ดอกรักที่ 1 คู่ปรับเก่า (3)

แต่ต้องไม่ใช่วันฝนตกเหมือนวันนี้นะ กางเขนนั่งเท้าคางทอดสายตาออกไปนอกกระจกของร้านกาแฟ ผ่านดอกกระดุมทองสีเหลืองอร่ามดอกเล็กในกระถางทาสีขาวไปยังพื้นที่โล่งด้านนอก โดยที่หญิงสาวบอกกับตัวเองว่า ถ้าฝนไม่ตก สถานที่แห่งนี้จะสวยกว่านี้มาก แต่เพราะสายฝนที่สาดเทลงมาแบบหนักสลับเบานี่ล่ะ จึงทำให้บรรยากาศการท่องเที่ยวนั้นดูซบเซาไป... กางเขนเห็นสนามหญ้ากั้นรั้วสีขาวเตี้ย ๆ ตัดกับสีเขียวของพรมหญ้า นอกจากนี้ยังมีสิ่งปลูกสร้างที่ถูกออกแบบมาเป็นอย่างดี จนให้ความรู้สึกว่าเธอได้หลุดเข้าไปในโลกของการ์ตูนเมื่อได้เข้ามาเหยียบ ความประทับใจเริ่มต้นที่ป้ายขนาดใหญ่ซึ่งมีรูปปั้นเป็นรูปแกะขนปุย และแพะตัวอ้วนอยู่ข้างป้าย ‘อรุณสวัสดิ์’ พอผ่านป้ายนั้นเข้ามายังฟาร์มก็ได้พบกับร้านกาแฟซึ่งออกแบบได้เก๋ไก๋ดึงดูดนักท่องเที่ยว แล้วยังจะกังหันลมสีขาวโดดเด่นกลางสนามหญ้าที่กว้างสุดลูกหูลูกตา มีซุ้มดอกเห็ดทาสีแดงจุดขาวไว้สำหรับหลบแดด นอกจากนี้ยังมีบ้านหลังน้อยใหญ่ทาสีลูกกวาดสดใสปลูกห่างออกไปจากร้านกาแฟ กางเขนทายไม่ถูกว่าเป็นอะไร อาจเป็นร้านอาหาร ที่พัก หรือคอกเลี้ยงสัตว์ก็ได้ พอชานมแก้วโตถูกพนักงานในชุดเครื่องแบบน่ารักยกมาเสิร์ฟ หญิงสาวก็ละความสนใจจากภาพตรงกรอบหน้าต่างมาหาเครื่องดื่มสีสวยตรงหน้าแทน ระหว่างรอเด็กสาวในบ้านมารับ ฝนหลงฤดูก็หยุดตก แสงแดดที่ผลุบ ๆ โผล่ ๆ เริ่มสาดส่องลงมายังพื้นดินที่เจิ่งนองด้วยหยาดน้ำฝน กางเขนซึ่งกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ขณะมองออกไปนอกร้านกาแฟย่นคิ้วเข้าหากัน และหยุดสายตาไว้ตรงนั้นทันที เธอพบใครบางคนที่มีบุคลิกคุ้นตาเข้า และเมื่อจ้องอีกฝ่ายดี ๆ เธอก็จำได้ว่าเป็น‘คู่ปรับเก่า’ กางเขนหยุดสายตาที่อาคเนย์ และยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่เมื่อเธอเห็นอาคเนย์กำลังรังแกเด็กที่ไม่มีทางสู้! “นิสัย!” หญิงสาวเค้นเสียงเย็น รีบผละจากกระเป๋าสัมภาระแล้ววิ่งตรงดิ่งออกนอกร้านกาแฟไปหาคู่ปรับเก่าทันที “ทำอะไรน่ะ?!!!” น้ำเสียงของหญิงสาวมีผลให้อาคเนย์ละความสนใจจากเด็กก้องที่ริอาจทำตัวเป็นหัวขโมย ซ้ำยังเอาดินโคลนมาละเลงกระจกรถยนต์ของเขา พอเห็นผู้ที่เข้ามาห้ามเป็นใคร อาคเนย์ซึ่งง้างกำปั้นเตรียมเล่นงานหัวขโมยเพื่อขู่ให้กลัวและเข็ดหลาบก็ลดมือลง เขาหรี่ตาเพื่อมองให้แน่ใจว่าผู้หญิงที่ออกปากห้ามเขาเป็นใคร “หน้าไม่อาย ไอ้ผู้ใหญ่รังแกเด็ก” “เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ?!” “ไม่เกี่ยว แต่เห็นแล้วทุเรศลูกตา โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงซะเปล่า แต่รังแกได้แม้กระทั่งเด็กไม่มีทางสู้” อาคเนย์เม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง มองหญิงสาวตรงหน้าที่เข้ามายุ่งเรื่องของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ ถึงแม้จะดีใจที่มีโอกาสได้เจอหน้าหญิงสาวอีกครั้งก็เถอะ “ไม่ใช่เรื่องของเธอ” เขาย้อนเสียงห้วนแล้วหลุบเปลือกตามองเจ้าหัวขโมยอีกครั้ง “เคยเตือนนายไปแล้วไม่ใช่เหรอไอ้ก้อง ถ้าไม่มีก็ให้มาบอกกับฉันดี ๆ แล้วนี่อะไร ทำตัวเป็นหัวขโมยไม่พอ ยังริอาจทำตัวเกเรเอาดินโคลนมาละเลงรถยนต์ของฉันอีก” “โอ๊ย! พี่เพรียว ผมเปล่าทำ ผมไม่รู้เรื่อง จริง ๆ นะครับ สาบานได้” เด็กชายที่ถูกตั้งข้อกล่าวหาประนมมือไหว้ตัวสั่นงึก หน้าเจื่อนสีอย่างเห็นได้ชัด ซ้ำยังตาแดงก่ำทำท่าว่าจะร้องไห้ออกมาดื้อ ๆ “ยังจะปากแข็งอีกเหรอ! ถ้าไม่ใช่ฝีมือนาย แล้วเป็นฝีมือหมาที่ไหนล่ะ” อาคเนย์กระแทกเสียง แล้วจับมือของเด็กก้องไพล่หลังจนผู้ถูกกระทำส่งเสียงร้อยโอ๊ย แต่เขาไม่สนใจ หากนี่เป็นครั้งแรกที่เด็กก้องเข้ามาขโมยของในฟาร์มอรุณสวัสดิ์ เขาคงทำแค่ว่ากล่าวตักเตือนแล้วปล่อยตัวกลับไป แต่นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่หัวขโมยน้อยรายนี้บุกเข้ามาก่อเรื่องในฟาร์ม แล้วดูเถอะ ครั้งนี้ไม่ขโมยของเพียงอย่างเดียว แต่เจ้าเด็กเหลือขอรายนี้ยังเอาดินโคลนมาละเลงกระจกรถปิคอัพของเขาอีก มันน่าจับตัวส่งตำรวจเพื่อดัดนิสัยซะให้เข็ด! แต่สำหรับกางเขนที่ถูกตวาดชนิดไม่ไว้หน้าถึงกับหน้าม้าน แต่พอจับประเด็นได้ว่าอาคเนย์เล่นงานเด็กชายด้วยเรื่องอะไร เธอก็ย่นคิ้วเข้าหากัน อดป้อนคำถามให้ไม่ได้ “เดี๋ยวนะ รถปิคอัพคันนี้เป็นของนายเหรอ?” หญิงสาวเท้าสะเอวชี้นิ้วไปยังรถที่เธอเอาโคลนละเลงไว้ อาคเนย์ปรายตามามอง ‘ยัยตัวจุ้น’ แล้วตอบเสียงห้วน “ใช่!” คำตอบนี้เองที่ทำให้กางเขนแก้มกระตุก ดวงตาวาววับเป็นประกาย พลางพับแขนเสื้อขึ้นทันที “หาตัวอยู่ตั้งนาน ที่แท้ก็ฝีมือนายนี่เอง” หญิงสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโมโห “ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะนายเพรียว คนที่เอาโคลนละเลงรถยนต์คันนี้ไม่ใช่ฝีมือเจ้าเด็กคนนี้หรอก” “เธอรู้เหรอว่าเป็นฝีมือใคร?” อาคเนย์ปรายตามาที่หญิงสาวอีกครั้ง “แน่นอน... ฉันรู้ดี และเห็นกับตาตัวเองเลยล่ะ” พอคนตัวเล็กบอกแบบนั้น อาคเนย์เลยยอมปล่อยตัวเด็กก้อง “แล้วอย่าให้มีครั้งต่อไปอีกนะ คราวนี้ฉันลากคอนายเข้าคุกแน่ ไอ้ก้อง!” เด็กก้องรีบยกมือไหว้ผงก ๆ แล้วรีบวิ่งตัวปลิวกลับออกไปจากฟาร์มทันที อาคเนย์ซึ่งมองตามแผ่นหลังของเด็กชายที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่นได้ส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจ จากนั้นเขาก็ย้ายความสนใจมาที่ยัยนกกางเขนแทน “เอาล่ะทีนี้บอกฉันได้หรือยังว่าเป็นฝีมือของใคร?”