บทที่ 1 ฝากด้วย (5)

แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของเจ้าเอยซึ่งเป็นแฝดกับเธอก็ไม่ได้ราบรื่น เธอรู้ว่าแฝดยังถูกส่งไปอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัด ดังนั้นเธอจึงต้องอยู่กับพ่ออย่างไม่มีทางเลือก ถึงพ่อจะมีกำลังทรัพย์มากกว่าแม่ แต่ก็ใช่ว่าชีวิตเธอจะสุขสบาย ยังไงเธอก็เป็นเด็กมีปัญหาครอบครัวแตกแยก ขาดความรัก ความอบอุ่น เรียนชั้นประถมและมัธยมต้นพ่อส่งเธอเข้าโรงเรียนประจำ ให้ซิสเตอร์เป็นผู้ดูแล พอจบมัธยมต้นเธอก็ย้ายมาเรียนสายอาชีพแทน เธอเป็นพวกหัวไม่ดี เรียนหนังสือไม่เก่ง เรียนไปซ่อมไป และถนัดด้านศิลปะมากกว่า ดังนั้นเธอจึงเลือกเรียนทางสายนี้… เลือกทำในสิ่งที่ถนัด เลือกทำในสิ่งที่ชอบ เรียนช่างศิลป์ก็ดี เพื่อนเยอะ สนุกกว่าเรียนโรงเรียนประจำ แต่เพราะมีเพื่อนชายมากกว่าผู้หญิงนี่ล่ะ ชีวิตถึงได้โลดโผนพอดู อาศัยพวกมากลากไปสุดท้ายเธอก็เข้าไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนขาโจ๋ไปแล้ว สุดท้ายก็จบที่เรื่องต่อยตีทะเลาะวิวาท เฮ้อ... ตอนนี้เธอเหมือนหมาหัวเน่าที่ถูกตัดหางปล่อยวัดจริงๆ ไม่รู้จักใครสักคน ได้แต่อาศัยบ้านคนอื่นซุกหัวนอน เจ้าเอ๋ยไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัว แล้วไปเตรียมไม้แขวนเสื้อสำหรับตากผ้า... ##### บทที่ 2 แม่ครัวจำเป็น ตอนบ่ายแก่ ‘เฮียชา’ ที่ลูกน้องในอู่เรียกติดปากก็พาเธอออกไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากอู่มากนัก “ซื้อกับข้าวต้องมาห้างเลยเหรอ แค่ตลาดสดก็พอมั้ง” คนที่นั่งเงียบเล่นโทรศัพท์มือถือตลอดทางเอ่ยขึ้นเมื่อรถเลี้ยวเข้ามาจอดยังลานจอดรถ “ฉันแวะมาทำธุระด้วย จะได้ไม่เสียเที่ยว” ปลดเข็มขัดนิรภัยออกคชาก็ส่งเงินให้เจ้าเอ๋ยหนึ่งพัน “ให้ยืมเหรอ” “ให้ไว้ซื้อของ อยากกินอะไรก็ซื้อมา” “ให้เยอะจัง” เจ้าเอ๋ยยิ้มกริ่มรีบรับเงินไว้ “คุณล่ะอยากกินอะไร เดี๋ยวทำให้กิน” “ฉันกินได้หมด ไม่เรื่องมาก เสร็จแล้วมารอที่รถนะ” “เดี๋ยวสิ” หญิงสาวรีบเรียกเมื่อเขาลงจากรถตั้งท่าว่าจะไปลูกเดียว “อะไร” “ขอเบอร์โทรหน่อย เผื่อเงินไม่พอจะได้โทรหา” ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่าย พลางเอาลิ้นดุนข้างแก้มเหมือนใช้ความคิด แต่เขาก็ยอมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋า “บอกเบอร์ของนายมา” หญิงสาวไม่บอกแต่หยิบเอาโทรศัพท์ของเขาไปกดเบอร์โทรออก พอโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอก็กดตัดสายพร้อมส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ “แล้วเจอกัน” บอกเสียงใสเจ้าเอ๋ยก็ลงจากรถแล้วแยกจากเขาทันที ได้รถเข็นแล้วเจ้าเอ๋ยก็ตรงไปยังแผนกอาหารสดทันที เรื่องจ่ายตลาดเป็นเรื่องที่เธอถนัดเพราะทำบ่อย เธอเลือกซื้อพวกผักสด เนื้อหมู เนื้อไก่ ไข่ไก่ กะคร่าว ๆ ให้พอกินสักสองสามวัน เธอซื้อพวกซอสปรุงรส ข้าวสาร และบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาติดไว้ จากที่ทำการสำรวจห้องครัวเมื่อเช้า ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่ทำอาหารกินเองเลย เธอเองจำใจต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสักระยะเพราะยังหาเงินเองไม่ได้ ดังนั้นเธอจะพึ่งร้านอาหารตามสั่งอย่างเดียวไม่ได้ เกินวันไหนร้านปิด เธอไม่ต้องอดข้าวหรือ นอกจากวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารแล้วเจ้าเอ๋ยยังซื้อพวกขนมขบเคี้ยวติดไว้ด้วย ได้ของตามที่ต้องการแล้วเจ้าเอ๋ยก็เข็นรถมาเพื่อจ่ายเงิน แต่เธอก็เห็นคนพามาอยู่ที่โซนเสื้อผ้าผู้ชาย เขากำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าอยู่ เจ้าเอ๋ยไม่ได้รบกวนเขาแต่อย่างใด แต่อยู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น พอรู้ว่าเป็นเขาเธอก็กดตัดสายทิ้ง แล้วเข็นรถเข้าไปหา “โทรมาทำไม” “เรียกมาดูเสื้อน่ะ” เจ้าเอ๋ยมองดูเสื้อเชิ้ตสีไข่ไก่ที่อยู่ในมือเขา “จะซื้อให้เหรอ” “ชอบก็เอาสิ จะได้มีเสื้อผ้าใหม่ ๆ ใส่” เขาสังเกตเธอขนาดนี้เชียวหรือ... คำพูดของเขาทำเอาเธอรู้สึกหน่วง ๆ ในใจ เพราะสะกิดแผลใจเข้าอย่างจัง ขนาดพ่อแท้ ๆ ยังไม่เคยใส่ใจเรื่องพวกนี้ แต่เขาซึ่งเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับเธอและเพิ่งเจอหน้ากันแค่สองวัน กลับให้ความสนใจ ใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยเหล่านี้ “เอ๋ยไม่ได้ออกไปไหน ไม่ต้องซื้อหรอก เสียดายเงิน” ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิด เขามองหน้าเธอแบบแปลก ๆ