ตอนที่139ความหวานที่ไม่ปกติ

ตอนที่139ความหวานที่ไม่ปกติ จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมานวียากับนัชชายื่นอึ้ง นวียาอึ้งไปสักพักแล้วตอบกลับ“ยังไม่ถึงเวลางานเชิญคุณเตตามสบายค่ะ” “ดีครับ”เตชิตลากนัชชาเดินออกมาเดินไปถึงหน้าประตูเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วหันกลับไปพูดต่อ“อีกเรื่องฉันไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานแต่เธอเป็นแฟนฉันเวลางานหวังว่าคุณจะช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ” เขาพูดออกไปตามตรงไม่ได้ไม่พอใจนวียาเขาเพียงแค่พูดไปตามความจริงและมันก็ทำให้คนไม่รู้สึกแย่ พูดออกมาตรงๆมันก็ดีกว่าพูดอ้อมค้อม พอฟังดูแล้วเหมือนเขาจะพูดเล่นๆไม่ได้พูดให้คนฟังรู้สึกเครียด นวียาตอบยิ้มๆ“สบายใจได้ค่ะคุณเตฉันจะไม่ทำอะไรแต่จะว่าไปฉันกล้าที่ไหนละคะ...........” นัชชาดูเขาสองคนสนทนากันเธอยืนอึ้งมีใครบอกเธอได้มั้ยว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกับหัวหน้าของเธอ.......... เตชิตจูงมือเธอเดินมาถึงห้องทำงานของเขาเธอยืนงงมองดูผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดติดอ่าง“คุณเมื่อกี้คุณ..............” “หืม”เขายกน้ำขึ้นมาดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นัชชา“เมื่อกี้คุณพูดอะไรกับหัวหน้าฉัน” “เธอไม่ได้ยินหรอ” “ฉันได้ยิน”นัชชาเดินเข้าไปหาเขา“ฉันหมายถึงคุณไปพูดแบบนั้นถ้าเธอเข้าใจผิดขึ้นมาจะทำยังไง” “เข้าใจผิดเรื่องอะไรเธอเป็นแฟนฉันจริงๆหนิ”เตชิตตอบหน้าตายทำให้นัชชาพูดไม่ออก เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เหม่อหยิบโทรศัพท์โทรหาเลขา“ให้คนส่งอาหารในโรงอาหารขึ้นมาสองชุดวันนี้กินอะไรไม่เป็นไรเอาทุกอย่างที่มันมีรสเปรี้ยวรสหวาน” พูดจบเขากดวางสายดึงไทลงนั่งลงบนโซฟาตบตักตัวเอง“ยืนบื้อทำไมมานี่มา” นัชชาพูดไม่ออกรู้สึกไม่ดีเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ“เตชิต........” “ว่าไง” “คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่”เธอกลัวว่านวียาจะไม่พอใจเธอก่อนหน้านั้นมีปัญหากับเวทิดาตอนนี้ได้หัวหน้าคนใหม่เธอไม่อยากทำให้เรื่องมันกลับไปแย่เหมือนเดิม เตชิตเห็นว่าเธอเป็นกังวลไม่ได้พูดอะไรเดินเข้าไปแล้วดึงเธอเข้ามากอด“ฉันเป็นคนพูดเองไม่ใช่เธอพูดเธอจะกลัวทำไม” นัชชาเงยหน้ามองเขาไม่ได้พูดอะไร เขายกมือขยี้หัวเธอ“ไม่มีอะไรหรอกมีฉันอยู่เธอกลัวอะไรตอนนี้กินข้าวที่โงอาหารไปก่อนเดี๋ยวกลางคืนฉันค่อยพาเธอไปกินอย่างอื่น” คำพูดที่ถูกพูดออกไปจะมานั่งคิดมากยังไงก็คงไม่มีประโยชน์ นัชชาพยักหน้า“โอเค........