ตอนที่12 หัวหน้าโจร

ตอนที่12 หัวหน้าโจร เซี่ยอีอีที่นั่งพิงอยู่ในรถม้า ค่อยขยับตัวเล็กน้อยนั่งตัวตรงขึ้นมา มองดูผู้ที่พ่ายแพ้กองอยู่ตรงพื้น นางก็ยิ้มเบาๆ“ตาต่อตาฟันต่อฟัน เมื่อกี้พวกเจ้าจะทำอะไร ตอนนี้ข้าก็ทำคืนเจ้าแบบนั้น ในเมื่อเจ้าจะมาปล้น งั้นตอนนี้ก็เปลี่ยนมาเป็นข้าปล้นเจ้า ไปเถอะ ไปดูรังโจรของเจ้ากัน มดจะเล็กแค่ไหนก็ยังมีเนื้อ อะไรก็ตามที่มีค่ามีราคาข้าจะไม่ให้หลุดมือไปแน่นอน” เจ้าหนโดกไม่เคยเจอใครที่ยโสขนาดนี้ แถมยังเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก ในใจของเขาไม่ค่อยพอใจนัก หันแล้วไปพูดว่า:“เจ้าอย่าหวังไปเลย ในค่ายของข้าทั้งเด็กและคนแก่รวมแล้วก็อย่างน้อยสามถึงห้าร้อยคน หากเจ้าคิดอยากจะไปค้นของในค่ายบนเขาของข้าจนหมด พวกเราจะอยู่กันยังไง? ข้าขอสู้ตาย อยากจะฆ่าจะแกงแล้วแต่เจ้า พี่น้องของข้าพวกนี้ล้วนแล้วแต่มีครอบครัวทั้งนั้น หวังว่าเจ้าจะยอมไว้ชีวิตพวกเขา” “พี่ใหญ่ ท่านพูดอะไรอยู่? เราออกมาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกันสิ ไม่งั้นเราก็จะไม่ไปเด็ดขาด”โจรภูเขาที่บาดเจ็บหนักคุกเข่า มองไปที่เจ้าหนวดดกแล้วร้องตะโกน คนที่เหลือก็ร้องตะโกนตาม เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยเฉินวี่ก็จ้องไป หันมีดสั้นพาดไปที่คอของคนๆนั้น“ในเมื่อเจ้าอยากจะตายนัก ข้าก็จะสนองเจ้าเอง” เมื่อสิ้นเสียง คนๆนั้นก็หลับตาลง ยินยอมพร้อมใจที่จะจบชีวิต เมื่อเห็นดังนั้น เจ้าหนวดดกก็ตกใจ“หยุด”เขามองออกว่าเด็กสองคนนั้นไม่ใช่คนปกติทั่วไป หากจะเกลี่ยกล่อมคงไม่ใช่เรื่องง่าย เขาก็มองไปที่เซี่ยอีอีอีกครั้ง “แม่นางท่านนี้ หวังว่าท่านจะเมตตาปล่อยพี่น้องของข้าไป ข้าหูเหล่าซานไม่มีพันธะใดๆ หากเจ้าต้องการชีวิตใครสักคน ก็เอาของข้าไป” เซี่ยอีอีทั้งชีวิตนับถือคนอยู่สองประเภท ประเภทแรกก็คือคนที่มีความสามารถ ถึงแม้เขาคนนั้นจะเป็นศัตรูของนางก็ตาม อีกประเภทหนึ่งคือคนที่มีคุณธรรมและเห็นแก่มิตรภาพ ถึงแม้ว่าเจ้าหนวดดกจะเป็นโจรภูเขา แต่กลับยอมสละชีวิตเพื่อพี่น้อง แค่ ข้อนี้ข้อเดียวก็ทำให้นางไว้ชีวิตเขาแล้ว “ซื่อเอ๋อ วี่เอ๋อ” เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งสองคนคนหนึ่งก็เก็บดาบ คนหนึ่งเก็บหน้าไม้ เซี่ยวี่ซื่อกระโดดลงมาจากหลัง เงาเล็กๆทั้งสองหันตัวเดินจากไป เมื่อเห็นดังนั้น เจ้าหนวดดกก็มองเซี่ยอีอีด้วยความสงสัย“แม่นางหมายความว่าไง?” “มีการปล้นบ้านอย่างหนึ่งที่เรียกว่าการปล้นคนรวยช่วยคนจน มีโจรปล้นประเภทหนึ่งเรียกว่าโจรมีคุณธรรม ถึงแม้พวกเจ้าจะไม่ใช่ทั้งสองอย่างนี้ แต่เห็นแก่ที่พวกเจ้าเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพ วันนี้ข้าก็จะไม่หาเรื่องเจ้า แต่ว่าข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้อย่าง ถึงแม้จะเป็นโจร ก็ต้องเป็นโจรที่มีคุณธรรม การปล้นชิงเงินเป็นเรื่องน่าละอาย แต่ความหื่นมันน่ารังเกียจ ลูกสาวข้าฆ่าพี่น้องของเจ้าไปแล้วหนึ่งคน ก็ถือว่าเป็นการสั่งสอนพวกเจ้า เป็นโจรไม่จำเป็นต้องเลวเสมอไป ดังนั้น อย่าเอาตัวเองไปแปดเปื้อนกับคำว่าโจรภูเขาเลย” “ไปเถอะ เดินทางต่อกัน”ตงวี่เปิดม่านรถขึ้น แล้วมองไปที่คนขับรถม้าที่ตกใจไปก่อนหน้านั้นแล้ว เมื่อม่านรถปิดลง ก็เห็นเจ้าหนวดดกเดินขึ้นหน้มา“แม่นาง” ตงวี่หยุดชะงักไป เซี่ยอีอีเงยหน้ามองไปอีกครั้ง “แม่นางไว้ชีวิตพวกเราพี่น้อง ข้าหูเหล่าซานไม่มีอะไรสามารถตอบแทนได้ เส้นทางนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยนัก ถ้าไงให้พวกเราคุ้มครองพวกท่านเดินทางดีกว่า ถือเป็นการตอบแทนที่แม่นางไว้ชีวิต” เมื่อเห็นเซี่ยอีอีไม่พูดอะไร เจ้าหนวดดกก็เอ่ยปากขึ้นด้วยความลำบากใจ“ถึงแม้ฝีมือของเราพี่น้องจะสู้คุณชายกับคุณหนูน้อยไม่ได้ แต่พวกเราคนเยอะ ดูแล้วก็มีสง่าไม่ใช่หรอ ตลอดเส้นทางนี้มีแต่โจรภูเขา หากว่าไปพบเจออีก มันจะลำบากนะ” เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยอีอีก็ยิ้ม“ช่างเถอะ เจ้ายินดีติดตามก็ได้ ตงวี่ เดินทางต่อเถอะ” ............ เมื่อเดินทางต่อไปไม่ถึงสามสิบลี้ ก็พบกับโจรภูเขาอีกจริงๆ เมื่อเจ้าหนวดดกกับพี่น้องจะลงมือต่อสู้ คนที่สวมชุดสีขาวก็เดินออกมาจากรถม้า ตามมาด้วยเงาเล็กๆสองเงา “ซิน”เซี่ยวี่ซื่อร้องด้วยเสียงอ่อนหวาน เห็นอีกฝ่ายที่ถูกเรียกแล้วเดินมาหา แล้วก็เห็นมือทั้งสองไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา เซี่ยอีอียิ้มเบาๆ แล้วบ่นว่า“บอกแล้วว่าพวกเจ้าไม่ต้องมาส่งหรอก มาอีกทำไม?” ซินวี่อายุไม่ถึงสามสิบ แต่กลับเป็นชายแข็งแรงกำยำดังมนุษย์เหล็ก เขามองเซี่ยอีอี ใบหน้าที่ดำคล้ำเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ซินวี่รู้ว่าแม่นางเป็นคนที่คิดทำการใหญ่ มองการไกล ดูถูกโจรต่ำต้อยอย่างพวกเรา แต่ว่าในใจของซินวี่กับเหล่าพี่น้อง ท่านก็เหมือนพี่ใหญ่ของพวกเรา ได้ยินว่าแม่นางกับคุณชายคุณหนูน้อยจะไป พวกเราจะไม่มาส่งได้ยังไงกัน? แม่นางจากไปคราวนี้ไม่รู้เหมือนไหร่จะได้กลับมาอีก พบหน้ากันครั้งต่อไปไม่รู้ว่าต้องอีกกี่เดือนกี่ปี แต่ขอให้แม่นางจำเอาไว้ว่า บนเขาฉีซานยังมีพวกเราพี่น้อง หากว่าแม่นางมีเรื่องอะไรที่จะให้พวกเราช่วย บอกแค่คำเดียว เราจะทำให้โดยไม่ลังเล” เซี่ยอีอียิ้มรับ“มันไม่ได้ร้ายแรงแบบที่เจ้าว่าซะหน่อย