บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(1)

บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(1) “ปล่อยฉันนะ มาจับฉันทำไม !?” น้ำฟ้าตะโกนลั่น และพยายามดิ้นหนีจากกำมือของชายแปลกหน้าอีกสองคน ที่ลากเธอให้เดินตามชายร่างสูงที่หล่อเร้าใจ แต่คุยกันไม่รู้เรื่องอย่างเจ็บใจ เสียงตะโกนของน้ำฟ้าทำให้ผู้คนหันมามองทางเดียวกัน ก่อนจะหันหน้าหนีและเดินจากไปโดยไม่มีใครคิดจะเข้ามาช่วยเธอสักคน “ให้ตายสิ ! คนที่นี่ไม่มีน้ำใจกันเลยหรือไงนะ” น้ำฟ้าตะโกนออกมาอย่างโมโหเมื่อไม่มีใครคิดจะช่วยเธอ ก่อนจะเข้าไปในรถลีมูซีนคันงามตามแรงผลักของชายชุดดำที่ลากเธอมา แม้เธอจะพยายามดิ้นแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดจากกำมือของชายชุดดำได้ ซ้ำยังถูกมัดมือและปิดปากไว้อย่างน่าโมโห ตอนนี้เธอก็ได้แต่จ้อง กัด จิกตากับชายร่างสูงที่ยอมให้เธอนั่งรถคันเดียวกับเขา เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร รู้แค่ว่าเขาเป็นคนที่เย็นชาและดูเยือกเย็นที่สุดเท่าที่เธอรู้จักมา ใบหน้าหล่อเหลา นัยน์ตาคมเฉียบที่สะกดทุกอย่างให้หยุดนิ่ง จมูกโด่งและใบหน้าคมสันดูมีเสน่ห์อย่างน่าค้นหา และทำให้น้ำฟ้าอยากเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่แสนเย็นชาของชายแปลกหน้า ที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ แต่การที่น้ำฟ้ามาเหยียบที่อิตาลีครั้งนี้ กลับทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดการ พร้อมการเริ่มต้นชีวิตที่อิตาลีจึงเกิดขึ้นอย่างที่เธอไม่คาดฝันอีกต่อไป... คฤหาสน์หรูสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนตกแต่งสวนอย่างสวยงามและดูใหญ่โตจนน่าตกใจ ทำให้ น้ำฟ้าเดินเข้าไปภายในบ้านตามแรงฉุดของชายร่างสูงที่ลากเธอเข้ามาด้วย แต่เธอกลับไม่สนใจชายหนุ่มร่างสูงเลยสักนิด นอกจากสำรวจบ้านหลังใหญ่อย่างตื่นเต้น น้ำฟ้าคิดว่าบ้านที่เมืองไทยเธอใหญ่แล้วแต่กลับมาเห็นคฤหาสน์ที่นี่ใหญ่โตยิ่งกว่า ซ้ำยังมีลูกน้องยืนอยู่เป็นจุดๆ อยู่ภายในและนอกบ้านเหมือนเธอหลุดเข้ามาในถิ่นของพวกมาเฟียไม่มีผิด เซเลโน่ผลักหญิงสาวร่างบาง ไปที่โซฟากำมะหยี่สีเลือดนกอย่างหงุดหงิดใจที่เธอไม่สนใจอะไร นอกจากสำรวจบ้านเขาอย่างเดียว เหมือนพวกนกต่อไม่มีผิด “บอกฉันดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องผลักเลย” น้ำฟ้าแหวใส่เซเลโน่อย่างไม่พอใจ พร้อมจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็แอบดีใจอยู่นิดๆ ที่ชายหนุ่มยังแก้มัดให้และยังเปิดปากให้เธอพูดได้บ้าง “คราวนี้ เธอจะบอกฉันได้หรือยังว่าเธอเป็นใคร และใครส่งเธอมา ?” เซเลโน่กอดอกยืนจ้องหญิงสาวร่างบางตรงหน้าอย่างจับผิด เพราะเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใครมาดีหรือร้ายหรือสิ่งที่ลงมือทำเป็นเพียงแค่การบังเอิญเท่านั้น “ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณถาม และที่ฉันเป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย” น้ำฟ้านั่งไขว้ห้างกอดอกตอบชายหนุ่มอย่างสบายอารมณ์ เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากการผูกมัดและถามกลับอย่างไม่เข้าใจ คำถามของหญิงสาวร่างบางตรงหน้า แทบทำให้เซเลโน่หมดความอดทน อีกทั้งกิริยาท่าทางนั่งสบายของเจ้าหล่อนที่ดูไม่หวั่นเกรงเขาสักนิดมันทำให้เขาเริ่มไม่พอใจ “ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย ใครส่งเธอมา?” เซเลโน่เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้น และกระชากเธอลุกขึ้นมาตอบคำถามของเขา “ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น ฉันมาที่นี่เพราะต้องการมาเที่ยวเท่านั้น” น้ำฟ้าตอบกลับอย่างฉุนเฉียวและสะบัดแขนออกจากมือเรียวแข็งแรงอย่างโมโห ก่อนจะผลักเซเลโน่ให้ถอยออกห่างอย่างไม่พอใจ เซเลโน่เซถอยเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะกล้าผลักคนอย่างเขาที่ไม่เคยยอมให้ใครมาลูบคมได้ง่ายๆ ก่อนจะกระชากหญิงสาวเข้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมกอดรัดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนเพื่อไม่ให้เธอดิ้น “ปล่อยฉันนะ คุณไม่มีสิทธ์มาทำกับฉันอย่างนี้นะ” น้ำฟ้าเงยหน้ามองและต่อว่าด้วยความโกรธ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยความอาย เมื่อเซเลโน่ก้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้นจนเธอไม่กล้าดิ้นอีก กลัวว่าหากดิ้นอีกนิดปากเธอคงได้จูบแก้มของอีกฝ่ายแน่ ๆ