ตอนที่ 23 ไม่ได้ก็ทำลาย

ตอนที่ 23 ไม่ได้ก็ทำลาย ในห้องจรีภรณ์กำลังป้อนชนุตต์ ชนุตต์กินอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาไม่รู้เลยว่าข้างนอกหน้าต่าง มีคนจ้องมองอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับรูปปั้น จิรภาสมองดูปลาหมึกคลุกข้าวในมือ และสมเพชตัวเอง เดิมที่เขาอย่างจะนอนกลิ้งไปมา ดึกขนาดนี้เธอจะต้องหิวแล้วแน่ ๆ เลย หลังจากให้ปณัยไปซื้อข้าวมาแล้วสองกล่อง เขากลัวว่าเย็นแล้วจะไม่อร่อย จึงเดินขาเป๋ลงมาส่งด้วยตัวเอง ข้าวอีกกล่องก็ให้ชนุตต์ เขากลัวว่าจรีภรณ์จะอึกอัดตอนที่กิน แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่า คนพวกนี้จะมีความสุขดีหนิ ไม่ต้องให้ตัวเองมากังวลเลย จิรภาสแสยะมุมปาก พูดอย่างแผ่วเบา “จรีภรณ์ คุณไม่กิน ผมกิน!” พอวันที่สอง ชญาภาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เคี่ยวซุปอยู่ที่นั่น นพนาเห็นแล้วก็พยักหน้ามองดูอย่างพอใจ หลังจากเมื่อวานช่วงเย็นที่ลูกสาวกลับมา เธอก็พอจะเข้าใจแล้ว เธอคิดแผนการอย่างระเอียดรอบคอบ ในทันทีนั้นก็คิดโยงไปถึงว่าครั้งนี้จะต้องเป็นเพราะจรีภรณ์แน่นอน นี่ทำให้ภายในใจของเธอโกรธเกลียด เป็นอย่างมาก นอนไม่หลับทั้งคืน เธอคิดว่าจรีภรณ์เหมือนจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน เมื่อก่อนเธอเป็นเพียงเศษผมที่ไม่มีค่าและจะเอารัดเอาเปรียบอย่างไรก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ จรีภรณ์คนนี้ เกินกว่าความคาดหมายของเธอแล้ว ในใจของเธอจู่ ๆ ก็กังวลขึ้นมา! ทันใดนั้นเองตรีภพก็แต่งกายอย่างเรียบร้อยเดินออกมาจากห้อง นพนาจึงรีบยกถ้วยน้ำชาไปยื่นให้เขา นี่เป็นความเคยชินของเขามาตั้งนานแล้ว พอตื่นขึ้นมาก็ชอบชงชาดื่มอย่างสบายสดชื่น ความเคยชินนี้ยังคงเป็นเมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกันอย่างหวานซึ้งกับนลินนาถ ตอนนั้นเขายังไม่ได้เป็น นายกเทศมนตรี เธอก็ไม่ได้เป็นคุณหญิงของนายกเทศมนตรี ใช้ชีวิตทุกวันแบบนั้นอย่างมีความสุข นลินนาถเป็นผู้หญิงที่สง่างาม ความงดงามและความประณีตของเธอทำให้เขาหลงใหล เขาก็ดูแลเอาใจใส่เธอ ตอนนั้นราวกับได้อยู่ในแดนสุขาวดียังไงยังงั้น แต่น่าเสียดาย ทั้งหมดนี้ตั้งแต่นพนาเข้ามาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ว่าแล้วตาของตรีภพก็มีน้ำตาเอ่อล้นออกมานิดหน่อย เขาก็นั่งลงดื่มชาที่โซฟามองดูนพนาแล้วพูดว่า “ช่วงก่อนหน้านี้ จรีภรณ์กลับมาแล้ว!” “โอ้? เธอสบายดีไหม? ” นพนาได้ยินตรีภพจู่ ๆ กล่าวถึงจรีภรณ์ ก็รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า เขาน่าจะมีเรื่องที่ต้องการจะคุยกับตัวเอง! “อึม เธอไม่ได้เกลียดผมเท่าเมื่อก่อนแล้ว ไม่นึกว่าตอนนี้จะเต็มใจนั่งลงคุยกับผมดีๆ! ตรีภพพิงโซฟาและพูดอย่างเอื่อยๆ “งั้นก็ดี ทำไมไม่พาเธอกลับมาล่ะ?” นพนามองชนุตต์อย่างเงียบๆ “เรื่องนี้รีบร้อนไม่ได้ รอให้ผ่านช่วงนี้ไปผมถึงจะพูดกับเธอ!” ตรีภพถอนหายใจ “นพนา จรีภรณ์กลับมาครั้งนี้คุณต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มากขึ้นนะ!” “ฉันรู้!” “ยังมีชญาภา ลูกต้องดีกับจรีภรณ์ให้มาก ๆ” ตรีภพหันไปมองที่ชญาภา “หลายปีมานี้เธอต้องทนทุกข์ทรมานไม่น้อย ถ้าหากเธอชอบอะไร ลูกก็ไม่ต้องไปมีปากเสียงกับเธอ อดทนหน่อย!” “พ่อ หนูทำได้!” ชญาภาตอบอย่างน่ารัก ตรีภพเห็นท่าทีที่ดีใจของนพนาและลูกสาว เขาจึงหยิบชาขึ้นมาบนโต๊ะแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ นพนามองชญาภาก็เห็นความกังวลในดวงตาของเธอ และยิ้มหันกลับไปพูดกับตรีภพว่า “นั่นคือของขวัญแต่งงานของชญาภาเหรอ?” “ของขวัญแต่งงานของชญาภายังคงปกติตามเดิม ถึงเวลาผมจะพูดกับจรีภรณ์ให้เข้าใจ” “งั้นก็ดี ฉันก็กลัวว่าจรีภรณ์จะไม่สบายใจ!” นพนาถอนหายใจอย่างโล่งใจและมองตรีภพอย่างอ้อมแอ้ม! “ทำไม ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?” “อึม ครั้งที่แล้ว ตอนที่ชญาภาและจิรภาสเข้าร่วมงานเลี้ยงของคุณเดชาธร คาดไม่ถึงว่าจะเห็นจรีภรณ์ และชนุตต์จากตระกูลธนะปรีดากุลคนนั้นอยู่ด้วยกัน!” “อึม ผมรู้” ตรีภพตอบ! เห็นเขาสงบแบบนี้นพนาถึงกับพูดไม่ออก เดิมทีเธออยากใส่ร้ายจรีภรณ์ที่นี่สักหน่อย แต่ดูเหมือนว่า แบบนี้ตรีภพจะรู้ทัน ดูเหมือนว่านางแพศยาคนนี้จะเจอกันกับตรีภพสองต่อสองบ่อยไม่ใช่น้อย ว่าแล้วเธอก็โกรธเกลียดจนกัดฟันกรอดๆแต่ยังคงแสร้งทำเป็นกังวลเป็นห่วงอยู่แบบนั้น “ฉันเพียงแค่กลัวว่าจรีภรณ์อยู่ด้วยกันกับเขาจะทำเสียชื่อเสียงแก่นแท้ของชนุตต์คนนั้นเป็นคนที่เจ้าชู้ เสือผู้หญิง” “เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณเป็นกังวล ทำเรื่องของคุณเองให้ดีก็พอแล้ว!” ตรีภพจู่ ๆ ก็พูดกระแทกแดกดันเธอ นพนาจู่ ๆ ก็จ้องมองตรีภพอย่างไม่พอใจแต่ไม่กล้าพูดอะไร สักพักหลังจากที่ตรีภพไปแล้ว ชญาภาทนไม่ไหวโวยวายพูดขึ้นว่า “แม่ แม่ดูพ่อสิลำเอียงมากเลย!” “แม่รู้ ดังนั้น พวกเราต้องเตรียมรับมือกับเรื่องนี้โดยเร็ว