已经是第一章了
ตอนที่134จะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวอีก
ตอนที่134จะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวอีก
เตชิตถึงห้องทำงานกดเบอร์โทรกลับไปที่สายเมื่อครู่ไม่นานสายก็ถูกกดรับ“เตฉันรบกวนเวลาทำงานของคุณรึเปล่า”
เตชิตดึงไทออกเล็กน้อยนั่งอยู่บนโซฟาท่าทางค่อนข้างจะขี้เกียจ“เมื่อกี้ประชุมอยู่มีอะไรรึเปล่า”
ปลายสายจินต์ได้ยินเสียงของเขาเธอกำโทรศัพท์แน่น“ไม่ได้มีอะไรก็แค่วันนี้ฉันได้ยินหมอจอร์จบอกว่าอาการของฉันดีขึ้นมากแล้วเขาบอกว่าเขาคุยเรื่องที่จะให้ฉันกลับประเทศกับคุณฉันอยากรู้เลยโทรหาคุณ”
จินต์เป็นผู้หญิงที่ฉลาดเธอรู้จักเตชิตดีเธอรู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้เพราะงั้นเธอเลยรู้ดีว่าเวลาหรืสถานการณ์ไหนควรใช้น้ำเสียงแบบไหนคุยกับเขา
เหมือนตอนนี้เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเธอรู้ว่าเติชิตจะยอมใจอ่อนเพราะพ่อแม่ของเธอ
“จอร์จบอกว่าร่างกายเธอฟื้นตัวได้ดีถ้าไม่มีอะไรมากวันมะรืนนี้หลังจากที่ตรวจทั้งร่างกายแล้วผลก็คงจะออกมาเลย”เขาหยุดชงักไปเล็กน้อยแล้วพูดต่อ“ถ้าผลตรวจออกมปกติฉันจะจัดการเอกสารของเธอเอง”
ก่อนที่จะโทรมาจินต์รู้ดีแก่ใจตอนแรกเธอเหมือนยืนอยู่ปลายแหวแต่พอได้ยินน้ำเสียงของเตชิตก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนหมดแรงตกลงไป
เธอก้มมองดูข่าวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในมือในรูปเป็นภาพของเตชิตกับนัชชาผู้หญิงในรูปถูกผลักล้มลงที่พื้นและข้างๆมีเขายืนปกป้องหัวข้อข่าวคือเขายอมรับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา
จินต์มองดูก็เริ่มห้ามอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่เธอละสายตาออกก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองแล้วอาละวาด“ดีเลยฉันจะทำตามที่หมอบอกทุกอย่างจะได้กลับเร็วๆกลับมาอยู่ข้างๆคุณ..................”
เตชิตได้แค่ฟังไม่ได้ตอบอะไรเขาเปลี่ยนเรื่องคุย“เรื่องที่พักฉันกำลังจัดการให้อยู่เรื่องอื่นเธอไม่ต้องเป็นห่วงพักรักษาตัวดีๆ”
เขาพูดเพราะกลัวไม่อยากให้เธอรู้เรื่องของนัชชาเขาเลยอยากให้เธอฟังและทำตามแผนที่เขาวางไว้ไม่ให้ยุ่งวุ่นวายเรื่องอื่น
แต่เมื่อถึงหูของจินต์ก็เปลี่ยนไปอีกทางหนึ่งเธอนึกเขาเป็นห่วงเธอเธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม“เตขอบคุณมากถ้าเกิดพ่อแม่ฉันยังอยู่ก็คงจะมีความสุขที่เห็นมันเป็นแบบนี้”
พอพูดถึงพวกท่านสองคนเตชิตรู้สึกหนักอึ้งตอบไปสั้นๆ“อืม”
เขาเงยหน้ามองนาฬิกายกมือบีบขมับหาเหตุผลในการเลี่ยงคุย“ฉันมีประชุมต่อไว้ค่อยคุยกัน”
จินต์หลับตาผิดหวังอย่างมากรู้สึกเหมือนว่าเตชิตตอนนี้เปลี่ยนไปมากเวลาคุยกับเธอคุยได้แปปๆก็จะรีบวางสายเหมือนการโทรคุยกับเธอเป็นเรื่องน่าเบื่อ
ถึงในใจจะรู้สึกโกรธแค่ไหนแต่เธอก็ต้องทำและพูดเหมือนเข้าใจ“ไม่เป็นไรคุณไปทำงานต่อเถอะฉันไม่เป็นอะไรอย่าลืมดูแลตัวเองด้วย”
“เธอก็ด้วยวางละ”
เตชิตวางสายเขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
เขาเอียงไปพิงที่โซฟาพักผ่อนแต่ก็ต้องโทรหาลูกน้อง“พรุ่งนี้หาคนไปทำความสะอาดบ้านที่อยู่เขตเหนือหน่อย”
“ครับคุณเตชิต”เสียงผู้ชายแหบๆตอบกลับมา“ต้องการตกแต่งอะไรเพิ่มมั้ยครับ”
“ไม่ต้องที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“ครับ”
