บทที่ 263 ฉวยโอกาสลวนลาม1

บทที่ 263 ฉวยโอกาสลวนลาม1 มันฟุบอยู่ในมุมอับอย่างบูดบึ้ง ท่าทีท้อแท้ จนคนรู้สึกปวดใจเสียจริงๆ ซินเหยาเอ่ยสองสามประโยคอย่างระมัดระวังอย่างยิ่ง “เสี่ยวป๋าน” “เจ้าและข้าเป็นนายบ่าวแค่ในนาม แต่ความเป็นจริงแล้วพวกเราก็เหมือนกับเป็นสหายกัน...” “บางครั้งข้าก็เห็นว่าเจ้าเป็นลูกของนางเอง” “ข้าไม่เคยเป็นแม่คนมาก่อนเลย” “และข้าเองก็ไม่เคยเป็นนายใครด้วย” “ดังนั้นข้าไม่อาจเป็นเจ้านาย และไม่อาจเป็นแม่คนหนึ่งได้” “ถ้าหากข้าทำอะไรที่ไม่ดีลงไป จากนี้ข้าจะปรับปรุง ข้าจะเป็นเจ้านายหรือว่าแม่ที่ดีคนหนึ่งจากการเรียนรู้...” “ตอนนี้ข้าแค่รู้สึกว่าตัวข้าเองนั้นไร้ประโยชน์นัก” “ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าจะต้องเศร้ามากเป็นแน่...” “ดูท่าทีหดหู่ เงียบขรึม ไร้ชีวิตชีวาของเจ้าแล้ว...” “ข้าก็รู้ในทันใด” “บางทีเจ้าอาจจะไม่ได้โกรธแค่อย่างเดียว บางทีเจ้าอาจจะป่วย...” “ใช่” “เจ้าป่วยเข้าให้แล้ว” “เจ้าใช่เสี่ยวป๋านที่มีความสุขสุขภาพแข็งแรงตัวนั้นแล้ว” “แต่ว่าอาการป่วยของเจ้า หมอก็รักษาไม่หาย” “ข้าได้ทดลองทุกวิถีทางก็ไม่อาจรักษาเจ้าได้” “เจ้ารู้ว่าข้าไม่ชมชอบการสังหารคนเรื่อยมา” “ถ้าหากตอนนี้เจ้าสามารถดีขึ้นมาได้ ต่อให้ข้าต้องไปฆ่าคน ข้าก็ยินดี...” “เสี่ยวป๋าน” “ข้าเพียงแค่อยากบอกเจ้า” “เจ้ากำลังป่วย” “ข้าจะคิดหาทางรักษาเจ้าเอง” “หากรักษาไม่หาย ข้าก็จะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไปเลย!” “ชั่วชีวิต ตลอดทั้งชีวิตนี้ จะอยู่เคียงข้างเจ้า!” “ข้าต้องไม่อาจทอดทิ้งเจ้าเป็นอันขาด!” “ข้ารู้ว่าวันนี้ที่จะฆ่าข้า จะต้องไม่ใช่เจตนาของเจ้าเป็นแน่” “ในใจเจ้าเองก็ไม่ต้องมีความสำนึกผิดใดๆ เลย ข้าไม่ได้โกรธเลยสักนิด” “ข้าเพียงแค่หวาดกลัว กลัวว่าตนเองจะทำเรื่องไม่ดีอะไรลงไป...” “เจ้าไม่กินไม่ดื่มไม่แตะ ข้าก็จะทำเป็นเพื่อนเจ้า ไม่กินไม่ดื่มไม่ขยับ...” “เจ้าหยัดยืนได้นานเท่าใด ข้าก็จะกล้ำกลืนนานเท่านั้น” “อันที่จริงข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าสามารถฟังคำของข้าได้เข้าจากน้อยเท่าไหร่” “ข้ารู้ว่าเจ้าเฉลียวฉลาดมาก...” “แต่ว่าข้าไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเจ้าสามารถฟังเข้าใจในทุกประโยคเลยหรือไม่...” “ข้าเพียงแต่อยากบอกเจ้าผ่านการกระทำ...” “ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า...จนแก่เฒ่า จนถึงวันนั้นที่พวกเราตายไป” กล่าวจบ พวงแก้มของซินเหยาก็มีน้ำตาไหลกลิ้งลงมา หลังจากนั้น นางก็พิงที่มุมกำแพง นั่งลงข้างๆ เสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋านฟุบอยู่ในมุมอับ... นางประชิดใกล้เสี่ยวป๋าน นั่งลงพิงตรงกำแพง... และไม่เอ่ยคำอีกต่อไป ไม่เอ่ยแม้แต่ประโยคเดียว ทำเพียงอยู่เป็นเพื่อนมันอย่างเงียบเชียบเช่นนี้... โลกภายนอก สับสนวุ่นวาย... มีเพียงภายในห้องๆ นี้ ในร้านพักแขกแห่งนี้เท่านั้น... เวลาราวกับว่าหยุดหมุนลง เสี่ยวป๋านนอนฟุบอย่างเงียบนิ่ง ไร้ชีวิตชีวา ซินเหยาเองก็อยู่ข้างๆ มันอย่างเงียบสงบ... หนึ่งคนหนึ่งเดรัจฉาน หนึ่งเจ้านายหนึ่งบ่าว... ได้ทอดทิ้งความเจริญรุ่งเรืองและความรีบร้อนของโลกภายนอกไปโดยสิ้นเชิง ทำเพียงเฝ้าคอยซึ่งกันและกันอย่างเงียบงัน... ซินเหยาไม่กินไม่ดื่ม อยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวป๋านที่กำลังป่วยอย่างเงียบเชียบ ไม่สนใจว่าเรื่องราวภายนอกจะเกิดอะไรขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว... วันที่หนึ่ง