ตอนที่ 25 ผู้หญิงที่เคยหย่าร้าง

ตอนที่ 25 ผู้หญิงที่เคยหย่าร้าง คำพูดของชนุตต์ทำให้จรีภรณ์ถึงกับปวดหัว เธอรู้ว่าเธอได้ทำให้เขาเกิดความสนใจไปเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าเธอไม่ได้มีความทะเยอทะยานขนาดนั้น เธอเพียงแค่อยากทำงานผู้ช่วยของเธอให้ดีเท่านั้น แต่ว่าถ้าหากเขารู้ว่าเธอเคยหย่าร้างมาแล้วอีกทั้งยังมีลูกน้อยติดมาอีกล่ะก็ อาจจะยอมแพ้ไปก็ได้ และแล้วเธอก็มองชนุตต์แล้วพูด “ชนุตต์ ฉันเคยแต่งงานมาแล้ว อีกทั้งตอนนี้ยังหย่าแล้วและยังมีลูกติดอีกหนึ่งคนด้วย คุณยังเต็มใจที่จะคบกับฉันอยู่อีกไหม?” “อะไรนะ?” ชนุตต์ตาเบิกกว้างทั้งสองข้าง เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เขาไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย “ทำไมหย่าล่ะ กับใคร?” “กับใครไม่ต้องให้คุณมายุ่ง คุณบอกฉันมาก่อนถ้าหากฉันเป็นผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาแล้ว คุณจะยังรับได้มั้ย?” “รับได้เหรอ!” ชนุตต์ตอบตรงไปตรงมา การแสดงออกก็ดูซึมๆลง เห็นชนุตต์หมดกำลังใจแบบนี้ ในที่สุดจรีภรณ์ก็โล่งใจ ด้วยสถานะตระกูลธนะปรีดากุลตอนนี้ จะต้องไม่ยอมรับอยู่แล้ว เธอผู้หญิงคนนี้ที่เคยหย่าร้างมาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีลูกติดมาอีก! ว่าแล้วจรีภรณ์ก็ตัดสินใจจะเรียกคนดูแลเข้ามา แต่ว่าเพิ่งจะก้าวขาขึ้น ชนุตต์ก็เรียกมาจากด้านหลัง ให้เธอหยุด “คุณคงไม่ได้โกหกผมหรอกใช่มั้ย คุณเชื่อไหมว่าผมสามารถตรวจสอบได้ทันที!” “ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกคุณ ถ้าคุณต้องการจะไปตรวจสอบก็ได้ไม่เป็นไร ฉันไม่มีความจำเป็นที่ต้องโกหกคุณ” “งั้นทำไมคุณหย่าล่ะ?” “เขามีผู้หญิงคนอื่นแล้ว” จรีภรณ์ตอบ “อะไรนะ?” ชนุตต์ตกใจอีกครั้ง ในความคิดของเขา หน้าตาของจรีภรณ์สวยไม่ได้แพ้ดาราสาวคนใหนๆเลย แม้ยิ่งกว่าสิ่งใด! “ตาบอดจริง ๆ ทำปู้ยี่ปู้ยำให้เสียหายตามอำเภอใจจริง ๆ” ชนุตต์นินทาอยู่ที่นั่น “เอาล่ะ ฉันได้บอกเหตุผลให้คุณไปหมดแล้ว แต่ฉันหวังว่าคุณจะเก็บเป็นความลับ โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับนายกเทศมนตรีตรีภพ” จรีภรณ์จ้องมองชนุตต์อย่างจริงจัง ชนุตต์ตอบอึมรับปาก แต่กลับดูเหมือนไม่ค่อยมีความสุข เขามองดูจรีภรณ์จากไป จู่ๆเขาก็เข้าใจ เหตุผลที่ว่าทำไมจรีภรณ์ถึงขาดแคลนเงินอยู่ตลอด ว่าแล้วเรื่องของจรีภรณ์ก็ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดขึ้นมา แม้เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงตัวคนเดียวที่ต้องดูแลลูกด้วยจะมีความยากลำบากขนาดไหน แต่ว่าเขารู้ เธอจะต้องยากลำบากแน่นอน ดูเหมือนว่า เมื่อก่อนตัวเองระยำจริง ๆ ทำไมทำไม่ดีกับเธออยู่เรื่อย เธอจะต้องเคยไม่พอใจแน่ๆเลย