ตอนที่ 11 ควรจะทำอะไรสักอย่าง

ตอนที่ 11 ควรจะทำอะไรสักอย่าง “ทำไมเหรอ?” นพนาออกมาจากห้องเห็นชภากำลังวุ่นอยู่กับโทรศัพท์ ถามอย่างกังวล ! “แม่” หนูรู้สึกไม่ดีเลย ชญาภากังวลนิดหน่อย! นพนาดูโทรศัพท์ในมือของชญาภา ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ยังมีคนที่กังวลมากกว่าเรา!” “แต่ว่า หนูมักจะคิดว่าเธอกลับมาครั้งนี้มีจุดประสงค์อะไร!” “ชญาภา อย่ากดดันมากจนเกินไป!” นพนาปลอบใจ “ตอนนี้สิ่งที่ลูกต้องทำก็คือเตรียมงานแต่งงานของลูกให้พร้อม เรื่องอื่นไม่ ต้องเป็นกังวล!” “แม่ หนูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา หนูเสียเขาไปไม่ได้” “แม่รู้แม่ไม่ปล่อยให้ลูกเสียเขาไปหรอก คนใหนๆก็พรากไปไม่ได้” นพนามองชญาภาแล้วยิ้ม ในดวงตามีแต่แผนร้ายราวกับอสรพิษที่น่ากลัว! ทันทีที่วันแรกเธอรู้ว่าจรีภรณ์กลับมา เธอก็นำข่าวไปบอกนวิยาทันที! เป็นอย่างที่คิด ยัยแก่ที่หยิ่งยโสนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที! ต้องรู้ ตอนนั้นแผนร้ายๆนั้นล้วนเป็นเขาทำคนเดียว เธอเพียงยืนเปรียบเปรยอยู่ด้านข้างเท่านั้น จะว่าไปแล้วแผนทั้งหมดนวิยา เป็นคนคิด ไม่เกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น จากสายตาคนนอกลูกของเธอก็เป็นคนที่โดนกลั่นแกล้ง ในครึ่งชีวิตของเธอพยายามสู้กับนลินนาถ ตอนนี้ลูกสาวของเธอก็ยังต้องสู้กับจรีภรณ์ลูกสาวของเขาอีก ในครึ่งชีวิตของพวก เธอถูกลิขิตให้เหยียบย่างไปข้างหน้า ว่าแล้วนพนาก็สะใจ นลินนาถคุณเห็นหรือยังตอนนั้นคุณถูกฉันจัดการ ฉันอยู่ในบ้านของคุณสามีของคุณหลงรักฉันจนหัวปักหัวปำ ตอนนี้ลูกของคุณก็จะถูกลูกสาวของฉันจัดการ คุณยังจะมีอะไรมาสู้กับฉันอีก! ถึงคุณตายฉันก็ไม่ให้คุณอยู่เป็นสุข! นพนาสาปแช่งอย่างเคียดแค้น ในขณะเดียวกันนั้นในใจก็คิดอย่างรอบคอบ ตามที่เธอพูด! วันเหล่านี้ นวิยาตั้งแต่หลังจากที่จรีภรณ์กลับมาก็ไม่เคยนอนหลับอย่างสนิทเลยสักครั้ง ตั้งแต่สามปีก่อนที่เธอบังคับลูกชายเลิกกับจรีภรณ์ เธอก็รู้สึกว่าจิรภาสเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนจากเดิมที่ไม่เคยยิ้มให้เธอเลย แม้ปกติดีกับเธอมาก ยังเรียกว่าแม่ แต่ว่าบ้านนี้มีแต่เธอที่รู้ ลูกชายของเธอไม่ได้กลับมานานเท่าไหร่แล้ว แม้ว่าทุกครั้งที่กลับมา ก็ล้วนแต่รีบกินข้าวแล้วก็ไป แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเต็มใจที่จะอยู่บ้านหลังนี้ หญิงชราอาศัยอยู่ตามลำพังในบ้านหลังใหญ่ ตั้งแต่เช้ายันค่ำมีแค่คนรับใช้ ตอนนี้บ้านหลังนี้มีแต่ความเงียบเหงา แต่ยังไง ทั้งหมดนี้ก็ต้องโทษจรีภรณ์ผู้หญิงคนนั้น บางที เรื่องราวในปีนั้นเธอทำร้ายจิตใจลูกชายเธอจริง ๆ แต่ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่ทำเพื่อลูกของตัวเอง จรีภรณ์คนนั้น เธอต้องการอะไร ไม่มีอะไร นอกจากใบหน้าที่งดงาม ในเรื่องการงานไม่ได้ช่วยลูกชายของเธอเลยแม้แต่น้อย นี่ คือสิ่งที่เธอรับไม่ได้! ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ได้ท้องลูกชาย ในเมื่อไม่ใช่ลูกชายงั้นทำไมยังต้องเกิดมา ถ้าไม่ใช่ว่าเธอเอาลูกไปทิ้ง ไม่แน่ว่าเรื่องที่เด็กที่อยู่กับจรีภรณ์อาจจะมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล จิรภาสชอบเด็กขนาดนั้น ถึงเวลาที่แย่ง จากพวกเขาคงจะไม่ง่าย เด็กผู้หญิงเท่านั้น เธอต้องการหลานชาย ไม่ใช่หลานสาว แต่ยังโชคดี เด็กชายเหล่านี้ไม่รู้ จะว่าไปแล้ว จรีภรณ์คนนั้นมีความอดทนจริง ๆ ที่ไม่เอาเรื่องนี้ไปบอก ลูกชาย แบบนี้ก็ดี ลูกชายรู้แล้วจะปวดใจ แล้วตอนนี้ ชญาภาปรากฏแล้ว ว่ามาแล้ว นวิยาก็ยิ้มอย่างภูมใจ ชญาภาเป็นคนสวย อ่อนโยน มีน้ำใจ เป็นกุลสตรีที่แท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นครอบครัวของเขาก็ดี มีพ่อเป็นนายกเทศมนตรีสามารถช่วยลูกในเรื่องการงานได้เมื่อก่อนเธอก็เคยไปหาอาจารย์หลิว เธอมีอะไรกับสามี หลังแต่งงานก็มีลูกชาย ไม่เหมือนจรีภรณ์คนนั้นท้องก็ท้องลูกผู้หญิง ลูกสาวมีประโยชน์อะไร ในอนาคต ไม่ใช่ว่าไม่ต้องแต่งงาน แค่ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อเธอรู้ถึงการกลับมาของจรีภรณ์ เธอก็ตะขิดตะขวงใจ ฟังนพนาพูดตอนนี้จรีภรณ์ ผ่านไปได้ดีมาก นอกจากนี้ยังอยู่ด้วยกันกับชนุตต์ที่ตระกูลธนะปรีดากุล ชนุตต์เป็นคนอย่างไร นั่นคือเป็นคนที่เจ้าชู้ เปลี่ยนผู้ หญิงเหมือนกับเปลี่ยนเสื้อผ้า สักพักเธอยังเห็น เขาอยู่กับดาราสาวที่ชื่อเจียวๆทำไมตอนนี้เปลี่ยนอีกแล้วล่ะ เห้อ ! ไม่รักตัวเองจริง ๆ ผู้หญิงแบบนี้ดีที่เอาเธอออกไปจากบ้าน ไร้เดียงสาอย่างพวกเธอคงตามไม่ทันเขา แค่ช่วงนี้ลูกชายไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ทุกครั้งที่โทรศัพท์ไปก็ยุ่งตลอด เมื่อก่อนก็ยุ่งเหมือนกันเขาก็ยัง กลับมาดูตัว เองบ้าง คิดดูแล้ว เธอกังวลนิดหน่อย ลูกชายของเขาเขารู้ดี หลายต่อหลายปีก็ไม่แต่งงานกับ ชญาภา เห็นได้ชัดว่ายังรอผู้หญิงคนนั้นอยู่ เพราะเรื่องนี้เธอจึงมีปัญหากับลูกชายไม่น้อย ทุกครั้งลูกชายก็มีแต่เงียบ บางครั้ง พูดเยอะ อย่างมากที่สุดก็แค่กระแทกประตูออกไปเท่านั้น ไม่เหมือนตอนนี้ที่แค่จะเห็นหน้าก็ยังยาก ตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นกลับมา แล้ว เธอกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ เธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะหลงเสน่ห์ของนางจิ้งจอกนั่นอีก เธออยากให้เขาเกลียดเธอมากกว่า ไม่พอใจเธอ เธอไม่มีวันปล่อยให้ลูกชายทำลายตัวเอง เธอคิดว่าควรทำอะไรสักอย่าง มันจะดีกว่าที่จะหยุดความคิดของลูกชายตลอดไป