ตอนที่135ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้

ตอนที่135ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้ เธอไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง นัชชาจ้องมองดูภาพตรงหน้าไม่นานก็มีเสียงผู้ชายดังออกมา“พูดมาเรื่องคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นอธิบายมาให้ครบอย่าให้ขาด” ในจอเป็นภาพที่ปณิตาถูกผลักเกือบจะล้มลงไปแล้วเธอหวาดกลัวร้องไห้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ“คืนคืนนั้นฉันเจอเตชิตที่บาร์ฉันฉันแค่อยากใช้โอกาสครั้งนี้สร้างเรื่องนิดหน่อยในระหว่างกินข้าวเตชิตออกไปสูบบุหรี่ฉันเลยวางยาในแก้วเหล้าของเขา..........แต่ฉันสาบานได้ว่าไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ฉันแค่ถ่ายรูปแล้วส่งไปให้นัชชาตั้งใจหลอกล่อเธอนอกเหนือจากนี้ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอีกเลย” ปณิตาตกใจหวาดกลัวตอนเธอพูดน้ำเสียงเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำไม่คงที่ดูอยู่ตรงนี้เธอยังรู้สึกถึงมันได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือผู้ชายพวกนั้นแลดูน่ากลัวพวกเขาล้อมปณิตาไว้ในห้องมืดๆแคบๆถึงแค่ยืนมองนิ่งไม่มีเสียงพูดอะไรก็คงจะดูน่ากลัวอยู่แล้ว “แล้วทำไปเพื่ออะไร”เขาถามต่อ เธอถูกบังคับเธอคุกเข่าลงบ่อโคลนอย่างยอมแพ้ยอมพูดออกมาทุกอย่าง“ฉันแค่อยากให้นัชชาเข้าใจผิดแต่ไม่ได้ทำอะไรจริงๆฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอได้ทุออย่างที่ต้องการอย่างง่ายดาย” นัชชาที่ฟังอยู่ก็เอียงตัวเข้าไปหาเตชิตเขาเอื้อมมือไปเกี่ยวรั้งเธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เอาออกไปต้องทำยังไงต่อพวกแกคงรู้” “ครับคุณเต” เขาตอบรับแล้วลากปณิตาออกไปนอกห้องปิดประตูลงหายไปจากกล้อง ไม่กี่วินาทีต่อมามีเสียงโหยหวนของผู้หญิงดังขึ้นนัชชาตกใจกับเสียงกรีดร้องเธอหันไปมองหน้าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ“พวกเขาทำอะไรกับปณิตา” “สบายใจได้ไม่ถึงกับตาย”เตชิตตอบนิ่งๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เขาเป็นคนนี้ถ้าเป็นเรื่องที่เกลียดเขาไม่แต่จะเห็นใจหรือให้อภัยยิ่งไปกว่านั้นคือหลังจากที่ปณิตาทำเรื่องเลวๆพวกนี้เขาอยากจะทรมานเธอให้ตาย นัชชาตกใจกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดปณิตามากแต่ทั้งหมดนี้มันเหนือความคาดหมายของเธอ ไม่ถึงกับตาย นี่มันเป็นวิธีที่ต่ำที่สุดแล้วก็คงจะมือขาดขาขาดหรือจะโดน.......... นัชชามีความคิดมากมายในหัวเธอเอื้อมมือไปจับมือเขายังคงได้ยินเสียงกรีดร้องของปณิตา“เตชิตหยุดเถอะอย่าทำแบบนี้เลย” เขาก้มมองตัวสั่นเทาของเธอเขายกมือลูบหลังปลอบเธอ“ไม่เป็นไรถ้าเธอกลัวเราก็แค่ปิดมัน” พูดจบเขากำลังจะกดตัดสาย นัชชาหยุดเขาไว้เธอส่ายหน้า“อย่าทำแบบนี้เลยปณิตาทำผิดเราสามารถใช้วิธีที่ถูกต้องในการลงโทษเธอฉันไม่อยากให้คุณใช้วิธีไม่ดีแบบนี้ในการลงโทษเธอ” เตชิต“ฉันไม่สนใจ” เพื่อเธอเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง เห็นเขาไม่ยอมง่ายๆนัชชาออกแรงกุมมือแน่นกว่าเดิมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“แต่ฉันสนใจ” ไม่รอให้เขาได้พูดเธอก็พูดต่อ“คุณเป็นทนายมือของคุณความรู้ของคุณสามารถใช้ช่วยคนอีกมากมายไม่ได้มีไว้ทำเรื่องพวกนี้ฉันไม่อยากให้มือคุณต้องมาเปื้อนเพียงเพราะเรื่องของปณิตา” สำหรับเธอทำเรื่องแบบนี้มันทำให้เตชิตแปะเปื้อน เตชิตนึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้เขาคิดที่เธอให้หยุดเพราะกลัวเป็นเพราะว่าภาพตรงหน้าทำให้เธอตกใจกลับแต่ไม่นึกว่าเธอกำลังคิดและทำทุกอย่างเพื่อตัวเขาเอง