ตอนที่105 ค้นโทรศัพท์ของเขา

ตอนที่105 ค้นโทรศัพท์ของเขา หน้าจอสว่าง นัชชากัดฟันเปิดดูรายการบันทึกสายเรียกเข้า เห็นสายเรียกเข้าสองสายล่าสุด ‘บ้านเก่า’ เป็นเวลาที่เขาจะกลับบ้านพอดี นัชชากดเข้าไป เป็นเลขโทรศัพท์เบอร์บ้าน บ้านเก่า หรือจะเป็นสายจากคนในบ้าน พอคิดไปคิดมาทั้งสองก็คบกันมานานแล้ว ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงคนในครอบครัวของตัวเองให้เธอฟัง เรื่องเดียวรู้คือเรื่องที่ธนัทเคยเล่าให้เธอฟัง นอกเหนือจากนั้นก็ไม่รู้อะไรเลย คนเราจะมีความคิดที่ไม่สามารถห้ามใจได้ โดยเฉพาะกับคนที่เราให้ความสนใจ มันจะต้องมีความคิดที่ไม่ดีโผล่ขึ้นมา นัชชามัวแต่คิดอย่างใจจดใจจ่อ เธอไม่รู้ว่าประตูถูกเปิดออกมาเมื่อไหร่ จนกระทั่งมือถือที่เธอถืออยู่โดนดึงออกไปจากมือ เธอยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ เธอไม่ทันที่จะได้กดปิดหน้าจอ เตชิตเห็นเธอเปิกรายการสายเรียกเข้า คิ้วขมวด น้ำเสียงคาดเดาไม่ได้ เขาถามเธอ “ต้องการจะหาอะไร หืม” นัชชากัดริมฝีปากล่างแน่นไม่ตอบ รู้สึกตกใจที่โดนจับได้จนถึงตอนนี้ที่โกรธและน้อยใจ หลายอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาในระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ สุดท้ายเธอก็พูดอะไรไม่ออก เตชิตกดล็อคหน้าจอแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง “ว่ามาสิ” น้ำเสียงธรรมดาแต่ปนไปด้วยการคั้นเอาคำตอบ เธอฟังออก นัชชาสูดหายใจ หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเขา “ฉัน......แค่อยากรู้ว่าใครโทรเรียกคุณออกไป เพราะคุณไม่บอกละเหมือนเรื่องมันจะใหญ่ด้วย ฉันเป็นห่วง............” “เธอก็เลยค้นโทรศัพท์ฉันหรอ” เตชิตพูดขัดขึ้น เอียงตัวไปข้างหลัง เอามือวางดันไว้ที่เตียง ยกขานั่งไขว้ห้าง นัชชาตากระตุก เหมือนสียงหายพูดไม่ออก “รู้มั้ยการกระทำแบบนี้เรียกว่าอะไร” เขาถามต่อ ถึงแม้จะเห็นว่าตาเธอเริ่มแดงแล้ว นัชชารู้ว่าเธอทำแบบนี้มันผิด แต่ทำไมเขาไม่ยอมบอกเธอล่ะ “เพราะฉันเป็นห่วงคุณมากก็เลยทำแบบนี้ ไม่ได้มีเจตนาอื่น.............” “เธอห่วงอะไร” เตชิตกัดฟัน ความจริงเขาก็กลัว กลัวว่าเธอจะรู้เรื่องปัญหาคนในบ้านไม่พอใจ เขาก้าวขาออกมาไดเพียงหนึ่งก้าวก็ตัดสินใจถอยหลังกลับไป เขาโลภ ทั้งๆที่ยังไม่ได้แก้ปัญหาความสัมพันธ์ต่างๆนานาให้เสร็จสมก่อน แต่ก็ยังอยากยื้อเธอไว้ อยู่เคียงข้างกายเขาต่อไป นัชชากำมือแน่น ใช้แรงบีบและปล่อยออก “เตชิต คุณเคยบอกไม่ให้ฉันโกหกคุณ” เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองตาเขา “แล้วคุณล่ะ” เตชิตโดนเธอพูดแทงใจดำ เขาสบตาเธอ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา สักพัก เขาเปิดปากพูด “เรื่องบางเรื่องฉันไม่สะดวกที่จะบอกเธอ” “เรื่องไหนบ้าง” นัชชาชี้โทรศัพท์ที่อยู่บนเตียง “เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องเกี่ยวกับคนในครอบครัวล่ะ” เขาหรี่ตามอง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “เรื่องคนในครอบครัว” “ฉันเข้าใจแล้ว” นัชชาพยักหน้ายิ้มให้เขา ไม่ได้ถามอะไรต่อ หันหลังเดินออกจากห้องไป เสียงปิดประตู หยุดเสียงทุกอย่าง เตชิตหลับตาลง คิดถึงสิ่งที่ท่านทั้งสองพูด เขาไม่สบายใจ รูปถ่ายซ่อนไว้บนรถได้ แล้วคนล่ะ มันคงจะมีวันที่เขาซ่อนเอาไว้ไม่ได้ ...................... แยกกันนอนไปคืนหนึ่ง เช้าวันรุ่งขึ้นตื่นมาก็ไม่เจอนัชชาแล้ว เขามองดูเวลามันยังไม่หกโมงเช้า ครั้งแรกที่เขาไม่ออกกำลังกายแล้วรีบตรงออกจากบ้าน พอถึงบริษัท เตชิตหยิบซองเอกสารในรถให้ทนายดรณ์ เขาเห็นรูปก็หยุดอึ้งไปสักพัก แต่เพราะเขามีจรรยาบรรณการเป็นทนายที่ดีดูก็รู้ว่ามันเป็นการตัดต่อ “คดีของดวิษ เพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งข้อหา” เตชิตเคาะโต๊ะไปสองที “ช่วยเร่งหน่อย เปิดสู้คดีให้เร็วที่สุด ต้องสู้ยังไง คงไม่ต้องให้ฉันย้ำอีกรอบใช่มั้ย” ดรณ์ส่ายหน้า “ไม่ต้องครับ ผมรู้ว่าคุณหมายความว่ายังไง” ทำให้ดวิษล้มละลาย ไม่เหลือชื่อเสียง ถ้าทำให้เขาอยู่ในวงการนี้ไม่ได้อีกต่อไป ไปถึงไหนก็มีแต่คนรังเกลียด ด่าทอ ดรณ์มองดูเตชิตเดินออกจากห้องไป มองดูเอกสารในมือ แอบรู้สึกกลัวแทน ดวิษ ตอนแรกก็เป็นแค่คดีฟ้องหย่ากันธรรมดา แต่มาถึงตอนนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น การตัดสินที่เบาที่สุดก็คือล้มละลาย ตอนนี้ก็อาจจะเพิ่มอีกหนึ่งโทษคือจำคุกสองปี..... ดรณ์ถอนหายใจ ถ้าจะโทษก็คงจะโทษความซวยของเขาที่ดันเล่นผิดคน คดีที่เริ่มดำเนินตามขั้นตอนศาล ดรณ์ก็รีบแจ้งให้นัชชารู้ ทิ้งคดีไว้นานเกินไป จนนัชชาไม่รู้สึกอะไรแล้วตอนได้ยินข่าว ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้สึกว่าโล่งในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที “ทนายดรณ์ คดีครั้งนี้ ฉันมีโอกาสที่จะชนะสูงมั้ย” ดรณ์เงยหน้ามอง “คุณนัช สบายใจได้ชนะร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อยู่ที่ว่าเขาจะได้รับโทษหนักแค่ไหน” นัชชาหยุดชะงัก แล้วถามต่อ “โดนโทษหนักเลยหรอคะ” ดรณ์พยักหน้า “อาจจะ” นัชชารู้ดีแก่ใจ ครั้งนี้ดวิษไม่มีทางหลุดพ้นไปได้ และเธอก็ไม่ได้อยากอภัยให้เขา เพราะเขาทำเรื่องเลวไว้มากมาย เขาทำให้เธอใจสลาย ทำลายมิตรภาพ สุดท้ายเขาทำลายโอกาสรับผิดที่ยื่นให้ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆต่อเขาอีกต่อไป กลับถึงห้องทำงาน นัชชาสติล่องลอย เธอทำงานผิดพลาดเล็กน้องหลายจุด แก๋กระซิบถามเธอ “ทำไม ทะเลาะกับคุณเตหรอ” นัชชาแปลกใจ “หน้าฉันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ” “เออ.......ก็พอดูออก” เรื่องของเขาสองคน แก๋ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่เพียงพูดให้กำลังใจเธอ นัชชาคิดไปคิดมา เธอสับสนมาก คิดทบทวนตัวเองไปด้วยโทษเตชิตไปด้วย จนสติจะแตกอยู่แล้ว เธอส่งข้อความไปปรึกษาจินต์ เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง จินต์แนะนำ “ฉันว่าผู้ชายทุกคนก็คงไม่ชอบที่ผู้หญิงค้นโทรศัพท์ของตัวเอง ทุกคนมีโซนส่วนตัว การกระทำแบบนี้มันเกินไปจริงๆ แต่เขาก็มีส่วนผิด มีอะไรก็พูดกันตรงๆไปเลย คอยหลบหน้าไม่พูดไม่จา เป็นใครก็คงจะสงสัย” นัชชาตอบ “มันก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจหนิ” “แต่ก็นะ มันอาจจะเป็นไปได้ว่าเรื่องในครอบครัวของเขาอาจจะซับซ้อนคงยากที่จะอธิบาย แกก็ให้เวลาเขาหน่อย มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องผู้หญิงก็พอแล้ว” พูดตามความจริง คำพูดที่จินต์พูดเหมือนแทงใจเธอ แต่ถ้าคิดไปคิดดีก็ทำให้สับสนมากกว่าเดิม เรื่องนี้เธอไม่มีส่วนผิดและเตชิตเองก็ไม่ผิดเหมือนกัน แต่เธอไม่ชอบที่เขาปิดบังทุกเรื่องทำเหมือนเธอเป็นคนนอก เธอสับสนจนถึงเวลาเลิกงาน นัชชายังตัดสินใจไม่ได้ แต่กลับโดนเรียกไปต่อว่าเรื่องทำงานผิดพลาด หลังเลิกงาน นัชชาไม่ได้รอเตชิต เธอเดินไปขึ้นรถไฟใต้ดิน ต้องเปลี่ยนถึงสองสาย กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสองทุ่มแล้ว นัชชาเปลี่ยนรองเท้าหน้าประตู เธอรู้สึกไม่สบาย เวียนหัวหน้ามืด เธอนอนพิงอยู่บนโซฟา ไม่นานเตชิตก็เดินลงมาจากชั้นสาม แต่ไม่ได้มาหาเธอ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกาแฟ นัชชามองดูเขาเดินลงมาแล้วเดินกลับขึ้นไป ระหว่างนั้นเขาไม่แม้แต่มองมาทางเธอ เธอโกรธกำมัดแน่น ได้ ไม่สนใจเธอใช่มั้ย มารอดูกันว่าใครจะดื้อด้านมากกว่ากัน