ตอนที่ 1 ออกจากบ้านไปตัวเปล่า

ตอนที่ 1 ออกจากบ้านไปตัวเปล่า เมืองซู ในคฤหาสน์ทางชานเมืองตะวันออก ในห้องอันหรูหราแห่งนี้ ชายหญิงกำลังร่วมรักกันราวกับหนังใหญ่ละคร AV ประจวบเหมาะกับการที่จรีภรณ์มาพบเห็นโดยบังเอิญหลังจากที่กลับจากการตรวจที่โรงพยาบาล เธอยืนอึ้งอยู่หน้าประตูอยู่ไปชั่วขณะ เธอเห็นคนสองคนกำลังทำเรื่องสกปรกอย่างลอยหน้าลอยตา ความอัปยศอดสูได้โถมเข้ามากับพร้อมความโกรธที่มีอยู่เต็มอก ทำให้ในใจของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจและอยากที่ระบายออกมา เธอหันไปมองถ้วยชาที่วางอยู่บนโต๊ะและคว้าขึ้นมาสาดใส่ชายหญิงคู่นั้น ด้วยเสียงกรีดร้อง สองคนที่อยู่บนเตียงก็หยุดทันที ชญาภาก็ได้รีบเอามือไปคว้าผ้าห่มมาปกปิดเรือนร่างของตัวเองด้วยความรู้สึกที่ตื่นตกใจและค่อยๆขยับเข้ามาแนบชิดกับจิรภาสราวกับกวางน้อยที่ตกใจและหวาดกลัวจนทำให้ผู้อดไม่ได้ที่จะรักและสงสาร "หน้าไม่อาย นังแพศยา” จรีภรณ์รีบเดินมาที่เตียงและจะตบเข้าไปที่หน้าของชญาภา แต่มือยังไม่ทันถึงหน้าก็ถูกจับเอาไว้ก่อน เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจและมองที่สายตาอันเยือกเย็นของจิรภาส ยังไม่ได้ทันทำอะไรก็ถูกตบฉาดลงที่ใบหน้า การตบนี้ทำให้ในหัวรู้สึกมึนจนมีเสียง “วิ้งๆ” ตาของเธอก็มืดลงทันที พร้อมกับพยุงตัวเองให้ไปพิงที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง ความเจ็บปวดบนใบหน้าไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นสายตาที่เยยหยันของชญาภา ในใจนั้นชัดเจนมากว่าการตบครั้งนี้เอาชนะเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ จรีภรณ์ถือใบตรวจไว้ในมือและหัวเราะกับตัวเอง หัวเราะด้วยความโง่ของตัวเธอเอง ทำไมถึงคิดว่าเขาเป็นคนดีที่ไว้วางใจได้ล่ะ มองดูสามีกับน้องสาวของตัวเองคลอเคลียกันอยู่บนเตียงโดยไม่ละอายแก่ใจ เธอเจ็บปวดใจเข้าไปถึงในกระดูกและเธอรู้สึกหนาวเหน็บไปหมดทั้งตัว ความสิ้นหวังถาโถมเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นมองจิรภาสและพบว่าเขากำลังมองมาด้วยแววตาที่เย็นชา ผู้ชายคนนี้ช่างเลือดเย็นอะไรเช่นนี้ เธอค่อยๆเดินออกจากห้องและนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆ คนที่อยู่ในห้องก็ยังคงทำเรื่องอย่างว่าอย่างต่อเนื่องและ สิ่งที่ต่างออกไปคือ เสียงที่ดังกว่าเสียงคลื่นราวกับว่าจงใจจะกระตุ้นประสาทของจรีภรณ์ จรีภรณ์อดทนอดกลั้นมาถึงขีดสุด ความพยายามในการกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลก็หายไป จนกระทั่งตอนเย็น จิรภาสก็ได้เดินออกมาจากด้านใน และเขาก็มานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับจรีภรณ์ ในมือถือใบหย่าและโยนให้ไปตรงหน้าของจรีภรณ์ และพูดขึ้นมาว่าด้วยริมฝีปากอันเบาบางว่า “เซ็นซะ” ด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นที่ไร้อารมณ์และความรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นคำสั่ง “โอเค” สายตาที่อยู่บนหน้าที่ไร้อารมณ์ของจรีภรร์นั้นมองไปที่หนังสือสัญญาหย่า แม้กระทั่งข้อตกลงที่อยู่ด้านล่างเธอก็ยังไม่อยากจะมองและเธอก็หยิบปากกามาเซ็นชื่อของตนเองลงไป จิรภาสขมวดคิ้วและมองเธออย่างนิ่งเฉย ความนิ่งสงบของจรีภรณ์ทำให้เขารู้สึกบ้าคลั่ง เขาคิดว่าเธอจะก่อเรื่องวุ่นวาย เขาคิดว่าเธอจะขอร้องไม่หย่ากับเขา เพราะเธอเป็นคนที่รักเขามากที่สุด อย่างไรก็ตามตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้แต่เธอเองก็ไม่เคยถามสักคำว่าทำไม แม้กระทั่งสายตาเธอก็ไม่มองตัวเอง “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ขอให้คุณย้ายออกจากที่นี่ทันที” จิรภาสมองไปที่ความมืดด้านนอกและนึกขึ้นได้ตอนที่แต่งงานกับเธอ เธอก็ไม่มีพ่อไม่มีแม่ เขาเองก็ไม่รู้ว่าหลังจากที่ขับไล่เธอออกไปเธอจะไปที่ไหน เขาหวังว่า เขาจะได้เห็นแววตาของเธอที่สับสนและมีความอาลัยอาวรณ์ต่อเขา แต่จรีภรณ์ตอบกลับมาเพียงน้ำเสียงอันเย็นชาและลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นสอง “ส่วนเรื่องแบ่งทรัพย์สิน คุณก็จะไม่ได้จากผมสักแดงเดียว” จิรภาสพูดด้วยน้ำเสียงโมโหและเสียหน้า เขารู้สึกว่าในใจของเขามีชิ้นส่วนที่ขาดหายไปเหมือนกับลำไส้ที่บิดพัน ร่างกายของจรีภรณ์แข็งทื่อและมือที่กำลังผลักประตูก็นิ่งหยุดลง ดวงตาของเธอก็จ้องไปที่ด้านหน้า แววตาที่บ่งบอกถึงการตัดขาดอย่างชัดเจน “คุณจิรภาส สิ่งที่คุณซื้อให้ฉัน ฉันจะคืนให้คุณเลยแม้แต่นิดเดียวและจะคืนให้คุณทั้งหมด แต่ถ้าเป็นของฉัน ก็ไม่ต้องคืน คุณช่วยทิ้งมันไปซะ ” พูดจบ เธอดูเหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างได้ เธอหันกลับไปมองจิรภาสและยิ้มที่มุมปาก แสงสลัวสะท้อนบนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มของเธอราวกับดอกกล้วยไม้ที่บานในยามค่ำคืน นิ่งสงบและสง่า “ขอบคุณค่ะ” จิรภาสมองจรีภรณ์ด้วยความงงงวยจนเธอค่อยๆเดินลับหายไปในห้องโถง ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผู้หญิงคนนี้กับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันอีก ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา รอยยิ้มของเธอเป็นของคนอื่นเท่านั้น ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พวกเขาก็เหมือนเป็นคนแปลกหน้าต่อกันและกัน แต่นี่ ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่หรอ จิรภาสหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกของคนแปลกหน้า พอผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันทีจากรอยยิ้มของจรีภรณ์และได้พูดพึมพำว่า “ ก็ดี ”