ตอนที่13 ไม่ต้องอ่อนใจ

ตอนที่13 ไม่ต้องอ่อนใจ เดินทางมากว่าครึ่งเดือน ในที่สุดก็มาถึงเมืองหลวง คนพลุพล่าน ครึกครื้น เซี่ยวี่ซื่อเปิดผ้าม่านบนรถม้าแล้วมองไปยังด้านนอกนานมาก จนนางเริ่มเหนื่อยจึงนั่งลง มองไปที่เซี่ยอีอีแล้วพูดว่า:“ท่านแม่ เมืองหลวงคนเยอะจังเลย!” เซี่ยอีอียิ้มเบาๆๆ“หรอ ซื่อเอ๋อชอบที่นี่ไหม?” เซี่ยวี่ซื่อพยักหน้า“อืม แต่หากท่านแม่พาพวกเราไปเที่ยว ซื่อเอ๋อยิ่งชอบ” เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นของเซี่ยวี่ซื่อ เซี่ยเฉินวี่กลับนิ่ง เสียงรถมากมายจากด้านนอก ต่อให้ไม่มอง เขาก็รับรู้ได้ว่าคนด้านนอกมากมายแค่ไหน เมื่อได้ยินเซี่ยวี่ซื่อพูดดังนั้น สีหน้าของเซี่ยเฉินวี่ก็ดูเย็นชาแบบเหยียดๆนานพอควร เซี่ยอีอีเห็นดังนั้นก็ยิ้ม แล้วหันไปพูดกับตงวี่ว่า“หาโรงเตี๊ยมสักที่พักกันก่อนเถอะ” “คุณหนู เราไม่กลับไปพักที่จวนหรอ?”ตงวี่ถามอย่างสงสัย “อีกสักสองสามวันก่อน ซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อมาเมืองหลวงครั้งแรก ข้าอยากเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนพวกเขาก่อน กลับจวนไปแล้ว คิดว่าน่าจะมีเรื่องเน่าๆรัดตัวมากมาย ข้ากลัวว่าจะไม่มีเวลา” ตงวี่คิดไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็พยักหน้า ไม่ได้กลับมาตั้งห้าปี คิดว่าในจวนคงมีเรื่องวุ่นวายมากพอควร อีกอย่างห้าปีที่ผ่านมาคุณหนูก็เปลี่ยนไปมาก คิดว่าคงทำให้สะเทือนไม่น้อยเลย “คุณหนู เราไม่กลับจวน ควรจะส่งคนไปแจ้งคุณชายหวินเทียนสักหน่อยก่อนไหม ให้คุณชายเตรียมตัวสักหน่อย?” เซี่ยอีอีมองไปที่เด็กน้อยสองคน แล้วส่ายหัวเบาๆ“ยังไม่ต้อง ไม่ได้เจอตั้งหลายปี เกรงว่าท่านพี่คงตื่นเต้นร้อนใจนานแล้ว หากไปบอกเขาว่าตอนนี้ข้ามาถึงแล้ว เขาจะต้องทนไม่ไหวแล้วมารับข้ากลับไปแน่ๆ หากเป็นแบบนั้น ซื่อเอ๋อกับวี่เอ๋อคงไม่ได้สนุกกับเมืองหลวงนี่แล้วสิจริงไหม?” คำพูดนี้มันก็มีเหตุผลอยู่ ตงวี่พยักหน้า“คุณหนูพูดถูก คุณชายหวินเทียนเป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว หากรู้ว่าท่านกลับมาแล้ว เขาต้องทนไม่ไหวแน่ๆ ถ้างั้น ยังไม่ต้องแจ้งดีกว่า” ............ เสียงคึกคัก เสียงทอยเต๋า เสียงกินดื่ม ในสถานที่พนันที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย นักพนันกลุ่มหนึ่งก็ชินกับชีวิตที่ขึ้นๆลงๆแล้ว มีบางคนแพ้จนหมดตัว บางคนแพ้จนต้องขายลูก แต่ว่าวันนี้แพ้จนเจ้าของบ่อนหน้าดำค่ำเครียด ถือว่าเป็นครั้งแรก สิ่งที่แปลกใหม่ยิ่งกว่านั้นคือ คนที่อยู่เล่นพนันมาตลอดทั้งวัน คือผู้หญิงคนหนึ่งกับเด็กน้อยสองคน เห็นเด็กที่ยังโตไม่ถึงขอบโต๊ะตื่นเต้นอยู่บนเก้าอี้ ทุกคนต่างมองไปที่ผู้หญิงชุดขาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของเด็กๆ “ท่านแม่ เท่าไหร่แล้ว?”