ตอนที่ 4 ตกตะลึงทั้งงาน

ตอนที่ 4 ตกตะลึงทั้งงาน ตอนเย็น ตอนที่จรีภรณ์กำลังหยิบกระเป๋าขึ้นรถ สีหน้าของชนุตต์ก็แดงเหมือนตับห่าน โดยเฉพาะตอนที่เขามองจรีภรณ์อยู่ในชุดที่ทำงานตัวใหญ่โคร่ง เขามีความรู้สึกอดไม่ได้ที่จะเอาเธอลงจากรถ “นี่เธอคิดจะใส่ชุดนี้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงจริงๆหรอ” จรีภรร์กลืนน้ำลาย แล้วพูดอย่างเก้อเขินว่า “ฉัน ฉันมีแต่เสื้อผ้าแบบนี้หนะค่ะ” “เฮ้อ” สีหน้าชนุตต์เริ่มไม่พอใจและเขาก็สั่งให้คนขับรถขับไปที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่อยู่เมืองในตัวเมือง ตอนที่เดินอยู่นั้น ชนุตต์ก็เดินไปเดินมา จรีภรร์ก็เหมือนกับคนใช้ที่เดินตามหลังเขา เมื่อถึงร้านเสื้อผ้า เขาก็ชี้ไปที่กระโปรงที่ยาวลากพื้นตัวหนึ่งแล้วสั่งว่า “ตัวนี้ เธอไปลองใส่ดูสิ” “อ่า ให้ฉันไปลองหรอคะ” จรีภรณ์มองตาค้าง เธอคิดว่าชนุตต์พาเธอโซนเครื่องแต่งกายผู้หญิงเพราะจะซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนอื่นๆ เรื่องแบบนี้ก่อนหน้านี้เขาก็ทำมาเยอะ ไม่เคยคิดว่าจะซื้อให้เธอ เธอรู้ว่าเสื้อผ้าแบรนด์ชาแนลนั้นแพงมาก แพงจนตอนนี้เธอเองใส่ไม่ไหว เมื่อก่อนตอนที่อยู่กับจิรภาส เขาก็มักจะซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมให้ฉันใส่ ตั้งแต่น้ำหอมไปจนถึงกระเป๋าต่างๆ “ให้เธอไปลอง เธอก็ลอง จะพูดอะไรเยอะแยะ” ชนุตต์รู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย เขาเกลียดผู้หญิงที่ทำอะไรเชื่องช้า จรีภรณ์ไม่กล้าปฏิเสธ เธอจึงค่อยๆหยิบกระโปรงไปในห้องลองเสื้อผ้า หลังจากที่เปลี่ยนเสร็จแล้ว จรีภรณ์มองตัวเองในกระจกแล้วก็ เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนเธอก็สวยแบบนี้ “ทำไมยังลองไม่เสร็จอีก” ชนุตต์รออย่างรีบเร่ง เขาไม่เข้าใจแค่ลองเสื้อผ้าทำไมต้องลองนานขนาดนี้ จรีภรณ์ได้ยินคำด่าทอที่ไม่อดทนรอของชนุตต์และก็ค่อยๆถือกระโปรงเดินออกมานี่ทำให้ชนุตต์ที่กำลังลวนลามพนักงานอยู่ก็ตกตะลึงไป และจะต้องบอกว่า กระโปรงเดรสตัวนี้ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบคอเสื้อหรือว่าสีของชุดก็ล้วนแล้วแต่เข้ากับจรีภรณ์ทั้งหมด “อืม ไม่เลว แบบนี้สิถึงจะเข้ากับผู้ช่วยของฉันหน่อย” ชนุตต์ลูบคางของตัวเองและหันไปมองจรีภรณ์ด้วยความพึงพอใจ “อ้อ ต้องทำผมสักหน่อยแล้วก็รองเท้าด้วย” “ไม่ค่ะ ท่านชนุตต์ ท่านหาหญิงสาวคนอื่นไปกับท่านจะดีกว่านะคะ งานแบบนี้ไม่เหมาะกับฉันหรอกค่ะ” จรีภรณ์ปฏิเสธอย่างเต็มที่ ก่อนหน้านี้เธอได้เข้าร่วมงานแบบนี้กับจิรภาสไม่น้อย ชีวิตนี้เธอไม่อยากไปได้สัมผัสเรื่องราวอะไรแบบนี้ที่เกี่ยวกับเขาอีกแล้ว “จรีภรณ์ นี่คือคำสั่ง ถ้าเธอปฏิเสธอีกก็เก็บของออกไปให้พ้นเลย” ชนุตต์มีความรู้สึกอยากจะด่าแรงๆ ในความประทับใจของเขาคือไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธความสวยงามที่ยั่วยวนใจของเครื่องประดับได้ แต่สำหรับจรีภรณ์ผู้นี้เธอปฏิเสธได้จริงๆ จรีภรณ์ไม่มีคำพูดใดๆและก้มหน้าลงคล้ายกับการเชื่อฟัง ชนุตต์มองเห็นท่าทางของจรีภรณ์ในใจก็อดอดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องลามกอนาจารว่า: กระต่ายน้อยเอ๋ย วันนี้กูอยากจะกินเธอแล้ว ทำอย่างไรดีนะ พอคิดๆแล้วมันก็น่าตื่นเต้นอยู่นะ จรีภรณ์ไม่รู้จุดประสงค์ของชนุตต์ เธอยังคิดว่าชนุตต์ได้กลับตัวกลับใจ ได้คิดถึงอนาคตของบริษัท ไม่ทำตัวสำมะเลเทเมา เธอรู้สึกยินดีอย่างไม่คาดคิด สองทุ่มนิดๆ ในงานปาร์ตี้ส่วนตัวที่คฤหาสน์เพิ่มสิน ปูผมแดง 100 กว่าเมตรไปจนถึงถนนและเริ่มมีรถหรูหราค่อยๆทยอยมา มีรถโรลสลอยด์สีเงินหรูหราคันหนึ่งขับเข้ามา หมายเลขป้ายทะเบียนแปดกี่ตัวของรถเปอโยต์ก็แสดงถึงสถานะของเจ้าของรถ ยามคู่หนึ่งที่สวมถุงมืออยู่นั้นก็เปิดประตูรถออกมาด้วยความเคารพ จิรภาสเอี้ยวตัวเดินออกมาจากรถ วันนี้เค้าเป็นแขกผู้มีเกียรติที่สำคัญที่สุด หนึ่งสัปดาห์ก่อน จิรภาสก็ได้รับบัตรเชิญมางานนี้ ประจวบเหมาะกับการรู้ว่าจะมีโครงการของเมืองทางทิศตะวันออกขึ้นผ่านการเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ มีการกินเหล้าสังสรรค์ เต้นรำตอนกลางคืน จิรภาสนั่งอยู่ตรงที่นั่งแขกผู้มีเกีรยติชั้นสอง เขานั่งจิบไวน์แดงอยู่ตรงนั้นอย่างสง่างาม ความสูงส่งเช่นนั้นก็มักจะไหลผ่านออกมาจากด้านไหน เนื้อ สายตาอันเย็นมองไปที่ความสนุกสนานครื้นเครงของงานเลี้ยงที่ห้องโถงใหญ่ นึกถึงเมื่อก่อนเขามักจะพาผู้หญิงที่ชื่อจรีภรณ์มากับเขา แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆยังคงเหมือนเดิมแต่คนเปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่เป็นสุข พอเขาเงยหน้าขึ้นมา ไวน์ก็หมดแก้วแล้ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โบกมือ “ท่านประธานครับ มีอะไรครับ” คนที่อยู่ข้างเขาก็ลุกขึ้นมาทันที “ไป ไปเอามาให้ผมอีกแก้ว” “ได้ครับท่าน” ทันใดนั้นเองก็มีมือเรียวยาวคู่หนึ่งลากจิรภาส “ พี่ภาสค้าน่าเบื่อมากเลยฉันอยากไปตรงนั้น” “อืม โอเค” เขาตอบสั้นๆ ชญาภาบ่นพึมพำพร้อมกับลากทิตยาไปทุกที่ในงาน ในขณะเดียวกันก็พูดคุยกับเหล่าผู้หญิงที่มีชื่อเสียง ในขณะที่กำลังผูกสัมพันธ์มิตรไมตรีอยู่นั้น ที่หน้าทางเข้าก็มีเงาที่สวยงามเงาหนึ่งปรากฎขึ้นมา เธอก็ค่อยๆเดินเข้าไปในโถงเต้นรำ ชุดกระโปรงยาวเป็นสีของแสงพระจันทร์สง่างามกินใจอยู่ภายใต้แสงไฟอันสลัว กระโปรงยาวคุมด้วยปรอทอยู่บนพรมแดงราวกับนางฟ้าที่ตกลงมาบนโลกมนุษย์ เมื่อทุกคนต่างตกใจกับความสง่างาม ใบหน้าที่งดงามไม่เหมือนใครนั้น ก็เปิดเผยต่อสายตาทุกคนอย่างชัดเจน รูปร่างที่สง่างามสมบูรณ์ ผิวพรรณขาวราวหิมะ เนียนเกลี้ยงเกลาขาวสะอาดชุ่มชื้น จมูกขนาดเล็กและมีริมฝีปากเพรียวบางราวกับกลีบดอกซากุระ ความโค้งของมุมปากโปรยผงความสง่ามงามออกมา การปรากฏตัวของเธอทำให้เกิดความฮือฮาไปทั้งงาน ชนุตต์มองปฏิกิริยาของผู้คนพร้อมกับหันไปมองผู้คนด้วยความพออกพอใจ ผู้คนที่อยู่ด้านข้างก็วิ่งกรูก็เข้ามาอย่างหนาแน่น เหมือนกับมีใครจะมาแย่งเธอไป การกระทำเช่นนี้ก็ทำให้จิรภาสซึ่งนั่งอยู่ที่มุมห้องนั้นเห็น ตาดำของเขาก็ค่อยๆหรี่ลงด้วยความไม่ได้ตั้งใจเนื่องจากมองลงไปที่ที่มีแสงแฟลช หัวใจเต้นช้าลง เขาเคยคิดถึงภาพเหตุการณ์การได้พบเจอแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วนและไม่คาดคิดวันนี้จะได้พบเจอเธอในสภาพแบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอมีชีวิตที่ดีมากหลังจากวันที่เธอเลิกรากับเขาไป จนถึงตอนนี้เธอก็มีอีกคนหนึ่งที่เข้ามาแทนที่เขา พอคิดถึงเรื่องนี้ มือของจิรภาสก็คว้าแก้วไวน์มาดื่มพร้อมกับพูดว่า “ดี ดีมาก ดีเหลือเกิน”