ตอนที่ 22 ผู้ชายที่ส่งโจ๊กหวานให้ถึงสองปี

ตอนที่ 22 ผู้ชายที่ส่งโจ๊กหวานให้ถึงสองปี ชนุตต์ยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมาก็ถูกคนชกเข้าที่ใบหน้า! จรีภรณ์ตกใจ รีบไปพยุงชนุตต์ขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้ยืนจิรภาสก็ตรงเข้าไปดึงคอเสื้อของชนุตต์ไว้แน่น และชกเข้าไปอีก ชนุตต์เพียงแค่คิดว่าจมูกของตัวเองร้อนผ่าว กลิ่นคาวเลือดก็ทะลักออกมา จากโพรงจมูก เขาใช้มือแตะดูก็เห็นเลือดในมือจึงรู้สึกงงๆ เขาจำได้แล้ว หลังจากเขาเลิกงานก็เห็นจรีภรณ์และนายกเทศมนตรีตรีภพขึ้นไปบนรถ หลังจากนั้นไม่นานก็ลงจากรถ ช่วงอึดใจนั้นก็เข้าใจ เดิมทีจรีภรณ์เป็นลูกนอกสมรสของนายกเทศมาตรีตรีภพ ตอนนั้นถึงได้ดีใจมาก แม้ว่าเป็นลูกนอกสมรส แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่คิดแบบนั้น จะว่าไปแล้ว เพื่อเขาแล้วจรีภรณ์ถึงกับ ไปขอร้องนายกเทศมาตรีตรีภพ ในขณะที่กำลังรู้สึกตื้นตันใจอยู่นั้น จู่ๆก็ถูกคนชกเข้าที่หัว ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรเรื่องนี้ก็ห่วยแตก! แล้วจึงยืนขึ้นถอดเสื้อออกและยัดเข้าไปที่อ้อมแขนของจรีภรณ์และไปชกกับจิรภาส การชกนี้ทำให้จิรภาสยิ้มอย่างประหลาดใจนิดหน่อย เขาคิดว่าคุณชายเจ้าสำราญที่วันๆเอาแต่มั่วสุรานารี ดูเหมือนไม่มีอะไร กลับคิดไม่ถึงว่าพอลงมือแล้วก็ไม่เลวเลยแม้กระทั่งจะเคยฝึกมาด้วยซ้ำ จิรภาสปากแตกและถ่มน้ำลายที่ปนเลือดออกมา ในตาราวกับจะฆ่าคนได้ยังไงยังงั้น เดิมทีหลังจากเขาเลิกงานก็ไปเขตบ้านเก่า แต่รออยู่ตั้งนานก็ไม่เห็นเธอ เขาจึงคิดว่าจรีภรณ์จะทำงานล่วงเวลา และจึงขับรถมาที่บริษัทของเธอ กลับคิดไม่ถึงว่าจะเห็นเธอและชนุตต์กำลังกอดกันอยู่ที่นี่ จะทำให้เขาไม่โกรธได้อย่างไร ตัวเองคิดถึงเธอเป็นห่วงเป็นใยอยู่ที่นี่ แต่เธอกลับดี กอดอยู่กับผู้ชายอื่นอย่างสนิทสนม นี่ทำให้หัวใจเขาปวดร้าวมาก หลังจากนั้นก็ไม่สนอะไรแล้วเข้ามามีเรื่องกับชนุตต์ และภายใต้สาธารณะชน ความปรีชาสามารถทางธุรกิจที่จะเขย่าครึ่งค่อนประเทศของเมืองซู และอนาคตผู้สืบทอดบริษัทเอส.