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วเตชิตนั่งอยู่บนโซฟารู้สึกหนักเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับอยู่เรื่องที่จินต์กลับมามันไม่ใช่เรื่องเล็กเล่นๆเป็นเรื่องใหญ่ที่คอยกดทับเขาทำให้หายใจไม่สะดวก
เรื่องที่เขากลัวจะเกิดขึ้นกลัวว่านัชชาจะรู้เรื่องมันค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆนี่ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่แย่กว่านั้นคือเขาทำได้แค่ยืนมองเฉยๆไม่สามารถห้ามหรือแก้อะไรได้เลย
ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ลังเลเลยแต่มันกลับเป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณของเขาเธอคือจินต์
เขามีเหตุผลเป็นหมื่นในการปฏิเสธแต่พูดออกมาไม่ได้
นี่เป็นสิ่งที่เขาเป็นหนี้พวกเขาติดค้างจินต์เป็นเรื่องที่เขาต้องคอยรับผิดชอบตลอดไป
พอคิดถึงตรงนี้เขาก็รู้สึกปวดหัวข้างหนึ่งก็กำลังชดใช้พระคุณส่วนอีกข้างก็ต้องคอยปกปิดไม่ให้นัชชารู้เป็นอะไรที่ทรมานมากแต่หวังหวังว่าเขาจะทำได้ดีทั้งสองอย่าง
....................
กลับจากบริษัทพอถึงบ้านก็หกโมงเย็นแล้วแค่เปิดประตูเข้าไปก็ได้กลิ่นหอมของอาหารแล้ว
เตชิตเปลี่ยนรองเท้าเดินเข้าไปให้องครัวเห็นเธอใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังวุ่นวายกับการทำอาหารเห็นเขากลับมาเธอหะนกลับมายิ้มหวานให้เขา“คุณกลับมาพอดีเลยได้เวลากินข้าวแล้ว”
ไฟอ่อนที่กระทบลงมาทำให้เขารู้สึกดีเตชิตเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังวางคางไว้บนไหลของเธอแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มเธอ
เขาลมหายใจรดต้นคอของเธอนัชชาจักจี้เอียงหัวหนี“คุณอย่าเล่น”
“คิดถึงฉันมั้ย”
ในมือของนัชชายังจับตะหลิวอยู่พอโดนเขาถามเธอหน้าแดงตอบด้วยน้ำเสียงบางเบา“.........คิดถึง”
ได้ยินคำตอบที่ต้องการแล้วเขายกยิ้มออกแรงยึดเอวเธอไว้ยื่นหน้าเข้าไปจูบเธอ
นัชชาไม่มีสมาธิดีที่ต้มน้ำแกงเสร็จตั้งแต่แรกแล้วเอื้อมมือไปปิดเตากันมาจ้องเขา“กินข้าวกัน”
เตชิตก้มมองหน้าเล็กแดงๆของเธอในใจรู้สึกอบอุ่นยกมือปัดผมที่ปิดหน้าของเธอออก“กลับบ้านแล้วเห็นเธอรู้สึกดีจัง”
นัชชาฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดพอนึกถึงช่วงนี้ที่เขาใช้ชีวิตอยู่บ้านที่เงียบเหงาคนเดียว“ขอโทษจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่เดียวอีกแล้ว”
เตชิตจับหน้าเธอใช้นิ้วถูคางเธอไปมาตอบด้วยสายตาน้ำเสียงอ่อนโยน“ดีมาก”
นัชชาลงมือทำกับข้าวสามอย่างกับแกงหนึ่งอย่างเป็นกับข้าวที่อ่อนๆเพราะตอนนี้เขายังไม่หายดีเตชิตรู้สึกถึงความตั้งใจของเธอได้
หลังจากกินข้าวเสร็จเตชิตรับสายจากใครบางคนหลังจากวางสายเขาดึงนัชชาขึ้นไปในห้องหนังสือ
นัชชาไม่เข้าใจ“มีอะไรหรอ”
“มีอะไรบางอย่างอยากให้เธอดู”เขาพูดด้วยน้ำเสียงลึกลับปิดประตูแล้วดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่งเปิดคอมออกเหมือนมีสายโอนเข้ามา
นัชชามองดูเขากดรับตามปกติแต่สายตาก็สะดุดเข้ากับภาพตรงหน้าเธอนั่งอึ้ง
ในภาพมีผู้ชายร่างใหญ่สี่คนกำลังล้อมผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งไว้เพราะเธอหันหลังให้กล้องเลยเห็นไม่ชัดว่าเธอคือใครแต่ถึงจะเห็นไม่ชัดแต่ดูจากทรงและฟังจากเสียงพูดเธอก็สามารถมองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร
เป็นคนที่เธอไม่มีวันลืมปณิตา
已经是最新一章了
加载中
