บทที่10 ย้ายบ้าน

บทที่10 ย้ายบ้าน หลี่หย่งจู้กลับเอาสัญญาการเช่าบ้านและกุญแจที่จางหยวนว่ายให้ไว้ก่อนไปเอาให้พี่นถิงทั้งหมด “พี่นถิง ข้าหาบ้านหลังนี้ได้ ข้าดูแล้วสภาพก็ยังดี ก็เลยเช้าให้เจ้าเลย เจ้าอย่าว่าข้าที่ไม่ปรึกษาก่อนเลยนะ!”หลี่หย่งจู้พูดจบในครั้งเดียว พี่นถิงดูสัญญา พื้นที่อยู่ในถนนตงยี ค่าเช่าเดือนละสิบเหรียญ ก็พยักหน้าพอใจ บ้านสำหรับนางขอแค่บังแดดบังฝนได้ก็พอแล้ว พี่นถิงเอาเงินห้าสิบเหรียญออกมาจากกระเป๋ายื่นให้หลี่หยวนว่าย “ขอบคุณท่านลุงมาก พรุ่งนี้ข้าจะพาท่านแม่และน้องชายย้ายมาที่นี่เลย ที่จริงข้าก็คิดจะให้ท่านช่วยไปหาบ้านเช่าให้ เงินที่เหลือก็นับว่าเป็นเงินให้ท่านดื่มเหล้าแล้วกัน ฮ่าๆ” พี่นถิงพูดจบ กลับหลังหันไปที่ห้องพักตัวเอง เหลือแต่หลี่หยวนว่ายที่ยืนอยู่กับที่ เงินห้าสิบเหรียญในมือก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี คิดได้ว่าพี่นถิงยังมีน้องชาย เขาต้องหาทางเอาเงินนี้ใช้กับครอบครัวของนาง พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ลังเลเก็บเงินเข้ากระเป๋า เดินไปดูก่อนว่าพวกเขาทำงานถึงไหนแล้ว พี่นถิงกลับมาที่ห้องก็วัดชีพจรตัวเองก่อนเลย แน่ใจว่าตัวเองแค่ขาดสารอาหาร ก็เริ่มเขียนยาบำรุงผิวหน้า เขียนเพิ่มปริมาณให้เท่าๆกัน มองไปด้านนอกฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว พี่นถิงก็ไม่อยู่ต่อ บอกลากับหลี่หยวนว่ายเสร็จก็ไปเลย พอผ่านร้านยา นางก็ไปซื้อยาที่ตัวเองต้องการ จากนั้นก็เดินกลับบ้านร้องเพลงอย่างมีความสุข “ท่านแม่ เสี่ยวเฉิน ข้ามีข่าวดีมาบอก พรุ่งนี้พวกเราจะได้ย้ายบ้านแล้ว!”พอเข้าบ้านนางก็รีบตะโกนบอกข่าวดีทันที พอเสี่ยวเฉินได้ยินเสียงพี่นถิงก็รีบวิ่งออกมา “ท่านพี่ ท่านพี่ พวกเราจะย้ายไปไหนครับ” “เสี่ยวเฉินเด็กดี พวกเราไปพูดกันด้านในนะ” เสวียนฉิงหลานอยู่ในครัวกำลังนึ่งซาลาเปา ตอนนี้ชีวิตดีขึ้นมาก นางก็ฝึกทำอาหารให้เด็กๆกิน นางก็เริ่มตื่นเต้น ไม่ใช่ว่าจะย้ายไปอยู่ในเมืองนะ “ท่านแม่กำลังทำซาลาเปาอยู่เลยครับ!”เสี่ยวเฉินลากพี่นถิงไปในครัว “เหอะๆ ถิงเอ๋อวันนี้กลับมาเช้าดีนี่!”