แอลกรุ๊ปจำกัด คุณและผมมาสู้กันที่นั่นสักตั้ง เมื่อปณัยและเมษามาถึง ทั้งสองคนรีบเข้าไปห้ามโดยไม่ยี่หระต่อสิ่งใด ไม่แบ่งว่าคุณผม! ต่อมา เมื่อสองคนนั้นอ่อนแรงลงถึงจับแยกได้ หลังจากที่สองคนแยกแล้วสภาพก็กระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย ขาจิรภาสก็เจ็บ แขนของชนุตต์ก็เคลื่อน ทำไมดูสองคนนี้เหมือนจะเป็นศัตรูคู่แค้นกันยังไงยังงั้น “ประธานชนุตต์ คุณเป็นอะไรไหม?” เมษาพยุงชนุตต์ และถามอย่างเป็นห่วง! “เห้อ วันนี้คุณชายแค่ออกมาถูกหมากัดน่ะ ยังจะมีเรื่องอะไรอีก!” ชนุตต์หน้าบึ่งตึงมองไปที่จิรภาส “จิรภาส เรื่องวันนี้ยังไม่จบ!” “ได้ ผมจะรอ!” จิรภาสก็ไม่กลัวเขา! ไม่ช้าทั้งสองคนก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ระหว่างทางในรถก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่อึมครึม! ชนุตต์อัดอั้นตันใจ ล้วนแต่คิดว่าจิรภาสหาเรื่องใส่ตัว และจึงด่าขึ้นมาในรถ ทว่าจิรภาสก็ไม่ยอม ทั้งสองคนจึงวิวาทกันบนรถอีก นี่ทำให้ผู้ช่วยทั้งสองคนรู้สึกอึดอัดกลืนไม่ได้คายไม่ออกเป็นอย่างมาก โชคดีที่ไม่มีคนมาแอบถ่าย ไม่งั้นล่ะก็ พาดหัวข่าววันพรุ่งนี้คงถูกคนหัวเราะเยาะแน่ นี่ถ้าให้นายใหญ่รู้ล่ะก็ จะต้องโกรธจนเป็นลมแน่ ๆ เลย! ว่าแล้ว เมษาและปณัยตั้งใจและไม่ตั้งใจมองเป็นสายตาเดียวกัน ท้ายที่สุดก็เล็งไปที่จรีภรณ์! คราวนี้จรีภรณ์เองก็กลัดกลุ้มแบบสุดๆ นี่มันเป็นความอาฆาตแค้นอะไรกันแน่น่ะ โดยเพาะเห็นจิรภาสหาเรื่องใส่ตัวแบบนี้เธอก็โกรธแทบจะบ้า จิรภาสจะต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ จริภรณ์ตำหนิอยู่ในใจ อยู่กับเขามาตั้งหลายปี เธอรู้พฤติกรรมที่พาลไปโกรธคนอื่นของจิรภาสเป็นอย่างดี เธอเอือมระอาอยู่ไม่น้อย และย้ายไปอยู่ด้านข้างของชนุตต์ การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำให้ภายในใจของชนุตต์ชุ่มชื่นขึ้นมาทันที จิรภาสเห็นท่าทีที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ของชนุตต์แล้วจึงทนไม่ไหว กำลังเตรียมจะโจมตี แต่ก็ถูกสายตาของจรีภรณ์ทำให้หยุดชะงักไป! หลังจากที่ไปถึงโรงพยาบาล ผู้ช่วยทั้งสองคนก็ไปเตรียมเรื่องการรักษาที่โรงพยาบาล จรีภรณ์นั่งอยู่ที่นั่นกับชนุตต์ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ที่เขาต้องมาเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะตัวเอง! “คุณเจ็บหรือเปล่า ฉันไปหายามาให้คุณนะ” จรีภรณ์มองชนุตต์อย่างอ่อนโยน! “เจ็บนะ แต่เพียงแค่เห็นหน้าคุณก็หายเจ็บแล้ว!” ชนุตต์พูดอย่างประจบประแจง ในขณะที่พูดยังไม่ลืมที่จะจ้องมองจิรภาส! จิรภาสเห็นฉากนี้ก็รู้สึกทรมาน