ด้วยความคิดนี้ชนุตต์ถึงกับนอนไม่หลับทั้งคืน วันที่สองหลังจากเมษาช่วยทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล เพื่อฉลองการชนะการประมูลโครงการของเมืองทางทิศตะวันออกแล้ว ชนุตต์พาพนักงานทุกคนในบริษัทกินอาหารมื้อใหญ่ร่วมกัน ในนั้นยังมีจรีภรณ์ด้วย ขณะนั้น ทุกคนเล่นอย่างสนุกสนาน พนักงานในบริษัทดูเหมือนจะนัดกันมาอย่างดี ชนแก้วเหล้ากับชนุตต์ไม่หยุด เดิมทีเมษาสกัดกั้นไปแล้วสองสามแก้ว แต่เมษาก็ถูกให้ดื่มไปจนเมาเหมือนกัน อีกทั้งชนุตต์ยังบอกให้พรุ่งทุกคนหยุดได้หนึ่งวัน และยิ่งเล่นยิ่งบ้าขึ้น ทุกคนในนั้นนอกจาก จรีภรณ์แล้วไม่มีคนใหนที่ไม่สนุกสนาน โดยเฉพาะชนุตต์ที่เดิมทีก็ชอบสร้างปัญหา ผลลัพธ์คือดื่มจนไม่ได้สติมานานแล้ว กว่าทุกคนจะเลิกก็จนเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หลังจากที่จรีภรณ์เอาชนุตต์ส่งกลับบ้านแล้วตัวเองก็กำลังจะขึ้นรถกลับบ้านคนเดียว หลังจากที่ขึ้นไปแล้วเธอก็บอกรายระเอียดที่อยู่ให้กับคนขับรถฟังก็รู้สึกมึนๆอยากจะนอน ปริมานแอลกอฮอล์ของจรีภรณ์ความจริงแล้วก็ไม่ดี แม้ว่าวันนี้เธอดื่มไปไม่มากแต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดี จึงบอกคนขับรถว่าถ้าถึงแล้วให้เรียกเธอ เห็นคนขับรถรับปากแล้วเธอก็นอนพักผ่อนที่เบาะหลัง รถที่ขับไปตลอดทางข้างนอกฝนก็ตกปรอย ๆ บางทีถนนบนภูเขาอาจไม่ค่อยดีรถจึงกระตุกๆ จริภรณ์จึงถูกทำให้ตื่นขึ้นและเบิ่งตาถามอย่างสับสนว่าทำไมยังไม่ถึง กลับคิดไม่ถึงว่าคนขับรถจะหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมาถึงสองครั้ง หลังจากนั้นจู่ๆก็เข้ามาปิดปากของเธอ จรีภรณ์ต่อสู้ขัดขืนได้ไม่นานก็ สลบไป! หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา จรีภรณ์ก็พบว่าตัวเองได้นอนอยู่บนเตียงล้อมรอบไปด้วยแสงที่สลัวๆ เธอดิ้นรนอยู่ไม่นานก็รู้สึกว่าแขนขาอ่อนแรง ความจำในสมองก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เธอจำได้ว่าหลังจากที่ไปส่งชนุตต์แล้วตัวเองก็นั่งรถกลับไป หลังจากนั้นเธอก็ถูกคนปิดปากแล้วก็เป็นลมไป นี่เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าฉันถูกลักพาตัว? ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นประตูก็ได้ถูกผลักออก ผู้ชายหลายคนเข้ามา หนึ่งในนั้นหลังจากที่เห็นเธอตื่นแล้ว ก็หัวเราะอย่างชั่วร้ายขึ้นสองครั้ง “ตื่นแล้วเหรอ ตื่นแล้วก็มาทำเรื่องที่สมควรทำกันเถอะ” “เรื่องที่สมควรทำอะไร? พวกคุณเป็นใคร ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หลังจากที่เห็นคนเหล่านี้ออกมาแล้วจรีภรณ์ก็จิตตกทันที ความรู้สึกบอกเธอตลอดว่าสถานการณ์ไม่ดี “พวกเราเป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือวันนี้พวกเราจะพาคุณขึ้นสวรรค์” คนที่ยืนอยู่หน้าสุดคนนั้นหัวเราะอย่างสะใจ “ว่าใจเถอะ พวกเราทุกคนจะทำให้คุณพอใจอย่างแน่นอน” “พวกคุณจะทำอะไร? ฉันจะบอกพวกคุณ พวกคุณอย่าเข้ามา” จรีภรณ์นั่งแล้วเอาเท้ายันถอยหลังอย่างหวดกลัว ทันใดนั้น ผู้ชายหนึ่งในนั้นก็เข้ามาจับเธอ จรีภรณ์พยายามดิ้นรนขัดขืน หลังจากนั้นก็กัดไปที่ไหล่ของคนๆนั้น ท้ายที่สุดผู้ชายคนนั้นเจ็บจึงตบจรีภรณ์ เมื่อฝ่ามือจะตบลงไปครั้งที่สองเขาก็ถูกผู้ชายอีกคนห้ามไว้ “นายทุบตีจนเสียหายแบบนี้ยังจะให้พวกเราเล่นอะไรได้อีก? ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่ากับผู้หญิงต้องทำอย่างอ่อนโยน” พูดเสร็จ เขาก็เอายาหนึ่งเม็ดโยนให้ผู้ชายคนนั้น “เอาให้เธอกิน ไม่งั้นตอนเล่นจะน่าเบื่อ!” “อย่านะ ฉันไม่กิน!” จรีภรณ์ขัดขืนโดยสัญชาตญาณ แต่ก็ถูกผู้ชายคนนั้นง้างปากเอายาไส่และเทน้ำดื่มตามลงไปครึ่งขวด “อึกอัก” จรีภรณ์พยายามอย่างสุดชีวิตที่จะคายมันออกมา แต่ผลลัพธ์คือคายออกมาได้แค่น้ำนิดหน่อยเท่านั้น “เฮ้อ ๆ ฉันจะบอกให้นะคนสวย พวกเราเพื่อสิ่งที่ดีสำหรับคุณแล้ว วันนี้ไม่ใช่แค่พวกเราที่อยู่ในนี้นะ ข้างนอกยังยืนเตรียมพร้อมอยู่อีกหลายคนเลยล่ะ ถ้าหากไม่กินยาล่ะก็ คุณคงรับไม่ไหว และอีกอย่างรับประกันว่ายานี้จะทำให้คุณถึงจุดสุดยอดอย่างแน่นอน ถึงเวลาก็เล่นอย่างถึงอกถึงใจ” “ขอร้องล่ะพวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ” จรีภรณ์อ้อนวอน “นั่นคงไม่ได้ เรื่องนี้พวกเราได้รับเงินมาแล้ว ถ้าหากถึงเวลาพวกเราปล่อยคุณไป งั้นพวกเราก็ไม่รู้จะรายงานว่าอย่างไรน่ะสิ” “ใครที่สั่งให้พวกคุณทำแบบนี้?” “ใครเป็นคนสั่งให้พวกเราทำนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือถ้าตอนนี้คุณไม่ให้ความร่วมมือ งั้นพวกเราก็จะเปลี่ยนวิธีอื่น ถึงเวลาคุณก็จะทุกข์ทรมาน ไม่สู้คุณให้ความร่วมมือดีๆตอนนี้จะดีกว่า ไม่แน่อาจจะรู้สึกดีก็ได้” ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าคนนั้นจ้องมองเธอและช่วยเธอวิเคราะห์ “พอแล้วพี่รอง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอ่อนโยนต่อผู้หญิงน่ะ ร่างกายที่บอบบางแบบนี้ ฉันจะขย่มเธอให้เป็นพิเศษเลย” เห็นได้ชัดว่าผู้ชายที่อยู่ด้านข้างคนนั้นทนรอไม่ไหวจริง ๆ ทนไม่ไหวบ่นพึมพำอยู่หลายประโยค “เอาเถอะ ให้ฉันคิดหน่อย ฉันจะทำอย่างไรในภายหลัง” หลังจากใจเย็นลงจรีภรณ์ก็ไม่ค่อยตื่นตระหนกแล้ว “ให้บุหรี่ฉันสักมวนเถอะ หลังจากสูบเสร็จค่อยเริ่ม!” “ได้ ดูเหมือนคุณก็เป็นคนเก่ง คุณพิจารณาดูให้ดีๆ!” ผู้ชายคนนั้นดึงบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วให้จรีภรณ์ แต่เดิมทีจรีภรณ์ก็ไม่ได้สูบแต่ก็ก้มหัวลงวิเคราะห์ ดูจากสถานการณ์ปัจจุบันในห้องนี้มีสามคน