ตอนที่ 147 ความวุ่นวายในผับ

ตอนที่ 147 ความวุ่นวายในผับ หลังจากที่ปณิตากลับถึงเมืองJไม่กี่วันทยาวีร์กับจรรยาก็มาหาเธอถึงบ้าน ไปล่อเตชิตไม่สำเร็จก็เลยกะว่าจะมาอยู่ที่ดวิษก่อน ถึงแม้ตอนนี้ดวิษจะไม่รวยแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าคนไม่มีเงินเลย แต่เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองQจะเข้าหูของทยาวีร์ ตอนที่ทยาวีร์ซักถามเธอไม่ได้ยอมรับ แต่กลับได้ยินว่านัชชาเป็นคนพูดออกไป ทีนี้เธอไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะแก้ตัว ดวิษยึดของทุกอย่างที่ให้ตัวเองมาไปทั้งหมด และบอกว่าจะไม่อยู่กับเธออีก ตระกูลฤทธิเดชก็ไม่ให้เธอเข้าบ้านเลย ปณิตาแค้น แค้นที่ไม่สามารถฆ่านัชชาได้และในตอนนี้ก็ได้รับสายจากผู้หญิงคนนึง “เธอคือใคร ทีนาร์ไปจับไข่มุกที่ใส่ไว้ในมือ “เธอไม่ต้องสนใจว่าฉันเป็นใคร แค่รู้ว่าฉันช่วยเธอได้ก็พอแล้ว” “เฮอะ ปากดีนัก”ปณิตาไม่เชื่อเลย “ชื่อยังไม่กล้าบอกมาทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย?” ทีนาร์ยิ้มที่มุมปาก “เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเดินแล้ว เพราะฉันรู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับเตชิตและนัชชา......ตอนนี้เธอคงจะซวยมากๆที่เสียดวิษไป” ปณิตากะว่าจะวางสายแล้วแต่พอได้ยินคำนี้ก็อึ้งไปเลย “เธอเป็นใครกันแน่?” “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แค่เธอทำตามที่ฉันบอกไม่ผิดหวังแน่นอน” “เธออยากจะทำอะไร?” “ถึงเวลาจะบอกเธอเอง ช่วงนี้เธอก็อยู่นิ่งๆไปก่อนไม่ต้องไปเกาะเรื่องอะไรอีก ไม่งั้นไม่มีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว” ปณิตาแอบอายนิดๆ “ทำไมเธอต้องช่วยฉันด้วย?” ทีนาร์เหมือนได้ยินเรื่องตลก “ฉันช่วยให้เธอได้ในสิ่งที่เธออยากได้เธอก็ให้ในสิ่งที่ฉันอยากได้ เท่าเทียมกันมากไม่ใช่เหรอ?” ปณิตาอยากจะพูดอะไรต่อแต่ทีนาร์ไม่มีอารมณ์ที่จะฟังต่อแล้ว จินที่หูดีได้ยินเสียงเท้าเดินมาก็เลยรีบพูดแทรกเธอ “ต่อไปจะติดต่อเธอเอง วางสายแล้ว” พอวางสายเสร็จนิพิฑก็เดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้วเหลียวไปมองที่โทรศัพท์ของเธอ รู้สึกสงสัยแต่ตัวเองเป็นแค่คนงานก็เลยไม่ได้ถามเยอะ “คุณทีนาร์ พึ่งทำการตรวจเสร็จไปพักผ่อนก่อนนะครับ” ทีนาร์รีบทำให้อารมณ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วยิ้มอ่อนๆ “พึ่งคุยกับเตชิตเสร็จ กระเป๋าเงินของเขาลืมอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันก็ควรจะไปพักผ่อนแล้ว” พอได้ยินคำนี้แล้วมองไปทางผู้หญิงที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข นิพิฑรู้สึกขมขื่นใจจริงๆ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เธอกลับมาในประเทศเขาก็เริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้แล้วตอนนี้ความรู้สึกนั้นยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นบางทีก็รู้สึกแปลกใจแต่ความรู้สึกนั่นมีอยู่จริง เขามองข้ามไปไม่ได้ ทีนาร์หันหลังเดินไปทางห้องนอน พึ่งเดินไปไม่กี่ก้าวก็เดินกลับมา มองไปทางหน้าที่ดูขรุขระพยายามกลืนน้ำลายที่รังเกียจแกล้งทำเป็นพูดอย่างดีใจว่า “ใช่แล้ว ขอบคุณนะที่นายเอาเบอร์ของปณิตาให้ฉันได้ ไม่มีความหมายอย่างอื่นฉันแค่ไม่อยากจะให้ปณิตามาตื้อเตชิตต่อ นายอย่าบอกคนอื่นได้ไหม?” สำหรับเรื่องที่ทีนาร์ทำกับเตชิตเขาเองก็เคยได้ยินและทีนาร์ก็รักเตชิตมาตลอด เธอก็แค่มาเตือนเองก็สามารถเข้าใจได้ “เธอวางใจได้ฉันไม่พูดแน่นอน” ทีนาร์ก็โล่งอกไป “ขอบคุณนายมากๆเลยนะ ต่อไปนายไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณทีนาร์เรียกฉันว่าทีนาร์ก็พอแล้ว” ถึงแม้ในใจของเธอจะดูถูกนิพิฑ หน้าตาก็ไม่อ่อนโยนนิ่มนวล แต่เห็นว่ามีค่าก็เลยยอมทนคุยด้วย พอได้ยินเธอพูดแบบนี้นิพิฑรู้สึกว่าที่ทำมาเมื่อกี้คุ้มมาก ความดีใจในตาจะล้นออกมาอยู่แล้ว “ทีนาร์” “อื่ม!”