เดิมทีอยากจะยืนขึ้นและเดินจากไป แต่เพิ่งจะยืนขึ้นขาก็เจ็บ ทำให้เขานั่งเหงื่อตกอยู่ที่นั่นต่อ แทบจะล้มลง “คุณยังไม่กลับมาพยุงผมอีกเหรอ!” จิรภาสเกือบจะตะโกนบอกจรีภรณ์! แต่ว่าจรีภรณ์ไม่แม้แต่ที่จะมองเขา ทว่าเอาแต่พูดกับชนุตต์อยู่ที่นั่นเหมือนอยู่กันสองคนในโลกที่มีแต่ดอกไม้ ในโลกของตัวเองที่มีแต่ความสงบสุข จิรภาสหน้าบึ่งตึงจ้องมองเธอ ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมขนาดไหนกันนะทำไมเขาไม่รู้ ไม่งั้นคงไม่ทิ้งความรู้สึก ตั้งหลายปีจากไปโดยที่ไม่ถามสักคำ ว่ามาแล้วเขาก็ถอนหายใจ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เสียงออดอ้อนของชญาภาก็ลอยเข้ามา “ฮาโหล จิรภาสคุณอยู่ที่ไหน!” “อยู่โรงพยาบาล!” จิรภาสทนต่อความโกรธ และตอบกลับไป “ห้ะ คุณไม่สบายเหรอ?” เสียงของชญาภาก็เปลี่ยนไปทันที ถามอย่างกังวล “ไม่เป็นไร!” “คุณอยู่โรงพยาบาลไหน? ฉันจะไปทันที!” “ไม่ต้อง ผมวางล่ะ!” จิรภาสขมวดคิ้วอย่างรำคาญ เงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาที่เหน็บแนมเสียดสีของจรีภรณ์พอดี ตอนที่รอทำเรื่องการรักษาอยู่นั้น ชญาภาก็ถือกระเป๋าชาแนลเข้ามา ทว่า เมื่อเธอเห็นว่าทั่วร่างกายของจิรภาสกระเซอะกระเซิงเต็มไปด้วยรอยแผล เธอก็ถามอย่างปวดใจ “จิรภาส คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ใครทำให้คุณเป็นแบบนี้?” จิรภาสไม่ได้สนใจเธอ ในตาจ้องไปที่จรีภรณ์ สายตาของชญาภาก็มองไปตามจิรภาส แต่เมื่อเธอเห็นจรีภรณ์ ความเป็นปรปักษ์ในดวงตาก็เปล่งประกายขึ้น “พี่จรีภรณ์ พี่... พี่ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?” จรีภรณ์ไม่ได้สนใจเธอ และดูเหมือนจะรำคาญด้วย จึงพยุงชนุตต์เดินเข้าไปในห้องคนไข้ จิรภาสมองดูจรีภรณ์เดินหายไปจึงได้แต่นั่งคอตกในตาเต็มไปด้วยความมืดมน เธอไม่สนใจตัวเองจริง ๆ ชญาภาเห็นชนุตต์เป็นแบบนี้จึงกัดฟันโกรธอย่างจะเป็นจะตาย! กว่าจะตรวจเสร็จก็ค่ำแล้ว เมษายุ่งจนเหนื่อยเหงื่อออกเต็มเนื้อเต็มตัวไปหมด “ผมหิวแล้ว!” ชนุตต์นอนอยู่บนเตียงออดอ้อนจรีภรณ์ “อื้อ งั้นฉันจะไปซื้อให้คุณน่ะ!” จรีภรณ์ถือกระเป๋าขึ้นจะไปข้างนอก แต่ว่ายังไม่ทันจะก้าวพ้นประตู ก็ถูกเมษาเรียกให้หยุด ให้เธออยู่ดูแลประธานชนุตต์! หลังจากที่ซื้อข้าวมาแล้ว ชนุตต์ก็ทำนิสัยเหมือนเด็ก “ป้อนผม!” จรีภรณ์ตะลึงนิดหน่อยและมองชนุตต์อย่างอึดอัดใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงว่าแขนของเขายกไม่ขึ้นแล้วยังต้องเข้าเฝือกอีก จึงพยายามป้อนเขาอย่างสุดความสามารถ จิรภาสยืนดูฉากนี้อยู่นอกหน้าต่าง เมื่อเขาเห็นจรีภรณ์ป้อนโจ๊กให้ชนุตต์ด้วยความระมัดระวัง แต่เมื่อใบหน้าของชนุตต์พอใจมีความสุขแบบนี้หัวใจของเขาก็ปวดร้าว ราวกับว่าจมอยู่ในทะเลลึก แม้จะหายใจก็ยังรู้สึกว่ายากลำบาก เขาหันหลังกลับอย่างเงียบๆ ในมือถือข้าวอยู่สองกล่อง นั่นคือปลาหมึกคลุกข้าวที่จรีภรณ์ชอบกินที่สุด เมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกันจรีภรณ์ชอบกินมาก ยังทำให้เขากินอยู่บ่อย ๆ พอทำเสร็จก็ยังทอดไข่ดาวรูปหัวใจ ใส่ไว้ข้างในด้วย ชื่อที่งดงามนั่นคือ ความรักที่เรียบง่าย เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเราแค่จะนั่งกินข้าวด้วยกันมื้อเดียวก็ยังยาก นั่นคงจะเป็นเดือนที่สามที่แต่งงานกับเธอ ตอนนั้นไม่รู้ว่าแม่ทำไมถึงบังคับให้เธอดื่มน้ำซุปทุกวัน ยังมียาจีนโบราณเหม็นๆอีก ต่อมา เธอก็ทนไม่ไหว บอกเขาอย่างประสาท เธอกลัวแล้ว เธอทนยาที่ทั้งเหม็นทั้งขมพวกนี้ไม่ได้อีกแล้ว เธอไม่อยากอยู่แบบนี้ทุกวันอีกแล้ว เห็นเธอทุกข์ใจจนแทบจะบ้าแบบนี้ หัวใจของจิรภาสก็เจ็บปวดราวกับโดนมีดกรีด และพาเธอไปหาแม่ แต่ว่าแม่ก็ร้องไห้และบอกเขาว่า ที่เธอทำไปทุกอย่างก็เพื่อพวกเขา ทุกวันเธอต้มยาจีนด้วยความยากลำบาก ผลสุดท้ายเธอกลับเป็นคนผิด ต่อมา พวกเขาก็ย้ายออกมา ผลคือบริษัทของเขาถูกคนใส่ร้ายประสบวิกฤต หากไม่ระวังก็จะไม่มีทางฟื้นคืนได้อีกต่อไป และวันนั้นเองแม่ก็โทรหาเขาบอกว่าเขาต้องกลับบ้าน แต่ว่าหลังจากที่กลับบ้านแล้ว แม่แค่ให้เขาดื่มชาแค่หนึ่งถ้วยก็รีบออกไป ต่อมาเขาก็เห็นชญาภานอนเปลือยกายอยู่บนเตียง เขาจึงไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่ต้องการเธอได้ และนั่นก็เป็นคืนที่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้! ต่อมา เขาก็อาศัยเหตุการณ์นี้บังคับให้จรีภรณ์ออกไป ตอนนั้นเขาอยากให้จรีภรณ์หยุดและบอกเขาว่า เธอไม่อยากไปจากเขา แต่เธอก็ไม่พูดเลย แม้แต่สายตาก็ไม่แม้แต่ที่จะมองเขา เพียงแค่เก็บของ และก็รีบออกไป บางทีแต่ไหนแต่ไรมาเธออาจจะไม่เคยรักเขาเลยก็ได้ บางที ถ้าหากไม่มีเขา เธอต้องอยู่กับเขาแน่นอน นั่นคือคนที่ส่งโจ๊กหวานให้เธอถึงสองปี