โอหยางซิงเฉินเข้ามาดูแลร้านจี้โฒ่ด้วยตนเอง เริ่มจัดการกับงานควันหลงหลังจากการสังหารหมู่ ความลับและเบื้องลึกของร้านจีโม่นั้นทำมาอย่างสมบูรณ์แบบเรื่อยมา ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นเดียวกัน มีคนไม่กี่คนในเมืองหลวงรู้เรื่องโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นในร้านจี้โม่ และยิ่งไปกว่านั้นคือมีคนจำนวนน้อยมากที่รู้ว่ามีผู้นำชั่วร้ายลึกลับคนหนึ่งช่วงชิงกล่องเซิ้นที่สอง...สมบัติล้ำค่ามากที่สุดใต้หล้านี้ไปแล้ว คนที่รู้เรื่องดังกล่าวล้วนเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้น แต่ว่าคนเหล่านั้นล้วนไม่ได้โพนทะนาให้คนนอกรับรู้ ด้านหนึ่งคือเพราะกลัวเสียหน้า และอีกด้านหนึ่งคือเพราะไม่กล้ายุแหย่ร้านจี้โม่... ถึงแม้ไม่มีนักบอดี้การ์ดทั้งสี่แล้ว แต่ว่าร้านจีโม่ยังคงไม่มีใครกล้าที่จะรุกรานอย่างง่ายดาย โดยเฉพาะเจ้านายตัวจริงผู้ลึกลับคนนี้ วรยุทธ์สูงส่ง ยากแท้หยั่งถึง... ทว่าข้อสงสัยที่วนเวียนอยู่ในกลุ่มคนผู้รู้เรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด นั่นก็คือหยาวซินเป็นผู้ใดกันแน่? พวกเขารู้ดี คืนวันนั้นถ้าหากไม่ใช่ชายอัปลักษณ์ร่างเล็กนามว่าหยาวซินผู้นั้นปรากฏตัวได้ทันเวลา และกำจัดนักบอดี้การ์ดทั้งสี่จนพ่ายแพ้... ทุกคนอาจจะตายทั้งหมด ในเวลานั้นชั้นสามยังมีปรมาจารย์ลึกลับคนหนึ่ง ลึกลับอย่างถึงที่สุด แต่ว่ายอดฝีมือผู้นั้นทำเพียงปกป้องตนเอง ไม่ได้ปรากฏตัว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ได้ช่วยเหลือคนอื่นๆ หลังจากที่ตัวเขาเองต่อสู้จนแม่ทัพทั้งสองพ่ายแพ้ก็อันตรธานหายสาบสูญไป... นี่ย่อมไม่ถูกผู้คนขนานนามเรียกขานว่าเป็นวีรบุรุษ ชายอัปลักษณ์หยาวซินผู้ที่ไม่มีประวัติชาติกำเนิดใดๆ คนนั้น กลับใช้ความแข็งแกร่งของตนเอง บ้าระห่ำเดือดดาล ช่วยชีวิตคนทั้งหลาย... จู่ๆ ก็กลายเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ชั่วข้ามคืน ไม่เพียงแต่ชื่นชมวรยุทธ์โดดเด่นสะท้านภพของเขา ยิ่งไปกว่านั้นยังสรรเสริญวิญญาณอันกล้าหาญชาญชัยของเขาด้วย ทุกคนคาดคะเนาต่างๆ นานา ทว่าไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ล่วงรู้ว่าสรุปแล้วหยาวซินคือผู้ใด มาจากที่ไหนกันแน่ ผู้เดียวที่รู้นั่นก็คือโจว๋หยุนถิง ทว่าโจว๋หยุนถิงไม่ได้มองเห็นซินเหยาช่วยเลือผู้คนในเหตุการณ์ด้วยการต่อสู้จนนักบอดี้การ์ดทั้งสี่พ่ายแพ้กับตาตนเอง ทั้งยังหลังจากที่เขากลับไปคืนนั้นก็กระวีกระวาดไปเสาะหาคุณหนูซ่ง เพื่อยืนยันว่าคุณหนูซ่งไม่เป็นอันตราย และได้รับการปล่อยตัวกลับมาแล้ว เขาจึงสบายใจ จากนั้นโจว๋ก้องหรุงและโจว๋หวุนเฟิงล้วนกลับจวนอ๋องโจว๋ด้วยอาการบาดเจ็บ เขาเป็นคนนอกคนหนึ่ง ไม่สะดวกที่จะเข้าออกจวนอ๋องโจว๋ ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้ไปเยี่ยมเยียน ยิ่งไม่รู้เกี่ยวกับวีรกรรมช่วยชีวิตผู้คนแห่งวีรบุรุษหยาวซินเลยด้วยซ้ำ เขารู้เพียงแต่ว่าท่านลุงสามและพี่ใหญ่มีชีวิตกลับมาได้ ต้องเป็นความตรากตรำของซินเหยาเป็นแน่ โลกไม่มีใครแล้ว ดูเหมือนกับเปลี่ยนแปลงรูปแบบต่างๆ ไป ซินเหยาอาศัยอยู่ในร้านพักแขกอย่างเงียบสงบ ทำเพียงเป็นเพื่อนเสี่ยวป๋านเท่านั้น... คนด้านนอกทั้งหมด เรื่องราวทั้งปวง ราวกับว่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับนางเลย คนทุกคนล้วนง่วนกับสิ่งต่างๆ ที่มีผลประโยชน์ต่อตนเองกันทั้งนั้น...