ทีนาร์ถึงจะเข้าไปในห้องอย่างเต็มใจ …… ความสัมพันธ์ของเตชิตกับนัชชาเป็นแบบนี้มานานสัปดาห์ ในทุกวันนี้พวกเขาเข้างานตรงเวลากินข้าวก็อยู่ด้วยกัน บางทีเตชิตก็ทำงานโอทีแต่ก็ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนที่ไม่กลับ แต่นัชชาก็รู้สึกได้ว่าอะไรมันเปลี่ยนไปแล้ว เช่น ตอนที่เขาทำงานในห้องสมุดก็ไม่เคยให้เธอเข้าไปอีก เช่นทุกครั้งที่กลับดึกก็ไม่เคยพูดสาเหตุ เตชิตที่เป็นแบบนี้ทำให้นัชชารู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่รู้เลยว่าเขานั้นกำลังคิดยังไงอยู่ เครียด กดดัน ความรู้สึกทุกๆอย่างมารวมกัน นัชชาก็รับไม่ได้และโชคดีที่เตชิตมีงานตอนกลางคืน เธอก็เลยชวนจินต์ออกมาดื่มเบียร์ เพื่อนเก่าเจอกันไม่ต้องพูดอะไรมาก ดื่มไปไม่กี่แก้วก็ไม่มีความลับต่อกัน นัชชาเล่าเรื่องที่ผ่านมาหมดๆจินต์ก็ด่าเตชิตไปด้วย ทั้งสองคนก็กอดขวดเบียร์แล้วหัวเราะบ้าๆบอๆ “ผู้ชายไม่มีใครดีทั้งนั้น!” “ใช่!” “ทำไมพวกเขาคิดอยากจะทำอะไรก็ทำ?แค่ถือรองเท้าให้พวกเรายังไม่มีสิทธิ์เลย!” “ใช่!” เบียร์บนโต๊ะดื่มหมดแล้วทั้งสองก็ยังไม่พอใจ ข้างๆมีผักบาร์เล็กๆ จินต์ทำบัตรสมาชิกแล้วทั้งสองก็เข้าสนามรบต่อ อารมณ์จินต์ก็มา ขอไวน์มาแล้วทับซ้อนกันทำให้ชายที่อยู่ข้างโต๊ะตาค้างไปเลย ผู้จัดการผัดก็พูดออกเสียงไมค์ว่าขอบคุณๆ ไวน์ก็ไม่ต้องดื่มแล้ว หลังจากที่ดื่มไปไม่นานนัชชาก็เสียสติไปเลย เธอหยิบโทรศัพท์แล้วจะไปล้างหน้าที่ห้องน้ำแต่กลับโดนผู้ชายวัยรุ่นขวางทางไว้ “สาวมาคนเดียวเหรอ?”ผู้ชายใส่เสื้อลายดอกไม้ ผมใช้เจลไม่ขยับเลยอยู่เป็นระเบียบน้ำหอมในตัวก็ฉุนจนจะเป็นลม นัชชาก็มึนอยู่แล้วพอได้กลิ่นก็จะอ้วกผลักเขาแล้วจะเดินไปทางห้องน้ำแต่ไม่คิดว่าเดินไปก้าวนึงก็โดนจับมือไว้ “อย่าไปสิ ดื่มกันสักแก้วไหม?” นัชชาลืมตา น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดี “ไม่ว่าง!” “โธ่ๆๆๆอารมณ์ร้ายไม่เบาเลยนะ ฉันชอบ”ระหว่างที่ผู้ชายพูดมือไปกอดที่ไหล่ของเธอแล้วทำท่าจะกอดเธอ นัชชารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน กำลังจะพูดแต่โทรศัพท์กลับดังขึ้นก่อน เธอไม่ทันดูว่าใครโทรมา “อัลโหล ใครอ่ะ?” ทางโทรศัพท์ ทีแรกเตชิตกำลังขับรถกลับบ้านแต่พอได้ยินเสียงของผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่อง จืดๆเสียงเบรกดังขึ้นแล้วจอดรถไว้ข้างถนน ผู้ชายหรี่ตา นัยน์ตาเยือกเย็นไปหมดพอได้ยินเสียงที่วุ่นวายก็เย็นชาไปกว่าเดิม “เธออยู่ไหน?” “ฉัน?”นัชชามองไปรอบๆยังไม่ทันพูดอะไรผู้ชายที่อยู่ด้านหลังรอไม่ไหวมากอดเธอไว้ก่อน “เฮ้ยสาวสวย ยังโทรไม่เสร็จเหรอ?เข้าไปโทรในห้องที่ฉันจองไหมทางนั้นเงียบ......” “ฉันไม่ไป อย่าดึงฉัน......” ถ้าเมื่อกี้บอกว่าเตชิตเป็นห่วงตอนนี้คงจะเก็บความโกรธในตัวได้แล้ว พอนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นความเยือกเย็นนัยน์ตาจะเท่ากับพวงมาลัยอยู่แล้ว “นัชชาฉันถามเธออีกรอบว่าตอนนี้เธออยู่ไหน?”