่ะ” เมื่อแป้งเห็นหน้าลูกค้า ที่กำลังบอกกับเธอว่าเขาหากระเป๋าใส่เงินไม่เจอ หญิงสาวก็รู้สึกไม่ถูกชะตาทันที เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆ และแววตาแบบนี้เหมือนเธอเคยเห็น มันเหมือนแววตาของคนที่เจ้าเล่ห์ “ท่าทางของผม มันเหมือนคนขี้โกงเหรอ คุณถึงได้มาพูดจาดูถูกกันแบบนี้” ชายหนุ่มทำท่าโมโห แต่ลึกๆกับรู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้า เพราะรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้ากันมาก่อน “ก็ต้องคิดในแง่ร้ายไว้ก่อน คนสมัยนี้มันไว้ใจกันไม่ได้” แป้งยังคงไม่ยอมเชื่อ “เสียงดังอะไรกัน” เจ้าของร้านเดินออกมาจากครัว เพราะได้ยินเสียงคนกำลังทะเลาะกันเสียงดัง “ผู้ชายคนนี้เขาไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารค่ะ ” พนักงานสาวรายงาน “ผมไม่ได้ไม่มีเงินจ่าย แต่ผมหากระเป๋าใส่เงินไม่เจอ” ชายหนุ่มเถียงกลับ “เอาอย่างนี้ค่ะ คุณคิดว่าตอนเข้ามาที่ร้านมันยังอยู่ไหมคะ” เจ้าของร้านพยายามช่วยหาทางออก