ตอนที่ 26 ดูคุณเหมือนจะอร่อยมาก

ตอนที่ 26 ดูคุณเหมือนจะอร่อยมาก พอวันที่สองตอนเที่ยงตื่นขึ้นมา จรีภรณ์รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวราวกับว่าร่างกายได้ขาดออกจากกันแล้ว เธอนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงโดยไม่รู้ตัว แต่ดูเหมือนว่าจะแตะโดนบางสิ่งแข็งๆและร้อนผ่าว จากนั้นกลิ่นโคโลญแปลกๆของผู้ชายก็ลอยเข้าจมูกของเธอ ท่าทีของเธอตกตะลึง สมองฟื้นความทรงจำของเมื่อคืนนี้อย่างรวดเร็ว เมื่อเธอพบว่าตัวเองได้นอนอยู่ในสถานที่ที่แปลกๆแล้ว เธอจึงร้องกรี๊ดขึ้น “ร้องอะไร?” เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหู จิรภาสพริ้มตายิ้ม จรีภรณ์หันกลับมาเห็นจิรภาสที่ร่างกายส่วนบนเปลือยเปล่านอนอยู่ข้างเธอ “ฉัน ๆ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” จรีภรณ์ถามอย่างตกใจ “นี่คือบ้านผม คุณพูดว่าทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?” จิรภาสที่มือข้างหนึ่งวางอยู่ด้านหลังศีรษะของเธอ ส่วนอีกข้างหนึ่งโอบอยู่ที่เอวของเธอ ยิ้มแล้วมองเธอ “ยังไง เรื่องเมื่อวานคุณลืมหมดแล้วเหรอ?” “อะไร?” จรีภรณ์ถามกลับโดยสัญชาตญาณ ลางสังหรณ์บอกเธอว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง เมื่อว่าเธอไม่ใช่ว่าถูกลักพาตัวไปแล้วเหรอ สุดท้ายตัวเองก็วิ่งออกมา หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะหมดสติลง แต่ว่าพอฟื้นขึ้นมาทำไมเธอมาอยู่ที่นี่? หรือว่าทั้งหมดนี่เขาเป็นคนทำ จรีภรณ์กำลังครุ่นคิด แต่ว่าจิรภาสกลับไม่อนุญาตให้เธอคิดมาก สกัดกั้นขึ้นมาต่อ กระซิบที่ข้างหูของเธอ “สู้ผมใบ้ให้คุณจะดีกว่า” พูดแล้วก็จูบเธอต่อ จรีภรณ์กลัวอยากถอยออกทันที แต่ว่าอีกฝ่ายกลับกอดเธอแน่น ริมฝีปากชนกัน ทันใดนั้นจรีภรณ์ก็รู้สึกว่าเลือดได้พุ่งเข้าไปที่สมอง และเวียนหัว จรีภรณ์พยายามต่อต้านอย่างสุดชีวิต แต่ว่าร่างกายทั้งหมดดูเหมือนจะไม่มีแรง ผลที่ได้คือความล้มเหลว แต่ว่ามีแต่จิรภาสเท่านั้นที่รู้ เมื่อวานเธอถูกคนเอายาให้กินแล้วแน่นอน โชคดีที่ตัวเองหนีได้ทันไม่เช่นนั้นเธอไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง เมื่อวานตอนค่ำเขารู้ว่าชนุตต์มีงานเลี้ยงที่โรงแรม จรีภรณ์ไม่ค่อยชอบโอกาสอะไรแบบนี้ แต่ด้วยนิสัยของชนุตต์แบบนั้นแล้วจะต้องดึงจรีภรณ์ไปด้วยแน่นอน และเขาก็ขับรถไปรอเธอที่ใต้ตึก ถ้าหากชนุตต์คนนั้นกล้าบังคับจรีภรณ์ เขาจะต้องไม่ปล่อยไว้แน่ ผลคือรอจนถึงเที่ยงคืน จนกระทั่งหลังจากที่เขาเห็นจรีภรณ์ออกมาเขาถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อเขาเห็นจรีภรณ์และชนุตต์ขึ้นรถคันเดียวกันหัวใจของเขาก็กระพือขึ้นมาอีกครั้ง เขาเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย เขาไม่คิดว่าพวกเขาจะพัฒนาได้เร็วขนาดนี้และขับรถตามหลังมา จนกระทั่งหลังจากที่เขาเห็นจรีภรณ์เอาชนุตต์ส่งกลับบ้านแล้ว เขาจึงโล่งใจได้จริง ๆ สักที แต่รอจนกระทั่งจรีภรณ์ขึ้นรถแท็กซี่คันนั้นคนเดียวแล้วเขาก็พบว่าจู่ๆรถคันนั้นก็ไปผิดทาง นี่ทำให้จิรภาสรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล เขาจึงติดต่อกับปณัยเป็นคนแรก และตัวเองก็ตามรถคันนั้นไป ผลปรากฏว่าเหตุการณ์นั้นได้เริ่มต้นขึ้น จนกระทั่งอุ้มจรีภรณ์ขึ้นรถแล้ว เขาเห็นได้ชัดว่าจรีภรณ์ไม่รู้สึกตัวแล้ว