ตอนที่ 9 เกลียดตัวเองที่โง่ขนาดนี้

ตอนที่ 9 เกลียดตัวเองที่โง่ขนาดนี้ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ตอนแรกชนุตต์จะพาจรีภรณ์ไปเที่ยวสักหน่อย แต่ว่าพอเห็นจรีภรณ์อารมณ์ไม่ดีก็เลยไม่กล้าที่จะพูด อะไร ก็เลยเรียกให้คนขับรถพาเธอกลับไป “จรีภรณ์ ไม่งั้น ผมจะไปนั่ง… ชนุตต์ยังพูดไม่ทันจบ จรีภรณ์ก็รีบลงจากรถทันที ทำให้ชนุตต์ถึงกับพูดไม่ออก และในใจก็ทนไม่ได้ที่จะระแวง สักวันจะต้องทำให้เธอฟังฉันหรือทำตามที่ฉันต้องการ กลับมานึกถึงตอนที่กินข้าวเมื่อกี๊ ริมฝีปากที่เปิดออกมาของจรีภรณ์ ทำให้ใจของชนุตต์คันขึ้นมาตลอดเวลา “ดูเหมือนว่า จะต้องรีบจัดการกับแม่สาวสวยคนนี้ให้ได้ละ” ในตอนกลางคืน แสงจันทร์สลัวขุ่นมัว ขาที่เรียวยาวตรงทั้งสองข้างของจรีภรณ์ที่อยู่บนรองเท้าส้นสูง ได้เดินขึ้นตึกเสียงดัง ทันทีนั้นก็มีเงาหนึ่งเดินตามออกมา ทันใดนั้นเองก็ลากจรีภรณ์เข้าไปที่อ้อมอก จรีภรณ์พยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากการกอดของเขา แต่ไม่คาดคิดว่ามันจะยิ่งแน่นมากขึ้น ตอนที่เธอกำลังคิดอยากจะกรี๊ด เธอ ก็ถูกจูบอย่างรุนแรง จรีภรณ์ถูกจูบจนรู้สึกจะคลื่นไส้ สมองของเธอขาดลมหายใจจนเธอไม่สามารถได้ รสชาติที่คุ้นเคยทำให้เธอนึกถึงตอนที่เธออยู่ กับคนรักของเธอในปีนั้น เธอลืมการถูกบังคับให้รับเอาจูบไป เมื่อมองดูคนที่กอดเธอ ก็พบว่าคือจิรภาสที่กำลังยิ้มพราวเสน่ห์ที่เธอเองก็ยังลืมไม่ลง ทางเดินของชุมชนเล็กๆเก่าแก่แห่งนี้แออัดมากและร่างกายของคนสองคนก็แนบชิดติดอยู่ด้วยกัน จิรภาสมีความโลภที่จะดม กลิ่นตัวของจรีภรณ์ เธอถูกกั้นอยู่ระหว่างหน้าอกของเขาและกำแพงจนกระทั่งเธอสามารถได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ ของเขา “ปล่อยฉัน” จรีภรณ์พูดหลังจากได้สติและรู้สึกกลัว ในความมืดมิด เขารู้สึกว่าในใจของจรีภรณ์นั้นอยากจะหลบหนี เธอดูเหมือนว่าจะตื่นตกใจกลัว ไม่เป็นไร เขาพอใจมากกับการแสดงออกทางท่าทางและสีหน้าของเธอ เขาไม่สนใจที่จะมาอีก แต่คนที่อยู่ในอ้อมดูเหมือนจะกระวนกระวายใจจึงพยายามที่จะดิ้นรนออกมาอย่างสุดกำลังจากอ้อมกอด จิรภาสก้มหน้าลงและมองที่ตาของเธอ ในความมืดมิด ดวงตาทั้งสองข้างมองมา จรีภรณ์มองมาที่จรีภรณ์ด้วยสายตาที่เต็มใจ พร้อมกับกลืนน้ำลายด้วยความกลัว จิรภาสมองสายตาที่สวยงามคู่นั้นของเธอ ราวกับกระต่ายน้อยที่ตกใจกลัว ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรักและสงสาร จึงทำให้ ควบคุมตัวเองไม่ได้ จรีภรณ์ตกใจและออกมาพร้อมพูดว่า “คุณจิรภาส คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ” เธออยากจะต่อต้าน แต่จับมือเธอไว้อย่างแน่น และถือโอกาสเปิดประตูเมือง เข้าโจมตีเมืองทันที จูบที่รุนแรงของเขาดูดริมฝีปากที่บอบางของเธอ ราวกับว่ากำลังกินอาหารที่อร่อยและเสียดายที่จะวางมือ รสชาติที่คุ้นเคย เหมือนกับตอนนั้น สามปีที่แล้ว นอกจากคืนนั้นแล้ว เขาก็ไม่ได้เจอใครอีกเลย เขาหักห้ามความอยากได้มา สามปี จนถึงตอนนี้ผู้หญิงที่งดงามก็มาอยู่ที่อ้อมกอดแล้วเขาจะไม่ได้หวั่นใจได้อย่างไร จิรภาสจูบเธออย่างดูดดื่ม ฮอร์โมนดูเหมือนจะพลุ่งพล่านถึงขีดสุด