ลี่หนิง 1/7

“ ขอโทษนะเจ้าค่ะ ที่ปล่อยให้รอนาน ” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ อื้ม…หน้าตาดีทีเดียว แต่ไม่ใช่สเปคยัยโมจ้าาา สูงยาวเข่าดี ผิวขาวไปหน่อยนางไม่ชอบผู้ชายผิวขาว ดูแล้วขัดตาว่านั้นเถอะ นิสัยคงดื้อเงียบคนประเภทนี้ ขอบคุณตัวเอง ที่ผ่านมานางเตรียมตัวมาอย่างดี คนสนิทเขายืนอยู่ที่ประตูก็หันมาจ้องหน้านางแบบไม่กระพริบ ไม่เคยเห็นคนสวยรึไงวะ เชิดหน้าไว้ เขาตะลึงในความสวยและน่ารักในตัวลี่หนิง แม้นางจะไม่ทำความเคราพเขาก็ช่าง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นหน้านางชัดเลยเพราะตกลงกับเหมยจิวไว้ พอเสร็จจากดื่มเหล้าแล้วจะไปหานางทันที ต่างคนต่างจ้องกัน นางหน้าตาเด็ดเดี่ยว ท่าทางมั่นใจ เดินตรงเข้ามานั่งเก้าอี้อีกตัว ผิวขาวเนียน เส้นผมดกดำ นางไม่ได้ทำผมเหมือนคนออกเรือน เสื้อผ้าสีหม่นหมดแล้ว แต่ทำอะไรนางไม่ได้ บุคลิกเหมือนผู้หญิงในวัง ท่าทางการเดินดูน่ามองไปหมด เขามองไปที่โต๊ะ ลี่หนิงเข้าใจทันที “ขออภัยเจ้าค่ะ เรือนนี้ไม่มีน้ำชา มีแต่น้ำเปล่า ไม่ทราบว่าท่านจะดื่มรึเปล่า” แม้แต่คนสนิทเขาก็ยังตกใจ เป็นไปได้ยังไงจวนเขาขัดสนขนาดนี้เลยหรอ “ไม่เป็นไร เจ้าคงสบายดี ซิ….นะ” พูดไม่เต็มปากเท่าไรเพราะดูจากภายนอกก็รู้แล้ว “ก็ยังที่เห็นเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าลมอะไรหอบนายท่านมาถึงที่นี้รึเจ้าคะ” เขาจำได้ตอนส่งตัวเข้าห้องหอและได้พูดอะไรไปกับนาง มาวันนี้เขาไม่คิดว่านางจะกลายเป็นคนเข้มแข็งและดูดีขนาดนี้ ไม่มีความอาลัยอาวรณ์เขาสักนิด นางไม่คิดที่จะอ้อนข้าเลยรึ “ว่าธุระท่านมาเถอะเจ้าค่ะ ” เหม็นหน้าจ้องอยู่ได้ “ พี่..เอ่อ…ข้าได้ยินว่าเจ้ามียาวิเศษ ข้อขอซื้อต่อได้มั้ย” “ ไม่ต้อง ข้าให้ฟรี” “ ห๊ะ” เสียงองครักษ์ที่เฝ้าประตูดังขึ้น ยานั้นแพงมากๆเลยนะ ให้ฟรี ส่วนหนางหลิวก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้ “ เจ้าต้องการอะไรข้าให้เจ้าได้หมดเลย ขอบคุณมากนะลี่หนิง ขอบคุณจริงๆ” หนางหลิวดีใจจนไม่ได้สังเกตหน้าลี่หนิงที่เหยียดยิ้มมุมปากนิดนึ่ง “ ได้ ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ พี่ซุง เอาออกมา” สาวใช้นางเดินถึงกระดาษมาสองแผ่น วางบนโต๊ะ “ นี้เจ้าค่ะใบหย่าที่ข้าเขียนขึ้นมา ช้าลงชื่อแล้วเหลือแต่ท่าน” เขาไม่นึกไม่ฝันว่าจะถูกขอหย่า ตอนแรกคิดไว้ว่าหลังจากนี้จะไปขอเหมยจิวให้ดีต่อนางให้มากเพราะนางเป็นคนให้ยามา