ตอนที่ 8 ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ตอนที่ 8 ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ตอนเช้าวันหนึ่ง จรีภรณ์รีบกินข้าวเช้าและรีบนั่งรถไฟใต้ดินไปทำงาน พอถึงบริษัทก็พบว่าเพื่อนร่วมงานต่างก็มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ จรีภรณ์ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้แต่เดินตรงมาที่ที่นั่งของ ตัวเองและเธอก็พบว่าบนโต๊ะมีดอกกุหลาบกองเต็มไปหมด และบนดอกกุหลาบก็ยังเขียนคำว่า ILOVEYOUอีกด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ จรีภรณ์ทำเป็นมองไม่เห็นและก็กวาดดอกไม้ลงถังขยะทั้งหมด และไม่กี่วันต่อมา ชนุตต์ก็จ้องมาที่จรีภรณ์ตลอด ดอกกุหลาบ เสื้อผ้า เครื่องประดับต่างๆ ถูกส่งให้จรีภรณ์อยู่ตลอด และเธอก็กลายเป็นคนที่ทุกคนรู้จักและพูดถึง แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูยังพูดเลยว่าจรีภรณ์ต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดี แต่ไม่ว่าจะยังไง จรีภรณ์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ก่อนนี้จิรภาสแทบจะไม่ค่อยส่งของอะไรให้เธอ แต่มีบางอย่างที่มีค่ามากกว่าของเหล่านี้ ถ้าจรีภรณ์เห็นแก่ได้จริงๆ ในตอน นันเธอคงไม่ออกจากบ้านมาตัวเปล่า เธอสามารถที่จะทวงเอาสถานะความเป็นตัวตนของเธอมาได้ แต่ว่าเธอไม่ทำ เธอออกจาก บ้านจริภาสมาตัวเปล่าและก็หายไปในค่ำคืนนั้น เมื่อเธอหันมาเธอก็เผชิญหน้ากับชนุตต์ที่มีความกระเหี้ยนกระหือรืออย่างบ้าคลั่ง จรีภรณ์รู้สึกกลัวอย่างมาก มากจนกระทั่งเริ่มที่ จะหาทางเลี่ยงออกจากเขา ภายใต้สถานการณ์ที่เหลืออดเหลือทน เขาจึงสกัดกั้นจรีภรณ์ที่บริษัท “ทำอะไรคะ” “ไปกินข้าวกับผมหน่อยสิ” ชนุตต์มองจรีภรณ์ด้วยรอยยิ้มที่มีเล่ห์เพทุบายและขาก็สั่นราวกับว่าจะเป็นลมชัก “ไม่ว่างค่ะ” จรีภรณ์ตอบและเดินเลี่ยงไปต่อทางด้านหน้าของเขาแต่ก็มีพนักงานมาขวางเธอไว้ด้านหน้า พนักงานผู้นี้เพิ่งถูกส่ง กลับมาจากสำนักงานใหญ่ ก่อนหน้านี้เคยเป็นมือขวาพ่อของชนุตต์มาก่อน “คุณคิดจะทำอะไร” จรีภรณ์หันกลับไปถามชนุตต์ “ก็ไม่ทำอะไรหรอก ก็แค่อยากให้เธอไปกินข้าวกับฉัน” “แค่กินข้าวจริงหรอคะ ยังไงฉันก็ไม่กิน” จรีภรณ์รู้ว่าวันนี้ไปไม่ได้แน่ๆ เธอจึงแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใส่เขา ชนุตต์เห็นปฏิกิริยาของจรีภรณ์ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างโง่ๆ ชนุตต์พาเธอไปร้านอาหารตะวันออกที่เรียกว่าเจสซี ตับห่านด้านในร้านมีสีเดียวกัน ก่อนหน้านี้ จิรภาสก็พาเธอมาบ่อยๆ ทุกๆครั้งที่มาก็จะต้องสั่งเมนูตับห่านนี้ เพราะว่ามันคือสิ่งที่จรีภรณ์ชอบมากที่สุด ตั้งแต่จรีภรณ์ก้าวเท้าออกจากบ้านจิรภาสเธอก็ไม่เคยได้มาอีกเลย วันนี้ชนุตต์ได้พาเธอมาร้านอาหารตะวันตกแห่งนี้ จรีภรณ์ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้พูดอะไร “จรีภรณ์ เธอชอบกินอะไร” ชนุตต์ขอเมนูอาหารและส่งให้จรีภรณ์ จรีภรณ์ไม่ได้มองอะไรและไม่ได้พูดอะไร “จรีภรณ์ ทำไมเธอไม่ใส่เสื้อผ้าที่ฉันซื้อให้ล่ะ” “ไม่ชอบค่ะ” “งั้นเธอชอบอะไร เธอบอกมาสิ ฉันจะซื้อให้เธอเอง” ชนุตต์ตอบ “สิ่งที่คุณให้ฉันฉันไม่ชอบมั้งหมด” จรีภรณ์ตอบด้วยความนิ่ง ดูจรีภรณ์แล้วเฟมือนจะไร้อารมณ์อย่างมาก