บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(2)

บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(2) “เธอจะตอบคำถามฉันดี ๆ หรือว่าเธอจะใช้ร่างกายเธอตอบ” เซเลโน่ถามหญิงสาวร่างบางในอ้อมแขนที่ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น พร้อมแววตาเจ้าเล่ห์ที่มองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างหาวิธีสยบเธอ “ทำไมฉันต้องตอบคำถามคุณด้วย” น้ำฟ้าถามอย่างท้าทาย เพราะไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะทำอะไรอย่างที่พูดจริง ๆ แต่ต้องสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อใบหน้าคมสันก้มลงมาสูดหอมแก้มเนียน ก่อนจะขยับมาที่ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ “โอเค ฉันยอมแล้ว ฉันจะตอบคำถามคุณทีละข้อ” น้ำฟ้าหันหน้าหนีพร้อมพูดขึ้นอย่างยอมแพ้ เซเลโน่เงยหน้าจากแก้มเนียนอย่างเสียดายนิดๆ และจ้องไปดวงตากลมโตของหญิงสาวอย่างจับผิดคำพูดของเธอ “แต่ว่าคุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม อยู่ท่านี้ฉันตอบคุณไม่ถนัด” น้ำฟ้าต่อรอง เมื่อเห็นว่าเธอจะเสียเปรียบชายหนุ่มมากเกินไป เซเลโน่หรี่ตามองอย่างชั่งใจก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากอ้อมแขน น้ำฟ้าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่ชายหนุ่มตรงหน้ายังมีเหตุผลอยู่บ้าง ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิมอย่างไม่มีทางเลือก “คุณอยากรู้อะไร ?” น้ำฟ้าถามออกมาอย่างเป็นทางการอีกครั้ง เซเลโน่ยืนมองสักพัก ก่อนจะมานั่งฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว เพราะรู้ว่าหญิงสาวร่างบางตรงหน้าไม่มีทางจะหนีเขาไปได้ ที่บ้านเขาแต่ละจุดมีลูกน้องอยู่ดูแลอย่างไม่น่าเป็นห่วง “เธอเป็นใคร ?” คำถามเดิมออกจากปากของชายหนุ่มตรงหน้า ทำให้น้ำฟ้าถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังและเป็นทางการให้ชายหนุ่มตรงหน้ารับรู้ “ฉันน้ำฟ้า เทวะประดิษฐ์ ฉันมาที่นี่เพราะต้องการมาเที่ยวที่อิตาลีเท่านั้น ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝง แต่ถ้าคุณไม่เชื่อฉันก็ไม่มีอะไรจะอธิบายอีกต่อไป” “เธอเป็นคนไทยอย่างนั้นเหรอ?” เซเลโน่เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง หัวใจกระตุกอย่างแรงเมื่อรู้ว่าเธอมาจากเมืองไทย แต่ใบหน้าที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้รู้สึกกับคำพูดของเธอ “ใช่ ฉันเป็นคนไทย” น้ำฟ้ากอดอกเชิดหน้าอย่างมั่นใจ และย้ำสัญชาติตัวเองอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้โกหก “แล้วไหนล่ะ บัตรและวีซ่าของเธอที่บอกว่าเธอเป็นคนไทย” เซเลโน่เอ่ยถามออกมาเหมือนไม่เชื่อในคำพูดของเธอ น้ำฟ้าหน้าเสียเมื่อนึกไปถึงบัตรประชาชนและวีซ่าที่ถูกขโมยไป อีกทั้งตอนนี้เธอก็เหมือนคนเถื่อนที่ลักลอบหนีเข้าประเทศไปแล้ว “เอ่อ... บัตรและวีซ่าฉันโดนขโมยไป” น้ำฟ้าบอกความจริงด้วยความหวาดเกรง กลัวว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่เชื่อคำพูดของเธอ พร้อมจ้องมองเซเลโน่อย่างขอร้องให้เชื่อคำพูดของเธอสักนิด “เหตุผลของเธอฟังไม่ขึ้นหรอกสาวน้อย” เซเลโน่ตอบน้ำฟ้าอย่างใจเย็นอย่างที่ไม่เคยมาก่อน แววตาคมดุจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าไม่วางสายตา ก่อนจะหรี่ตามองหญิงสาวร่างบางที่หน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจคำพูดของเขา “ฉันไม่ใช่เด็ก และฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกหกคุณ” น้ำฟ้าเริ่มโวยวายขึ้นเมื่อเธอพูดดีแล้วแต่ไม่ยอมเชื่อจนเธอเริ่มหงุดหงิด และยังมาสบประมาทว่าเธอเป็นเด็กทั้งๆอีกไม่กี่เดือนเธอก็จะยี่สิบสี่ปีเต็มแล้ว “เธอจะบอกฉันว่า ที่เธอยอมลงทุนเอาตัวเองเข้ามาหาฉันโดยไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงอย่างนั้นน่ะเหรอ?” เซเลโน่ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนเยาะเย้ยหญิงสาวตรงหน้ามากกว่าต้องการคำตอบจริงๆ เพราะเขาไม่มีทางเชื่อว่าจะมีใครเข้ามาหาเขาโดยมีเจตนาดีเลยสักคน อาจเป็นเพราะชีวิตเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลาทำให้เขาไม่เคยเชื่อใจใคร “ฉันบอกคุณไปคุณก็ไม่เชื่อ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร ทำไมคนอย่างคุณหนูน้ำฟ้าอย่างฉัน ต้องวิ่งเข้ามาหาคุณด้วย ที่ฉันทำไปเพราะต้องการหนีไอ้พวกอันธพาลกลุ่มนั้นต่างหากเล่า” น้ำฟ้าลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้เซเลโน่ พร้อมชี้นิ้วมาที่ตัวเองก่อนจะจิ่มนิ้วไปที่อกของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมีโมโห เพราะคุณหนูอย่างเธอไม่จำเป็นต้องวิ่งแจ้นไปหาใคร! เซเลโน่จับนิ้วมือเรียวเล็กเอาไว้ในมือและกระชากหญิงสาวมานั่งลงบนตัก ก่อนจะหยิบปืนขนาด38 มม. มาจี้ที่เอวบางเอาอย่างโมโห เพราะไม่เคยมีใครมาแสดงกิริยาแบบนี้กับเขามาก่อน