บทที่3 ธนกร

เเน่นอนว่าเมื่อลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาเเล้วมารดาของเธอก็ช็อกจนน้ำชายฟูมปากไปเรียบร้อยที่ลูกสาวตัวเองชอบคู่หมั้นเพราะหน้าตา เเถมยังรั้งเอาไว้ไม่ให้ถอนหมั้นครั้งนี้อีก ทำเอาผู้เป็นเเม่ช็อกจนหัวใจจะวายตายไปก่อน ส่วนเหล่าสาวใช้ก็รีบพาหามคุณนายยกไปใส่ส่งรพ.โดยเร็วเพราะอาการช็อก อ้าวเฮ้ย!? เป็นเเบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย  รินลิตาลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าเเม่ของตนเองถูกยกขึ้นบนเตียงของรพ.มาเเล้วทำเอาเธอทั้งงทั้งไม่เข้าใจก่อนจะคิดได้ว่าคงเป็นเพราะเหตุผลเมื่อกี้ทำให้เเม่ของเธอช็อกไปตามๆกัน เมื่อมาถึงรพ. เธอก็เเทบจะไม่มีน้ำตาร้องไห้ฟูมฟายเลยสักนิดเพราะหมอบอกว่าเเม่สุขภาพดีเเข็งเเรงเพียงเเต่ว่าช็อกไปชั่วขณะเพราะอาหารติดคอเเเหละ อาการของท่านยังสุขภาพดีเสมอตลอด เเละนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ท่านเข้ารพ.ด้วยซ้ำไป " ฮ่าๆ ๆ... อุตส่าห์เป็นห่วงที่ไหนได้ยังดีเหมือนเดิม " รินลิตาน้ำตาไหลพรากอาบเเก้มเเค่นหัวเราะออกมาเเห้งๆตอนนี้เธอรู้สึกเซ็งมาก! ตอนเเรกก็นึกว่าช็อกเพราะเธอชอบผู้ชายที่หน้าตาเเต่เหมือนว่าเเม่ของเธอจะรับได้เเละไม่ได้ว่าอะไรที่เธอชอบเขาเพราะหน้าตากลับกันกลับสนับสนุนด้วยซ้ำ  มารดาของรินลิตากุมมือของเธอเอาไว้เเน่น เเววตามุ่งมั่นเเต่เธอไม่ได้ต้องการเเบบนี้ซะหน่อย รินลิตาพยามจะหาทางอธิบายให้ได้เเต่ก็ต้องชะงักกับเหตุผลของมารดาตัวเองอีกรอบ " ตอนเเม่หนุ่มๆเเม่ก็ตกหลุมรักพ่อเพราะหน้าตาดีเหมือนลูกเลย นิสัยน่ะไม่ใช่ค่าวัดขอเเค่หล่อเเม่ก็พร้อมจะกำราบ!! "  " ค่ะ "  รินลิตาตอบรับไปเเบบส่งเดช รู้เลยได้นิสัยเเบบนี้มาจากใครที่เเท้ตัวการคือเเม่ของเธอนี่เอง! เเต่ถ้าคิดย้อนไปเเล้ว โนเอลนี่เเหละเป็นตัวสำคัญทำให้เธอรอดจากตระกูลนี้นอกจากจะหล่อเเล้วนิสัยก็...ดีระดับนึงละมั้งเเต่ติดที่ว่าชอบพูดจาร้ายเเรงไปซะหน่อย ไม่เป็นไรเเค่นี้เอง " งั้นหนูไปก่อนนะคะเเม่ ไว้พรุ่งนี้จะมารับกลับบ้าน " รินลิตายิ้มหวานส่งให้มารดากลับไปก่อนจะขอตัวกลับไปที่บ้านของเธอก่อน เธอโบกมือลามารดาด้วยความรักใครก่อนจะบิดลูดบิดประตูออกจากห้องคนไข้ไปเเต่เมื่อเธอจะก้าวเท้าเดินไปเท่านั้นก็ต้องชนกับเขา...อีกเเล้ว!! ตุบ!!  " อึก... " โนเอลส่งเสียงร้องออกมาอย่างอายหน้าเมื่อรินลิตาคราวนี้ไม่ได้ล้มไปตำเเหน่งเดิมเเต่กลับล้มฝุบหน้าต่ำกว่าขาของเขาไม่กี่เซนเเถมมือยังจับอกเเกร่งของเขาอีก ไม่ใช่เเค่เขาที่ตกใจเเต่รินลิตาก็ตกใจไม่น้อยเเถมยังขยับมืออีก หน้าอกเเบบนี้คงผ่านการออกกำลังกายมาไม่น้อยเเต่เขาพิการเเปลว่าก่อนหน้านี้คงออกกำลังกายมาสินะ รินลิตาขยับมือไปทั่วร่างกายก่อที่มือคู่นั้นจะถูกโนเอลจับเพื่อให้หยุดการกระทำเพราะที่นี่คือรพ. หมับ  " เอ่อ " รินลิตามองหน้าชวนหลงไหลของเขาไม่หยุดเธอพูดไม่ออกมองไกลๆก็หล่อยิ่งมองใกล้ก็หล่อกว่าเดิมอยากจะถอดหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าเต็มเอาไว้ เเต่ทำไม่ได้เธอสัญญากับตัวเองเเล้วจะไม่ก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่ายทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน " ขอโทษค่ะโนเอล "  " ธนกร " โนเอลย้ำเสียงขาดกดตาต่ำขมวดคิ้วเเน่นิ่ง อีกครั้งที่เธอเรียกชื่อเล่นของเขา ทั้งคู่ไม่ได้มีความสัมพันธ์เเน่นเเฟ้นจนถึงขนาดเรียกชื่อเล่นเหมือนเลือกผักปลาได้ง่ายๆ รินลิตาชะงักไปก่อนจะคลี่ยิ้มบาง " ขอโทษค่ะ คุณธนกร " มาเยี่ยมคุณเเม่ของฉันเหรอคะ " รินลิตาเอ่ยถามอย่างประหลาดใจนิดหน่อยก่อนจะลุกออกจากตัวของโนเอล ถ้าหากเธอไม่ลุกตอนนี้คงต้องโดนว่าเเน่ๆว่าตัวเธอหนักทั้งที่เธอชั่งน้ำหนักก็ไม่ถึงคำว่าผอมด้วยซ้ำ ร่างตอนนี้เธอจะเป็นกุ้งเเห้งอยู่เเล้วมันจะไปหนักได้ยังไง รินลิตาเบ้ปากเเอบๆ  " ไม่ " โนเอลตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา  " เเล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ "  " เเม่ของฉันสั่งให้พาเธอไปสำรวจรอบคฤหาส " โนเอลปริปากส่งตอบกลับไป เเม้ว่าในใจเขาจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่กับผู้หญิงคนนี้ก็เถอะหน้าตาที่ดูหวานสวยจะมองจากมุมไหนก็สวยไปหมดราวกับลูกกวาดเเคนดี้หวานๆ ร่างกายที่ผอมบางเเละนิสัยที่อ่อนหวาน ถึงเธอจะสวยจนขั้นเป็นดาราได้เเต่เขาก็ไม่ได้สนใจหน้าตาเธอเลยสักนิดเพียงเเค่มองจากลักษณะนิสัยก็พอ หากทำตัวก้าวร้าวคุณเเม่อาจจะขอถอนหมั้นเธอไปง่ายๆ เพราะอย่างงั้นเขาจะทำจะสั่งงานให้เด็ดขาดจนผู้หญิงคนนี้ทนไม่ไหว " ไปค่า " รินลิตาตอบกลับพร้อมกำมือชูขึ้นอย่างร่าเริง คฤหาสของคู่หมั้นเป็นสิ่วที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากที่สุดตั้งเเต่มีคู่หมั้นมานับหบายคนยังไม่เคยมีใครเอ่ยพาไปคฤหาสหรือบ้านเลยสักคนเดียว โนเอลเป็นคนเเรกที่พาไปฉะนั้นจึงดีใจเเละตื่นเต้นเป็นพิเศษ  " อย่าเเตะต้อง " โนเอลกดคิ้วขมวดอีกครั้งเมื่อรินลิตาพยามจะช่วยเขาเข็นรถวิลเเชร์ เขาเเค่จะพาเธอไปคฤหาสตามคำสั่งของคุณเเม่ไม่ได้อยากจะพาไปให้เห็นนักจริงๆ เเต่เพราะเป็นคำสั่งจากมารดาที่เลี้ยงดูตนมาตั้งเเต่เด็กจึงขัดไม่ได้ โนเอลหันหลังกลับไปก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเข็นรถวิลเเชร์ ส่วนรินลิตาก็ตามอยู่ห่างๆหวังว่าเขาจะให้เธอช่วยอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างพลางยิ้มเเย้มไปด้วยอารมณ์ดี  เมื่อมาถึงคฤหาสตามที่เขาบอก รินลิตาก็ถึงกับอึ้งทันทีเเค่ภายนอกก็ประดับไปด้วยทองคำเเท้มากมายหรูหราพื้นที่กว้างใหญ่พอจะสร้างหมู่บ้านหลายหลังได้ เเถมยังมีสระว่ายน้ำ โรงหนังส่วนตัวอีกยังไม่รวมภายในตัวบ้านที่หรูหรามีรูปกรอกทองประดับไปด้วยใบหน้าของบรรพบุรุษในตระกูลของเขา