ตอนที่ 7 จรีภรณ์กลับมาแล้

ตอนที่ 7 จรีภรณ์กลับมาแล้ว พอถึงบ้านชญาภาก็ปิดประตูกระแทกเสียงดัง นึกถึงภาพตอนที่จรีภรณ์ออกมาอย่างงดงาม เธอก็มีความรู้สึกอิจฉาขึ้นมา เธอคิดว่าพอจรีภรณ์ออกจากตำแหน่งคุณนายจิรภาส แล้วเธอจะต้องตกอับ ตกระกำลำบากและเธอยังคิดอีกว่าเธอเองจะต้องสบายไม่มีอะไรต้องมากังวล แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้จรีภ รณ์จะไปอยู่ในที่ที่สูงส่งและผู้หญิงต่ำช้าคนนี้ยังมีอำนาจอีกด้วย นพนารีบวิ่งตามเสียงมาในห้องของชญาภา ：“เด็กน้อยของแม่ หนูอยากจะปลุกคนนั้นไหม? “แม่ แม่รู้ไหม จรีภรณ์กลับมาแล้ว” ชญาภานั่งลงบนเตียงอย่างเต็มแรง “อะไรนะ!?” นพนาตกใจ “วันนี้หนูเจอจรีภรณ์ที่งานเลี้ยง ดูเหมือนมันจะมีชีวิตที่ดีมากด้วย” “แล้วมันไปที่แบบนั้นได้ยังไง” “ไม่รู้ และมันก็อยู่กับอีตาชนุตต์บ้านตระกูลธนะปรีดานั่นด้วย “ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกันได้” นพนามองชญาภาอย่างสงสัย ชนุตต์เป็นคนที่จะรับช่วงบริษัทเอส.แอลกรุ๊ปจำกัด ซึ่งสิ่งนี้เป็น สิ่งที่ทุกคนรู้กัน ถึงแม้ว่าหลายปีมานี้จะมีการโยกย้ายไปที่เมืองซู เป็นเพราะอยากจะมีที่อยู่ที่นั้น แต่ยังมีกำลังไม่ถึง ว่าแต่ว่าจรีภ รณ์ไปอยู่กับเขาได้อย่างไร หนือพวกเขามีแผนอะไรกัน พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วนพนาก็อยู่ไม่นิ่ง “ใช่แล้ว หนูรู้สึกว่าครั้งนี้ที่มันกลับมามันต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ” ชญาภาพูดออกมาด้วยความลนลานและเห็นได้ชัดว่าเธอ ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน “ไม่หรอก ที่แรกพวกเราวางแผนให้มันมาเห็นจิรภาสกับหนูอยู่ด้วยกันบนเตียงด้วยตาของมันเอง นางเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี แบบนั้น แน่นอนว่ายังไงก็ไม่มีทางจะให้อภัยจิรภาสได้หรอก ประเด็นนี้เป็นเหมือนกับแม่ของมัน” นพนาคิดอย่างถี่ถ้วน “แต่หนูยังกังวล” “กังวลเรื่องอะไร จริภาสหรอ หนูทำใจให้สบายเถอะ หนูกับเขาหมั้นหมายกันแล้ว แม่จะให้พ่อไปกดดันเขา” นพนายิ้มและมองที่ชญาภา ตอนนี้ลูกสาวของเธอนับวันยิ่งสวยขึ้น ปีนี้เป็นปีที่ดีของเธอ พอคิดถึงเรื่องจรีภรณ์ ในใจของเธอก็รู้สึกกระวนกระวาย และเธอก็ไม่สามารถปล่อยให้ใครมาทำลายความสุขของลูกสาวเธอได้ พอคิดถึงเรื่องนี้ในใจของเธอก็ยิ่งคิดเล็กหลายๆอย่าง “ เรื่องนี้หนูอย่าพึ่งไปบอกพ่อของหนู รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนแล้วค่อยพูด“ “อ่อ โอเคค่ะแม่” ชญาภาตอบอย่างเชื่อฟัง ในเวลานี้จรีภรณ์ไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของเธอไปปั่นป่วนความฝันของใครบ้าง เป็นการยากที่จะจัดการกับความพัวพันของชนุตต์และจรีภรณ์กลับบ้าน เธอเดินอยู่คนเดียวในพื้นที่บ้านเก่าๆ แสงสลัวส่องลงมาที่ตัวของเธอและเงาของเธอก็ทอดยาวออกมา ถนนเล็กๆแสนเงียบงันและไม่มีผู้คน ชุมชนเล็กๆแห่งนี้ ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้ หลังจากที่แม่ของเธอจากไป หลังจากที่ แม่ของเธอจากไป เธอเองก็ได้มาอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง หลังจากที่ได้พบจิรภาส ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่มอบความไว้วางใจในชีวิตเธอได้ แต่ก็นั้นแหละ เธอไว้ใจผิดคน