ตายไม่เสียดายชีวิตอะไรกัน หากว่าเป้นพี่น้องกับข้าแล้วจะต้องชีวิตสั้นขนาดนี้ ต่อไปใครจะกล้ายุ่งกับข้าอีกล่ะ?” เจ้าหนวดกดมองไปที่เด็กน้อยที่ถือหน้าไม้ใส่เขาเมื่อกี้ ตอนนี้กลับอยู่ในอ้อมแขนของซินวี่อย่างว่าน้อยสอนง่าย เขานั้นแทบจะไม่อยากจะเชื่อ แต่สิ่งที่ทำให้เขายากที่จะเชื่อมากกว่านั้นคือ ซินวี่เป็นถึงมหาโจรแห่งเขาฉีซาน ถึงแม้เขาจะอยู่วงวารเขาลูกเดียวกัน แต่เขากลับต้องส่งของไปมอบให้พวกเขาหนึ่งครั้ง ไม่เพียงแค่เขาฉีซานเท่านั้น ไม่ว่าจะเขาลูกที่อยู่ใกล้ไกล ก็มีคนของพวกเขาประจำการณ์อยู่ในพื้นที่ทั้งนั้น พวกเขาเปรียบได้ว่าเป็นหัวมังกรในโลกของโจรภูเขา แต่ตัวเขาเองกลับพูดว่าเด็กหยญิงนี้เป็นพี่ใหญ่ของพวกเขา? ซินวี่มองไปที่เจ้าหนวดดก แล้วก็ขมวดคิ้ว พูดด้วยความสงสัย:“เจ้านี่มัน ...... หูเหล่าซานค่ายชิงมู่นิ? เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” “ข้า ......” “เมื่อกี้เขามาปล้นพวกเรา”เสียงอ่อนนุ่มก็พูดขัดเจ้าหนวดดกขึ้นมา เสียงนิ่งๆ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเสียงใคร ซินวี่ขมวดคิ้วอย่างนัก กำลังจะโมโห ก็ได้ยินเสียงของเซี่ยเฉินวี่พูดขึ้นมาว่า: “แต่ต่อมายอมแพ้แล้ว” ประโยคที่ทำให้หายใจแทบไม่ทัน ทำให้เจ้าหนวดดกตื่นตระหนก เขาไม่รู้ว่าแม่ลูกสามคนนี้มีที่มาที่ไปยังไง แต่เขารู้ว่า ผู้ใหญ่ไม่ควรมีเรื่องด้วย คนตัวเล็กยิ่งไม่ควรมีเรื่องด้วย เซี่ยอีอีรู้ว่าในใจของเซี่ยเฉินวี่ยังคงมีความโกรธอยู่ นางค่อยๆจับหัวเขาเบาๆ แล้วมองไปที่ซินวี่ยิ้มแล้วพูดว่า“วี่เอ๋อขี้โมโห เจ้าไม่ต้องไปสนใจคำพูดของเขาหรอกนะ เมื่อกี้เรามีเรื่องไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว พวกเขาก็หวังดีตามมาส่งเรา อีกไม่นานก็จะออกจากเมืองหวินเฉิงแล้ว พวกเจ้ากลับเถอะนะ ไม่ต้องส่งแล้ว” ซินวี่อุ้มเซี่ยวี่ซื่อที่จุกปากไม่เต็มใจในการจากไปขึ้นรถม้า แล้วมองไปที่เซี่ยอีอีอีกครั้ง พูดว่า“จำไว้ หากต้องการอะไร ให้คนมาแจ้งข้า พี่น้องของเราเตรียมพร้อมอยู่เสมอ” เซี่ยอีอียิ้มแล้วพยักหน้า อีกด้านหนึ่ง เจ้าหนวดดกคิดอยู่นาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า“หากแม่นางไม่รังเกียจ ข้าหูฮั่นซานยอมออกแรงเพื่อท่าน ถ้าแม่นางมีเรื่องที่จะใช้ค่ายชิงมู่ของเรา ......” เสียงยิ่งพูดยิ่งเบา คนที่รู้ เขาแพ้ให้กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ดังนั้นมันไม่มีความมั่นใจ คนที่ไม่รู้ ก็คิดว่าเขาพูดไปครึ่งหนึ่งก็กลับลำ! เซี่ยอีอียิ้ม“ความหวังดีของพวกเจ้าของรับเอาไว้ล่ะกัน ส่วนพวกเจ้าข้าก็จำได้แล้ว หากมีโอกาสข้าจะรบกวนทุกท่านแน่นอน ข้าไม่เกรงใจหรอก”