เขาอดไม่ได้ที่จะขอแรงกระตุ้นจากเธอ จรีภรณ์ต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุด ในใจกลัดกลุ้มมาก กลับไปคิดถึงเรื่องสามปีก่อนตอนที่จิรภาสกับชญาภาอยู่ด้วยกันบนเตียง เธอก็รู้สึกรังเกียจ สะอิดสะเอียด เธอไม่เคยสนใจสิ่งของที่ผู้หญิงคนนั้นเคยใช้มาก่อน แต่ก็ดูเหมือนว่าจิรภาสยังคงเสพติดและเขาก็ไม่ได้สนใจว่าจรีภรณ์จะตบตีอะไรเขา จรีภรณ์รู้สึกบ้าคลั่ง ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่กัดเขาด้วยความโกรธทันใดนั้นเองปากเขาก็เต็มไปด้วยรสชาติของเลือด หลังจากที่จิรภาสปล่อย จรีภรณ์ก็ยกมือขึ้นและตบลงไปบนใบหน้าของเขาดัง “ผั๊วะ!” “คุณกล้าตบผมหรอ” จิรภาสจ้องไปที่จรีภรณ์ เขาไม่คิดว่าจรีภรณ์จะกล้าตบเขา แต่ก่อนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย สงบเสงียม แต่วันนี้เธอกลับกลายเป็นคนที่อารมณ์ร้อน “ถอย!” จรีภรณ์รู้สึกโกรธอย่างมา “จรีภรณ์ คุณอย่างทระนงตัวไปหน่อยเลย” จิรภาสอดไม่ได้ที่จะเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปากของเขา และก็รู้สึกอยากจะเตือน ว่า “ ฉันเตือนเธอนะ ว่าให้ห่างๆจากนายชนุตต์นั้นหน่อย รักตัวเองหน่อย “นั้นก็ไม่ต้องมากังวลใจกับฉันหรอกท่านจิรภาส ฉันจะอยู่กับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” จรีภรณ์ข้ามผ่านเขาไปและจะไปบน ตึก เธอไม่ว่างที่จะมาเสียเวลาอยู่กับคนแบบนี้ เพียงแค่เอาเท้ายกขึ้นมา เธอก็ถูกจิรภาสลากเข้าไปกอดแล้ว เขาใช้แรงที่มีจับที่คางของเธอ ในดวงตาเหมือนพ่นไปออกมาได้ “คุณเปลี่ยนไปเหลวแหลกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นเหมือนขอทานที่เป็นคนเลือกไม่ได้แบบนี้ “ฉันเหลวแหลกงั้นหรอ” จรีภรณ์จ้องไปที่เขา เธอก็หัวเราะและพูดขึ้นมาว่า “ นั้นก็ดีกว่าใครบางคน ที่บอกว่าจะอยู่กับฉันตลอด ชีวิต แต่กลับไปนอนเกลือกกลิ้งกับผู้หญิงอื่น เมื่อเทียบกับคุณเลย ความต่ำตม ความเหลวแหลกของฉันคืออะไรหรอ” “ตั้งแต่ที่เราเลิกกัน ต่างคนก็ต่างอยู่ แล้วตอนนี้คุณมาหาผม มันคืออะไร คุณคิดว่าผมเป็นใคร เรียกหาผมเมื่อคุณต้องการผม และขอร้องผมให้ไปเมื่อคุณต้องการ ผม จิรภาส ขอร้องคุณอย่ามาใช้น้ำเสีนงแบบนี้ อย่าพยายามจะมาบังคับผม ผม สะอิดสะเอียนคุณเองก็รู้ ผมเกลียดตัวเองที่แต่ก่อนเคยโง่ โง่มาอยู่กับคนอย่างคุณแบบนี้ ประโยคสุดท้ายเกือบจะทำให้เธอตอกกลับแต่หลังจากพูดจบเธอก็หันตัวและวิ่งขึ้นไปบนตึกทันที จิรภาสกำลังมองการหายไปของเงาในตรอกและยืนงงอยู่สักพัก ความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ก็กลับมา เขาเห็นความเกลียดชังจากดวงตาของเธอได้อย่างชัดเจน เธอเกลียดเขาเข้าจริงๆ ทำไมเธอถึงเกลียดเขา มันยากที่จะเข้าใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำไม่ใช่ทำเพื่อเขาเองหรอกหรอ เขาจะต้องรับความกดดันที่มากขนาดนี้และต่อสู้กับมันเพียงคนเดียว เมื่อเขาพลิกตัวกลับมาหาเธอ เธอกลับไปอยู่ในอ้อมกอด ของคนอื่นซะแล้ว ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าเธอกล้าจะสร้างเขตกั้นชัดเจนกับเขา โอเค ดี จรีภรณ์ คุณให้ผมอยู่แบบสงบสักที มิฉะนั้นผมจะไม่สนใจแย่งคุณกลับมาจากผู้ชายคนอื่น