บทที่1 คนไร้บ้าน

บทที่1 คนไร้บ้าน “ต่อไปเราจะมาประกาศผู้ชนะในการแข่งขันเชฟกะทะเหล็ก นั้นก็คือผู้เข้าแข่งขันที่อายุน้อยที่สุดของเรา เถิงพี่นถิง!” “ขอบคุณทุกคนมากค่ะ!ขอบคุณค่ะ……” “ปัง!”เสียงระเบิดดังขึ้นจากด้านหลัง เวลาต่อมา เถิงพี่นถิงก็รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวมาก พอขาดสติสิ่งแรกที่คิดได้ก็คือ “แก๊สระเบิดเหรอ?ฉันจะตายแล้วเหรอเนี้ย?”จากนั้นก็สลบลงไป “ท่านแม่ พี่สาวจะตื่นเมื่อไหร่?ไม่เช่นนั้นพวกเราก็ไปเชิญท่านหมอมาเถอะ” “เสี่ยวเฉิน เฮ้อ!ในบ้านยังมีไก่เหลืออยู่หนึ่งตัวนำไปขายเสีย เดี๋ยวแม่จะไปเชิญท่านหมอมาเอง เจ้าอยู่บ้านเฝ้าพี่สาวนั่นแหละ” “ครับ” “อั้ยหยา!ซี้ด!เจ็บจังเลย!”เถิงพี่นถิงตื่นขึ้นมาลืมตาอย่างเบลอๆ มองดูบรรยากาศที่แปลกไป ตัวเองถูกแก๊สระเบิดใส่ ตอนนี้ก็น่าจะอยู่ในโรงพยาบาลสิ? ใช่สิ ก่อนจะระเบิดก็ประกาศผลรางวัลแล้วนี่ การแข่งขันนั่นยังนับอยู่ไหมนะ รางวัลเป็นเงินหนึ่งแสนเลยนะ!เดี๋ยวก่อน!ที่นี่ที่ไหนกันเนี้ย?ทำไมไม่เหมือนโรงพยาบาลเลย? “ท่านแม่ พี่สาวฟื้นแล้ว!” เสี่ยวเฉินเห็นเถิงพี่นถิงลืมตาขึ้นมา ดีใจและตะโกนเรียกแม่ตัวเอง “เสี่ยวเฉิน!เธอเรียกหม๊ามี๊ว่าท่านแม่เมื่อไหร่กัน?” “เฮ้ย?เธอใส่ชุดอะไรเนี้ย?กำลังถ่ายละครอยู่เหรอไง?” “ถ่ายละครก็ต้องเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงสิ!ทำไมถึงรับบทเป็นคนจนล่ะ!” เถิงพี่นถิงพูดเองเออเองไม่หยุด ไม่ได้สังเกตหน้าตาคนที่นางพูดถึงอยู่ตอนนี้เลย เสี่ยวเฉินมองนางตาค้าง “พี่สาว?พี่ตกลงมาหัวฟาดพื้นหรือเปล่า?พี่พูดอะไรอยู่น่ะ?ท่านแม่ ดูเหมือนพี่สาวจะมีปัญหาตรงนี้นะครับ”เสี่ยวเฉินชี้หัวตัวเอง “ถิงเอ๋อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?ตกลงมาจากต้นไม้สูง ต้องเจ็บมากแน่เลย!”เสวียนฉิงหลานมองดูลูกสาวตัวเองอย่างเป็นห่วง เพื่อเด็ดผลไม้ป่ามากิน พี่นถิงปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ไม่ทันระวังล้มลงมา ตายจริง หรือว่านี่ไม่ใช่การถ่ายละคร?มันคือ——การย้อนเวลาเหรอ?ทำไมฉันถึงโชคร้ายอย่างนี้เนี้ย!พึ่งได้รางวัลเชฟกะทะเหล็กมา และได้เป็นหัวหน้าเชฟ ไม่คิดว่าตัวเองกลับต้องมาย้อนเวลา!ที่น่าเศร้าไปกว่านั้นก็คือ เหมือนบ้านหลังนี้ที่นางย้อนกลับมาจะดูจนมาก เมื่อกี้เหมือนยังจะออกไปขายไก่อยู่เลย!