ตอนที่ 17 ไม่เกี่ยวกับคุณ

ตอนที่ 17 ไม่เกี่ยวกับคุณ เดิมทีเทพวีจะพาจรีภรณ์ไปตรวจที่โรงพยาบาล หลังจากหัวที่พึ่งถูกชนมา แต่ว่าจรีภรณ์กลับไม่อยากไปเธอเพียงคิดว่าชนเพียงแค่นิดหน่อยเท่านั้น ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ แล้วก็นั่งเหม่อลอยอยู่ในรถคนเดียว เทพวีถอนหายใจนิสัย จรีภรณ์เดิมทีก็เป็นคนดื้ออยู่แล้ว ยังไงก็ไม่ยอมเชื่อฟัง เป็นเพราะจิรภาสกับชญาภาแท้ ๆ เธอจะไม่มีวันยกโทษให้ตลอดชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นแม่ของนางแพศยาคนนี้ยังเข้าไปแทรกแซงงานแต่งของพ่อแม่ของตัวเองอีกด้วย ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงก็ล้วนแต่คิดว่าเรื่องนี้แย่มาก หรือว่าพ่อแม่ของเขาไม่สั่งสอนถึงทำให้ชายหญิง สารเลวคู่นั้นมาเบ่งโออวดต่อหน้าเธอหรือไม่อายคนอื่นบ้างเหรอ เทพวีคิดอย่างไม่พอใจในหัวก็สาปแช่งจิรภาสอยู่หลายรอบ ท้ายที่สุดจรีภรณ์ก็ลงมาจากรถคนเดียว แล้วเห็นรถแลนด์โรเวอร์คันหนึ่งจอดอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจ เมื่อเธอกำลังจะขึ้นไปบนตึกก็มีคนเรียกจากด้านหลัง จรีภรณ์หันกลับมาก็เห็นตรีภพลงจากรถสีหน้าเย็นชา “คุณมาที่นี่ทำไม? ” “จรีภรณ์เกิดอะไรขั้นกับหัวของลูก? ร่างกายดูเหมือนจะบาดเจ็บนะ? ” ตรีภพมองดูหน้าผากของลูกสาวสีหน้าก็ดูเคร่งงขรึมขึ้นมาทันที “ไม่เกี่ยวกับคุณ? ” จรีภรณ์พูดเหน็บแนมตรีภพเดิมทีอารมณ์ของเธอก็ไม่ดีอยู่แล้วสุดท้ายมาเจอเขาอีกทำให้จรีภรณ์คิดว่าช่วงนี้ต้องเจอแต่เรื่องพวกนี้ใช่หรือเปล่า “จรีภรณ์ลูกวางใจเถอะพ่อจะไม่ทำให้ลูกต้องทนทุกข์” “นายกเทศมนตรี ตรีภพ” จรีภรณ์ตัดคำพูดของตรีภพยิ้มอย่างเยือกเย็น “ลูกของคุณคือชญาภา คุณกลับไปอยู่กับภรรยาและลูกของคุณเถอะอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย” “จรีภรณ์พ่อรู้ว่าพ่อทำผิดไปลูกให้โอกาสพ่ออีกครั้งได้ไหม” ตรีภพมองจรีภรณ์อย่างประจบ แต่ทว่าเดิมทีจรีภรณ์ก็ไม่อยากพูดกับเขาเยอะอยู่แล้ว จึงหันหลังเดินขึ้นตึกไป ตรีภพเห็นจรีภรณ์อยู่บ้านหลังเก่ารู้สึกสลดใจเป็นอย่างมาก คิดว่าเมียและลูกของตนเองอยู่วิลล่าหลังใหญ่ อีกทั้งยังมีคนคอยรับใช้ เขาอยากรีบไปดึงมือลูกสาว “พ่อก็รู้ว่าหลายปีมานี้ลูกต้องทนอยู่กับความทุกข์ทรมานพ่อขอโทษนะและขอโทษแม่หนูด้วยพ่อเสียใจ จรีภรณ์ลูกยกโทษให้พ่อได้ไหม? ” “ยกโทษให้คุณเหรอ? ” “เหอะ ๆ ” จรีภรณ์หันกลับมามองตรีภพอยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา และสะบัดมือของตรีภพออกพูดอย่างเสียงดังว่า “ยกโทษให้คุณแล้วแม่ฉันจะฟื้นขึ้นมาไหม ? ยกโทษให้คุณแล้วแม่ฉันจะไม่ตายเหรอ? นายกเทศมนตรีตรีภพคำขอโทษของคุณจะสามารถลบล้างทุกอย่างได้เหรอ? ” “พ่อรู้ ๆ” ตรีภพรีบพูดขึ้น “ดังนั้นลูกต้องการอะไรพ่อจะทำให้ลูกทุกอย่าง” “ได้ฉันต้องการให้คุณนพนาสองแม่ลูกนั่นออกจากบ้านตอนนี้คุณทำได้ไหม? ” สายตาจรีภรณ์จ้องมองตรีภพอย่ารุนแรง ตรีภพคิดไม่ถึงว่าจรีภรณ์จะพูดแบบนี้ ได้แต่ยืนตะลึงอยู่นั่นอ่ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา จรีภรณ์หัวเราะเยาะแล้วหันหลังเดินขึ้นตึกไป เธอรู้ดีว่าเขาคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง เขามาเพื่อตัวเอง ขอแค่เพียงมีจิตสำนึกเท่านั้น อะไรรักอะไรไม่รัก ถ้าเขามีจิตสำนึกจริงๆและรักแม่จริง ๆ เขาคงไม่ทรยศเธอ แม้กระทั่งหลังจากแม่ตาย ก็อดใจที่จะพาเมียน้อยเข้ามาในบ้านไม่ไหว ถ้าหากพ่อแต่งงานใหม่ละก็ เธอก็พยายามยอมรับได้ แต่ทว่าเมื่อเขาเอาชญาภาเข้ามาและบอกว่าเป็นลูกสาวคนใหม่ จรีภรณ์คิดว่ามันมากเกินไปแล้ว เธอคิดว่าแม่จะต้องไปรู้อะไรแน่ ๆ ถึงได้ตาย แม่จะต้องรู้ว่าพ่อนอกใจแล้วแน่ ๆ เธอคงจะเจ็บใจมาตลอดทุกครั้ง แค่คิดถึงดวงตาที่เจ็บแค้นของแม่ จรีภรณ์ก็รู้สึกทรมานจนแทบขาดใจ ทรมานมาตลอดจนถึงตอนนี้และเธอไม่เคยเต็มใจที่จะยกโทษให้ เหตุผลของพ่อเพราะพ่อทรยศแม่ ตรีภพยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานสับสนอยู่ภายในใจ และฉากนี้ก็ถูกจิรภาสที่กำลังจะมาหาจรีภรณ์เห็นเข้าพอดี เขาก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมนายกเทศมนตรีตรีภพถึงรู้จักกับจรีภรณ์ อีกทั้งยังเมื่อกี้พวกเขาดูเหมือนจะขัดแย้งอะไรกัน หรือว่าพวกเรามีความลับอะไรซ่อนอยู่ จิรภาสไม่เข้าใจว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกันแน่ จิรภาสมองดูเงาของตรีภพหายไป จู่ ๆ เขาก็คิดขึ้นได้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงแรมเมื่อวาน ตอนนั้นนายกเทศมนตรีตรีภพดูเหมือนจะเป็นห่วงจรีภรณ์มาก หรือว่าพวกเขารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ทันใดนั้นจิรภาสก็มีจินตนาการที่ไม่ดีขึ้นมา หรือว่าเพราะตัวเองอยู่กับชญาภาเพื่อที่จะแก้แค้น เธอจึงไปอยู่กับตรีภพ จิรภาสถูกความคิดของตัวเองครอบงำ แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีแค่คำอธิบายนี้ที่เหมาะสม มาคิดดูแล้วเขาก็ล่มสลาย จรีภรณ์ทางที่ดีอย่าให้ผมรู้ว่านี่คือเรื่องจริง ไม่งั้น ผมจะต้องทำให้คุณอยู่ก็เหมือนตาย จิรภาสก้าวออกมาจากที่ซ่อนหลังจากที่นั่งรถและก็โทรหาปณัยไม่นานก็ถูกรับสาย “ฮัลโหล ประธานจิรภาส” “ช่วยผมสืบหาความสัมพันธ์ของจรีภรณ์กับตรีภพหน่อย” จิรภาสขมวดคิ้วมองดูเงาของคนบนอาคาร “ได้ครับ”