ตอนที่ 2 จรีภรณ์ สบายดีหรือเปล่า

ตอนที่ 2 จรีภรณ์ สบายดีหรือเปล่า ผ่านไปสามปี เมืองซู สำนักงานที่ตกแต่งประดับด้วยความหรูหรา ในมือของผู้ชายคนหนึ่งถือใบแผนการณ์อยู่ ในขณะเดียวกัน หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังโฆษณาแนะนำรายการอยู่ ปลายนิ้วของผู้ชายที่สูงยาวเข่าดีคนนั้นกำลังเคาะที่หน้าจอ คิ้วหนาๆของเขาก็ค่อยๆต่ำลง ดวงตาดำทั้งสองข้างก็จ้องไปที่หน้าจอ ราวกับว่าจะไม่ให้พลาดสักรายละเอียด ช่วงนี้ เขาได้ยินมาว่าที่ดินทางทิศตะวันออกกำลังเปิดประมูล เขาคำนวณคิดอยู่ในใจ ถ้าสามารถประมูลที่ดินตรงนี้ได้อย่างราบรื่น ตำแหน่งของเขาก็จะไม่มีใครในเมืองซูตีเสมอขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเอง บนหน้าจอก็ปรากฎเงาที่คุ้นเคย เส้นประสาทในสมองเขาเหมือนกับไฟฟ้า เขาลุกขึ้นจากที่นั่งทันทีทันใด ซึ่งทำให้เลขาจ้าวโจวที่อยู่ด้านข้างต้องตกใจไปด้วย เขารีบวิ่งไปด้านหน้าแล้วถามว่า ท่านประธานจิรภาส “ท่านมีอะไรจะสั่งครับ” จิรภาสตกตะลึงและดวงตาอันร้อนแรงก็จ้องไปที่ผู้ชายร่างผอมคนนั้น ความรู้สึกนึกคิดของเขาได้หวนกลับมาเมื่อตอนสามปีก่อน ……….. สามปีก่อนหน้านี้ บริษัทของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ยาเสพติดเนื่องจากการก่อกวนและมีผู้คนเป็นจำนวนมากที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ความไม่รอบคอบที่เล็กน้อยก็สามารถนำมาสู่หายนะก็เป็นได้ เขาจะต้องสู้อย่างสุดกำลังเพื่อความอยู่รอด เขาคิดว่าเพียงแค่ไล่เธอออกไป เธอก็จะอยู่อย่างสงบไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล เพียงแค่เธอออกไป เขาก็สามารถทำสิ่งที่เหลืออยู่ได้โดยไม่ต้องลังเล แม้ว่าบริษัทจะประสบกับภาวะล่มสลายแต่เขาเองก็เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตัวของเขาเอง แต่ก็โชคดีที่บริษัทค่อยๆฟื้นตัวกลับมา เขาเพิ่งจะฟื้นตัวและแทบจะอดใจรอไม่ได้ที่จะรับรู้เรื่องราวของเธอ แต่สามปีแล้วสินะ สามปีละ สามปีที่ผ่านมานี้ เขาคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา เขาตามหาเธอทุกที่บนโลกใบนี้และส่งผู้คนนับไม่ถ้วนไปติดตามเรื่องราวข่าวสารของเธอ แต่ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เธอหายไปเฉกเช่นกับบุคคลสูญหาย ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาทำธุรกิจในทุกๆที่ที่เขาไป ในช่วงสามปีที่ผ่านมานั้น บริษัทอยู่ภายใต้การนำของเขามันได้พัฒนาไปอย่างรวดเร็ว จากบริษัทขนาดเล็กที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักได้กลายมาเป็นบริษัทด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก หลังจากนั้น ก็เป็นการรับซื้อกิจการ พูดโดยรวมแล้ว ช่วงไม่กี่ปีมานี้กิจการของเขาพอที่จะพูดได้ว่านับวันยิ่งโตเต็มที แต่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร สามปีที่ผ่านมา เขาลืมเธอไม่ลง เขาลืมรอยยิ้มของเธอคนนั้นไม่ได้ และไม่สามารถลืมแววตาที่ไร้เยื่อใยในคืนที่เธอออกไปได้ ทุกๆคืนที่คิดถึง