เสวียนฉิงหลานเห็นลูกๆตัวเองเข้มแข็ง ไม่สนว่าจะไปไหน ตอนนี้นางไม่ใช่คนที่ใครจะมาทำร้านได้แล้ว “ใช่สิ! เพราะพรุ่งนี้ย้ายบ้าน เจ้าของร้านเลยให้ข้ากลับมาพักผ่อน เหอะๆ”พี่นถิงตอบกลับอย่างยิ้มๆ และบอกว่าตัวเองหางานในเมืองทำ นางไม่ไก้บอกเสวียนฉิงหลานว่าตัวเองเปิดร้านแต่บอกว่าหางานในเมืองทำ เจ้าของร้านใจดีมาก ให้เงินสามเหรียญทุกเดือน นางกลัวว่าเสวียนฉิงหลานจะกังวลก็เลยปิดบังไว้ ต้องรู้ว่าผู้หญิงไม่มีใครพึ่งพาและเปิดร้านอยู่คนเดียวในเมือง ถ้าไม่ระวังก็อาจจะผิดหัวกับคนอื่นได้ง่าย เพื่อให้เสวียนฉิงหลานสบายใจ นางก็ยอมโกหกเพราะหวังดี เสวียนฉิงหลานได้ยินว่าเจ้าของร้านอนุญาตก็ไม่ได้สงสัยอะไรก็ถามว่า: “พวกเราจะย้ายไปไหนเหรอ?” “อ้อ!บ้านอยู่ข้างร้าน เป็นบ้านของเพื่อนเจ้าของร้าน เป็นบ้านว่างไม่มีคนอยู่มานานมากแล้ว เจ้าของร้านเลยแนะนำให้ข้าเช่า ทุกเดือน อืม เงินครึ่งเชือก”พี่นถิงดื่มน้ำและเดินกลับเข้าห้องไป เช้าวันที่สอง ฟ้ายังไม่สว่างเสี่ยวเฉินก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เมื่อวานพอได้ยินว่าจะได้ย้ายไปในเมืองก็ตื่นเต้นมาก เดือนก่อนเขาย้ายออกมาจากในเมือง พอตอนนี้ก็จะได้กลับไปอีก เขาคิดถึงขอทานเสี่ยวหู่มาก เมื่อก่อนเขาจะแอบหนีออกมาเล่นกับเสี่ยวหู่ แบ่งซาลาเปาให้เสี่ยวหู่กิน เสี่ยวหู่ยังเอาเข็มขัดที่ขึ้นสนิ่มให้เขา บอกว่าเป็นหลักฐานที่ทั้งสองเป็นพี่น้องเพื่อนตายกัน ตอนนี้เสี่ยวเฉินเอามันออกมาดูช้าๆ และกอดแนบอก ยิ้มออกมาอย่างร่าเริง พี่นถิงกำลังเก็บของเห็นกระดาษในกล่องเสื้อมีตัวหนังสือเขียนไว้ ตัวหนังสือบนนั้นเริ่มจาง เปิดดูแล้วก็รู้ว่ามันคือตำราอาหาร ดมกลิ่นหนังสือดูก็รู้ว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ค่อยมีคนอ่านนานแล้ว พี่นถิงก็นึกถึงเสวียนฉิงหลาน แต่นางอ่านไม่ออก หันกลับไปถามเสวียนฉิงหลานว่า: “ท่านแม่ หนังสือเล่มนี้เป็นของใครเหรอคะ?” เสวียนฉิงหลานเงยหน้าดู กลับเจ็บปวดใจแต่กลับไม่แสดงออกมา พูดแค่ว่า: “ข้าก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เจ้าอยากดูก็เอาไปเถอะ” เสวียนฉิงหลานไม่ได้เศร้าเพราะหนังสือเล่มนั้นเลยเพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการย้ายบ้าน ผ่านไปนานแล้ว ถ้าผูกมัดไปก็ไม่มีประโยชน์ เวลาก็เดินคนก็ต้องเดินไปต่อด้านหน้า พอเก็บของในบ้านแล้ว ห่อผ้าใหญ่เล็กเต็มไปหมด ผ้าที่นอนผ้าห่ม ถ้วยไหกะละมัง ยังมีแม่ไก่ที่วางไข่ได้ก็เอาไปด้วย พี่นถิงกลัวว่าถ้าซื้อรถม้าเสวียนฉิงหลานจะเสียดายเงินอีก ก็เลยซื้อรถเข็นมาในราคาสิบตำลึง เอาของวางในรถเข็น เสวียนฉิงหลานเข็นรถ พี่นถิงช่วยเข็นอยู่ข้างๆ เสวียนฉิงหลานเข็นไปก็ไม่ได้ใช้แรงมากมายอะไร เดินไปทางถนนตงยีหาที่อยู่ ทั้งสามยืนอึ้งอยู่กับที่ ด้านหน้าเป็นประตูใหญ่แดงเสามีแกะสลักเป็นรูปมังกร กำแพงเต็มไปด้วยกระเบื้องที่ส่องแสงวิบวับหรูหรา พี่นถิงก็งงมาก ถ้ารู้ว่าเงินสิบเหรียญจะเช่าบ้านได้ใหญ่และดีเช่นนี้ ตัวเองก็ไม่ควรให้เงินห้าสอบเหรียญกับหลี่หยวนว่ายเลย! แต่นางไม่เคยทำแล้วเสียดายหรือเสียใจทีหลัง ให้แล้วก็คือให้ ยิ่งไปกว่านั้นต่อไปยังต้องใช้งานเขาอยู่ และอีกอย่าง ต้องลงทุนก่อนถึงจะได้กำไล! “ถิงเอ๋อ เจ้าของร้านเจ้าบอกว่าบ้านหลังนี้ถูกไหม?ทำไมข้าดูแล้วไม่เหมือนล่ะ!”เสวียนฉิงหลานมองดูบ้านหรูหราตรงหน้า และดูรถเข็นเก่าๆของตัวเอง มีไก่หลายตัวเพราะอยู่เยียดกันนานเกินไปก็เริ่มร้อง “กุ๊กๆ……กุ๊กๆ……”ร้องไม่หยุด เสวียนฉิงหลานดูแล้วก็ไม่เชื่อว่าเงินครึ่งเชือกจะเช่าบ้านอย่างนี้อยู่ได้ พี่นถิงในใจแม้จะงง แต่ที่อยู่ไม่ผิดก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก ก็ไม่ยืนเหมือกลางถนนอีก ด้านนอกแดดร้อนและเดินมาตั้งไกล ถ้ายืนอยู่อีกคงเป็นลมก่อน เข้ามาบ้านก่อนจะดีกว่า! “ท่านแม่ ที่อยู่เขียนไว้ไม่ผิดเจ้าค่ะ ที่นี่แหละ พวกเราเข้าไปเถอะ!”พี่นถิงเข้าไปก่อน ไม่คิดว่าตัวเองพึ่งหยิบกุญแจก็มีคนเปิดจากด้านใน “พรึ่บ”มีคนเปิดจากด้านใน อั้ยหยา!พี่นถิงตกใจ กุญแจในมือตกลงพื้น ทำไมถึงมีคนล่ะ? หรือว่าตัวเองมาผิดที่จริง?หรือว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านเช่ารวม มองดูคนเปิดประตูเป็นชายมีอายุประมาณหกสิบกว่า “เจ้า เจ้าเช่า……”พี่นถิงยังไม่ทันพูดจบก็ถูกเขาพูดแทรก “คุณหนู มาถึงเช้าจังเลย!” “เออ?ท่านตา ท่านเป็นใครกัน? รู้จักข้าเหรอคะ?” “คุณหนูก็อย่ามาพูดเล่นเลย ไม่ต้องเรียกข้าน้อยว่าท่านตาก็ได้ เหอะๆ ข้าน้อยโชคดีมีโอกาสได้ทานขนมที่คุณหนูทำและแสดงอยู่หน้าร้าน ข้าน้อยนับถือจริงๆ” “เออ อ้อ!ผู้จัดการเห่อ!เหอะๆ รบกวนท่านนำทางด้วย น้องชายและท่านแม่ข้ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย เข้าไปก่อนค่อยว่ากันเถอะ”พี่นถิงกลัวว่าเขาจะหลุดปากพูดอะไรต่อหน้าเสวียนฉิงหลาน แม้ใจนางจะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามเยอะก็เลยเปลี่นยเรื่องแทน ผู้จัดการเห่อก็ยิ้มและพูดว่า:“เหอะๆ ครับ” พอเดินลงบันได:“ท่านชายน้อยกับท่านหญิงเดินทางมาเหนื่อยๆ ของพวกนี้เดี๋ยวข้าใช้ให้คนมาขนเข้าไปครับ”