บทที่ 270 พ่นไฟอีกสักดวง1

บทที่ 270 พ่นไฟอีกสักดวง1 ซินเหยารับเอาไม้ตีแมลงวัน และจู่ๆ ก็ขว้างออกไปเต็มแรง ทำเอาเสี่ยวป๋านปลิวกระเด็นไปบนกำแพง! “มะเมี้ยว...” เสี่ยวป๋านครูดลงมาตามแนวกำแพง ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา จากนั้นก็ร่วงลงมาด้านล่าง... ซินเหยากล่าว “เสี่ยวป๋าน มานี่” เสี่ยวป๋านบินไปยังมุมกำแพงอย่างโซซัดโซเซ จะอย่างไรก็ไม่ยอมมา ซินเหยาเอ่ย “มานี่สิ ครั้งนี้ข้ารับรองว่าจะไม่ตีเจ้าอีก” เสี่ยวป๋านมุ่นมุมหัวคิ้ว มองทางซินเหยาด้วยความไม่เชื่อถือเลยสักนิด... มันไม่ติดกับหรอก! ซินเหยายิ้มหวานเยิ้ม “เสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋านคนหล่อ รีบมาเร็วเข้า! ครั้งนี้ข้าจะไม่ตีเจ้าจริงๆ!” เสี่ยวป๋านลังเลอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็บินมาเบื้องหน้าอย่างลังเล บินสองสามวิและหยุดสองสามวินาที และบินอีกครั้ง... มันช่างระวังตัวยิ่งนัก... ซินเหยากล่าวหัวเราะปนร้องไห้ “ข้าจะไม่ตีเจ้าจริงๆ รีบมาเร็วเข้า!” “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านบินเข้ามาอย่างมีรื่นเริง ซินเหยาลูบหัวของมัน ก่อนกล่าว “เสี่ยวป๋านเด็กดี! พ่นไฟอีกลูกหนึ่งเร็ว!” เสี่ยวป๋านมองทางซินเหยาอย่างใคร่รู้ ราวกับกำลังถามว่า “เจ้านาย? สรุปท่านจะทำอะไรกันแน่ ประเดี๋ยวก็ตีข้าอย่างไม่มีเหตุผล อีกประเดี๋ยวก็บอกให้ข้าพ่นไฟอีก?” ซินเหยากล่าว “เจ้าพ่นไฟอีกลูกหนึ่งก่อน ประเดี๋ยวจะบอกเจ้าเองว่าเพราะอะไร” “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงอ้าปาก ฟู่.... มันพ่นไฟอีกดวงหนึ่งออกมา... เมื่อซินเหยาเห็นว่าวินาทีที่มันพ่นไฟนั้น ขนบนเรือนกายจะเปล่งประกายสีแดงแวววาวออกมาเล็กน้อย... “ป๊าบ!” ซินเหยายกไม้ตีแมลงวันขึ้น และโบกเข้าที่กระหม่อมของเสี่ยวป๋านอย่างจัง! แต่ว่า ครั้งนี้เรี่ยวแรงที่นางใช้ค่อนข้างน้อย “ป๊อก!” ไม้ตีแมลงวันตะปบเข้าที่หัวของเสี่ยวป๋าน “ม้าว!” จู่ๆ เสี่ยวป๋านก็แยกเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องมองไปที่ซินเหยาอย่างขะมักเขม้น... ซินเหยากล่าวอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวป๋าน! สงบ สงบ...” ไม่นานนัก ในดวงตาของเสี่ยวป๋านก็ผุดแววดุดันและจางหายไป... มันกลายเป็นเสี่ยวป๋านผู้ไร้พิษสง และถูกซินเหยาผู้ที่ชมชอบรังแกอย่างน่าสงสารตัวเดิมอีกครั้ง... ซินเหยาลูบไล้หัวของมัน ก่อนกล่าว “เสี่ยวป๋าน เมื่อครู่ไม่ได้ตั้งใจตีเจ้า เพียงแต่อยากทดสอลปฏิกิริยาตอบสนองตอนที่เจ้าพ่นไฟกับตอนที่เจ้าไม่ได้พ่นไฟ ปรากฏว่า ตอนที่เจ้าพ่นไฟนั้น ขนของเจ้าจะเปลี่ยนสีแดงอ่อนๆ อารมณ์ของเจ้าก็จะแปรเป็นคื่นเต้น ก้าวร้าว ดุร้าย...” “ก๊อกก๊อก” ดุเหมือนเสี่ยวป๋านจะฟังรู้เรื่อง และก็ดูเหมือนว่าจะฟังไม่เข้าใจ... ซินเหยากล่าวต่อ “แต่ว่าตอนที่เจ้าไม่ได้พ่นไฟข้าแอบตีเจ้าอย่างจัง เจ้าไม่ได้โกรธเลยสักนิดเดียว ทว่าตอนที่เจ้าพ่นไฟ ข้าเพียงแต่ตีเจ้าเบาๆ เจ้าก็โกรธแยกเขี้ยวยิงฟันแล้ว ดูท่า พลังวิเศษในการพ่นไฟได้นี้จะทำให้เจ้าเปลี่ยนเป็นดุร้ายและก้าวร้าว!” เสี่ยวป๋านฟังเข้าใจบ้างแล้ว ในที่สุดมันก็รู้แล้วว่าเหตุใดจึงทำเรื่องน่ากลัวขนาดนั้นต่อเจ้านายได้... ที่แท้เบื้องหลังของความสามารถอันสนุกสนานนี้ ยังมีข้อเสียซ่อนอยู่มากมาย! “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านค่อนข้างระทม มันกลัวว่าภายภาคหน้าเมื่อมันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มันจะกลายเป็นเสี่ยวป๋านที่ดุร้ายตัวนั้นอีกครั้ง... หากว่าทำร้ายเจ้านายอีก มันคงไม่อาจให้อภัยตนเองได้เป็นอันขาด! ซินเหยาเอ่ย “ตอนที่เจ้าบินได้นั้นกลับไม่เป็นภัย จากนี้ไฟจะพ่นไฟก็ควบคุมสักหน่อย พยายามพ่นไฟให้น้อยที่สุด นิสัยที่ดุร้ายนั้นเกิดจากการพ่นไฟ...” “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านพยักหน้าอย่างหนักแน่น ซินเหยาเอ่ย “ทุกครั้งหลังจากที่เจ้าเมา เจ้าจะเซื่องซึมไปสองสามวัน ตอนที่เจ้านอนหลับนั้น ขนทั้งร่างของเจ้ากลายเป็นสีแดงเลือดสด ราววกับเปลวไฟ! เจ้าพ่นไฟ และขนก็จะแปรเป็นสีแดงจางๆ ทำให้เจ้าดุร้ายและก้าวร้าวเยี่ยงนี้...” “หากว่าตอนที่เจ้าแดงเดือดทั้งตัว มีคนไปกระตุ้นเจ้า? เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดผลที่ตามมาอย่างไร?” ซินเหยาเองก็ยังสูดลมหายใจเย็นเยียบนี้หนึ่งเฮือก! เสี่ยวป๋านที่ดุร้ายตัวนั้นยังโทโสใส่เจ้านายที่ใกล้ชิดอย่างนาง ถ้าหากว่าเป็นคนแปลกหน้ายั่วโมโหเสี่ยวป๋าน... นางไม่กล้าจินตนาการว่าจะเกิดผลลพธ์ที่ตามมาอย่างไร! “เสี่ยวป๋าน ความสามารถของเจ้าช่างน่าหวาดกลัวเสียเหลือเกิน แต่ตัวเจ้าเองก็ควบคุมไม่อยู่...ตอนนี้มีสองวิธีที่จะสามารถควบคุมเจ้าที่เปลี่ยนเป็นเสี่ยวป๋านผู้ดุร้ายเกรี้ยวกราดตัวนั้นได้” ซินเหยาเสนอแนะสองวิธีการ “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านเริงระบำอย่างเบิกบานใจยิ่งนัก! หากว่ามีวิธีควบคุมก็ดีแล้ว! จากนี้ไปมันจะได้ไม่ต้องทำร้ายเจ้านายอีก! “ก๊อกก๊อก!” “ก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อก!” มันทั้งบินพล่าน ทั้งร้องด้วยความตื่นเต้น... ซินเหยาเอ่ย “เจ้าอย่าเพิ่งดีใจไวนัก ฟังข้าพูดให้จบเสียก่อน วิธีที่หนึ่ง ทุกครั้งที่ดื่มเจ้าจะเมา เมาแล้วก็จะกลายเป็นเสี่ยวป๋านสีแดงเลือด...ถึงแม้ตอนที่เจ้าเปลี่ยนเป็นเสี่ยวป๋านสีแดงเลือดจะนอนไม่ได้สติตลอด หากว่าเผื่อวันใดเจ้าเกิดตื่นขึ้นมากลางคัน หรือว่ามีคนปลุกเจ้าตื่น เช่นนั้นใต้หล้าก็จะอลหม่านใหญ่หลวงแล้ว ดังนั้นเพื่อเลี่ยงเหตุการณ์น่ากลัวประเภทนี้เกิดขึ้น จากนี้ไปเจ้าอย่าได้ดื่มเหล้าอีก!” ครั้นเสี่ยวป๋านได้ฟัง สีหน้าก็แปรเป็นมืดมิดทันที ดื่มเหล้าไม่ได้แล้ว? มันชมชอบการดื่มเหล้าเป็นชีวิตจิตใจเชียวนะ! มันดื่มเหล้าเป็นชีวิตจิตใจโดยตลอด! ขอเพียงมีเหล้าดื่ม มันสามารถไม่กินได้แม้กระทั่งผลไม้เลยทีเดียว ดื่มเหล้าไม่ได้? “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านค่อนข้างเศร้าหมอง... วิธีการนี้ค่อนข้างยากไปหน่อยกระมัง ซินเหยาเอ่ย “ยังมีวิธีที่สอง” “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านตื่นเต้นขึ้นมาอีกครา ราวกับกำลังพูดว่า “ยังมีวิธีที่สองอีก? ดีเหลือเกินดีเหลือเกิน! ไม่ตองงดเหล้า อะไรก็ได้ทั้งนั้น ดื่มเหล้าไม่ได้ มันยากรับไหวเกินไป!” ซินเหยาพูด “พลังงานของเจ้าล้วนมาจากเส้นขนของเจ้าเอง วิธีการที่สองก็คือโกนขนของเจ้าให้หมดเสีย!” “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านตกใจมากจนบินขึ้นไปบนหลังคาอย่างว่องไว และซ่อนตัวอยู่ใต้คานจะอย่างไรก็ไม่ยอมลงมา!