เซี่ยวี่ซื่อหันมาถามเซี่ยอีอี เซี่ยอีอียักไหล่“ยังไม่ถึงหนึ่งพันตำลึงเลย” เสียงที่ดูผิดหวัง คนที่ได้ยินถึงกลับซุบซิบ หนึ่งพันตำลึง พวกเขาอยู่ในบ่อนทั้งวัน ได้มาสิบตำลึงก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว นางกลับพูดว่า“ยังไม่ถึงหนึ่งพันตำลึงเลย?” “ท่านแม่ ทางบ่อนไม่มีเงินแล้ว”เซี่ยเฉินวี่นับเงินที่ได้มาในมือ แล้วหันไปพูด เซี่ยอีอีลุกขึ้นด้วยท่าทางเกียจคร้าน มองดูเงินบนโต๊ะที่ไม่เหลือสักสลึงเดียว แล้วก็พูดว่า“ช่างเถอะ ในเมื่อพวกเขาไม่มีเงินแล้ว เราอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กน้อยทั้งสองก็ลงมาจากเก้าอี้ เซี่ยวี่ซื่อเดินมาข้างๆเซี่ยอีอี แล้วผงกหัวพูดว่า“ท่านแม่ ข้าหิวแล้ว” เซี่ยอีอีลูบหัวของนาง“ไป เราไปกินไก่แช่เหล้าที่กุ้ยเซียงฟ่างกัน” เมื่อเห็นสามแม่ลูกเดินออกไป เจ้าของบ่อนก็ส่งสายตาไปที่เหล่าชายฉกรรจ์ หลังจากนั้น คนพวกนั้นก็เดินตามไป ............ รถม้าสุดหรูคันหนึ่งค่อยๆวิ่งอยู่บนถนน ในรถม้า เซี่ยวี่เสวียนก้มหน้าพยุงท้องของตัวเองไว้ ใบหน้ามีความสุข ในตอนนั้นเมื่อเซี่ยอีอีจากไป ทำให้นางได้แต่งงานกับองค์ชายสี่เหว่ยเฉิน ถึงแม้นางจะแต่งงานออกไปในนามของเซี่ยอีอี แต่นางก็ยินดีที่จะเป็นเช่นนั้น แต่งงานมาสี่ปี นางไม่ตั้งครรภ์ไม่มีลูกเลย แถมในหลายปีมานี้ ชายาของเหว่ยเฉินเองก็เพิ่มขึ้นไม่ขาดสาย เพื่อตำแหน่งของตัวเอง นางจึงพยายามหว่านเสน่ห์ใส่เหว่ยเฉิน ในตอนนี้นางก็ยังคงสถานะพระชายาเอกของตัวเองไว้ได้ เมื่อสองเดือนก่อนยังตั้งครรภ์อีก ตอนนี้นางถือได้ว่าเป็นใหญ่ในตำหนักแต่เพียงผู้เดียว เหว่ยเฉินตามใจนางทุกอย่าง หลังจากที่นางตั้งครรภ์ ทุกๆสองวันก็จะกลับมาที่บ้าน เหว่ยเฉินเองก็ตามนางมาด้วย ด้วยความเบื่อ เซี่ยวี่เสวียนจึงเปิดผ้าม่านรถม้าออก สีหน้าของนางตกใจมาก ยื่นศีรษะออกไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นเงาใหญ่หนึ่งเล็กสอง ในใจของเซี่ยวี่เสวียนก็เริ่มตระหนก หากนางมองไม่ผิด คนๆนั้นคือเซี่ยอีอี แต่สีหน้าท่าทางของนางทำไมถึงได้ ...... เป็นไปไม่ได้ ต้องมองผิดไปแน่ๆ หากเซี่ยอีอีกลับมายังเมืองหลวงจริง นางไม่มีทางที่จะไม่รู้ ด้วยนิสัยแม่ของนาง ก็จะต้องรีบส่งคนมาแจ้งนางเป็นคนแรก เซี่ยวี่เสวียนคิดมาตลอดทาง ไม่ทันรู้สึกตัวก็มาถึงหน้าประตูจวนตระกูลเซี่ยแล้ว สาวใช้เฉี่ยวเอ๋อพยุงนางลงจากรถม้า จากนั้นก็เห็นอู๋มามาของเฉินซื่อรอต้อนรับอยู่ “คุณหนูรอง ท่านมาแล้ว ฮูหยินรู้ว่าวันนี้ท่านจะกลับมา ก็รีบสั่งให้คนเตรียมของที่ท่านชอบตั้งแต่เช้า ไว้รอท่าน!” เซี่ยวี่เสวียนค่อยๆจับท้องตัวเองเบาๆ มองแล้วยิ้มไปที่อู๋มามา“ท่านแม่นี่ก็จริงๆเลย