เถิงพี่นถิงรู้สึกแทบบ้า!สวรรค์เอ้ย!ท่านทำเกินไปแล้วนะ! แต่มาแล้วก็ต้องอยู่ต่อไป นางทำใจสงบอย่างรวดเร็ว มองดูคนแปลกหน้าสองคนมี“ท่านแม่และน้องชาย”พี่นถิงยอมรับความจริงอย่างรวดเร็ว “เออ ท่านแม่ ข้าเป็นอะไรไปเหรอเจ้าคะ?” “พี่นถิง แม่ไม่ดีเอง แม่ใช้ไม่ได้เลย ทำให้พวกเจ้าสองคนต้องมาลำบากกับแม่ เฮ้อ ในบ้านไม่มีข้าวสารเหลือเลย เมื่อครู่เจ้าไปเด็ดผลไม้ในป่า ไม่ทันระวังตกลงมาจากต้นไม้ เพื่อนบ้านเห็นเข้าก็รีบแบกเจ้ากลับมา” อั้ยหยา!แม่หญิงคนนี้ก็ตายได้อนาถจริงๆ เพื่ออาหาร เฮ้อ!ช่างเถอะ ถ้าตัวเองใช้ร่างกายของนาง เช่นนั้นก็ตอบแทนบุญคุณแทนนางเถอะ!พี่นถิงสาบานในใจว่าจะไม่ให้สองแม่ลูกต้องหิวอีก “โอ้ย ท่านแม่ ข้าปวดหัวน่ะเจ้าค่ะ เรื่องของเมื่อก่อนข้าทำไม่ได้เลย ข้าจำได้แค่น้องชายเสี่ยวเฉิน”พี่นถิงจำได้ว่ามีคนตะโกนชื่อเสี่ยวเฉิน เด็กชายคนนี้ก็ไม่ได้แย้งอะไร ดังนั้นก็คิดเสียว่าเขาเป็นเหมือนน้องชายอีกคนแล้วกัน ชื่อว่าเสี่ยวเฉินเหมือนกัน และชื่อตัวเองก็เปลี่ยนเลย หรือว่าสวรรค์จงใจกันนะ “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เรื่องเมื่อก่อนจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ล้วนเป็นเรื่องที่ไม่ดีทั้งนั้น ไม่ต้องจำหรอก”เสวียนฉิงหลานได้ยินว่าลูกสาวไม่เป็นอะไรก็โล้งอก แต่พอนึกถึงชีวิตในครอบครัวที่มีกันอยู่สามคนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที พี่นถิงมองดูเด็กชายตรงหน้าที่มีอายุใกล้เคียงน้องชายตัวเอง น้องชายที่อยู่บ้านของตัวเองกินดีอยู่ดีแต่น้องชายที่นี่กลับผอมจนเห็นกระดูก น่าสงสารเสียจริง ตอนนี้เป็นวัยเจริญเติบโตแท้ๆ ทำไมถึงมีชีวิตที่อดยากเช่นนี้ล่ะ “ท่านแม่ ท่านรอก่อนนะเดี๋ยวข้าไปทำอะไรมาให้กิน”พี่นถิงลุกขึ้นและลงเตียง ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา รีบเกาะโต๊ะไว้ ร่างกายอ่อนแอเช่นนี้จะถึงว่าปีนต้นไม้ก็ยังล้มลงมาได้ “พี่นถิง เจ้าอย่าพึ่งออกไปเลย อยู่บ้านพักผ่อนดีๆนั่นแหละ เดี๋ยวข้าไปขายไก่ในบ้านที่เหลือตัวสุดท้ายเอามารักษาอาการป่วยก่อน”เสวียนฉิงหลานเป็นห่วงลูกสาวตัวเอง สองเดือนมานี้ลูกๆของตัวเองต้องมาทนลำบากกับตัวเองมามาก! พี่นถิงก็ไม่ได้ห้ามเสวียนฉิงหลาน