เธอเป็นเพียงคุณนายบ้านจิรภาสได้แค่แค่ครึ่งปีก่อนเฉดออกจากบ้าน ครึ่งปีมานี้ หลายๆคนรู้จักเพียงบรรพบุรุษของเธอและสามีอันเป็นที่รัก จนกระทั่งเธอได้กลายมาเป็นคุณนายบ้านจิรภาส แต่กลับ ไม่รู้ถึงเบื้องหลังแห่งความโศกเศร้าของเธอเลย สามปีกาอนหน้านี้เธอถูกจิรภาสไล่ออกจากบ้าน ตอนนั้นเธอตกอับมาก แต่ก็ต้องอุ้มทองตะวัน งานก็หาไม่ได้ เรื่องชีวิตความเป็นอยู่แค่คิดก็รู้แล้ว โชคดีที่เธอได้พบกับเทพวี แฟนของเธอตอนเธออยู่ที่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยู่ที่นั่น ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จะใช้ชีวิตยังไง จรีภรณ์ล้วงเอากุญแจออกมาและทำหล่นเสียงดังที่ประตูในค่ำคืนที่เงียบงันจนได้ยินเสียงแทรกผ่าน คุณดาลิศห้องข้างๆออกมาจากใน พูดพร้อมกับหาวว่า “มาอะไรดึกๆดื่นๆ” “ อ่อ ตะวันหลับแล้วใช่ไหมคะ” จรีภรณ์พูดเสียงเบาๆ “ หลับไปแล้ว เมื่อกี๊ร้องหาแม่ตลอดเลย” “แย่เลย คุณเพิ่งจะได้นอนนี่เอง” จรีภรณ์มองคุณดาลิศด้วยความขอบคุณ ตั้งแต่ที่จรีภรณ์ย้ายมาที่นี่ นอกจากเทพวีแล้วก็มีคุณ ดาลิศที่ให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้คุณดาลิศและแม่ของจรีภรณ์อาศัยอยู่ที่ตึกนี้ ในขณะที่เลี้ยงดูแลเธอจนโต คุณดาลิศก็รู้สึกรักอย่างสุดหัวใจ ประจวบเหมาะกับที่ลูกชายของเธอมักจะไม่ค่อยกลับมา เธอก็จะอยู่คนเดียว ดังนั้นเธอก็เลยขออาสาเลี้ยงดูปูเสื่อตะวัน ทุกๆ ครั้งที่เธอเจอตะวันเธอก็จะเรียกตะวันว่าเป็นหลานของตน สิ่งนี้ทำให้จรีภรณ์รู้สึกซาบซึ้งใจมาก จรีภรณ์เดินไปที่หน้าเตียงของตะวันและก้มหน้าจูบลูกชายของตน ปลายหางตาของเจ้าหนุ่มน้อยยังมีรอยคราบน้ำตติดอยู่ ในมือกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กไว้แนบแน่น นั่นเป็นเพียงของเล่นชิ้นเดียวที่ เธอซื้อให้เขา จรีภรณ์มองตะวันอย่างเจ็บปวดใจ ในใจก็คิดว่ารอให้เงินเดือนเดือนนี้ออกจะพาตะวันไปเล่นที่สนามเด็กเล่นและเขาจะต้องสนุก มากแน่ๆ ขณะที่มองลูกชายกำลังหลับ ในใจของจรีภรณ์ก็อ่อนโยนไปตามกัน จริงๆแล้ว จรีภรณ์ไม่มีเวลาอยู่กับลูกเลย ทุกๆวันนอกจากงานก็มีงาน แม้แต่เวลาพักผ่อนเธอก็เอาไปทำงานพาร์ทไทม์ ตะวันจะต้องเข้าอนุบาลในเร็วๆนี้ เธอก็ต้องเอาเงินเก็บของเธอส่งเสียเขา ความสวยงามภายนอกมันยิ่งใหญ่มาก จรีภรณ์เอนตัวอยู่บนเตียงมองดูตะวันอยู่ข้างๆ ตอนนี้ตะวันนับวันยิ่งโต หน้าตารูปร่างของ เขานับวันก็ยิ่งเหมือนมากขึ้น ผ่านมาได้หลายปี เธอไม่เอ่ยถึงผู้ชายคนนั้นต่อหน้าตะวันเลย ตะวันเองก็ไม่ถามเรื่องแบบนี้ แต่ก็มีบางครั้งที่ตะวันร้องไห้หาพ่อ ของเขา ถึงแม้ว่าทุกครั้งจะทำเป็นขอผ่านไปที แต่บางทีก็ทำไม่ได้ ทุกคนั้งที่ถึงตอนนี้ จรีภรณ์ก็จะบอกตะวันว่า พ่อเขาตายไปแล้ว จะ ไม่กลับมาอีกแล้ว ถึงแม้จะเป็นวิธีที่รุนแรง แต่หลังจากที่เขาเติบโตขึ้น เขาต้องเข้าใจแน่นอน จรีภรณ์พลิกตัวกลับมาแบบกระวนกระวายใจ ในสมองก็หยุดคิดไม่ได้เรื่องที่พบจิรภาสในวันนี้ คิดถึงผู้ชายที่มาทำหัวใจสลาย รูปร่างหน้าตาของเขานำมาซึ่งความกลัวในชีวิตการเป็นอยู่ของเธอ เธอกลัวว่าจะพบเขาอีก แต่อย่างไรก็ตามรูปร่างหน้าตาตัว ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกกลัวเช่นเดียวกัน คืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่นอนไม่หลับ