บอกไปแล้วนิว่าไม่ต้องลำบากขนาดนี้ไง!” อู๋มามารับมือของเซี่ยวี่เสวียนมาพยุงแทนเฉี่ยวเอ๋อ ค่อยๆพยุงแบบเบาๆ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นมา“คุณหนูทำไมพูดแบบนี้ล่ะ คุณหนูกำลังท้องหลานของฮูหยิน จะลำบากได้ยังไง?” ความรู้สึกที่เป็นคนสำคัญ เซี่ยวี่เสวียนดีใจมาก นางยิ้มอย่างเต็มที่ไม่มีการเก็บอาการ แล้วถามว่า:“อู๋มามา หลายเดือนก่อนท่านพ่อได้ให้คนไปส่งจดหมายที่เมืองหวินเฉิงบ้างไหม? นับๆดูแล้ว เซี่ยอีอีก็น่าจะมาถึงแล้วสินะ!” “นับๆดูก็น่าจะมาถึงแล้ว แต่ว่าคุณหนูสี่ปัญญาอ่อนอยู่แล้ว เดินทางน่าจะใช้เวลาพอสมควร ก็คงไม่แปลกอะไร ทำไมจู่ๆคุณหนูรองถึงได้ถามถึงนางได้ล่ะ?” เซี่ยวี่เสวียนสายตาหนักอึ้ง แล้วค่อยๆส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ถามไปงั้นๆ” อู๋มามาเห็นสีหน้าของนางแปลกไป ก็เลยพูดว่า:“คุณหนูรองกำลังท้องอยู่ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องของคนบ้าหรอก คุณหนูจะต้องทำใจให้สบาย ต่อให้นางกลับมา ก็แค่ส่งนางไปเฝ้าสุสารท่านยายที่วัดฝูติ่งซื่อ ทำอะไรคุณหนูรองไม่ได้หรอก” เซี่ยวี่เสวียนถอนหายใจโดยไม่มีเสียง หันไปแล้วพยักหน้าเบาๆ“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าไม่มีอะไรต้องกลัวอีก ไปเถอะ อย่าให้ท่านแม่ต้องรอนาน” ............ เมื่อกินกันจนอิ่มแล้ว เซี่ยอีอีก็พาเด็กทั้งสองคน เดินไปตามถนน แล้วเลี้ยวเข้าไปยังตรอกเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคน“เด็กๆ คนในเมืองหลวงจิตใจซับซ้อน ไม่เหมือนคนที่เมืองหวินเฉิง ยิ่งไม่เหมือนคนในยุทธภพด้วย เป้าหมายการมาเมืองหลวงของเราในครั้งนี้ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นการวางรากฐานอะไร แต่ก็จะให้ใครมารังแกไม่ได้ ตอนที่อยู่เมืองหวินเฉิง แม่ไม่ยอมให้พวกเจ้าใช้วรยุทธ์ทำร้ายใคร แต่ตอนนี้ พวกเจ้าไม่จำเป็นจะต้องออมมือให้ใครอีก” เซี่ยเฉินวี่ได้ยินเซี่ยอีอีพูดดังนั้นก็ยิ้มแห้งๆ หลังจากนั้นก็ถามว่า:“ท่านแม่หมายความว่า วี่เอ๋อจะทำอะไรก็ได้ใช่ไหม?” เซี่ยอีอีก้มหน้ามองไปที่ลูกชาย ทันใดนั้นเอง ก็ยิ้มมุมปาก สายตาเริ่มกลายความชั่วขึ้นมา “ถูกต้อง ก็เหมือนกับที่ มีคนตามเรามาตลอดทาง หากเรายอม พวกเขาก็จะได้ใจ” ระหว่างที่พูด ก็มีคนสองคนเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง เซี่ยอีอีเห็นดังนั้นไม่ตกใจไม่ตื่นตระหนกแถมยิ้มแล้วถามว่า“ท่านทั้งสองตามมาไกลขนาดนี้ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน มีเรื่องอะไรงั้นหรอ?” ชายฉกรรจ์สีหน้าท่าทางดุร้าย เหมือนไม่ได้สนใจว่าข้างหน้านั้นจะเป็นผู้หญิงกับเด็ก“อย่าพูดมาก เอาเงินในตัวเจ้าออกมาให้หมด ไม่งั้นข้าจะไม่เกรงใจเจ้า”