เออใช่ทำไมจู่ๆคุณถึงลงไปหาฉันข้างล่างล่ะ” พูดถึงนี่เขายกโทรศัพท์ขึ้น“หลังจากตอบกลับมาก็หายไปเลยโทรไปก็ไม่รับฉันเลยต้องลงไปหาด้วยตัวเอง” นัชชานึกขึ้นได้เมื่อกี้นวียาเรียกเธอเข้าพบกะทันหันเธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ แต่พอเห็นว่าเขาลงไปหาเธอในใจก็รู้สึกอุ่นใจ“แค่เพราะฉันยังไม่ได้กินข้าวเนี่ยนะ” “อืม”อาหารถูกส่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วเตชิตไม่ได้ให้เขาส่งเข้ามาถึงในห้องแต่เปิดประตูไปรับแทนวางอาหารลงบนโต๊ะ“เมื่อก่อนฉันมัวแต่ยุ่งกับการทำงานไม่ค่อยได้กินข้าวตอนนี้กระเพาะเลยไม่ค่อยดีอย่ามองข้ามเรื่องนี้” นัชชาฟังที่เขาพูดรู้สึกอุ่นใจ“แล้วคุณกินรึยัง” “ยัง”เขาพูดยิ้มๆ“ในเมื่อเธอยังไม่กินฉันจะกล้ากินได้ยังไง” “!!!!!”นัชชาตกใจเขายังเป็นเตชิตคนเดิมอยู่มั้ยคนที่ไม่ชอบพูดคนที่นิ่งเย็นชาคนที่ไม่เคยเอ่ยปากชมเธอ เขาพูดแบบนี้เหมือนเธอถูกยกให้สูงขึ้นฟังแล้วรู้สึกดี นัชชากินไปด้วยคีบกับข้าวให้เขาไปด้วยเขาไม่ชอบพูดเวลากินข้าวเคร่งเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารถึงจะเป็นแค่อาหารง่ายๆเขาก็กินด้วยความสง่างาม ดีที่บรรยากาศดูอบอุ่นหลังจากกินข้าวเสร็จก็ใกล้เวลาทำงานแล้วเธอบิดขี้เกียจกับข้าวที่เหลือเขาก็เป็นคนเก็บ เก็บกวาดเสร็จเตชิตเดินกลับไปนั่งแล้วอ้มเธอมาไว้บนตักร่างหนาบังเธอจนมิดมองจากข้างหลังแทบจะไม่เห็นเธอเลย “กินอิ่มมั้ย” “ไม่ใช่อิ่มแต่จุก”นัชชายกมือมาจับหน้าท้องตัวเอง“ท้องบวมตายแล้วๆฉันต้องอ้วนมากแน่ๆ” “อ้วนหน่อยจับแล้วรู้สึกดี” “……….”นัชชารู้ว่าเขาหมายความว่ายังไงหน้าเธอแดงเธอไม่ได้ตอบกลับ“ฉันไม่อยากอ้วนเอวจะหนา” “จริงหรอ”เขาพูดหน้านิ่งยื่นมือล่วงไปจับใต้ผ้า“ไหนขอจับหน่อย” นัชชารีบยกมือห้ามเธอ“นี่มันห้องทำงานคุณจะทำอะไร” “ฉันจะจับผู้หญิงของฉันไม่ได้หรอ”เขาไม่ค่อยพอใจที่เธอไม่ให้เขาจับยื่นมือไปบีบเอวเธอ นัชชาสูดหายใจดื้นจะลุกออกจากตักเขา“คุณปล่อยนะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้.................” ตอนแรกเตชิตไม่ได้กะจะทำอะไรเพียงแค่อยากแกล้งเธอเล่นแต่ตอนนี้เธอดิ้นไปดิ้นมาอารมณ์ถูกปลุกขึ้น............... เขากดไหล่เธอคางไว้พูดด้วยน้ำเสียงแหบ“หยุดดิ้น” นัชชารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขาเธอหยุดดิ้นเธอหน้าแดง“คุคุณ.........” เตชิตพยายามกลั้นอารมณ์“ฉันทำไมดิ้นไปเรื่อยทำไมตั้งใจยั่วหรอ” นัชชาเถียง“ทำไมกลายเป็นว่าฉันยั่วคุณตั้งหากที่เงี่ยนเอง” กลางวันแสกๆสมน้ำหน้า พอผ่านไปสักพักอารมณ์เขาลดลงนัชชารีบเด้งออกจากตัวเขาขยับไปยืนไกลจากเขา“ฉันไปนะ” “อืม”เขายืนตรงแล้วพูดขึ้น“หลังเลิกงานไม่ต้องรอฉันมรนัดกับลูกค้าเธอกลับบ้านเองไปก่อน” นัชชาชะงักเท้าขมวดคิ้วถาม“มีนัดอีกแล้วหรอ” เตชิตเดินเข้าไปหาเธอสายตาลังเลแต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่พูดมันออกมา“อืมช่วงนี้ยุ่งๆจะไม่ค่อยมีเวลาให้” นัชชากำมือแน่นพยายามห้ามใจไม่ไห้พูดหรือถามอะไรออกไป“ไม่เป็นไรคุณทำงานไปเถอะเดี๋ยวฉันรอคุณอยู่ที่บ้าน”