ในใจเขาทนไม่ไหวจึงตะโกนบอกให้ปณัยขับรถเร็วๆ คืนนี้ ความรักที่เอ่อล้น เขาจำไม่ได้ว่าเธอแสวงหาแล้วกี่ครั้ง และก็จำไม่ได้ว่าเขาให้ไปแล้วกี่ครั้ง สามปีมานี้ที่เขาสูญเสียเธอ เขารักษาเธอเหมือนหยก สาวงามปัจจุบันนี้ ทำไมไม่ทำเขาไม่รู้สึกใจเต้นอะไรเลย จิรภาสยิ้มและมองร่างของคนที่อยู่ใต้เขา เขาดูดริมฝีปากของเธออย่างตะกละตะกลาม มือก็ลูบคลำเรือนร่างของเธอไม่หยุด จรีภรณ์ร้องขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ดูเหมือนว่าเธอยังน่าอร่อยอยู่ จรีภรณ์จับเขาไว้แน่น สองขาโค้งชันขึ้น อดใจรอเขาเข้ามาไม่ไหว จิรภาสดูเหมือนจะรู้สึกถึงปฏิกิริยาของเธอและจงใจกระซิบข้างหูของเธอว่า “พูดว่าที่รักสิ!” บางทีประโยคนี้อาจเตือนจรีภรณ์ ดวงตาของเธอจึงเบิกกว้างขึ้นทันทีและเห็นจิรภาสอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว และสองคนกำลังทำกิริยาที่ไม่เหมาะสม ใบหน้าของเธอแดงก่ำ อดทนต่อความปรารถนาของร่างกาย “อ่า?ไม่เรียกเหรอ?” จิรภาสมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดื้อรั้นของเธอ ความเจ็บปวดที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจนั้น เธอเกลียดตัวเองมากขนาดนั้นเลยเหรอ? งั้นดูเหมือนว่ายิ่งจะต้องลงโทษเธอโดยการจูบต่อไป ลิ้นในปากยั่วเย้าเธอ ทั้งสองมือก็ไม่อยู่นิ่งลูบไล้สัมผัสพื้นที่ส่วนตัวของเธอ จรีภรณ์หุบขาทั้งสองข้างโดยสัญชาตญาณ แต่ทนไม่ไหวและครางออกมา คลอเคลียกันอยู่ที่นั่น เธออยากให้เขาเข้าไปลึกมากขึ้นอีก “อย่าดื้อ เรียกที่รักให้ฟังสิ? จิรภาสมองดูปฏิกิริยาของจรีภรณ์อย่างพอใจ จู่ๆก็หยุดลง และเปิดปากคุกคาม” คราวนี้เขาไม่ได้ใช้อำนาจเผด็จการตามแบบฉบับของประธานเลยแม้แต่น้อย เป็นเพียงชายคาสโนว่าคนหนึ่ง “ที่ ที่รัก!” ในที่สุดจรีภรณ์ก็ทนไม่ไหวตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียง จิรภาสจ้องมองเธออย่างอบอุ่น ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปและออกแรงอย่างรวดเร็วฉับพลัน แทงเข้าอย่างหนักแน่น จรีภรณ์ทนไม่ไหวส่งเสียงอ้าออกมาและทั้งสองคนก็คลอเคลียนัวเนียกันอย่างดุเดือด การคลอเคลียนัวเนียนี้จนกระทั่งตอนบ่ายถึงสิ้นสุดลง จิรภาสมองดูเด็กน้อยในอ้อมกอด และจูบไปที่หน้าผากของเธอ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขากดปุ่มปิดเสียงทันทีและหันกลับไปมองจรีภรณ์ หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออกมาข้างนอก ไม่นานจรีภรณ์ก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เธอเห็นตัวเองเปลือยกาย และคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานถึงวันนี้ ภายในใจเกิดความสับสนเสียใจ แต่ฉากนี้ก็ถูกจิรภาสที่กำลังเข้ามาเห็นเข้าพอดี เขานั่งลงที่เตียงมองเธอแล้วยิ้ม ดุจดั่งความความหวานซึ้งของคู่สามีภรรยาที่แต่งงานมาแล้วหลายปี “จิรภาส คุณทำอะไรกับฉัน?” จรีภรณ์มองชนุตต์ทั้งโกรธทั้งอาย “คุณว่าพวกเราทำอะไรล่ะ? ชายหญิงอยู่บนเตียงด้วยกัน พวกเรายังจะทำอะไรได้อีกล่ะ? ” จรีภรณ์เห็นเขาพอใจในตัวเองแบบนี้ก็โกรธจนแทบอยากจะฆ่าเขา โดยเฉพาะคิดถึงว่าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงกับชญาภากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วเธอก็รู้สึกคลื่นไส้ และพูดเสียดสีขึ้นทันที “คุณมันไม่ใช่คน ทำไมคุณเป็นแบบนี้?” “ผมไม่ใช่คนเหรอ? ผมจำได้ว่าเมื่อคืนวานใครกันนะที่บอกว่าต้องการตลอด ต้องการทั้งหมดกี่ครั้งนะ?