已经是第一章了
ตอนที่18 ผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว
ตอนที่18 ผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว
ชายคนนั้นขมวดคิ้ว เงียบงันลงทันที จากนั้นจึงหลี่ตาทั้งสองลงเล็กน้อย พูดว่า“รีบไปรีบกลับ”
ในใจของจันวิภารู้สึกปลื้มปีติขึ้นมาทันที แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออกมา เธอถามทาง แล้วค่อยๆเดินตรงไปยังห้องน้ำ
ชายคนนั้นส่งสายตาไปยังบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างเธอ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็เข้าใจได้ในทันที รีบก้าวเดินตามจันวิภาไป
จันวิภาแอบย่องไปข้างหลัง ก็ได้เห็นร่างของบอดี้การ์ดพวกนั้น หัวใจก็หนักแน่นขึ้นมาทันที ไอ้เฮี่ย
รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ จันวิภาเริ่มมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ
ประตูได้ถูกคนกั้นไว้อยู่ เหนือศีรษะเป็นช่องลมอัตโนมัติ สองด้านเป็นช่องเล็กๆ มันไม่มีที่ที่จะให้หลบหนีออกไปได้เลย.....
ตอนที่จันวิภากระวันกระวายใจอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้เหลือบไปเห็นหน้าต่างบานเล็กๆที่อยู่ใกล้กับกองของเศษ แววตาของเธอเปล่งประกายออกมาทันที มีหนทางแล้ว
……
ภายในห้องสูทของโรงแรมหรู
ในห้องรับแขก มีผู้ชายสองคนกำลังนั่งอยู่
หนึ่งในนั้นเป็นชายอายุอานามราวยี่สิบปีกว่า ด้านข้างเป็นเสื้อสูทสีดำที่ถอดลง ด้านในสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดกระดุมบนอยู่สองเม็ด เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงามและละเอียดอ่อน รูปร่างหน้าตาช่างหล่อเหลาเสียจริง ชายคนนี้เป็นคนที่ประมูลจันวิภาด้วยเงินสามสิบล้านในงานประมูล.....สุพจน์！
แต่ชายอีกคนหนึ่งนั้นกลับดูอ้วนท้วนเป็นอย่างยิ่ง รูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ ใบหน้ามันเยิ้ม เมื่อเทียบกับสุพจน์แล้ว ทั้งสองคนนี้ช่างแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
“คุณบูรพา ตอนที่อยู่ในงานประมูลคุณก็เห็นแล้ว ชอบคนที่ผมเอามาให้คุณในคืนนี้หรือป่าว?”ริมฝีปากของสุพจน์ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย มองดูบูรพาที่อยู่ทางด้านหน้า จึงเอ่ยถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ชอบมากๆ ฮ่าๆๆ！”เมื่อบูรพาได้ยินคำถามของสุพจน์ ดวงตาทั้งสองจึงเปล่งประกายออกมาทันที
พอคิดถึงร่างกายที่อรชรอ้อนแอ้นกับดวงตาที่น่าสังเวชนั่น เขาก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีดขึ้นมาทันที โดยเฉพาะมือและเท้าที่ถูกกุญแจมือล็อคอยู่ ทำให้เกิดอารมณ์ที่อยากจะย่ำยีเธอ！
“งั้นพวกเรามาคุยเกี่ยวกับแผนการกันก่อน.....”สุพจน์ยกถ้วยชาขึ้นมา นิ้วชี้ที่เรียวยาวเคาะไปยังปากถ้วย หลังจากจิบชาไปอึกหนึ่ง จึงพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา
“แน่นอนว่าลงชื่อแน่！”บูรพาพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา“มันไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย！”
ในตอนนี้ เขาคิดแต่เพียงแค่ต้องการทำให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใต้ร่างของเขา
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณบูรพาลงชื่อก่อน”สุพจน์พูด พลางหยิบสัญญาจากบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างมา ยื่นให้กับบูรพา
บูรพานั้นตวัดปากกาลงไปเซ็นชื่อก็เป็นอันเสร็จสิ้นสัญญาแล้ว สุพจน์หลี่ตามอง นัยน์ตาของเขามีความเหลี่ยมจัดแวบไป คนที่อยู่รอบข้างนั้นไม่อาจสังเกตได้
ในขณะนี้ เหล่าบอดี้การ์ดชุดดำที่เดินตามจันวิภาเข้าไปเมื่อสักครู่นี้วิ่งเข้า พูดว่า“นายใหญ่ กระผมไร้ความสามารถ ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นหนีไปเสียแล้ว”
สีหน้าของสุพจน์ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แต่สายตามีเป็นประกายลึกลับ ริมฝีปากยกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว“ทำไม หนีไปได้จริงๆงั้นหรอ”
“ครับ”บอดี้การ์ดก้มหน้าลงพูด“กระผมไร้ความสามารถ ปล่อยให้เธอหลบหนีออกไปทางหน้าต่างได้！”
โฮ่！น่าสนใจ
สุพจน์หลี่ตาทั้งสองลง หัวเราะออกมาอย่างขบขัน“ผู้หญิงคนนั้นน่าสนใจจริงๆ.....ปล่อยให้เธอหนีไปจริงๆ.....”
บูรพาที่นั่งอยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินว่าเธอหลบหนีไปเสียแล้ว ใบหน้าก็เปลี่ยนสีขึ้นมาทันที แล้วจึงร้องโหยหวนขึ้นมา “เอ๋ หนีไปแล้ว งั้นจะทำยังไง สาวสวยของผม และฉันก็เซ็นสัญญานี่ไปแล้ว”
สุพจน์หัวเราะขึ้นมาเบาๆ“คุณบูรพาไม่ต้องร้อนใจไป หนีไปได้คนหนึ่งยังมีคนที่สองอยู่ หญิงงามคนนี้ ที่พวกเรามีเยอะ.....” เขาพูดจบก็ส่งสายตาตาให้บอดี้การ์ด เพื่อที่จะให้หาคนมาแทนที่
บอดี้การ์ดรับคำสั่งทันที บูรพาจ้องมองสุพจน์ตาเดียว คิดถึงรูปร่างของจันวิภาด้วยท่าทางที่น่ารันทดและน่าสังเวชนั่น ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจและยอมรับมันเท่านั้น
已经是最新一章了
加载中