ไม่นึกว่านางจะมีขอแลกเปลี่ยนที่เขาคิดไม่ถึง “ยายิ่งได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีต่อแม่และเด็กเจ้าค่ะ” นายตะลึงยังไม่หายละสิอีตาหนางหลิว “เจ้าต้องการแบบนั้นจริงๆหรือ ไม่ใช่เรียกร้องความสนใจจากข้า” “ สิ่งที่ข้าสนใจ นายท่านให้ข้าไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ข้าเป็นพวกใจแคบ ไม่ชอบแบ่งของส่วนตัวให้ใคร” นางพูดแค่นั้น แล้วเอายาขึ้นมาวาง เขาคิดว่าจะยอมหย่าให้นางแล้วไปง้อนางทีหลัง ไหนๆผู้หญิงที่แต่งแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกมา นางไม่มีที่ไปเขาจะซื้อบ้านหลังหนึ่งให้อยู่ข้างนอก เขาให้คนสนิทไปเอาตราประทับมาที่ห้อง ทุกอย่างเรียบร้อย รวดเร็ว “ขอบคุณนายท่าน นี่ยารีบเอาไปให้ภรรยาท่านทานเถอะเจ้าค่ะ” “ แล้วเจ้าจะะเอายังไงต่อ ให้ข้าช่วยอะไรรึเปล่า” “ ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง สินสมรสของข้าพอใช้ ให้ข้าได้ตั้งตัว ขอให้โชคดี เชิญเจ้าค่ะ” ใจจริงเขาอยากจะคุยกับนางอยู่เมื่อนึกถึงภรรยาและลูก ข้าก็เดินออกไปทันที “เรียบร้อยรึยังพี่ซุง ” “ ไปเจ้าค่ะ เราออกทางประตูหลัง นี่ย่ามคนละใบ ใส่หมวกด้วยเจ้าค่ะ" พี่ซุงเตรียมพร้อมมาก ทั้งสองพากันไปยังโรงเตี๊ยมที่อยู่ใกล้กับสำนักคุ้มภัยที่นางจองคิวพวกเขาไว้ และได้บอกวันเวลาให้แล้ว อย่างน้อยก็มาตั้งหลักที่นี่ก่อน “คุณหนูอยู่ที่นี่นะเจ้าคาะ ประเดี๋ยวพี่จะรีบมา” นางให้พี่ซุงเอาใบที่เตรียมไว้ก่อนหน้านั้นว่านางหย่าจากหนางหลิวแล้ว เมื่อเสนาบดีและยายเฒ่าทราบเรื่องพวกเขาโกรธมากเมื่อเห็นใบหย่าของจริง จึงขับชื่อนางออกจากตระกูลทันที ตัดขาดกันหมดสิ้นแล้วทีนี้ เมื่อพี่ซุงกลับมานางให้พี่ซุงสั่งอาหารมาเลี้ยงฉลองกับชีวิตอิสระของนางทันที นางรอดแล้วนะคะทุกคน ที่นางไม่เอาอะไรจากผู้คนนี้ เพราะนางไม่อยากมีปัญหาตามมาทีหลัง นางยอมปิดการช่วยเหลือจากคนนี้ทุกทาง เพื่อที่อนาคตจะไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว Merry Christmas ????????ย้อนหลังนิดนุง ขอให้มีความสุขสุขภาพแข็งแรง ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ขอบคุณทุกข้อความนะะ บางคนอาจจะงงคำที่ใช้ เธอ ฉัน แทนที่จะเป็นข้า เจ้า รึนาง ไรท์ก็สับสนตัวเองเหมือนกันคะ จะพยายามแก้ให้เพื่ออรรถรสในการอ่านนะคะ มีอะไรแนะนำมาได้จ้าาาา