ตอนที่ 5 เกลียดอะไรได้อย่างนั้น

ตอนที่ 5 เกลียดอะไรได้อย่างนั้น สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในงานเต้นรำ ทั้งหมดเป็นเพราะการมาถึงของจรีภรณ์และทำให้ทุกคนต่างฮือฮา ไม่นานก็มีผู้ชายเข้ามาทักทายสวัสดีจรีภรณ์ จนไปถึงบางคนก็เข้ามาถามเรื่องส่วนตัวของเธอ จรีภรณ์ยิ้มอย่างเก้อเขิน งานนี้ช่างไม่เหมาะกับเธอเสียจริง ถึงแม้จะบอกว่าในอดีตจิรภาสไม่ค่อยพาเธอมาออกงานแบบนี้ แต่ เขาก็ปกป้องเธอสุดฤทธิ์ ไม่เหมือนกับนายชนุตต์ผู้นี้ เอาเปรียบทุกอย่าง เธอคิดว่าเขาจะถูกชนุตต์ฆ่าตายไปแล้ว ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หน้าอกเอวและก้นล้วนแต่ก็ถูกชนุตต์ลูบคลำ สิ่งนี้ทำให้จรีภรณ์เกิดอาการเสียสติไปนิดหน่อย เธอรู้สึกเสียใจด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงต้องมาเข้าร่วมงานเต้นรำแบบนี้กับเขาด้วย “ท่านคะ ถ้าท่านแบบนี้อีก ดิฉันขอตัวกลับนะคะ ถึงเวลานั้นคนที่ถูกทิ้งก็คือท่านนะคะ” จรีภรณ์อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าโกรธ เป็นฟืนเป็นไฟออกมา “โอเค ฉันกำลังจะจองห้องชุดแบบเพรสซิเดนที่แชงกรีล่าพอดี ถ้าเธอรีบจริงๆ ฉันก็จะทำมันได้อย่างไม่เต็มที่นะ” “ขอโทษค่ะ งั้นฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” จรีภรณ์ไม่รอให้ชนุตต์พูดจบ ก็รีบตัดบทโดยทันทีพร้อมกับกลับหลังเดินไปทางห้องน้ำ ตอนอยู่ต่อหน้าชนุตต์ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่บนใยฝ้าย ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็จะสีหน้าท่าทางที่ยิ้มแย้มตลอด สิ่งนี้ทำให้ จรีภรณ์ไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น “สาวน้อย” ชนุตต์มองที่จรีภรณ์ตอนที่เธอรีบหนีออกจากเขาและเขาเองก็งงนิดหน่อย แล้วก็พูดอย่างบ้ากามทันทีว่า “ฉันไม่ เคยชอบเธอน้อยลงเลยนะ” จรีภรณ์นิ่งอยู่สักพักในห้องน้ำแล้วก็รู้สึกกลัดกลุ้ม กดดันตัวเองอยู่ภายในใจ ในใจก็มองเห็นชนุตต์ตั้งแต่หัวจรดเท้าหลายๆรอบ ขณะที่จรีภรณ์กำลังออกจากห้องน้ำ เธอก็ถูกคนๆหนึ่งขวางไว้ จรีภรณ์เงยหน้ามองขึ้นไปอย่างไร้อารมณ์และพบเจอชญาภากับทิตยาเพื่อนรักของเธอยืนอยู่ข้างหน้าตนเอง “หืม นี่ใช่คุณนายบ้านจริภาสที่เคยเจอหรือเปล่า หลังจากที่ถูกไล่ออกจากบ้าน ตอนนี้ไปคบกับใครแล้วล่ะ” ทิตยามองมาที่จรีภ รณ์อย่างอิจฉาริษยา เห็นได้ชัดว่าอายุของเธอทั้งสองห่างกันอยู่มาก แต่ผู้หญิงคนนี้จะเด็กว่ามาก ผิวพรรณก็ดูชุ่มชื้นอิ่มน้ำอิ่มเนื้อ จรีภรณ์ไม่ได้สนใจเธอและเดินเลี่ยงออกไปข้างๆ แต่ทิตยากลับจับแขนของจรีภรณ์ขึ้นและพูดว่า “นี่เธอ เธอยังมีหน้าอยู่ที่นี่อีกหรอ ไหนดูหน้าเธอสิ ดูหน้าเธอหน่อยสิ” “ทิตยา” ชญาภาพูกดักไว้ “ชญาภา เธอเองก็เป็นคนจิตใจดี ตอนนั้นทำไมเธอถึงมาเยาะเย้ยถากถางเธอล่ะ ก็นี่คือเธอสินะชญาภา แต่ถ้าเป็นฉันนะ ฉัน สวนกลับไปแล้ว” ทิตยาพูดจาเหน็บแนมอย่างมาก เพราะเสียงที่ดังขึ้นมากๆ ทำให้ผู้คนที่มียศถาบรรดาศักดิ์บริเวณนั้นจำนวน ไม่น้อยต่างก็มามุงดู จรีภรณ์ยิ้มอ่อนและได้ทำการเหยียดหยามคนกลุ่มนี้ซึ่งเป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อน ดูจากสถานการณ์นี้ ดูเหมือนว่าเธอ จะไม่ได้สนใจอะไร แต่อีกฝ่ายนั้นดูเหมือนจะยอมแพ้ “คุณพี่คะ คุณพี่คงไม่พอใจฉัน แต่ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่ว่าฉันกับคุณจิรภาสเรารักกันจริงๆนะคะ คุณพี่อยากได้เงินเท่า ไหร่ คุณพี่บอกมาได้เลยนะคะ ฉันให้คุณพี่หมดเลยค่ะ” พร้อมกับกุมมือของจรีภรณ์และอ้อนวอนด้วยความโศกเศร้า พอพูดจบก็เอามือเช็ดน้ำตาที่หางตา ท่าทางที่อ่อนโยนและไม่มีพิษไม่มีภัยทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรักและสงสาร คนที่อยู่บริเวณรอบๆนั้นก็เริ่มมีกระซิบนินทาและบางคนก็พูดตำหนิออก “ดูผู้หญิงคนนี้สิ ทำให้ใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้” “ดูเป็นคนสวยมากแต่ทำไมหน้าเงินขนาดนี้” “…” หลังจากนั้นผู้คนก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ชญาภาเองก็แสร้งร้องไห้ออกมามากขึ้น แต่คนที่รู้ทันเพียงแค่มองก็รู้เล่ห์เหลี่ยมเหล่านี้ บางคนต้องการความยุติธรรม แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคู่หมั้นของจิรภาสก็ค่อยๆ ปิดปากไป เมื่อได้ยินคำตำหนิเหล่านี้ ชญาภาก็เริ่มได้ใจมากขึ้น สามปีก่อนหน้านี้เธอทำตัวไร้ยางอายเพื่อบังคับขู่เข็ญจรีภรร์ผู้ซึ่งเป็นพี่สาวของตัวเอง เธอคิดว่าตัวเองเข้ามาแทนตำแหน่ง คุณนายจิรภาสตั้งแต่วันนั้น แต่หลังจากวันนั้น จริภาสไม่ได้พบเจอเธออีกเลย ถึงแม้ว่าจะทำดีต่อเธอ แต่เธอก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไประหว่าง เธอกับเขา แม้แค่การพูดก็สามารถเข้าใจได้ง่าย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหมั้นหมายกันแล้ว แต่งานแต่งงานกลับถูกเลื่อนออกไปและจิรภาสก็ไม่ ได้พูดถึงอะไร จริงๆเธอเองก็รู้อยู่แล้ว หลายปีมานี้จิรภาสไม่หยุดที่จะหาเจรีภรณ์ เธอรู้ว่าเขายังไม่ลืมจรีภรณ์ เธอรู้อยู่เต็มอก แต่เธอก็ไม่รู้จะ ทำอย่างไร เธอก็ทำได้เพียงแต่ปกปิดความจริงที่ตนรับไม่ได้ เพียงแค่พอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็จะมีอารมณ์ความรู้สึกอิจฉา เธอไม่ยินยอมให้ผู้ชายที่เธอชอบหรือรักมีผู้หญิงอื่นหรือมีใครอีกคน ซ่อนอยู่ โดยเฉพาะพี่สาวของเธอ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอก็เกลียดที่ตัวเองต้องจำใจแสร้ง จำใจทำตัวเป็นคนดีและใจกว้าง แล้วตอนนี้ จรีภรณ์เองก็เข้มแข็ง และยิ่งวันนี้มาปรากฏต่อหน้าเธออย่างตระการตาแบบนี้ จะไม่ให้เธอเกลียดได้อย่างไร พอคิดถึงเรื่องแบบนี้ ชญาภาก็ยิ่งใช้ความพยายามในการแสดงแสร้งว่า “พี่สาว ฉันขอร้องพี่ พี่ก็ช่วยพวกเราเถอะนะ จะต้องให้ ฉันคุกเข่าลงอ้อนวอนพี่ไหม” จรีภรณ์มองเห็นการประชดประชันของเธอ จริงๆแล้วเธอก็เป็นเหมือนลูกพลับที่ใครๆก็บีบขย้ำได้หรือเปล่า สามปีที่ผ่านมานี้ความเศร้าเสียใจที่มีให้ฉันมันยังมันยังไม่พออีกหรอ “โอเค ในเมื่อเธออยากจะคุกเข่า ฉันก็ไม่ห้ามเธอ” ชญาภาร้องไห้ออกมาทันที เธอไม่คิดว่าจรีภรณ์จะกล้าทำกับเธอแบบนี้ ทำไมถึงกล้าทำสิ่งที่เธอพูดต่อหน้าผู้คนแบบนี้ “คุณพี่ ใครกันที่ทำให้คุณพี่กล้าทำเช่นนี้ คุณพี่เป็นอะไรกัน ทำไมกล้าพูดกับชญาภาแบบนี้ละคะ” อาทิตยามองจรีภรณ์ด้วย ความที่ไม่ยอมรับว่าเป็นคนผิดพร้อมกับพูดด้วยเสียงแหลม ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้เธอเองก็อาศัยอยู่กับชญาภา ก้เหมือนกับเหตุการณ์วันนี้ ถ้าไม่ใช่ชญาภาก็เกรงว่าตำแหน่งและสถานะแค่ หน้าประตูใหญ่ก็น่าจะได้เข้า “คือฉันเองที่ให้ความกล้าเธอ แล้วคุณกล้ามาพูดอะไรแบบนี้กับผู้หญิงของผม ขณะที่ทุกคนกำลังดูเหตุการณ์ก็มีเสียงดังขึ้นมาทันที