ตอนนี้นางยังออกจากห้องนี้ไม่ได้เลย อย่าพูดถึงขึ้นดอยหาผักเลย เสวียนฉิงหลานก็เอาไก่ไปแกเหล้ามาหนึ่งไห ข้าวสารหนึ่งถุง ยังเหลือเงินอีกห้าเหรียญ “เสี่ยวเฉิน รีบไปห้องครัวจุดไฟตั้งกะทะหน่อย เดี๋ยวแม่ทำขนมอร่อยๆให้”เสวียนฉิงหลานยิ้มออกมาแม้ไก่ในบ้านจะไม่มีแล้ว แต่ตอนนี้อย่างน้อยก็มีอาหารให้ลูกๆกิน “ครับ ท่านแม่!”เสี่ยวเฉินได้ยินว่าจะได้กินของอร่อยก็รีบวิ่งไปในห้องครัวทันที เถิงพี่นถิงนอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง หลับตาลงพักผ่อน นางกำลังคิดว่าต่อไปจะดูแลคนในบ้านนี้อย่างไรดี พอได้กินขนมแล้วก็เริ่มมีกำลัง ไม่เหมือนเมื่อกี้ที่ไม่มีแรง “ท่านแม่ ถ้าเราไม่มีเงินซื้อผัก ทำไมเราไม่ปลูกเองล่ะ?”พี่นถิงรู้สึกงง ถ้าจนแล้ว ไม่มีเงินซื้อก็ปลูกเองเสียเลยสิ?ด้านหลังก็มีดอย ไปเก็บผักในป่ามากินก็ได้! “พี่นถิง ดูแล้วเจ้าคงลืมหมดสิ้นแล้ว เฮ้อ!พวกเราย้ายมาได้สองเดือน แม่ก็กำลังเรียนปลูกอาหารกับเขาอยู่ แต่แม่ไม่เคยทำมาก่อนและทำไม่เป็น แม่ไร้ประโยชน์เอง ฮื่อๆ……”เสวียนฉิงหลานนึกถึงเรื่องปวดใจ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกๆทั้งสองคน นางก็คงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว! “ท่านแม่ ดูท่านสิร้องไห้อีกแล้วนะ ช่างเถอะต่อไปข้าไม่ถามแล้วก็ได้ เดี๋ยวข้าพาเสี่ยวเฉินเดินดูรอบแล้วกัน!”พี่นถิงเห็นเสวียนฉิงหลานทำท่าเสียใจก็ไม่ถามต่อ นางออกไปหาเงินเลี้ยงดูที่บ้านดีกว่า “อืม ออกไประวังหน่อยนะ อย่าไปปีนต้นไม้อีกล่ะ!”เสวียนฉิงหลานเตือน มองดูเบื้องหลังของลูกๆที่เดินออกไปเรื่อยๆ นางก็คิดว่าเวลาเช่นนี้เมื่อไหร่จะจบนะ?เป็นเพราะหวางฉิงฉิงทำให้นายท่านไล่พวกเราสามแม่ลูกออกมา แม้ก่อนหน้านั้นจะไม่มีความสุขในจวนนั้นนัก แต่อย่างน้อยก็ยังมีกิน แต่ตอนนี้…… พระเจ้า!ทำไมไม่ลงโทษคนชั่วล่ะ!ทำไมต้องมาลงโทษข้าด้วย!เฮ้อ!ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ลูกสาวกับลูกชายก็คงทนไม่ได้ ถ้าไม่มีทางจริงๆ ก็มีแค่ทางเดียวแล้ว…… “เสี่ยวเฉิน ข้าลืมแล้วว่าทางขึ้นดอยด้านหลังไปยังไง เจ้าพาข้าไปหน่อยสิ”ตอนนี้พี่นถิงคิดได้วิธีเดียวนั้นก็คือขึ้นดอยหาสมุนไพรไปขายแลกเงิน นี่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าบนดอยนี้มียาสมุนไพรหรือเปล่า “ท่านพี่ พวกเราอย่าขึ้นไปเลย วันนี้ท่านพึ่งหายดีเองนะ”เสี่ยวเฉินพูดอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไร พวกเราขึ้นดอยไป ข้าไม่ปีนต้นไม้หรอก เช่นนั้นข้าก็ไม่มีทางตกลงมาได้อีก ใช่ไหม?” “อืม แต่ว่า” “ไม่มีแต่ เจ้าอยากกินเนื้อไหม?” “อยากกินอยู่แล้ว!