ให้เธอหยิ่งผยองไปก่อน!” นพนายิ้มหัวเราะอย่างชั่วร้ายเผยให้เห็นแผนการที่ชั่วร้ายในดวงตา พอตอนเที่ยง ชญาภาก็รีบถือหม้อน้ำซุปไปที่โรงพยาบาล! แต่ว่าจิรภาสเพียงพูดกับเธอแค่คำว่าขอบคุณ ก็สั่งให้ปณัยพาเธอกลับไป ชญาภาเห็นเขาไม่มีเยื่อใยแบบนี้ในใจก็เจ็บปวดเป็นอย่างมาก แม้ว่าหลายปีมานี้เธอเป็นคู่หมั้นของจิรภาสและอยู่ข้างกายเขามาตลอด แต่ว่าสถานะจริง ๆ นั้น มีแต่ตัวเธอเองที่รู้ คนนอกเห็นว่าเธอเป็นคู่รักที่ทุกคนล้วนแต่อิจฉา แต่ความเป็นจริงแล้ว จิรภาสเพียงรักษาหน้าของเธอไว้ต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น แต่มันยากที่จะจินตนาการได้ว่า เมื่ออยู่สองต่อสองแล้วพวกเขาไม่เคยที่จะจับมือกันเลย แม้แต่การกระทำที่สนิทสนมต่าง ๆ ของคู่รักปกติก็ยังไม่มี แต่ว่าเธอรักเขามากจริง ๆ รักมาก ๆ ตั้งแต่เธอเห็นจิรภาสครั้งแรก เธอก็ปฏิญาณในใจว่าไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตามที่จะทำให้ได้เขามา แม้จะต้องทำร้ายเขา ก็ต้องเอาเขามาอยู่ข้างกายให้ได้ เขาสมบูรณ์แบบขนาดนั้น คือเจ้าชายในฝันของเธอ นี่ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเธอไม่กล้าคิดอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ตอนนี้เธอเป็นบุตรตรีของนายกเทศมนตรีตรีภพแล้ว เป็นคุณหญิงอย่างแท้จริง เธอมีฐานะที่จะคู่ควรกับเขาแล้ว แน่นอนทั้งหมดนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับแม่ของเธอ! เธอจำได้ตอนแรกแม่บอกเธออย่างเสียสติ บอกว่าพวกเธอใกล้จะลืมตาอ้าปากได้แล้ว เมื่อพวกเธอไม่ต้องอยู่ในห้องเก่านี่อีกแล้ว เธอไม่สามารถลืมดวงตาคู่นั้นของแม่ที่เต็มไปด้วยความปรารถนาได้ ในความทรงจำวัยเด็กของเธอมีผู้ชายเข้ามาในบ้านของเธออย่างไม่ซ้ำหน้าอยู่เสมอ จนกระทั่งเธอเป็นวัยรุ่นปีนั้นแม่ดีอกดีใจพูดกับเธอว่าจะพาเธอไปหาพ่อ และหาที่พึ่งให้กับตัวเองด้วย เธอไม่เข้าใจดังนั้นจึงมองแม่และพูดว่า ผู้ชายที่มาบ่อย ๆคนนั้นไม่ใช่พ่อของเธอเหรอ? ใครจะไปรู้ว่าประโยคนี้จะทำให้แม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและตบเธอ ยังเตือนเธอให้เธอลืมชีวิตที่บ้านหลังเก่านี่ตลอดไปอีกด้วย ให้เธอลืมผู้ชายคนนั้น มิฉะนั้น จะทิ้งเธอไว้ที่นี่ไม่สนใจเธอตลอดไป ในดวงตาที่อำมหิตของแม่นั้นทำให้เธอกลัวเป็นอย่างมาก ตามที่แม่ต้องการ ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็มีผูชายวัยกลางคนขับรถมารับแม่ไปจริง ๆ แม่ให้เธอเรียกผู้ชายคนนั้นว่าพ่อ จากที่นั่นเธอได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ไม่ต้องกินอาหารที่กลืนยากเหล่านั้นอีกแล้ว และยังได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ และไม่ต้องเล่นโคลนที่สกปรกกันคนอื่นทุกวัน เพียงแต่แม่กลับเปลี่ยนไป เขาหาครูมากมายมาสอนเธอ สอนเรื่องมารยาทให้เธอทุกวัน เต้นรำ แม้แต่ความต้องการเปลี่ยนความเคยชินในการกินข้าวเมื่อก่อนของเธอให้หายไป กินข้าวมีเสียงไม่ได้ เดินก้าวยาวไม่ได้ มีแต่บังคับเธอให้เปลี่ยนๆๆๆทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้เจอกับจิรภาส เวลานั้นหัวใจหญิงสาวของเธอก็ผลิบานขึ้นทันที ต่อมาถึงรู้ว่าเขาเป็นแฟนของจรีภรณ์ จรีภรณ์ ผู้หญิงที่สวยงามราวกับนางฟ้าคนนั้น เธอมีชาติกำเนิดที่ดี การศึกษาดี เป็นเจ้าหญิงที่แท้จริง ตอนนั้นเธออิจฉาแทบจะบ้า เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะตาย แต่แม่กลับมากระซิบบอกเธอเบาๆที่ข้างหูว่า อยากได้ก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วงชิงมา แม้ว่าจะทำลายเขาก็ไม่ให้คนอื่นได้ไป เธอฟังคำพูดของแม่แล้ว เธอจึงพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะเข้าใกล้นวิยา ไม่ช้าด้วยฐานะวงศ์ตระกูลที่ดีเลิศของเธอก็ทำให้นวิยาสนใจ เธอพยายามประจบเอาใจหญิงชราคนนั้น และในที่สุดวันหนึ่งเธอใช้วิธีการขึ้นไปอยู่บนเตียงของจิรภาส บังคับให้จรีภรณ์ออกไป แต่ไม่ว่าอย่างไรจิรภาสก็ไม่เคยมีเธออยู่ในสายตา ด้วยเหตุนี้เพื่อที่จำทำให้เขามอง ชญาภาจึงบังคับตัวเองให้เลียนแบบคนๆนั้น เลียนแบบท่าทางของเขา เลียนแบบการแต่งตัวของเขา เลียนแบบการพูดของเขา แม้ว่าเธอจะเกลียดสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่เธอต้องทำเช่นนี้ และก็เพราะแบบนี้ จิรภาสถึงยินยอมให้เธออยู่กับเขา ความปรารถนาของเธอกำลังดำเนินการให้เป็นจริง ไปทีละขั้นๆ เธอคิดว่าเธอจะสามารถเป็นภรรยาของจิรภาสได้ในไม่ช้า แต่ในเวลานี้ จรีภรณ์กลับมาแล้ว ทุกสิ่งที่เธอทำมาก่อนหน้านี้ก็ไร้ประโยชน์ นี่ทำให้เธอยิ่งเกลียดจรีภรณ์ ขึ้นไปอีก แม้ว่าจิรภาสไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าในใจเธอรู้ว่าจะต้องไม่เป็นเหมือนที่เห็นภายนอกนี้แน่นอน ถ้าหากเป็นแบบนี้จริง ๆ เขาก็ไม่สามารถเกี่ยวพันกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าได้ แต่จรีภรณ์กลับมาครั้งนี้ จะต้องไม่ง่ายแน่ ๆ ดูเหมือนว่ายังมีอีกหลายอย่างที่เธอต้องทำ