ตอนที่ 14 ตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ของประชาชน

ตอนที่ 14 ตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ของประชาชน ในความเป็นจริงเรื่องแบบนี้จะว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ไม่ใหญ่จะว่าเป็นเรื่องเล็กก็ไม่เล็ก ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่ หรือผู้นำคนใหนติดธุระไม่ได้รับเชิญมางานเลี้ยง พูดจาอย่างไม่ดี แม้แต่นายกเทศมนตรีตรีภพเองก็เกรงว่า จะไม่ได้ขาวสะอาด เพียงแค่คิดว่าคนที่ถูกทำร้ายเป็นลูกสาวของตัวเอง ตรีภพก็เจ็บใจจนแทบจะทนไม่ไหว เขามองดูร่างกายอันบอบบางของลูกสาว ทนไม่ไหวจึงกุมมือของจรีภรณ์ ถามอย่างห่วงใย “เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงใหนมั้ย ให้ผมพาไปตรวจดูที่โรงพยาบาลหน่อยมั้ย?” เดิมทีชนุตต์ยังรู้สึกซาบซึ้งใจตรีภพเป็นอย่างมากแต่พอมองเขากุมมือของจรีภรณ์ก็หึงขึ้นมาทันที ดูนายกเทศมนตรีตรีภพแล้วแสยะยิ้ม”ขอบคุณความห่วงใยของท่านนายกเทศมนตรี เพียงแต่ชายหญิงถูกกีดกัน ยังไงโปรดนายกเทศมันตรีปล่อยมือครับ!” ตรีภพมองเห็นความดูถูกเหยียดหยามในสายตาของชนุตต์ ก็ยิ้มหัวเราะแบบอึดอัด รู้ว่าเขาเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจรีภรณ์ผิด แต่เขาก็ไม่กล้าอธิบายให้ชัดเจนกลัวลูกสาวจะดกลธ เพียงแค่พูดกับ ชนุตต์แค่ประโยคเดียว “ถ้าครั้งหน้ามีเรื่องอะไรก็มาหาผมได้ ผมจะช่วยคุณอย่างเต็มที่แน่นอน!” ชั่งเป็นเรื่องที่ดี นี่เป็นโอกาสของความก้าวหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ว่าชนุตต์กลับตอบแค่อึมคำเดียว แล้วก็กอดจรีภรณ์ออกมาจากโรงแรม เดิมทีตรีภพยังอยากที่จะคุยกับลูกสาวให้นานกว่านี้ เพราะมันยากที่จะมีโอกาศที่จรีภรณ์ยอมสนใจเขา แต่จะว่ามาตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเล็กคิดน้อย ดูเหมือนว่าเมื่อกี้หนุ่มคนนั้นจะพูดเหมือนกับว่าจรีภรณ์เป็นผู้หญิงของเขา หรือว่าจรีภรณ์จะมีแฟนอีกแล้ว? แต่ว่าเมื่อกี้ก็เห็นชนุตต์จะเป็นห่วงเธอมาก ในใจของเขาก็เบิกบานขึ้น ความห่วงใยแบบนั้นไม่ใช่ว่าจะทำไปแบบเรื่อยเปื่อย อย่างน้อยก็กล้าที่จะไปหาเรื่องผู้กำกับธนัทเฒ่าลามกคนนั้นเพื่อลูกสาวของเขา! คิดถึงจุดนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นมาอีกแล้ว ดูเหมือนว่าคงต้องให้เฒ่าหัวงูนั่นลิมรสของการลงโทษสักหน่อยแล้ว ตรีภพหันกลับมามองจิรภาส ปรากฏว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยช่วยลูกสาวพูดเลยสักคำ ที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนแต่ดูอยู่เฉยๆ! ตรีภพอารมณ์เสียนิดหน่อย เมื่อคิดถึงลูกสาวตนเองที่ต้องมาเป็นแบบนี้เพราะแม่ของเขาก็รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ไม่จำเป็นต้องกินแล้ว จะหาข้ออ้างบอกว่ายังมีธุระที่ต้องรีบไปทำก็รีบจากไป ตลอดทางจิรภาสทำหน้ามืดๆตลอด ดูก็รู้ว่าตอนนี้เขาโกรธถึงสุดขีดแล้ว โดยเฉพาะตอนที่เห็นเสื้อผ้าของ จรีภรณ์ถูกฉีกจนขาด เขาแทบอยากจะเตะเฒ่าหัวงูนั่นไปสวรรค์เลย แต่พอมาคิดดูอีกทีไม่นึกว่าชนุตต์คนนั้นจะพูดว่าจรีภรณ์เป็นผู้หญิงของเขา! ยิ่งไปกว่านั้นคือ คิดไม่ถึงว่าจรีภรณ์จะไม่มีข้อโต้แย้งแต่อย่างใด! “เลว ดอกทองจริงๆ”จิรภาสทนไม่ไหวด่าขึ้นมา ปณัยมองดูอยู่ข้างข้าง ก็ไม่กล้าพูดมาก แต่ว่าในใจของเขาก็แอบนินทาอยู่ ท่านไม่ใช่ว่าหย่ากับคุณผู้หญิงไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ เธอจะอยู่กับใครก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคุณเลยสักนิด! แต่ว่าประโยคเหล่านี้เขาไม่กล้าที่จะพูดออกมาจากปาก “แกว่าพวกหญิงชายสองคนนั้นเหมือนหมาหน้าไม่อายมั้ย เมื่ออยู่ต่อหน้าฉันก็แทบจะทนไม่ไหว”จิรภาสกัดฟันแล้วมองไปที่ปณัย! “ท่านประธานท่านและคุณผู้หญิงหย่ากันแล้ว” ปณัยที่อยู่ด้านข้างเตือนอย่างระมัดระวัง “หย่าแล้วจะทำไม หย่าแล้วออกไปหาผู้ชายคนอื่นได้งั้นหรอ?” จิรภาสตะคอกใส่ปณัย แต่ว่าพอคิดขึ้นมาแล้วรอยแดงบนคอของจรีภรณ์ในตอนนั้นจู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา “แกไปหาเรื่องผู้กำกับธนัทคนนั้นซะ แล้วพาลูกชายของเขาออกมาเล่นๆวะบ้าง” “ครับ” ปณัยมองใบหน้าอันเจ้าเล่ห์ของจิรภาส ในใจก็คิดว่าจะไปทำให้ผู้กำกับธนัทหวาดกลัวแทน ถ้าหากเขารู้ว่าเป็นเพราะตัวเองที่พฤติกกรรมที่ไม่เหมาะสม เลยทำให้อนาคตของลูกชายตนเองพังไปแ เขาอาจจะโกรธเป็นลมก็ได้ หลังจากที่ชนุตต์กอดจรีภรณ์ออกมา ก็ตรงไปที่โรงพยาบาล “งั้นก็ได้ ผมให้คุณลาหยุดสักสองสามวัน คุณไปพักผ่อนให้ดีๆ” ชนุตต์มองจรีภรณ์อย่างอบอุ่น! แต่พอเห็นรอยแดงที่คอของจรีภรณ์ ดวงตาของชนุตต์ก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที “แหม่ ไอ้แก่ลามกนั่นรนหาที่ตายจริง ๆ ” จรีภรณ์ก้มหน้าไม่กล้าตอบ ที่จริงเธอก็ไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่ถูกดึงจนเสื้อขาดเท่านั้น ส่วนรอยแดงที่คอ ผู้กำกับธนัทไม่ได้เป็นคนทำ แต่ว่าเธอก็ละอายที่จะอธิบายให้กับชนุตต์ฟัง! เมษาหันกลับมามองที่จรีภรณ์อย่างมีเล่ห์นัย ที่มาที่ไปของคุณชายใหญ่เขารู้ดี ครั้งนี้เขาโดนสั่งมาหนึ่งก็คือช่วยคุณชายใหญ่เอาโปรเกรมนี้ไว้ สองก็คือช่วยคุณชายใหญ่จัดการศัตรู ในขณะที่คุณชายใหญ่ออกไปรับโทรศัพท์นั้น มีเรื่องบางอย่างที่เขาไม่เห็น ดังนั้นจึงเข้าใจผิดไป แต่เมษาอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด รอยจูบบนคอของจรีภรณ์มีมาตั้งนานแล้ว แต่รอยช้ำนี้ไม่ใช่เป็นของคุณชายใหญ่อย่างแน่นอน คิดถึงจุดนี้ เขาก็จ้องมองไปที่จรีภรณ์อีกครั้ง จรีภรณ์ในตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่า เธอถูกเมษาหมายหัวไว้ว่าเป็นหญิงหวังสบาย หลังจากที่ส่งจรีภรณ์กลับไปเรียบร้อยแล้ว ชนุตต์ก็เปลี่ยนจากสภาพที่ปกติ หน้าตาเคร่งขรึมน่ากลัว “เปลี่ยนกลยุทธ์นิดหน่อยฉันต้องกลับไปหาเรื่องผู้กำกับธนัท” เมษามองดูอารมณ์ที่เงียบขรึมของชนุตต์ อดไม่ได้จึงพูดว่า“คุณชายใหญ่ รอยแดงบนคอของจรีภรณ์นั้นผู้กำกับธนัทไม่ได้เป็นคนทำ” “อะไรนะ?” ชนุตต์ส่งสายตาไปที่เมษา เห็นได้ชัดว่าข้อมูลนี้ทำเขาตื่นเต้นไม่น้อยทำให้เขาคาดไม่ถึงจริงๆ อีกสักพักเขาจึงพูดอย่างโหดร้าย“งั้นก็ปล่อยเขาไปไม่ได้” “คุณชายใหญ่ เพราะผู้หญิงตัวคนเดียวไปก่อเรื่องกับธนัทผู้กำกับการก่อสร้างเมืองคนนั้น เรื่องนี้มันคงไม่ค่อยดีนะ” เมษามองดูชนุตต์อย่างระมัดระวัง