แต่พวกเราจะไปจับกระต่ายกันเหรอ?” “ไปแล้วเจ้าก็รู้เอง รีบไปเถอะ!” พอได้ยินว่าเนื้อ เสี่ยวเฉินก็ตาสว่างขึ้นมาทันที เขาไม่ได้กินเนื้อมานานมาแล้ว ก็เลยรีบพานางขึ้นดอยไปทันที “ท่านพี่ จะไปจับกระต่ายไม่ใช่เหรอ?ท่านมานั่งเก็บหญ้าทำไมกัน?จะเอาไปป้อนกระต่ายเหรอ?” “เสี่ยวเฉิน เจ้าตามพี่มาก็พอ รอข้ามีเวลาข้าจะสอนเจ้าช้าๆ วันนี้ไม่มีเวลาแล้ว เดี๋ยวฟ้าก็คงมืด ยังไง พี่สัญญาว่า พรุ่งนี้เสี่ยวเฉินของเราก็จะได้กินเนื้ออย่างแน่นอน” “ครับ!เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านพี่แล้ว” “อืม เด็กดี!” พี่นถิงมองดูบนดอยที่มียาสมุนไพรหลายชนิด แต่ไม่มีคนขึ้นมาเก็บเลย อาจเป็นเพราะคนในหมู่บ้านไม่รู้ก็ได้ แต่ยังไงก็คงเป็นเพราะตัวเองโชคดี ถ้าไม่มียาสมุนไพรพวกนี้ เกรงว่าตอนนี้ตัวเองคงจะไม่มีวิธีอื่นอีก ช่างน่าเศร้า!ตอนนี้กลับต้องอยู่ในวันเช่นนี้ และยังต้องทำอาชีพที่ตัวเองไม่ชอบดูแลคนในครอบครัว ที่พี่นถิงไม่ชอบอาชีพหมอไม่ใช่เพราะตัวเองไม่เก่งเรื่องแพทย์ แต่กลับตรงกันข้ามตัวเองอยู่ในบ้านและตระกูลที่เป็นหมอ การแพทย์ใช้ได้ มีผู้ป่วยหลายรายมาตรวจโรค นอกจากเวลาเข้าห้องน้ำที่นางได้พักผ่อนก็ไม่มีเวลาอื่นอีกแล้ว เวลาที่เหลือก็ต้องช่วยปู่ผ่าตัดคนไข้(ทุกครั้งก็เป็นปู่ที่เป็นผู้ช่วย พี่นถิงเป็นคนผ่าตลอด)ทุกวันก็ต้องอ่านท่องตำราแพทย์ และต้องไปรักษาคนไข้อีก และตอนที่อ่านหนังสือแพทย์ก็แอบอ่านหนังสือการทำอาหารบ้าง ก็เกิดชอบอาชีพเชฟขึ้นมา พอได้ตำแหน่งเชฟกะทะเหล็กมา และยังได้หนีจากการเป็นหมอ สุดท้าย เฮ้อ!ก็ต้องมาทำอาชีพเดิมต่ออีก ยังดีเมื่อกี้กินข้าวก็ตรวจสอบดูแล้ว กระเป๋านางข้ามมาพร้อมกับเวลาด้วย ด้านในมีบัตรเครดิตและเงินธนบัตรแต่เสียดายอยู่ตรงนี้ก็ใช้อะไรไม่ได้ และยังมียาอีกก็กินไม่ได้!เสียดายนางน่าจะใส่เนื้อมาในกระเพาะด้วย ไม่เช่นนั้นวันนี้คงมีเนื้อกินแล้ว อืม เพื่อเลี้ยงดูคนในครอบครัว ทำอาชีพเดิมก็ได้วะ!