ในใจชนุตต์ก็ไม่มีอะไรจะพูด ดูจากภายนอกแล้วเหมือนกับก่อนหน้านี้เขาใช้วิธีนี้กับผู้หญิงคนอื่นให้ติดเขาได้แต่ดูเหมือนจรีภรณ์จะไม่ได้ผล ภาพจำในหัวของเขา ผู้หญิงไม่ได้ชอบเงินหรอกหรอ ถึงกระนั้นก็เถอะ เธอคือพวกหลอกง่าย หรือว่ามันน่าตื่นเต้นมากขึ้น พอคิดเรื่องนี้ชนุตต์ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากที่อาหารมา จรีภรณ์ก็เริ่มกิน “จรีภรณ์ ตอนเย็นเธออยากไปเที่ยวเล่นไหม ชั้นจองที่นั่งพิเศษที่บึงบนภูเขาคุนลุนไว้” ชนุตต์เริ่มที่จะขยับเข้ามาใกล้และ สายตาอันเจ้าเล่ห์ก็มองไปที่จรีภรณ์ และตอนนี้เองประจวบเหมาะกับที่จิรภาสเข้ามาเห็นพอดี เขาจึงเดินเข้าไปทันทีและพูดว่า “ท่านชนุตต์!” ชนุตต์เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า “อ้าว คุณจิรภาสก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอ” หลังจากนั้นก็หันหัวออกมาพร้อมกับก้มลงทักทายชญาภา ตามมารยาท “พาแฟนมาทานข้าวหรอครับ หรือยังไง หรือคุณจิรภาสพาคู่หมั้นมาทางข้าวล่ะครับ” หลังจากนั้นจิรภาสก็ยิ้มและทักทายตามมารยาทต่อชนุตต์ แต่ตอนที่เค้าได้ยินคำว่าแฟน สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปทันที และอดไม่ได้ที่จะโกรธตอกกลับชนุตต์ว่า “ท่านชนุตต์เนี่ยะเป็นคนตลกจังเลยนะครับ” หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรออก ทันใดนั้นเอง เขาก็หันมาพูดว่า “ได้ยินมาว่าตับห่านที่นี่ไม่เลวเลยนะครับ ท่านผู้หญิง จรีภรณ์ลองชิมดูสิครับ” “ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่ชอบทานตับห่านค่ะ” จรีภรณ์ปฏิเสธไป “อ๋อ ดูเหมือนว่ารสนิยมของคุณจะเปลี่ยนไปนะครับ” จิรภาสมองไปที่จรีภรณ์ รอยยิ้มที่ผ่านทางสายตานำมาความประชด ประชัน “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณจิรภาสล่ะคะ” จรีภรณ์หยิบไวน์แดงขึ้นมาจิบอย่างสง่างามพร้อมกับถามกลับ ตั้งแต่เจอจิรภาสจนถึง ตอนนี้ แม้แต่สายตาเธอก็ไม่เคยมอง จิรภาสมองเข้าไปที่ดวงตาอันไร้อารมณ์ของเธอและในใจนั้นก็รู้สึกกระวนกระวาย “จิรภาส” ชญาภากระซิบเรียกเขาเบาๆ ตอนที่จิรภาสกำลังรู้สึกโกรธ จิรภาสหันกลับมามองชญาภาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร และเดินตรงไปนั่งที่อื่น ชนุตต์ยังไม่ได้ทันโต้ตอบอะไรกับเหตุการณ์นี้ แต่ก่อนหน้านี้ได้คิดถึงเรื่องที่งานเลี้ยง เขาจึงค่อยๆถามจรีภรณ์ว่า พวกคุณ รู้จัก กันมาก่อนหรอ” จรีภรณ์ก้มหน้าลง สายตาได้มองจ้องไปที่จิรภาสอย่างต่อเนื่อง สีหน้าของชญาภาก็ซีดโผลนและกัดปากของตัวเองพร้อม ดวงตาอันแสนริษยาของเธอ จรีภรณ์ยิ้มมุมปาก ไก่ก็คือไก่ แม้ว่าจะบินขึ้นไปเกาะยอดกิ่งไม้ก็ไม่ได้กลายเป็นหงส์ ไม่ว่าชญาภาจะเสแสร้งแกล้งทำยังไง ก็ ยังไม่สามารถกำจัดรสนิยมชั้นต่ำออกไปได้ คุณภาพของสังคมชนชั้นสูงนั้นถูกเปิดเผยออกมาจากเถ้ากระดูกดำ เธอเรียนรู้ได้แค่ กี่วัน เรียนเรื่องมารยาทได้นิดเดียวจะมาเป็นตัวอย่างที่ดีได้อย่างไร แต่ว่า ผู้ชายกากเดนก็ต้องคู่กับผู้หญิงกากเดน ก็เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบที่สุดไม่ใช่หรอ และพวกเขาจะได้ไม่ต้องไปทำเรื่อง อันตรายใส่คนอื่นในอนาคต พอคิดเรื่องนี้ เธอก็หยิบกระดาษเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากและพูดว่า “ไม่เคยรู้จัก”