已经是第一章了
ตอนที่ 19 ถูกพิษรัก
ตอนที่ 19 ถูกพิษรัก
ตั้งแต่พาจรีภรณ์พักผ่อนที่บ้านแล้ว ชนุตต์ทุกวันที่ทำงานก็ราวกับถูกจองจำ
แม้แต่เมืองทางทิศตะวันออกผืนนั้น เขาก็ขี้เกียจจัดการ เหมือนกับสูญเสียพลังไปทันที
ทุกวันที่มาทำงานก็แค่กิจวัตรประจำวัน
เมื่อก่อนเขาขลุกอยู่ในผลับ 24 ชั่วโมงก็ได้
แต่ตอนนี้เขาเห็นผู้หญิงแต่งหน้าหนาๆ เหล่านั้นก็รู้สึกเกลียด
แม้แต่ดาราสาวยอดนิยมเจียวเจียวโทรหาเขา เขาก็ยังเฉยๆรับสายไปงั้นๆ
ต่อมาก็รู้สึกรำคาญและไม่อยากรับโทรศัพท์
กินข้าวก็กินไม่ลงไป กินน้ำก็เหมือนติดๆ ขัดๆ แม้แต่บางครั้งก็เหม่อลอยกับถ้วยชาอย่างไม่มีเหตุผลหรือเดินกลับไปกลับมาในบริษัท
สำหรับการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง ขนุตต์ก็รู้สึกประหลาดใจมาก เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป
เมษาก็ปวดหัวมากชั่วครู่หนึ่ง ก็คิดว่าเจ้านายป่วยแล้วหรือเปล่า แต่ว่าหลังจากผลตรวจของโรงพยาบาลออกมาร่างกายไม่ป่วย อีกทั้งร่างกายยังแข็งแรงกว่าเขาอีก
จนกระทั่งต่อมาเขาเห็นเจ้านานจ้องมองจรีภรณ์อย่างเหม่อลอยเขาถึงเข้าใจ เจ้านายถูกพิษรัก
ครั้งหนึ่ง ชนุตต์นอนกลางวันที่ห้องทำงานพอใกล้ถึงเวลาเลิกงาน จู่ ๆ เขาก็เรียกจรีภรณ์แต่เรียกมาครึ่งวันก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงเปลี่ยนมากวักมือเรียกเมษาแทน
“เจ้านาย พี่จรีภรณ์ลาค่ะ ” เมษาอธิบาย
“โอ้ !” ชนุตต์งงงวยนิดหน่อยจู่ ๆ ก็ตื่นตัวขึ้นมาดูเหมือนจะไม่ได้เรียกจรีภรณ์นานแล้ว แล้วก็ยังไม่ทันจะเลิกงานก็รีบร้อนไปที่บ้านเก่า
แต่ว่าเคาะประตูอยู่นานจรีภรณ์ถึงจะตื่นขึ้นแล้วเดินออกมา “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ ? ”
ชนุตต์มองดูจรีภรณ์อยู่แบบนั้นความโกรธก็พุ่งออกมา ทุกวันตัวเองอยู่ที่บริษัทคิดถึงเธอจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่เธอกลับดีไม่นึกว่าจะนอนกลางวันอยู่
“จรีภรณ์เกิดอะไรขึ้นกับคุณห่ะ? ทำไมตั้งนานแล้วไม่มาทำงาน? ” ชนุตต์จู่ ๆ ก็ถามจรีภรณ์อย่างเสียสติ
“คุณให้ฉันลาหยุดพักผ่อนหลาย ๆ วันไม่ใช่เหรอ จรีภรณ์ถามกลับ”
“ผมบอกให้คุณพักคุณก็พักเหรอคุณยังมีกระจิตกระใจในการทำงานอยู่ไหม ผมดูคุณเหมือนไม่อยากทำแล้วใช่ไหม” ความจริงแล้วชนุตต์อยากบอกกับเธอว่า ผมคิดถึงคุณแต่หลังจากคำพูดมาถึงปากมันก็เปลี่ยนไปแล้ว โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นแผลบนหน้าผากของจรีภรณ์แล้วก็โกรธขึ้นมาทันที ทำไมผู้หญิงคนนี้ทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีกแล้ว ทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย
จรีภรณ์มองชนุตต์อย่างไม่มีคำพูดในใจก็คิดว่า คุณชายเจ้าสำราญคนนี้เป็นบ้าอะไรอีก หรือว่าจะหาเรื่องอะไรเธออีก ในใจก็กำลังคิดว่าจะรับมือยังไง
ชนุตต์เห็นจรีภรณ์เหม่อบอยอย่างนั้นในใจก็เต้นตุบ ๆ
โดยเฉพาะเห็นปากเล็ก ๆ ที่ดูตึงเครียดของเธอด้วยแล้วเขาก็แทบอยากจะดึงจรีภรณ์เข้ามากอดจูบ
มาถึงตอนนี้ เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ก็เขา ก็ทำแบบนั้นจริง ๆ
แต่ว่าพึ่งจะกอดยังไม่ได้จูบเลย จรีภรณ์ก็ผลักเขาออกทันที “ชนุตต์คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ”
ชนุตต์มองจรีภรณ์แล้วยิ้มคิดถึงร่างกายที่อ่อนโยนของเธอ เมื่อกี้ในใจเขาเต้นตุบ ๆ ขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้รสเด็ดแบบนี้นี่เอง รู้สึกดีอะไรอย่างนี้
แต่ไม่ต้องกังวลเพียงแค่เอาเธอกลับบริษัท ไม่ช้าก็เร็วกระต่ายน้อยสีขาวตัวนี้ก็ต้องไปอยู่บนเตียงของเขา
“จำไว้พรุ่งนี้เริ่มมาทำงานไม่งั้นจะปลดคุณออกจากตำแหน่ง” ชนุตต์บังคับจรีภรณ์อย่างไร้ยางอายพูดจบก็เดินลงไปอย่างช้า ๆ ในใจก็สว่างสดใสแบบสุด ๆ
พอไปถึงประตูทางออกเขาก็เห็นจิรภาสและปณัยออกมาจากรถแล้วก็เดินออกไปทักทาย “ประธานจิรภาสบังเอิญจริง ๆ”
จิรภาสได้ยินก็หันมามองชนุตต์ ไม่รู้ทำไมพอเห็นเขาเอ่อระเหยลอยชายแบบนี้ ในใจเขาก็รำคาญเป็นอย่างมาก แล้วก็ถามโต้กลับไป “บังเอิญจริง ๆ ไม่ทราบว่าประธานชนุตต์มาทำอะไรที่นี่? ”
“โอ้ ! แฟนผมอยู่ที่นี่ ครั้งที่แล้วเธอบาดเจ็บผมเลยมาดูแล” ชนุตต์มองจิรภาสอย่างสะใจ
คิดไม่ถึงว่าเพียงคำว่าแฟนปลิวเข้าหูของจิรภาสก็ทำให้เขาเดือดดานขึ้นทันที “เห่อ ! ประธานชนุตต์คิดไม่ถึงจริง ๆ ผู้หญิงแบบนี้ก็ไปสนใจ”
“ไม่เป็นไร ที่ผมสนใจคือความงามภายใน” ชนุตต์คิดว่าเขาพูดถึงจรีภรณ์แต่งหน้าไม่ขึ้น แล้วก็พูดกับจิรภาสอย่างลึกซึ้ง
แต่ว่าคำพูดนี้จิรภาสฟังแล้วก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้เขาหันกลับมาแขวะเขาอย่างฮึกเหิม “โอ้ ! ไม่ว่าเมื่อไหร่ประธานชนุตต์ก็ซาบซึ้งในความงามที่มีอยู่ภายในตลอด ต่ว่าเมื่อถึงเวลานั้นอย่าสะดุดล้มสะล่ะ”
“ไม่เป็นไร แฟนของผมผมเต็มใจ” ชนุตต์ตอบอย่างน่าทะเล้น
ทำให้จิรภาสถึงกับพูดไม่ออก ทำให้เขาต้อข่มความเจ็บไว้ในใจและไม่มีที่ให้ระบายอารมณ์ และเขาก็ไม่อยากจะคุยเรื่องไร้สาระกับชนุตต์เด็กคนนี้ท่าจะป่วย ปกติแล้วจะไม่มีสามัญสำนึกขนาดนี้
หลังจากที่จิรภาสเริ่มหน้าบึ้ง ชนุตต์ก็ไม่คิดว่าจะหัวเราะขึ้น มีฝีมืออะไรที่จะคว้าเมืองซู ความสามารถการค้าอะไร ล้วนเป็นแค่เรื่องขี้หมา ก็ไม่รู้สินค้าบ้าอะไร ตัวเองก็ไม่ถือสาเขาที่พูดจาเลอะเถอะ
เห้อ ยังไม่ใช่ว่าพึ่งพาอำนาจของนายกเทศมนตรีตรีภพ ชนุตต์ดูถูกดูแคลนเขา
แม้มีนายกเทศมนตรีเป็นเบี้ยต่อรองแล้ว ยังไงเขาก็ไม่เชื่อว่านายกเทศมนตรี จะสามารถทำอะไรได้ทั้งหมด
ถึงเวลานั้นพวกเรายังอยู่ ใครจะชนะก็ยังไม่แน่
已经是最新一章了
加载中