หนึ่งในนั้นยืนขยับกล้องวีดีโอไปมาอยู่ที่นั่น ดูเหมือนต้องการที่จะถ่าย และอีกสองคนก็ยืนอยู่ข้างเธอ น่าจะป้องกันไม่ให้เธอจู่ๆก็วิ่งหนีไป จากตำแหน่งของเธอระยะห่างจากประตูคงจะแค่ห้าเมตร ถ้าหากจะวิ่งล่ะก็ โอการสำเร็จก็คงจะยังมีน้อยมาก “ฉันคิดดีแล้ว เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ฉันได้รับความเสียหาย!” จรีภรณ์จู่ๆก็เปิดปากพูด “หลังจากนั้นล่ะ?” คนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอคนนั้นมองเธอแล้วก็ขำ “เงิน พวกคุณต้องให้เงินฉัน” “ห๊ะ” ผู้ชายมองอย่างเยาะเย้ยเธอ เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ “ได้ ทำให้พวกเรามีความสุขแล้วจะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา!” “งั้นก็ได้ พวกคุณใครจะมาก่อนล่ะ?” ชายสองคนนั้นมองหน้ากัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะสบายอกสบายใจแบบนี้ “ทำไม? ยังเจรจากันไม่เสร็จเหรอ?” จรีภรณ์แสดงท่าทีที่ใจร้อนออกมา แต่ในใจกลับเกลียดชังเป็นอย่างมาก “หรือไม่งั้นก็ พร้อมกันเลยเถอะ” ชายผู้นั้นมองเธอและถามขึ้น “ได้ เริ่มกันเลย!” จรีภรณ์พูดแล้วก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก ดวงตากลับจ้องมองชายสองคนนั้น “ต้องการให้ฉันช่วยคุณถอดไหม” จรีภรณ์เดินไปถึงข้างๆคนที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดแล้วถาม แต่กลับไม่รอชายผู้นั้นเปิดปากพูด เธอก็เอื้อมมือไปถอดกางเกงของเขาแล้ว แต่ว่าเมื่อกางเกงเพิ่งถอดได้เพียงครึ่งเดียว จู่ๆจรีภรณ์ก็ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบเข้าไปที่เป้าของเขา ชายคนนั้นถึงกับหายใจไม่ออก เจ็บปวดและล้มลงกับพื้นด้านล่าง ต้องรู้ว่า จุดที่ไวต่อความรู้สึกของผู้ชายมากที่สุด จุดที่เปราะบางที่สุดก็คือจุดนั้น การฉวยโอกาสนี้พวกเขายังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา จรีภรณ์ใช้เวลาดึงประตูออกอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปข้างนอก ในเวลาที่รวดเร็ว คนข้างในก็ตามออกมา จรีภรณ์วิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิตไม่แม้แต่จะหันกลับมา ฝนก็ตกซู่ๆลงมาอย่างหนัก จรีภรณ์ได้แต่คิดว่าทั่วทั้งตัวของเธอร้อนไปหมด ความรู้สึกที่สุดจะพรรณนานั้นเอ่อล้นอยู่ในหัวของเธอ ในใจของเธอรู้ว่าไม่ดี ดูเหมือนว่ายาที่เพิ่งจะกินเข้าไปเมื่อกี้จะออกฤทธิ์แล้ว เท้ายิ่งก้าวยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสียงที่รีบตามมาจากทางด้านหลังก็ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทันใดนั้นเอง ก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามา แสงไฟกระทบหน้าเธอ เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว และร่างก็ล้มลง