เขาก็จะรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก เขาทราบดีว่าเธอต้องเกลียดเขาเข้ากระดูกแน่ๆ ปัจจุบันนี้ เขากลับไปเมืองที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีอีกครั้ง ที่นี่ยังคงมีกลิ่นอายของเธอ นั่นคือคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ จิรภาสไม่มีคำพูดใดๆ ดวงตาสีดำทั้งคู่มีแต่ความระทมทุกข์ใจ ได้แต่พูดพึมพำว่า “จรีภรณ์ คุณตะเป็นอย่างไรบ้างนะ” ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปจากผมอีกแน่นอน แน่นอน “ฮัดเช้ย!” ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเข้าสู่ฤดูร้อนแล้ว แต่บรรยากาศในตอนเช้ายังคงมีความเย็นสบายอยู่บ้าง จรีภรณ์อดไม่ได้ที่จะจามในขณะที่เธอกำลังรีบเดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดินเพื่อไปทำงาน ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น พอรับโทรศัพท์เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกของเจ้านายที่ชื่อว่าชนุตต์ “ฮัลโหล นี่เธอ ซื้ออาหารเช้ามาให้ผมด้วย ผมอยากทานซุปร้านฤดี เธอมีเวลาแค่ 30 นาทีที่จะซื้อมา ถ้าหลังจากนั้นก็ไม่ต้องมาแล้ว ” พูดจบก็วางสายไป จะไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้ปฏิเสธอะไรเลยสักนิด ทำให้จรีภรณ์มีอารมณ์ของความอยากด่ากราดขึ้นมาทันที ร้านฤดีตั้งอยู่ที่ถนนสว่าง อยู่ห่างจากบริษัท ขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมง โดยเฉพาะตอนนี้ตอนที่เป็นช่วงเวลาเร่งด่วน เวลาครึ่งชั่วโมงจะถึงไหม ก็คงไม่ต้องพูดถึง เห็นได้ชัดว่า นายชนุตต์คนนี้เป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นลำบาก ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ เธอได้มาสัมภาษณ์งานเป็นผู้ช่วยที่บริษัทนี้ ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเธอถึงถูกใจอีตาชนุตต์คนนี้ได้ ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงโชคดีมากๆที่ประธานกรรมการเลือกเธอเขามาเป็นผู้ช่วยนายชนุตต์ แต่ดันกลับกลายเป็นว่าคุณชายใหญ่ผู้นี้คือทายาทรุ่นที่สองผู้เกียจคร้านซึ่งทุกๆวันถ้าไม่ก่อความวุ่นวายหรือทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็จะอยู่กับพวกผู้หญิงตลอดเวลา หรือเพียงแค่ทำเอกสารที่จัดการเสร็จแล้วอย่างลวกๆแล้วก็แกล้งให้จรีภรณ์ทำใหม่อีกชุดตลอดทั้งคืน ซึ่งเป็นแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน เนื่องมาจากแรกเริ่มเดิมที่ที่จริงแล้ว นายชนุตต์เพิ่งมาที่บริษัท อยากจะฉวยตำแหน่งในบริษัทของเขา พูดคุยเรื่องราวต่างๆในชีวิตรวมไปถึงเรื่องสเปคที่ชอบกับพนักงานผู้หญิงสวยๆ แต่คิดไม่ถึงว่าคุณจิรัฏฐ์จะส่งคนที่หน้าเย็ยชามาเป็นผู้ช่วยของเขา เขาเคยจินตนาการไปถึงว่าผู้ช่วยของตัวเองนั้นจะต้องเป็นผู้หญิงที่ซาดิสม์ซึ่งจะทำให้มีความตื่นเต้นเร้าใจเวลาอยู่ที่สำนักงาน แต่ตั้งแต่ที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้เป็นครั้งแรก