ได้ยินดังนี้ทำให้เขาอึ้ง เป็นทนายมาหลายปีเริ่มจากไม่มีชื่อเสียงจนมาถึงทุกวันนี้ในระหว่างี้เขาพบเจอคนมากมายทำดีเพราะอยากให้เขาช่วยมีคนที่ใช้เขาเป็นอาวุธเพื่อให้ได้ชัยชนะมาแต่ไม่มีคนบอกว่ามือของเขาใช้เพื่อช่วยเหลือผู้คน เขาเป็นทนายเป็นทนายอันดับหนึ่งของประเทศไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหรือหัวหน้าแผนกต่างก็เกรงกลัวเขาเพราะกลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อนคนที่กลัวและให้เกรียติเขาในอาชีพนี้มีไม่กี่คน พอมาวันนี้จะไม่ให้เขาใจอ่อนก็คงไม่ได้ นัชชาเห็นเขาไม่พูดอะไรเธอเขย่ามือเขา“อย่าทำแบบนี้เลยนะ” เตชิตเห็นสายตาที่ใสซื่อของเธอยอมตอบตกลง“โอเค” เตชิตหันไปพูดกับกล้อง“ปล่อยเธอไปเอาภาพจากกล้องส่งให้ตำรวจแล้วค่อยตามคดีด้วย” ถึงแม้ว่าจะปล่อยเธอไปแต่เขาก็ไม่คิดจะให้เรื่องจบง่ายๆแบบนี้นอกจากวิธีนี้เขามีวิธีอีกมากมายที่จะทำให้เธอทรมานเหมือนตายทั้งเป็น กล้องถูกปิดลงนัชชาถอนหายใจและดูเหมือนหลังเธอเปียกเพราะมีเหงื่อออก เตชิตเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามาแนบอกให้เธอนั่งอยู่บนตักของเขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ“กลัวอะไร” นัชชายกแขนศอกเขา“คุณว่ากลัวอะไรล่ะคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉันแต่ฉันไม่ต้องการให้คุณทำแบบนั้น” เธอพูดออกมาตามตรงให้เขารู้ว่าเธอไม่ชอบที่เขาใช้วิธีแบบนี้ เตชิตรู้ว่าเธอเป็นคนซื่อตรงแค่ไหนเต่เป็นเพราะแบบนี้เขาเลยรักเธอมากขึ้นเขาพยักหน้ารับ“โอเคหลังจากนี้เอาเธอว่า” ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องหนังสือสักพักรอให้บรรยากาศตึงเครียดน้อยลงเธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเขาพูดขึ้น“พรุ่งนี้หลังเลิกงานฉันมีนัดกับลูกค้าเธอกลับมากินข้าวคนเดียวนะ” นัชชารู้ว่าเขางานยุ่งมากถึงจะผิดหวังแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงพูดเตือนเขา“งั้นคุณต้องจำไว้อย่าดื่มเยอะอย่าสูบบุหรี่หมอบอกว่าต้องให้ผ่านเดือนนี้ไปก่อน” “ฉันจะพยายาม” นัชชาไม่พอใจในคำตอบเธอลุกขึ้นยืน“ไม่ได้สุขภาพร่างกายไม่ใช่เรื่องที่จะเอาเล่นๆได้คุณต้อง...........” “รู้แล้ว”เขายิ้มเอื้อมมือไปกุมมือเธอ“ฉันรู้ตัวเองดี” นัชชายิ้มเยาะ“ถ้าคุณรู้ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้หรอก” ฟังเธอบ่นเตชิตรู้สึกอุ่นใจเขาก้มจูปิดปากที่บ่นไม่หยุดของเธอเธอยกมือดันอกแข็งไว้เขาไม่สนใจบุกต่อเป็นจูบที่ทั้งหวานทั้งร้อนแรง เขาไล่จูบจากปากบางลงมาที่ต้นคอมือหนายกไปดึงชุดนอนออกเนื่อลื่นเหมือนผิวของเธอ ตอนแรกนัชชายังพอมีแรงในการต่อต้านแต่หลังจากจูบร่างกายของเธอก็หมดแรงมือเล็กที่ดันเขาไว้ตอนแรกตอนนี้กลับกำเสื้อเขาไว้แน่น เตชิตเป็นคนมีความต้องการสูงแต่เขาไม่ได้มั่วเอาทุกคนมีแต่นัชชาคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้นัชชารู้สึกได้ส่วนมากเธอก็ยอมทำตามความต้องการของเขา ไม่รู้ว่าเขาถอดชุดเธอออกไปตอนไหนแขนแข็งแรงของเขาอุ้มเธอวางไว้บนโต๊ะ เธอสะดุ้งเพราะไม้โต๊ะมันเย็นแต่ผู้ชายตรงหน้ากลับร้อนแรงมาก นัชชาห้ามความดิบเถื่อนของเธอไม่ได้สุดท้ายเธอก็ถูกหลอมละลาย ห้องหนังสือไม่ใช่ห้องนอนถึงจะไม่สะดวกแต่เธอก็ตั้งสติพูดเตือนเขา“คุณคุณสวมมัน..........” หน้าผากเขาเต็มไปด้วยเหงื่อมองออกว่าเขาทรมานแค่ไหน“ห้องหนังสือไม่มี” พูดจบเขาก็ดันมันเข้าไป นัชชาสะดุ้งพยายามเก็บเสียงเธอกัดปากตัวเองพูดขึ้นอย่างยากลำบาก“ไม่ได้มันยังไม่ใช่ระยะปลอดภัย” “ไม่เป็นไร”เขาไม่สนใจ“ถ้าท้องขึ้นมาก็แค่เลี้ยงเด็กคนเดียวฉันเลี้ยงไหว”