ตอนที่ 18 ความรู้สึกที่แสดงออกทางใบหน้า

ตอนที่ 18 ความรู้สึกที่แสดงออกทางใบหน้า นอนไม่หลับทั้งคืน พอถึงเช้า จิรภาสก็ถูกนวิยาเรียกขึ้น มาวันนี้เป็นวันรวมครอบครัว ไม่กี่วันที่ผ่านมาก็ได้ร่วมกันพูดคุยเรื่องแต่งงานไว้แล้ว หลังจากหวีผมล้างหน้าแล้ว จิรภาสหน้าตาที่ไร้อารมณ์ก็ลงมากับนวิยา ตลอดเวลานวิยาไม่หยุดที่จะโม้กับชญาภาอย่างเอ็นดู ได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้นับว่าโชคดีจริง ๆ ตอนที่พูดยังไม่ลืมที่จะเอาจรีภรณ์มาเปรียบเทียบ “จิรภาสน่ะมีแค่ชญาภาผู้หญิงแบบนี้ถึงจะคู่ควรกับลูก ยิ่งไปกว่านั้นเพรียบพร้อมแบบนี้จรีภรณ์คนนั้นไหนเลยจะเทียบได้” จิรภาสไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองไปข้างหน้าอย่างเงียบ นวิยาเห็นลูกชายเป็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจนิดหน่อยและหันกลับไปคุยต่อ “จิรภาสแม่เพื่อลูกแล้วลูกไม่ต้องเกลียดแม่แม่รับประกัน หลังจากลูกแต่งงานแล้วแม่จะไม่กวนพวกลูกอีก แต่ว่าชญาภาลูกจะต้องทำให้เป็นลูกสะใภ้แม่” จิรภาสหันหน้ากลับมามองนวิยา จู่ ๆ ก็ถาม “แม่ทำเพื่อผมจริงเหรอ? ” “เด็กโง่ แม่จะทำร้ายลูกได้อย่างไรทุกอย่างที่แม่ทำล้วนเพื่อลูกทั้งนั้น” นวิยาตอบ “แต่ว่าผมไม่มีความสุขแม่ทำไมไม่มาเป็นผม” จิรภาสย้อนถามนวิยา ในตาปรากฏความจำใจอยู่ลึก ๆ นวิยาเห็นสายตาที่ไม่คุ้นชินของลูกชาย ในเวลานั้นอะไรก็พูดไม่ออกแต่เธอใช้ความตายบังคับให้ลูกชายขึ้นเตียงกับชญาภา จิรภาสก็ไม่ค่อยพูดกับเธอ บางครั้งแม้แต่เรียกคำว่าแม่ก็ยังน้อย บางครั้งแม้ว่าจะคิดว่าเธอทำผิดไปหรือเปล่าแต่ว่าเธอทำผิดจริงๆ แล้วเหรอ ไม่ เธอไม่ได้ทำผิด เพื่อลูกชายของเธอแล้ว นวิยาก็ยอมให้เขาเกลียดเธอ นวิยาตัดสินใจถ้าหากแต่งงานกับชญาภาแล้ว และเมืองทางทิศตะวันออกผืนนั้นนายกเทศมนตรีตรีภพจะต้องช่วยแน่ ๆ ถึงเวลาที่ตระกูลฮั่วอยู่ในเมืองซูก็จะไม่มีใครมาสั่นคอนได้ นึกถึงเรื่องนี้แล้ว อารมณ์ของนวิยาก็ดีขึ้นทันที หลังจากถึงร้านอาหาร ทุกคนต่างนั่งลง ชญาภานั่งติดกับจิรภาส ในใจพูดไม่ได้ว่าตื่นเต้นมาก ก่อนออกจากบ้านวันนี้เธอแต่งหน้าอย่างเป็นพิเศษ เพื่อที่จะให้จิรภาสเกิดความสนใจ แต่ว่าตั้งแต่นั่งลงจนถึงตอนนี้ จิรภาสไม่มองเธอแม้แต่น้อย เพียงแค่แสดงท่าทีทักทายเท่านั้น นพนาเห็นลูกสาวผิดหวังแบบนี้ก็ซักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย วันรวมครอบครัวทุกคนในใจมีแต่แผนสกปรก จิรภาสอึดอัดใจ โดยเฉพาะที่หลังจากเมื่อวานเห็นตรีภพดึงมือจรีภรณ์ ทำให้ตอนนั้นเขารู้สึกไม่ดีต่อตรีภพ อาหารมื้อนี้ จิรภาสกินอย่างเบื่อไร้รสชาติ นวิยาเห็นลูกชายเหม่อลอยแบบนี้ จึงใช้มือสะกิดใต้โต๊ะ แต่ว่าจิรภาสยังคงนั่งอยู่อย่างไม่แยแส นี่น่าจะทำให้นวิยากระวนกระวาย หาคำมาพูดไม่หยุด ระหว่างนั้น ตรีภพก็ไม่ได้สนใจ จิรภาสนั่งกินอยู่คนเดียว นี่ทำให้คนอื่น ๆ ในห้องโถงรู้สึกอึดอัด นพนาหัวเราะฮ่า ๆ อธิบายให้นวิยาฟังช่วงนี้นายกเทศมนตรีตรีภพคงเครียดกับเรื่องโครงการ แต่ว่าในเมื่อเป็นคนกันเองผลประโยชน์ทั้งหมดก็ไม่ตกไปอยู่ในมือคนอื่นแน่นอน เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่นวิยารอก็คือประโยคนี้หัวเราะคริ ๆ และพูดว่าลำบากนายกเทศมนตรีตรีภพแล้ว ตรีภพเงยหน้าขึ้นมองไปที่ตาของ นวิยาและหันกลับมามองนพนา จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าใบหน้าคู่นี้ดูไม่คุ้นเคยราวกับไม่รู้จักยังไงยังงั้น ใบหน้าคู่นี้ทำให้เขาขยะแขยงจนอยากจะอวก แต่ว่าขณะที่หน้าของคนอื่นเขาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรได้แต่อดทนรอการพบปะครอบครัวนี้จบลง ทั้งสองฝ่ายบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ โดยปกติจะไม่เอะอะมากขนาดนี้หลังจากที่กินไป สักพักก็เริ่มคุยเรื่องงานแต่งงาน ดูอารมณ์ที่คึกคักของสองครอบครัวจิรภาสอารมณ์เสียนิดหน่อย แก้ตัวบอกว่ามีธุระแล้วก็ออกไปสูบบุหรี่ ตอนบ่าย หลังจากกลับถึงบ้านจิรภาสแม้แต่กล่าวคำทักทายก็ไม่ทำและตรงไปที่บริษัท นวิยาไม่ได้พูดอะไร หลายปีมานี้เธอชินกับการที่ลูกชายเย็นชากับเธอแล้วและไม่ได้ใส่ใจอะไรมากและยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอาจารย์หลิว ดูว่าช่วงนี้มีฤกษ์งามยามดีหรือเปล่าเธอเตรียมการเร็วมากตอนนี้ลูกชายอยู่เมืองซูก็นับว่าเป็นผู้ปกครองเช่นกัน เพียงแค่โทรศัพท์พึ่งเชื่อมต่อสายทางนั้นก็มีเสียงอือ ๆ ใช่ ๆ กลับมา หลังจากนั้นก็ถูกตัดสายไปทันที นวิยาจ้องมองโทรศัพท์อย่างสงสัยอยู่คู่หนึ่งถึงวางโทรศัพท์ลง คิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไร แล้วก็นัดเพื่อนกลุ่มหนึ่งออกไปเล่นไพ่ หลังจากจิรภาสกลับถึงบริษัท ในหัวของเขาก็คิดถึงเรื่องที่จรีภรณ์บาดเจ็บตลอด วันนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจลงมือจริง ๆ เพียงแค่คิดถึงสายตาที่เยือกเย็นของเธอตอนนั้นของเธอตอนที่เห็นตัวเองอยู่กับผู้หญิงอื่น เขาก็เสียสติไปนิดหน่อย เขาไม่เชื่อว่าเธอจะลืมเขาได้ ครั้งนี้เธอต้องเกลียดตัวเองมากแน่ ๆ ยังมีผู้กำกับธนัทสมควรตายเขาจะต้องให้ชดใช้แน่ จิรภาสคิดอย่างเกลียดชังบ่าย วันนี้คุยเรื่องแต่งงานกับตระกูลซู ทำให้เขาไม่สบายใจ เมืองทางทิศตะวันออกผืนนั้น เขาไม่ใช่ไม่อยากได้ เพียงแต่เขาไม่อยากใช้วิธีนี้ แม้ไม่มีตรีภพเขามั่นใจว่าจะอาศัยอิทธิพลของเขาเองเพื่ออยู่เมืองซู เขาก็สามารถเอาโครงการนั้นมาได้แน่นอน สำหรับกลุ่มชนุตต์ไม่ได้อยู่ในสายตาเขา วัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่นมั่วผู้หญิง ไม่ได้อยู่ในสายตาเขายังไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่มือของเขา เพียงแต่ช่วงนี้คุณชายเจ้าสำราญทำไมถึงได้มาพัวพันกับจรีภรณ์ ไม่ได้ฉันต้องไปหาเธอ ว่าแล้วจิรภาสก็ถือเสื้อและออกไป ปณัยรีบตามไปด้วย ตั้งแต่หลังจากคุณผู้หญิงกลับมาดูเหมือนว่าทุกวัน วิญญาณจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไปบ้านเก่านับวันยิ่งบ่อยขึ้น ในฐานะที่เขาเป็นคนนอก เขาก็เห็นได้โดยธรรมชาติว่าคุณผู้หญิงยังลืมท่านประธานไม่ลง เพียงแต่คุณผู้หญิงเจ็บช้ำมากเกินไปท่านประธานแข่งกร้าวมากเกินไป อีกทั้งยังอยู่ในช่วงที่ความรู้สึกอ่อนไหวแบบนี้สองคนอยู่ด้วยกันก็มีแต่จะขัดแย้งกัน มีแต่จะทำร้ายซึ่งกันและกันไม่มีใครยอมใคร ปณัยกังวลและคิดดูแล้ว ตัวเองต้องทำอะไรสักอย่าง