เขาก็รู้เลยว่าชีวิตที่แสนสบายของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุกครั้งที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้นิ่งสงบตลอดเวลา เขาเองก็เป็นบ้าอยู่ระดับนึง ที่ในหลายๆครั้งเขาก็อยากจะไล่ผู้หญิงคนนี้ออกบริษัท แต่ทุกครั้งพอนึกถึงสิ่งนี้ก็จะนึกถึงปู่ของตนที่อุตส่าห์ส่งคนมาช่วย เขาคงโกรธจนขบฟันของเขาจนแน่นแน่ๆ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขามุ่งเป้าคอยเล่นงานเธอ หลายปีมานี้ จรีภรณ์จะต้องเผชิญหน้าแต่กับการกลั่นแกล้งของชนุตต์ แต่ก็รับมือได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีบางอย่างซ่อนอยู่ อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่เคยไปฟ้องท่านชายใหญ่เลย ประเด็นนี้จึงทำให้นายชนุตต์ได้ปลอดใจอย่างมาก จริงๆแล้วเขาก็รู้ว่าครั้งนี้เขาจะถูกย้ายกลับไปที่เมืองซู ความจริงแล้วมันเป็นการทดสอบว่าเขาเหมาะกับการที่จะสืบทอดบริษัทเอส.แอลกรุ๊ปจำกัดหรือไม่ ดังนั้นจึงทำให้ต้องพาจรีภรณ์ไปกับเขาด้วยเพื่อจะได้กำหนดเขา การต้องเผชิญกับคำถามของปู่ตัวเองทำให้ชนุตต์โกรธมาก โดยเฉพาะที่ปู่ของเขาส่งจรีภรณ์ผู้หญิงที่หน้านิ่งแบบนั้นไปด้วย บางเวลาเขาก็โมโหใส่จรีภรณ์ไม่มากก็น้อย บางครั้ง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป แต่ถึงอย่างไรเขาก็เกลียดเธออย่างมาก ชนุตต์เห็นเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เขานั่งไขว้ห้างพร้อมกับคิดในใจว่าจะหาเรื่องอะไรให้เธอดีเพราะอยู่ว่างๆรู้สึกน่าเบื่อ ขณะที่กำลังคิดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จรีภรณ์ถือข้าวเช้าที่ซื้อเสร็จแล้วเดินเข้ามา บนศีรษะของเธอก็มีเหงื่อออกเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะวิ่งมาที่นี่เท่าที่เธอจะทำได้ เขาเงยหน้าและเพ่งมองไปที่จรีภรณ์ เธอสวมชุดสูททำงานตัวใหญ่ดูแข็งทื่อไม่เหมาะและไม่พอดีกับตัวตลอด ผมก็ถูกมัดรวบง่ายๆ ไม่มีเครื่องประดับอะไรเลย บนใบหน้าก็ไม่มีการแต่งหน้าใดๆทั้งสิ้น สิ่งเหล่านี้ขัดกับรสนิยมของเขาโดยสิ้นเชิง เขามองเธอด้วยสายตาอันเบื่อหน่าย “คุณชายชนุตต์คะ ซื้ออาหารเช้ามาให้แล้วค่ะ” จรีภรณ์ค่อยยกอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะสำนักงาน กล่องสีฟ้าที่ถูกรองไว้ด้วยมือของจรีภรณ์เหมือนกับกล้วยไม้ขาวที่ลอยอยู่ในทะเลสาบ นิ้วที่เรียวยาวสวยงามขาวละเอียดราวกับหัวหอมสีขาวอาจจะกล่าวได้ว่านี่คือนิ้วของเธอ ชนุตต์มองที่มือของจรีภรณ์อย่างอึ้งทึ้ง เขารู้สึกว่านี่คือครั้งแรกที่เขาได้เห็นมือที่สวยงามขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะเทียบกับมาส์กมือก็เทียบไม่ได้เลยสักนิด เขาก็เลยยื่นมือของเขาออกไปลูบด้วยความตั้งใจ “คุณทำอะไรคะ” จรีภรณ์สะบัดมือออกด้วยความตกใจจนไปชนชาที่อยู่ข้างๆพลิกคว่ำลงและหกใส่กางเกงของชนุตต์ ชนุตต์สะบัดออกและก็มีความรู้สึกแสบร้อนขึ้นมา “นี่เธอ! ผู้หญิงที่ควรตาย” ชนุตต์อดไม่ได้ที่จะก่นด่าคำสาปแช่งด้วยน้ำเสียงที่โกรธและเจ็บปวด ตัวเขาล้มลงกับพื้นทันทีพร้อมกับจับส่วนที่รู้สึกปวดแสบปวดร้อน