บทที่ 1 ฝากด้วย (2)

“ไม้เรียวมันเล็กไป ดื้อ ๆ อย่างมันต้องหวดด้วยไม้หน้าสาม ฟาดทีเดียวให้สลบเลย” “โหดเกิ๊น” คชาหัวเราะพลางส่ายหน้า เขาแค่พูดเล่น แต่เจ้าเพื่อนตัวดีกลับยุส่งเสียนี่ แสดงว่าหลานชายคนนี้ของเขาต้องดื้อพอดู “งั้นฉันกลับก่อน ต้องรีบไปจัดกระเป๋าเตรียมตัว ฝากมันด้วยนะ” “ไม่ต้องห่วง จะดูแลเป็นอย่างดี” คนรับฝากรับปาก หันไปมองหลานชาย เจ้าตัวแสบก็ย่นจมูกใส่เขา พอเพื่อนสนิทลากลับไป คชาก็พาเจ้าหลานตัวแสบมาที่ห้องพัก ซึ่งเจ้าตัวที่ทำหน้ามุ่ยไม่พูดไม่จายอมหิ้วกระเป๋าเดินตามเขาไปแต่โดยดี “นายพักห้องนี้ไป ทำความสะอาดเอาหน่อยนะ ที่นี่ไม่ค่อยมีแขกมาพัก” เจ้าเอ๋ยกวาดสายตาสำรวจห้องรังหนู รกไปหน่อยดูเหมือนห้องเก็บของมากกว่าห้องนอน “ถ้าไม่ชอบ ไปนอนห้องฉันก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเก็บทำ” “ไม่เป็นไร นอนห้องนี้แหละ” “ว่าแต่นายเรียนถึงชั้นไหนล่ะ” “จบปวส.แล้ว” “สนใจเรียนต่อมั้ย แถวนี้มีมหาลัย” “ไม่” หญิงสาวส่ายหน้าชนิดไม่ต้องเสียเวลาคิด กว่าจะจบมาได้ก็เล่นเอาหืดขึ้นคอ ซ่อมแล้วซ่อมอีก ลงเรียนซ้ำรีเกรดตั้งกี่รอบถึงจะจบได้ ขืนลงเรียนอีกมีหวังได้เสียเงินค่าเทอมฟรี “สนใจทำงานที่อู่มั้ย มีงานให้ทำเยอะเลย” เจ้าเอ๋ยมองไปที่กรอบหน้าต่างสีชา เห็นคนงานสองคนกำลังช่วยกันเช็ดรถ ส่วนอีกด้านเป็นโซนซ่อมบำรุงมีช่างกำลังมุดใต้ท้องรถ เห็นแล้วเธอก็ส่ายหน้าทันที “ไม่ถนัด” “ไม่ได้ให้ไปล้างรถหรอก ฉันมีงานเอกสาร แล้วก็พวกงานบัญชีรายรับรายจ่ายประจำวัน” “ไม่ได้จบสายนี้ ทำไม่เป็น” คชามองหน้าคนตัวเล็กที่ตอบคำถามไม่อ้อมค้อมอย่างประเมิน รูปร่างบอบบางแบบนี้คงไม่เหมาะกับงานแบกหามแน่ “จบมาทำอะไรเป็นบ้าง” “ทำงานบ้านเป็น พ่อใช้บ่อย” ก็ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิด เห็นเจ้าของบ้านยิ้ม ๆ “อย่างอื่นล่ะ” “ระบุได้มั้ย” จะให้เขาระบุอะไรล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวตอบว่าไม่ถนัด ทำไม่เป็น “ถ้างั้นฉันให้นายช่วยงานบ้านก็แล้วกัน ส่วนวันนี้พักผ่อนเถอะ” แล้วคนตัวสูงก็เดินจากไป ปล่อยให้คนที่ถูกเรียกว่า ‘นาย’ ยืนทึ่มทื่ออยู่ตรงนั้น “นายเลยเหรอวะ” เจ้าเอ๋ยพึมพำพลางกัดริมฝีปากบนเล่นแล้วก้มมองตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงทั้งแท่ง! แค่ถูกจับโกนหัว ผมเพิ่งขึ้นใหม่ ทำไมเขาถึงเห็นเธอเป็นผู้ชายไปได้ หรือเพราะเธอไม่ค่อยมีหน้าอกหน้าใจ มันก็เลยทำให้ดูไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงสักเท่าไหร่? เอาเถอะ ใครจะเห็นเธอเป็นอะไรก็ช่าง คิดอีกทีปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ในอู่มีแต่ผู้ชาย จะมีเธอเป็นผู้ชายอีกสักคนจะเป็นไรไป แต่ประเด็นก็คือ เธอไม่คิดอยู่ที่นี่! เธอตั้งใจว่าหลังจากพ่อบินไปต่างประเทศ เธอจะแอบหนีกลับบ้าน แต่ดูเหมือนคุณพ่อที่รักจะรู้ทันความคิดของเธอ นอกจากพ่อจะยึดบัตรเอทีเอ็ม และสมุดบัญชีเงินฝากของเธอไปหมดแล้ว พ่อยังให้เงินติดตัวไว้แค่สองร้อย! มีเงินแค่นี้ มันจะพออะไร... อย่าว่าจะกลับบ้านเลย เงินแค่นี้เข้าร้านสะดวกซื้อทีเดียวก็หมดแล้ว “พ่อนะพ่อ ไม่ห่วงลูกสาวบ้างเลย” บ่นอุบกับตัวเองเจ้าเอ๋ยก็ลงมือทำความสะอาดห้องเป็นอันดับแรก คงจะจริงอย่างที่เจ้าของบ้านบอกไว้ ว่าที่นี่ไม่ค่อยมีแขกมาพัก ดูเถอะ ฝุ่นหนาขนาดนี้จะนอนได้ยังไง!! การใช้ชีวิตในบ้านคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว ซ้ำยังเป็นคนแปลกหน้า มันช่างเป็นอะไรที่น่าอึดอัดใจนัก เช้าวันแรกเจ้าเอ๋ยตื่นสายกว่าปกติ ก็กว่าจะได้หลับได้นอนก็ตีสองเห็นจะได้ ทั้งนี้เพราะเธอต้องเก็บกวาดเช็ดถู และจัดเรียงข้าวของ รู้แหละ ตื่นสายที่บ้านคนอื่นดูไม่น่ารัก แต่เธอเพลียกับการเดินทางจริง ๆ ลงมาชั้นล่างทำการสำรวจในครัวว่ามีอะไรกินบ้าง เธอก็ไม่พบของกินแต่อย่างใด แม้แต่ตู้เย็นก็มีแต่เบียร์กับน้ำเปล่า พวกกาแฟ หรือเครื่องดื่มผงอะไรก็ไม่มี พอเดินออกมาจากครัวก็เห็นเจ้าของบ้านอยู่ที่โซนล้างรถ เธอเห็นเขากำลังคุยกับลูกค้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส น่าแปลก แม้จะเป็นรอยยิ้มธรรมดา แต่ก็ทำให้เขาน่ามองกว่าเดิม