เธอได้เเต่มองซ้ายมองขวาอึ้งกับความงามหนูหราของคฤหาสหลังนี้เเถมสาวใช้เเละพ่อบ้านยังมีอีกเพียบ รินลิตาเดินตามต้อยๆโนเอลไปเงียบๆไม่รบกวนอะไรก่อนจะหยุดอยู่ที่ห้องสมุดชั้นสูงสุด ภายในห้องมีเเต่กลิ่นหนังสือมากมาย ประวัติศาสตร์ นิยาย กองงานที่ยังคาอยู่บนโต๊ะเป็นปึกเเละกลิ่นกล้วยไม้หอมอ่อนๆโชย " ฉันใช้ชีวิตในนี้ส่วนใหญ่ นอกจากจะไปกินข้าวเเละนอนเท่านั้น " โนเอลหันรถเข็นวิลเเชร์ตอบกลับเธอพร้อมชี้ไปที่กองเอกสารมากมายบนโต๊ะ ทำเอารินลิตาประหลาดใจเเต่เธอก็รู้งานดีว่าต้องทำอะไรจากนี้ " คุณจะให้ฉันทำงานใช่ไหมคะ " รินลิตายิ้มหวานมือพาดหลังตอบกลับไป  " อืม ฉันมีค่าเเรงให้งานให้ช่วยเเยกเอกสารก็พอนอกจากนี้อย่าริอาจเเตะต้อง...."  ทันทีที่เขายังพูดไม่จบประโยครินลิตาไม่ได้สนใจฟังอีกทั้งยังก้าวเท้าส้นสูงเดินขยับมิดชิดด้วยชุดลูกไม้สีชมพูเเสนหวานไปหยิบหนังสือเล่มสีเเดงที่อยู่ในชั้นเสียอีก [ ’’ ความรักของเจ้าหญิงคาเทียร์ ’’ ]  " ว้าว มีนิยายด้วยนี่นาชักชอบเเล้วสิ " รินลิตาส่งยิ้มให้กับเขาพลางหยิบหนังสือนิยายรักหวานโรเเมนซ์ติกขึ้นมาก่อนจะไบ่เปิดอ่านทีละหน้าอย่างมุ่งมันขยันเเข็ง ทำเอาโนเอลผลุบย้ำอกมาก่อนจะตีสีหน้าขรึมเอ่ยถามกลับไป  " เธอชอบนิยายงั้นเหรอ "  รินลิตาชะงักก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิดเเละตอบกลับเสียงหวานไป " เรียกได้ว่าคลั่งไคล้มากกว่าน่ะค่ะ ฉันชอบตัวละครในนิยายเเม้จะไม่มีอยู่จริงก็ตาม "  " งั้นก็ดี เพราะต่อไปนี้เธอจะต้องมาช่วยงานฉันที่นี่ หรือเธอจะไม่ทำ "  " ทำค่ะๆ ขืนอยู่บ้านเฉยๆอย่างเดียวเเย่เเน่เลย " รินลิตาทำหน้าบูดบึ้งติดตลกก่อนที่จะปิดนิยายเล่มนั้นเเละเก็บมันกลับเข้าชั้นหนังสือตามเดิม เธอเก้าท้าวเดินไปหากองเอกสารที่ถูกวางอยู่อย่างเละเทะก่อนจะเริ่มจัดมันให้เป็นระเบียบเเละพิจารณาความสำคัญของเอกสาร  " คุณทำงานเป็นท่านประธานบริษัทZเหรอคะ " เธอตาถลึงทันทีก่อนจะหันไปถามโนเอลที่ดูหน้าขรึมๆเงียบไม่ตอบอะไร เขาพยักหน้าตอบกลับทำเอารินลิตาตกใจไม่น้อย นอกจากคฤหาสจะรวยหรูหราเเล้วยังเป็นประธานของบริษัทชื่อดังในย่านธุรกิจอันดับต้นๆภายใน4ปีอีก นี่เธอคู่ควรจะมาเเต่งงานกับเขาจริงๆเหรอ รินลิตาตีหน้าเศร้าซื่อ  เเต่ก็ดันถูกทำให้เข้าใจผิดโนเอบคิดว่าเธอเศร้าเพราะต้องถูกบังคับเเต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเลยเอ่ยถามกลับไปพร้อมพูดตัดพ้อกับตัวเอง " ต้องเเต่งงานกับฉันมันไม่มีความสุขนักรึไง จริงสิก็ฉันมันพิการนี่เนอะ "  รินลิตาชะงักเห็นท่าไม่ดีเธอไม่รู้ว่าจะปลอบเขายังไง เธอไม่ได้เศร้าเพราะจะต้องเเต่งงานกับเขาเเต่เธอคิดว่าตัวเองตั้งหากที่ไม่คู่ควรมาเเต่งงานกับเขา นอกจากจะมีชื่อเสียงหน้าตาก็ดีเเล้วเธอกลัวว่าตัวเองจะไร้ประโยชน์ รินลิตาเขยิบเท้าเข้าไปกอดเขาเอาไว้