อึม?” จิรภาสคิดบัญชีเก่าแล้วจ้องมองเธอ หน้าของจรีภรณ์ก็แดงขึ้นมาทันที แม้ว่าเรื่องเมื่อคืนวานเธอจำได้ไม่มากนัก แต่ว่าที่เธอบอกว่าต้องการ มันรบกวนตัวเองจริง ๆ ว่าแล้วเธอก็ก้มหัวลง แต่ว่าคิดแล้วก็ไม่ถูก ทำไมจิรภาสไปอยู่ที่นั่นได้ จากนั้นก็จ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า “เมื่อวานคุณไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร ทั้งหมดนี่คุณเป็นคนทำใช่หรือเปล่า?” กับข้อสงสัยของจรีภรณ์จิรภาสทั้งโกรธทั้งอยากหัวเราะ ผู้หญิงคนนี้โง่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าหากเมื่อคืนวานไม่ใช่ว่าพบตัวเองผลที่ตามมานั้นจะเลวร้ายอย่างยิ่ง “จรีภรณ์ ผมว่าสมองของคุณมีแต่ขี้เลื่อยหรือเปล่า เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นคุณยังไม่รู้ ผมถึงกับเป็นเช่นนี้?” เห็นจิรภาสแบบนี้ เธอก็คิดอย่างรอบคอบว่าเมื่อคืนวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอจำได้ว่าตัวเองถูกลักพาตัว หลังจากนั้นเธอก็วิ่งหนีออกมา และก็พบว่ามาอยู่ที่นี่ “จำได้หรือยัง?” จิรภาสถามอย่างเคร่งขรึม “ฉัน” จรีภรณ์มองเขาอย่างสงสัย เธอรู้สึกว่าเธอเริ่มเจ็บขึ้นมาแล้ว “คนโง่ คุณถูกคนลักพาตัว อีกทั้งคนพวกนี้ยังมีการเตรียมแผนไว้ล่วงหน้าอีกด้วย เดิมทีพวกเขาอยาก ฆ่าคนปิดปาก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกลับเพียงแค่จะถ่ายวีดีโอคุณ!” “คุณ คุณรู้ได้อย่างไร?” “ผมรู้ได้อย่างไรน่ะเหรอ? เฮ้อ!” จิรภาสสีหน้าดูเคร่งขรึมขึ้น เมื่อวานหลังจากเขาเห็นจรีภรณ์ถูกคนพาตัวไปก็โทรหาปณัยเป็นอันดับแรกให้เขาแจ้งตำรวจ ตามทาง ท้ายที่สุดก็พบจรีภรณ์วิ่งออกมา เขารีบพาจรีภรณ์ขึ้นรถ ในขณะเดียวกันคนเหล่านั้นพอเห็นเป็นตำรวจก็วิ่งหนีทันที แต่น่าเสียดายทุกคนล้วนแต่ถูกจับ เมื่อกี้ที่เสียงโทรศัพท์ของจิรภาสดังขึ้นก็คือปณัยโทรมา บอกเขาว่าผลการตรวจสอบออกมาแล้ว คนพวกนั้นถูกคนบงการ ว่ากันว่าคนที่ชื่อฮุยเกอเป็นคนแนะนำการค้าให้กับพวกเขา บอกว่าให้พวกเขาพาสาวไปเล่น เมื่อก่อนเรื่องนี้พวกเขาก็ทำมาแล้วไม่น้อย แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะตกหลุมพราง “ใครที่สั่งให้พวกเขาทำแบบนี้?” จรีภรณ์มองเขาอย่างตกใจ เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองมีศัตรูอะไร และไม่เคยขัดแย้งกับใครมาก่อน! “นี่ก็คงต้องถามตัวคุณเองแล้วว่าช่วงนี้ได้ไปสัมผัสอะไรเป็นพิเศษกับใครหรือเปล่า!” จิรภาสเยาะเย้ย ในความเห็นของเขาเหตุการณ์คราวนี้น่าจะเป็นคนในตระกูลธนะปรีดากุลเป็นคนทำ วิธีการของคุณจิรัฎฐ์เขาก็เคยได้ยินมา ความคิดคร่ำครึของคนล้าหลังแบบนี้ ไม่สามารถทำอะไรจรีภรณ์ผู้หญิงที่เคยแต่งงานและเคยหย่าร้างมาแล้วได้หรอก เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำกับจรีภรณ์แบบนี้ ดูเหมือนว่าจิ้งจอกแก่ตัวนี้จะวันๆจะว่างและสบายเกินไปแล้ว เขาไม่ถือสาขับตระกูลธนะปรีดากุลออกจากเมืองซู จิรภาสหลังจากที่ตัดสินใจเสร็จแล้วสายตาก็ร้อนผ่าวจ้องมองจรีภรณ์ ผู้หญิงคนนี้หลังจากที่ห่างจากตัวเองแล้วดูเหมือนจะไม่มีความสงบสุขอย่างมาก แต่ไม่เป็นไร หลังจากนี้เธออย่าได้คิดที่จะหนีไปจากเงื้อมมือของตัวเองได้เลย